“…”
ไนโตะ รู้สึกโกรธจริง ๆ เมื่อเห็นท่าทีของนินจาเหล่านี้ที่ทำกับเขา
แต่เขาก็ไม่สามารถโจมตี นินจาของโคโนฮะ ได้ เขาได้แต่จ้องมองไปที่พวกเขาด้วยความเย็นชา
สถานที่นั้นค่อนข้างมืด แต่ ไนโตะ ก็ใช้สัมผัสพิเศษของเขาเพื่อรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด และใช้ เขาสังเกตเห็นว่า นินจาของตระกูลอุจิฮะ กำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่!
นินจาคนนั้นหัวเราะเพราะรูปปั้นของ ไนโตะ ถูกทำลาย มันเป็นเรื่องที่น่าตลกอย่างนั้นเหรอ?
ฮึ!
ไนโตะ จ้องไปที่ ชายจากอุจิฮะ แล้วก็ส่งเสียงออกมา
ระดับของ ไนโตะ ในตอนนี้ทำให้เขาสามารถควบคุม คลื่นสั่นสะเทือนวิญญาณ และบีบให้มันมุ้งเป้าไปที่เป้าหมายเดียวแทนที่จะทำความเสียหายไปรอบบริเวณได้
ฟึ้ม!!!
ทันใดนั้น นินจาตระกูลอุจิฮะ ก็รู้สึกว่าพลังอันน่าสยดสยองกำลังบดขยี้จิตใจของเขา จากนั้นเขาก็เริ่มกรีดร้องและเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด
ภายใต้ความเจ็บปวดอันน่าสะพรึงกลัวนี้ นินจาอุจิฮะ ก็ใช้ เนตรวงแหวน ของเขาทันทีเพราะเขาคิดว่าเขากำลังถูกคาถาลวงตาอยู่และเขาก็พยายามที่จะต่อต้านมัน
ในวินาทีต่อมา พลังอันน่ากลัวก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม และในทันใดนั้นชายคนนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นและไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปนอกจากความกลัวและความสยองขวัญที่ ไนโตะ มอบให้เขาด้วยการจ้องมองเพียงอย่างเดียว!
“นี้จะสอนให้คุณรู้ถึงตำแหน่งของคุณ”
ไนโตะ หันมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้น ไนโตะ ก็ส่ายหัว
หลังจากนั้น ไนโตะ ก็มองไปที่ นินจาคนอื่นที่อยู่ต่อหน้าเขา
ไนโตะ ไม่ได้เล็ง คลื่นสั่นสะเทือนวิญญาณ ไปที่พวกเขา แต่มันก็ยังส่งออร่าที่น่ากลัวออกมาอยู่ ทำให้พวกเขารู้สึกกลัวเช่นกัน
แต่มันก็ไม่แปลกที่พวกเขาจะรู้สึกแบบนั้น หลังจากที่พวกเขาเห็นเพื่อนลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น!
หลังจากที่ ไนโตะ ส่ายหัว เขาก็ไม่รู้สึกอยากคุยกับพวกเขาและหายตัวไปทันที
นินจามองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ
“เขาเพิ่ง…หายตัวไปใช่ไหม?!”
“มันอะไรกันเนี่ย!!”
“ไม่มีใครที่มีแรงกดดันวิญญาณรุนแรงขนาดนั้นได้ และความเร็วแบบนั้น…เป็นใครไปไม่ได้ ชายคนนั้นคือ ไนโตะ จริง ๆ!”
พวกเขาเกือบจะลืม ชายจากอุจิฮะ ที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ พวกเขา และพวกเขาก็ยืนตัวแข็งอยู่ที่นั่นพร้อมกับดวงตาที่แสดงถึงความไม่น่าเชื่อ
ท่านไนโตะ…ยังมีชีวิตอยู่!
