S.P.P บทที่ 95: ผมลาออก!
เปลวเพลิงในตอนแรกที่เป็นเพียงกองเพลิงเล็กๆนั้นเพียงสามวินาทีหลังจากนั้นมันก็ได้เพิ่มขึ้นจนมีขนาดประมาณหนึ่งกิโลเมตร มันมีความสวยงาม,ร้อนแรงและกว้างใหญ่มันได้ปล่อยความร้อนและพลังงานออกมาอย่างมหาศาล
มันดูเหมือนกับอุกกาบาต,ในสายตาของเหล่าทหารเรือนับไม่ถ้วน,เปลวเพลิงนี้ได้กระแทกอย่างรุนแรงไปที่ห่ากระสุนปืนใหญ่ข้างหน้า
ทันใดนั้น,อากาศก็ได้เดือดพล่านขึ้นมา!
“บูม!”
ดอกไม้ไฟอันแรกได้เริ่มระเบิดขึ้นมาแล้ว,อันที่สองอันที่สามก็ได้ระเบิดตามมาติดๆ
เปลวเพลิงยักษ์นั้นได้ถูกฟันลงมาและทุบไปที่ห่ากระสุนปืนใหญ่สีดำเบื้องหน้า
“ชี่! ชี่! ชี่!”
ด้วยอุณหภูมิที่สูงนี้,มันทำให้น้ำทะเลถึงกับระเหยกลายเป็นควันสีขาวในทันที,น้ำทะเลนั้นเดือดระอุเพียงแค่ไม่กี่วินาทีฟองจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้โผล่ขึ้นมาและกลายเป็นไอน้ำ
เพียงพริบตา,กระสุนปืนใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้ระเบิดขึ้นบนอากาศอย่างต่อเนื่อง
ในตอนนี้,เหล่าทหารเรือได้มองไปที่ท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง
“โอ้,พระเจ้า!
“ มันจบแล้ว!”
“ ดอกไม้ไฟที่สวยงามพวกนี้มันอะไรกัน!”
“ หนีเร็ว,เปลวเพลิงพวกนั้นกำลังจะมาแล้ว!”
เสียงต่างๆนานาได้ดังขึ้นมาบนท้องทะเล,ทุกคนต่างก็หันหน้าไปมองบนท้องฟ้าในเวลานี้พวกเขาต่างก็ตกตะลึง
ไม่มีใครเคยคาดคิดเลยว่าการโจมตีด้วยห่ากระสุนปืนใหญ่อันทรงพลังของพวกเขานั้นจะล้มเหลว,และในทางกลับกันพวกเขากำลังถูกศัตรูโจมตี
บนท้องฟ้าเปลวเพลิงขนาดใหญ่ได้ลำลายล้างห่ากระสุนปืนใหญ่พวกนั้นจนหมดแต่มันก็ยังไม่ได้สลายหายไป,แต่กลับกลายเป็นเปลวเพลิงที่รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีกมันได้ขยายตัวขึ้นมาอีกครั้งในตอนนี้มันนั้นมีขนาดกว้างไกลถึง 1,500 เมตร,ราวกับว่าพลังงานความร้อนที่เกิดจากการระเบิดของกระสุนปืนใหญ่จำนวนมากนั้นมันได้ถูกดูดซับและหลอมรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับเปลวเพลิงนี้
“รีบหนี,แล้วกระโดดลงไปในทะเลซะ!”
เมื่อนาวาเอกเห็นเปลวเพลิงขนาดใหญ่ที่กำลังเข้ามาใกล้ใบหน้าและท่าทางของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที,เขานั้นไม่สนใจต่อเสียงกรีดร้องของพลเรือโทในหอยทากสื่อสารอีกต่อไป,เขาได้เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าและตะโกนออกมาเสียงดัง
“ ทุกคนกระโดดลงทะเล! บ้าเอ้ย! อย่ามองมัน! นายอยากตายรึไง?”
เสียงคำรามของเขาได้ดังกระจายไปทั่ว,เหล่าทหารเรือเริ่มได้สติ
“พุฟ!”
