เมื่อเห็นสถานการณ์ในสนามรบ จิไรยะ ผู้ซึ่งเป็นคนแรกที่มาถึงก็รู้สึกประหลาดใจมาก
พื้นที่ทั้งหมดถูกทำลายด้วยพลังของ ไนโตะ และนั่นเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงความรุนแรงของการต่อสู้ แต่ไม่มีศพอยู่บนพื้นดินเลยแม้แต่ศพเดียว
เขาไม่ได้ฆ่าใครเลยเหรอ?
จิไรยะ ส่ายหัว จากนั้นความประหลาดใจของเขาก็กลายเป็นความผิดหวัง เขาชะลอความเร็วของเขาลงแล้วเดินไปที่ ไนโตะ
ไนโตะ มองไปที่ จิไรยะ ด้วยสีหน้าเศร้า ๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ผมไม่สามารถช่วยขบวนลำเลียงของเราเอาไว้ได้ พวกเขาทั้งหมดตายก่อนที่ผมจะมาถึง”
เมื่อได้ยินคำพูดของ ไนโตะ และเห็นสีหน้าของเขา จิไรยะ ก็ทำได้เพียงแค่พูดปลอบเขา “ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ เพราะฉันก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอมาก่อน ฉันทำได้แค่มองดูพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาฉัน โดยที่ฉันช่วยอะไรพวกเขาไม่ได้เลย”
เมื่อ จิไรยะ พูดประโยคนี้ออกมา ตัวเขาเองก็กำหมัดไว้แน่นเพราะเขาก็รู้สึกโกรธเหมือนกัน “ไม่ต้องเสียใจไป ครั้งต่อไปพวกเราต้องจัดการพวกมันได้อย่างแน่นอน ยูจิน”
เมื่อเขาได้ยินประโยคนี้ ไนโตะ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
หลังจากที่ ไนโตะ มองไปที่ จิไรยะ เขาก็หันหลังกลับและพูดว่า “ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว ผมของตัวกลับก่อน”
ท้ายที่สุดแล้ว ไนโตะ ก็ต้องกลับไปรายงายภารกิจที่ค่ายบัญชาการ
“ฮ๊ะ?…”
จิไรยะ มองไปที่ด้านหลังของ ไนโตะ ด้วยความประหลาดใจ
เขาหมายความว่ายังไง ที่เขาพูดว่าภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว?!
เมื่อ จิไรยะ กำลังจะหยุด ไนโตะ เพื่อถามเขา ทันใดนั้นก็มี นินจา คนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
“ท่านจิไรยะ มาดูนี้เร็วครับ!!”
“หืม?”
จิไรยะ ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เดินไปทางนินจานั้น และเขาก็ต้องตกใจในทันทีที่เขาเห็นภาพนั้น
มันเป็นศพที่จมอยู่ในดิน โดยที่มีแค่หัวเท่านั้นที่อยู่บนพื้น และแต่นอนว่าหัวของศพไม่ได้ติดอยู่กับตัว
แม้ว่าศพนี้จะชุ่มไปด้วยเลือด แต่ จิไรยะ ก็จำได้ในทันที เพราะเขาพยายามฆ่าคนคนนี้ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา
“เขาตายแล้วเหรอ?!”
ด้วยความตกใจ จิไรยะ หันกลับมามอง ไนโตะ ในทันที แต่ ไนโตะ ก็หายไปแล้ว
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า หน่วยลับ คนนี้ เป็นคนฆ่า ผู้บัญชากาหน่วยพิเศษอิวะ อย่างแน่นอน!
จิไรยะ ยืนตัวแข็งทื่อ
เดี๋ยวก่อน…เมื่อกี้เขาพูดว่า ภารกิจเสร็จสิ้น ?
นี่เขา….?!!
จิไรยะ หันหลังกลับและเบิกตากว้างมองดูสนามรบที่ดูเหมือนว่ามันถูกบดขยี้ด้วยพลังอันมหาศาล
ในวินาทีต่อมา จิไรยะ ก็ประสานอิน
“คาถาดิน : แยกธรณี!”
ครีดดด!!
พื้นดินแยกออกจากกัน ทำให้เห็นศพจำนวนมากที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน
นินจาโคโนฮะ ทุกคน ต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็น แล้วพวกเขาก็รีบลงไปนับจำนวนศพทันที
ในไม่ช้า พวกเขาก็สามารถยืนยันจำนวนที่แน่นอนของศพเหล่านี้ได้ มีทั้งหมด 19 ศพ!
รวมกับร่างของ ผู้บัญชาการ ที่พวกเขาเพิ่งค้นพบ ก็รวมเป็น 20 ร่างพอดี!!
หน่วยพิเศษอิวะ ถูกฆ่าตายทั้งหมด!
ทุกคนรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาในทันที
ความเงียบเข้าปกคลุมวริเวณนี้อย่างสมบูรณ์
พวกเขาเงียบกันอยู่นานมาก จนกระทั่ง หนึ่งในนินจาโคโนฮะ ก็พูดขึ้นมาว่า “หน่วยลับคนนั้น…แข็งแรงมาก”
“เขาสามารถทำลายกองทหารของศัตรู ที่เราไม่สามารถทำลายได้มานานกว่าครึ่งเดือน!”