……
ที่บ้านของ ไนโตะ
บ้านทังหลังสะอาดเป็นอย่างมาก มันไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องอย่างเงียบ ๆ
หลังจากที่มีการประกาศการเสียชีวิตของ ไนโตะ และได้สร้างรูปปั้นให้เขาขึ้นมาแล้ว คุชินะ ก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านของ ไนโตะ ในทันที
เพราะถ้าหากบ้านไม่มีคนอยู่ สักวันหนึ่งมันก็จะถูกส่งต่อให้คนอื่นเข้ามาอยู่แทน ซึ่ง คุชินะ ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
ในโลกธรรมดาเรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยาก แต่ในโลกแห่งนินจาแห่งนี้จะมีผู้คนตายอยู่ทุกวัน เรื่องแบบนี้จึงเป็นเรื่องปกติ
คุชินะ ไม่อยากให้ใครเข้ามาอยู่ในบ้านของ ไนโตะ ดังนั้นเธอจึงย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก่อนที่คนอื่นจะได้รับมันไป
เธอรักษาบ้านของเขาไว้ เพื่อรอเขากลับมา
คุชินะ นั่งฟุบหน้าลงบนโต๊ะและหลับไปด้วยความเหนื่อย
คุณจะเห็นว่าเธอเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจขนาดไหนเพียงแค่มองไปที่หน้าเธอ ท้ายที่สุดแล้วความบอบช้ำทางจิตใจที่เธอได้รับนั้นช่างหนักหนาจริง ๆ
ความเงียบเข้าครอบงำบ้านทั้งหลังเอาไว้
มีเสียงประตูเปิดเบา ๆ
ไนโตะ รับรู้ได้ว่า คุชินะ อยู่ข้างในบ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเสียงใด ๆ เพื่อรบกวนเธอ
เมื่อเขาเข้ามาในบ้าน เขาก็ปิดประตูเบา ๆ และเดินเข้าไปหาเธอ
ไนโตะ เดินเขาไปใกล้เธอ และมองเห็นเธอได้อย่างจัดเจน
ตอนที่เขาไปที่บ้านของเธอ เขาไม่พบเธออยู่ที่นั่น มันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะย้ายมาอยู่ที่นี่
และ ไนโตะ ก็รู้สึกทราบซึ้งใจทุกครั้งที่ เขาคิดเกี่ยวกับเหตุผลที่เธอตัดสินใจที่จะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา
ไม่ มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกซาบซึ้งใจ เขาสามารถรู้สึกถึงมันได้ด้วยจิตวิญญาณ และเขาจะไม่มีวันลืม!
อายุของ ไนโตะ นั้นไม่เท่ากับ คุชินะ แต่ก็ยังไม่ห่างกันจนมองได้ว่าเขาเป็นพี่ชายของเธอ
เมื่อก่อน ไนโตะ รู้สึกเหมือนว่าเขาควรปฏิบัติต่อเธอเหมือนน้องสาว แต่หลังจากที่เขาช่วยชีวิตเธอไว้ ความรู้สึกบางอย่างก็เปลี่ยนไป
ฉันรักเธอเหรอ?
แค่ความบ้าคลั่งในหัวใจของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นคำตอบ
เขาอดไม่ได้ที่จะเอามือไปแตะหน้าที่น่ารักของเธอที่กำลังหลับอยู่
คุชินะ มาจาก ตระกูลอุซึมากิ และเธอก็ยังเป็น พลังสถิตร่าง ของ 9 หาง แม้ว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมจักระของ 9 หาง ได้ แต่เธอก็แข็งแกร่งมาก
ด้วยตาที่สะลึมสะลือ เธอก็ตื่นขึ้นมา
จากแวบแรก มันเป็นใบหน้าที่เธอร้องไห้ด้วยตัวเองทุกคืนเพื่อนอนหลับ
แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว แต่ ไนโตะ ก็ไม่เคยจากเธอไป เขายังคงปรากฏตัวในฝันของเธออยู่ทุกคืน
“ฉันฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย?”
คุชินะ ไม่สามารถต้านทานความรู้สึกในใจของเธอได้ เธอเอื้อมมือของเธอเข้าไปหาใบหน้าของ ไนโตะ
แต่ก่อนที่มือของเธอจะไปถึงหน้าของเขา เขาก็จับมือของเธอไว้อย่างอ่อนโยน
“ตื่นได้แล้วยายขี้เซา ไปหาอะไรกินกันไหม?”
เขาจับมือเธอด้วยมือเดียว แล้วเขาก็ใช้มืออีกข้างไปจับแก้มเธอ
ทันใดนั้น คุชินะ ก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และมองไปที่ ไนโตะ
จากนั้นเธอก็รีบเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว เพราะเธอกลัวว่าเขาจะหายตัวไปอีก และด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี เธอจึงโอบกอดเขาราวกับว่าเธอจะไม่ปล่อยเขาไปอีก
“อย่าร้องไห้…”
ไนโตะ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นหน้าเธอ เขาก็สามารถบอกได้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่
และในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึง 2 สิ่งที่อ่อนนุ่มบนหน้าอกของเธอ
อะแฮ้ม!!
ทันใดนั้น ไนโตะ ก็ยิ้มเจ้าเล่ออกมาและกระซิบคำเหล่านี้ข้างหูเธอ
“ว้าว พวกมันใหญ่จริง ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย หลังจากที่ฉันหายไปไม่กี่เดือน!”
(ไอ่เด็กเวน อุส่ากำลังโรแมนติก)
ท่ามกลางความประหลาดใจและสิ่งที่ ไนโตะ พูดออกมา
เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านั้น บรรยากาศทั้งหมดก็หายไปทันที
ทันใดนั้นแก้มของเธอก็แดงขึ้น และเธอก็ผลักเขาออกทันทีแล้วก็จ้องหน้าเขา
นี่คือคำพูดที่เขาใช้ปลอบเธองั้นเหรอ?!
ติดตามข่าวสารจากเพจ Facebook : Chan’s Translation นิยายแปลไทย@TranslatedByMild
