เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและแค่พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปเกือบ 3 ปีแล้ว
ชื่อของเทพเจ้าแห่งนินจาค่อย ๆ จางหายไปจากความทรงจำของผู้คนและกลายเป็นเหมือนตำนานที่ไกลเกินเอื้อม
ในช่วง 3 ปีนี้ แม้ว่า ไนโตะ จะออกจาก หมู่บ้านอาเมะ ไปบ้างเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หมู่บ้านกับ คุชินะ
ไม่ใช่เพราะ 9 หาง ที่ทำให้ทั้งคู่ไม่ต้องการมีลูก แต่เป็นเพราะ ไนโตะ รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
หลายสิ่งยังไม่ได้รับการแก้ไขและอันตรายก็ยังคงอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น คุชินะ ก็ยังแปลงเป็นร่างโหมดเซียนของเธอได้ไม่สำเร็จ เธอมาถึงขั้นที่ 4 เท่านั้น
ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา มิติแห่งวิญญาณของ โตะ ได้ดูดซับจักระของ สายแร่มังกร จนเกือบหมดแล้ว ส่วนที่เหลือจะใช้เวลาอีกเพียง 1 เดือนในการดูดซับเท่านั้น
ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ไนโตะ รู้สึกและเจ็บปวดอย่างมากใน มิติแห่งวิญญาณ ของเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพักผ่อน
เขาต้องการสมาธิและการพักผ่อนเป็นอย่างมากจิตวิญญาณของเขา ถูกกดดันอยู่ตลอดระยะเวลา ด้วยเหตุนี้เขาจึงกระตือรือร้นที่จะทำการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายให้สำเร็จ!
การฝึกฝนทางจิตวิญญาณกับการฝึกฝนทางร่างกายนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ไนโตะ เพิ่งรู้ถึงผลกระทบของมันเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้เขาจำเป็นต้นชะลออัตราการดูดซับจักระของ สายแร่มังกร ให้ช้าลง ถ้าเขายังรักษาความเร็วในการดูดซับเท่าเดิมเขาก็จะดูดซับมันได้อย่างสมบูรณ์ภายในเวลาไม่ถึง 3 ปี
หมู่บ้านอาเมะ ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก
หลังจากได้รับทรัพยากรจาก มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่ 3 และการขยายอาณาเขต แคว้นแห่งฝน ก็เจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็ว และความเจริญรุ่งเรืองนั้นก็รวมไปถึง หมู่บ้านอาเมะ ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของแคว้นแห่งนี้ด้วย
หมู่บ้านอาเมะ ได้ก่อตั้ง โรงเรียนนินจา ขึ้นเป็นของตัวเองและยังมีระบบอื่น ๆ เกิดขึ้นอีกมากมาย
อย่างไรก็ตาม ไนโตะ , อาเมะคาเงะ รุ่นแรก ก็ไม่ได้สนใจการพัฒนาของหมู่บ้านสักเท่าไร
ฝนกำลังตกลงมาอย่างต่อเนื่อง
ณ อาคารสูงสุดของ หมู่บ้านอาเมะ ไนโตะ ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และมองไปบนท้องฟ้า
เม็ดฝนตกลงมารอบ ๆ ตัวเขา แต่พวกมันกลับหลบร่างกายของ ไนโตะ อย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่าเม็ดฝนเหล่านี้มีชีวิต
ไนโตะ มักจะยืนอยู่ที่นี่เพื่อมองดูท้องฟ้า อันที่จริงเพียงแค่ทำอย่างนั้นเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งในหมู่บ้านและมองเห็นได้เกือบทั้งโลก
ไนโตะ ที่มีโหมดเซียนขึ้นสมบูรณ์ สามารถสื่อสารกับพลังงานธรรมชาติในโลกได้อย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้เขามีความสามารถในการตรวจจับที่แข็งแกร่งขึ้น