เริ่มมีคนกระโดดลงทะเล,หลังจากนั้นเหล่าทหารเรือก็เริ่มพุ่งลงไปที่ทะเล
เปลวเพลิงขนาดใหญ่บนท้องฟ้ายังไม่ได้พุ่งลงมาแต่อย่างใด,แต่พลังของมันนั้นทุกคนต่างก็สามารถสัมผัสถึงมันได้อย่างชัดเจนจากระยะไกล บนท้องทะเลที่กำลังเดือดระอุนั้นปลาจำนวนนับไม่ถ้วนต่างก็ลอยขึ้นมาตายบนผิวน้ำ
“กระโดด! กระโดดเร็ว! รีบกระโดดลงไปสิ!”
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของโรแกน,เหล่าทหารเรือนั้นต่างก็วุ่นวาย
พวกเขาไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับการโจมตีที่น่าหวาดกลัวนี้,และก็ไม่มีใครสามารถหยุดความกลัวจากการโจมตีที่ราวกับภัยพิบัตินี้ได้
“ชี่! ชี่! ชี่!”
เมื่อเปลวเพลิงนั้นได้เข้ามาไกล้,ทหารเรือบางคนนั้นก็เห็นว่าอากาศนั้นกำลังบิดเบี้ยวและเปลวเพลิงนั้นก็กำลังเผาไหม้อากาศโดยรอบอยู่
ความกลัวนั้นแผ่กระจายเข้าไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณของพวกเขา,และหลังจากนั้นมันก็ได้แผ่กระจายไปทั่วร่างของพวกเขา
ต่อหน้าเปลวเพลิงยักษ์นี้,พวกเขานั้นดูไร้อำนาจในทันที
“กระโดดลงไปเร็วๆสิ!”
นาวาเอกได้วิ่งไปเตะทหารเรือที่กำลังตะลึงด้วยเท้าของเขาจนล่วงลงไปในทะเล
มันมีประโยชน์ไหมที่กระโดดลงไปในทะเล?
แต่ใครจะสนใจ! ตราบใดที่มันยังมีความหวังพวกเขาก็ไม่สามารถยอมแพ้ได้!
“ชี่! ชี่! ชี่!”
เสียงของเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่นั้นกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ,อย่างไรก็ตามเหล่าทหารเรือนั้นยังไม่ได้หนีลงทะเลไปทั้งหมด,ในตอนนี้ทหารเรือนับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองไปที่เปลวเพลิงนั้นและพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ ย้าาาาา! บัดซบเอ้ย!”
นาวาเอกได้ร้องคำรามออกมาและกระโดดลงไปในทะเลในนาทีสุดท้าย
“บูม!”
การระเบิดครั้งนี้ได้ตัดผ่านเรือรบในทันที
ทะเลอันเงียบสงบ,ในเวลานี้มันได้มีเรือที่กำลังถูกเผาไหม้อยู่
เปลวเพลิงนี้ได้ลุกไหม้ขึ้นมาจากความว่างเปล่า,การเผาไหม้นี้ยังคงไม่หยุดลง
ทหารเรือนั้นเสียหายมาก,อาวุธทั้งหมดของพวกเขานั้นต่างก็ถูกทำลายในตอนนี้พวกเขาได้หันหน้าไปทางเปลวเพลิงที่กำลังระเบิดออกมาไม่หยุด,พวกเขานั้นช่างอ่อนแอและเปราะบาง
“ อ้า!”
“ อ้า,ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!”
“ ทะเล,ทะเลกำลังลุกไหม้!”
ทหารเรือนับไม่ถ้วนต่างก็จ้องมองไปที่เปลวเพลิงอันน่าหวาดกลัวนั้นที่จะอยู่ในความทรงจำของพวกเขาไปตลอดชีวิต
เปลวเพลิงนี้ไม่สามารถหยุดยั้งได้,และแม้แต่น้ำทะเลก็ดูเหมือนจะกลายเป็นสื่อกลางในการเผาไหม้
บนรูทดราก้อน,เจสันและคนอื่นๆต่างก็อ้าปากออกมาอย่างพูดอะไรไม่ออก
“เร่งความเร็ว”
บนหัวเรือ,โรแกนนั้นไม่ได้หันหลังกลับไปและพูดออกมาอย่างเฉยชา
“โอ้,ใช่!”