ในขณะนั้นดวงตาของ จิไรยะ ก็เต็มไปด้วยความตกใจ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากชื่นชมและรู้สึกของคุณ หน่วยลับคนนี้
ซาคุโมะ พูดความจริงว่า หน่วยลับคนนี้ เป็นนินจาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับภารกิจนี้!
ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาสามารถทำลายกองทัพศัตรูได้ทั้งหมด ศัตรูที่ทำให้พวกเขาปวดหัวเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน
การฆ่ากองทหารที่มี โจนิน อยู่เป็นจำนวนมาก นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันก็ยังมีรูปแบบการโจมตีที่รัดกุมและมีอุปกรณ์พิเศษ!
จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะเอาชนะกลุ่มนินจาเช่นนี้ได้ในเวลาอันสั้น
“ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก”
“หน่วยลับคนนี้ มีชื่อรหัสว่า ยูจิน เขาคนนี้…เหมือนฉันจะรู้จักเขามาก่อน แต่ฉันก็จำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร”
จิไรยะ มองไปยังทิศทางที่ ไนโตะ หายไป ด้วยสีหน้าที่ดูสับสน
…….
หมู่บ้านอิวะ
สำนักงาน ซึจิคาเงะ
ในห้องทำงาน ซึจิคาเงะ
ที่โต๊ะทำงานของ โอโนกิ
โอโนกิ กำลังผ่อนคลายอยู่กับการดื่มชาร้อน ๆ เพราะไม่นานมานี้ สถานการณ์ในสงครามของ หมู่บ้านอิวะ นั้นดีมาก ไม่เพียงแต่พวกเขามีจำนวนผู้เสียชีวิตที่น้อยมากเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถสกัดการเคลื่อนไหวของ หมู่บ้านอาเมะ และ หมู่บ้านซึนะ ได้อีกด้วย
และที่สำคัญกว่านั้นคือ กองทหารของเขากำลังโจมตี หน่วยลำเลียงเสบียงของโคโนฮะ เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว ทำให้ โคโนฮะ ขาดทรัพยากรเป็นอย่างมาก
ด้วยเหตุนี้ โอโนกิ จึงรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก
แต่เขาก็สบายใจได้แค่ระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น
ฟึ๊บ!!
ในขณะที่เขากำลังดื่มชาอยู่นั้น นินจาส่งสาร ก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องทำงานของเขาและโค้งคำนับให้เขา
“ท่านซึจิคาเงะ มีเรื่องเกิดขึ้นแล้วครับ!”
“เรื่องอะไรละ?”
“หน่วยพิเศษที่เราส่งไปสกัด ขบวนลำเลียงของโคโนฮะ ถูกฆ่าหมดแล้วครับ!”
“อะไรนะ!!”
โอโนกิ พ่นชาที่กำลังดื่มออกมาอย่างแรง และตะโกนใส่ นินจาคนนั้น
“เจ้าว่าอะไรนะ?!”
นินจาส่งสาร กลัวเกินกว่าที่จะรายงานเรื่องนี้ให้แก่ โอโนกิ เสียงของเขาสั่นขณะที่เขาพูด “หน่วยพิเศษที่เราส่งไปสกัด ขบวนลำเลียงของโคโนฮะ ได้เกือบครึ่งเดือน จนกระทั่ง โคโนฮะ ส่ง หน่วยลับ คนหนึ่งไปจัดการพวกเขา”
“หลังจากที่ หน่วยลับโคโนฮะ คนนั้นมาถึง เขาก็สามารถทำลายหน่วยพิเศษของเราได้ทั้งหมดด้วยตัวเอง!”
โอโนกิ ตกใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “มันเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็น หน่วยลับ แต่มันก็ไม่สามารถจัดการกับหน่วยพิเศษของเราได้ด้วยตัวคนเดียว”
“ข้อมูลที่เราได้จากหน่วยลาดตระเวนของเราระบุว่า เขาอยู่คนเดียวอย่างแน่นอนครับ”
นินจาส่งสาร ไม่คิดจะพูดอะไรออกไปอีก เพราะตอนนี้ โอโนกิ โกรธเป็นอย่างมาก
บรรยากาศกลายเป็นกดดันขึ้นในทันที
หลังจากนั้น โอโนกิ ก็เงียบไปนาน จากนั้นเขาก็ตะโกนถามว่า “หน่วยลับคนนั้น มันเป็นใคร?”
“ขออภัยครับ เราไม่มีข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับตัวตนของ หน่วยลับ คนนี้เลย ดูเหมือนว่ามันจะถูกเก็บเป็นความลับสุดยอด แม้แต่ นินจาโคโนฮะ เกือบทั้งหมดก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ และเราก็ไม่สามารถเข้าถึงการรักษาความปลอดภัยระดับดังกล่าวได้ครับ”
“ช่างมันเถอะ เจ้าไปได้แล้ว”
“ครับ!”
นินจาส่งสาร รู้สึกโล่งใจ เขารีบออกจากห้องทำงานของ ซึจิคาเงะ ในทันที
โอโนกิ หลับตาและเพื่อตั้งสติ ในขณะที่การแสดงออกของเขาดูเครียดเป็นอย่างมาก