เจสันได้ตอบโต้ออกมาและแล่นเรือออกไปข้างหน้า
เมื่อรูทดราก้อนได้เข้าไปในเขตเปลวเพลิง,เปลวเพลิงนั้นก็ได้ดับลงอย่างน่าอัศจรรย์และแม้แต่อุณหภูมิของน้ำทะเลก็ลดลงในทันที
ห้านาทีต่อมา,รูทดราก้อนก็ได้ออกห่างไปมากขึ้นเรื่อยๆ,ค่อยๆทิ้งเหล่าทหารเรือเอาไว้เบื้องหลัง
นาวาเอกที่กำลังลอยตัวอยู่บนทะเลนั้น,ได้มองไปที่เรือที่อยู่ห่างออกไปอย่างซับซ้อนและยังคงอยู่ในภาวะตื่นตระหนก,เสื้อผ้าของพวกเขานั้นต่างก็ถูกเผาไหม้พวกเขานั้นต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่พวกเขาไม่สามารถพูดออกมาได้
เรือรบหลายสิบลำนั้นยังคงถูกเผาไหม้และจมลงสู่ก้นทะเลลึกอย่างช้าๆ,ทหารเรือจำนวนมากนั้นต่างก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อน
แต่น่าแปลกที่ไม่มีทหารเรือคนไหนเลยที่เสียชีวิต!
ใช่เปลวเพลิงที่น่าสยดสยองจนสามารถระเหยน้ำทะเลให้กลายเป็นควันสีขาวในเวลาแค่สองหรือสามวินาที,แต่กลับไม่มีใครตายเลยซักคน
สิ่งเดียวที่พวกเขาแพ้ก็คือพวกเขาไม่ความสามารถสู้กลับได้ (แม่งก็คือทำอะไรไม่ได้เลยรึป่าววะ5555)
“โกล ดี โรแกน!”
เขาได้พึมพำออกมาเบาๆ,นาวาเอกนั้นเชื่อว่าเขาจะไม่มีทางลืมชายหนุ่มคนนี้ไปตลอดชีวิตของเขา
เพราะเขาและทหารเรือทั้งหมดที่ลอยตัวอยู่บนท้องทะเลในขณะนี้เป็นหนี้เขา!
ไม่เคยมีความเมตตาใดๆในการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองฝ่าย,อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายนั้นสามารถจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายดายแต่เขาเลือกที่จะปล่อยพวกเขาไป
“ นาวาเอก,นาวาเอก,นาวาเอก!”
“ นายยังอยู่ที่นี่ไหม?”
“พูด!”
ในเวลานี้หอยทากสื่อสารในมือของเขาได้ส่งเสียงดังของพลเรือโทโนอาห์ออกมา
เมื่อมองไปที่รูทดราก้อนที่กำลังหายไปต่อหน้าของเขา,นาวาเอกก็ได้หลับตาลงและดูเหมือนจะตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง,เขาก็ได้หยิบหอยทากสื่อสารขึ้นมาแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ สวัสดีครับ,นี่นาวาเอกเกล็นพูด”
ในขณะนี้,เสียงของเขาไม่ได้มีความกลัวต่อพลเรือโทโนอาห์อีกต่อไป
“ บอกสถานการณ์ให้ฉันฟังหน่อย?”
“ โรแกนเป็นยังไง?,การระเบิดสำเร็จไหม?”
โนอาห์พูดยังไม่ทันเสร็จ,แต่นาวาเอกเกล็นก็ได้ขัดจังหวะคำพูดของเขา
“ ขอโทษด้วย,ผมไม่มีอะไรจะพูด”
“ ผมลาออก!”