ด้วยการพัฒนาพลังวิญญาณของเขาอย่างต่อเนื่องทำให้ระยะของสัมผัสพิเศษของเขากว้างใหญ่ขึ้นจนมีระยะทางหลาย 10 ไมล์
ตราบใดที่ ไนโตะ ใช้ความสามามารถนี้อยู่ ในระยะนั้น แม้แต่มดที่กำลังเดินหรือคนที่กระซิบกันอยู่ ไนโตะ ก็สามารถมองเห็นและได้ยินเสียงได้
ทันใดนั้นกระดาษจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยมาและจัดรวมตัวกันที่ด้านหลังของ ไนโตะ จากนั้นก็กลายเป็นร่างของ โคนัน
“ครูไนโตะ”
“ฉันรู้แล้ว”
ถึงแม้ว่า ไนโตะ กำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่เขาก็รู้ถึงการมาของ โคนัน และรู้ว่าเธอมาหาเขาทำไม
หลังจากได้ยินคำตอบของเขา โคนัน ก็ยืนอยู่ด้านหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ไนโตะ ก็หันกลับมาด้วยสายตาที่ลึกล้ำ
“เขาซ่อนตัวเก่งมาก เราใช้เวลาเกือบ 3 ปีในการระบุตำแหน่งของเขากว่าจะพบว่าเขาอยู่ใน แคว้นแห่งน้ำ”
ไนโตะ พูดสิ่งที่ โคนัน ต้องการจะบอกเขา
หลังจากแผนการของพวกเขาใน โคโนฮะ ล้มเหลว และโอบิโตะ ก็ถูกฆ่า ไนโตะ ก็ไม่ได้ออกตามหาคนที่รับผิดชอบในการโจมตีครั้งนี้ แต่ หมู่บ้านอาเมะ ก็ได้ไล่ตามหาที่อยู่ของ แสงอุษา…ที่อยู่ของ นางาโตะ อย่างต่อเนื่อง
ไนโตะ ไม่สนใจ แสงอุษา แต่ นางาโตะ กล้าที่จะโจมตี คุชินะ ดังนั้นเขาก็ต้องตาย
ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา หมู่บ้านอาเมะ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และเห็นได้ชัดว่าระบบหน่วยข่าวกรองมีประสิทธิภาพมากขึ้นมาก ในที่สุดพวกเขาก็พบเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับ แสงอุษา และในที่สุด โคนัน ก็ระบุตำแหน่งของฐานทัพของพวกเขาใน แคว้นแห่งน้ำ ได้
แคว้นแห่งน้ำ ถูกแยกออกจากแผ่นดินใหญ่ด้วยทะเล หากพวกเขาต้องการซ่อนตัวอยู่ในความมืด แคว้นแห่งน้ำ ก็เป็นสถานที่ที่น่าสนใจเพราะมันเป็นที่ ๆ อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านอื่น ๆ มากที่สุด
“ถึงเราจะยังระบุตำแหน่งที่แน่นอนไม่ได้ แต่…ฉันจะไปที่ แคว้นแห่งไฟ ก่อน”
คำพูดของ ไนโตะ ทำให้ โคนัน รู้สึกประหลาดใจ
เธอยังไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนได้ แต่ ไนโตะ ก็ตัดสินใจไปที่ แคว้นแห่งน้ำด้วยตัวเอง?!
“แต่ครูไนโตะ เรายังไม่รู้ตำแหน่งที่แน่ชัดของพวกเขาเลยนะคะ แล้วครูจะไปเองได้ยังไง หนูว่าเราน่าจะรอ…”
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไรที่จะซ่อนจากฉันได้ การพัฒนาของฉันใกล้จะเสร็จแล้ว ฉันจะไปที่นั่นและจัดการกับพวกเขาเอง พวกเขามี เนตรสังสาระ ไม่มีใครสามารถจัดการกับพวกเขาได้นอกจากฉัน”
ไนโตะ พูดอย่างใจเย็นแล้วเดินผ่านด้านข้างของ โคนัน
โคนัน รู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เพราะ นางาโตะ เลือกเส้นทางของเขาแล้วซึ่งเป็นเส้นทางที่ผิด ดังนั้นเราจำเป็นต้องหยุดเขา
นอกจากนี้ โคนัน ก็ยังเชื่อในหลักการของ ไนโตะ เมื่อเทียบกับ ยาฮิโกะ ที่ต้องการเปลี่ยนแปลงโลก ไนโตะ ให้ความสำคัญกับผู้คนรอบข้างมากกว่า เขาพยายามปกป้องเราและนั้นทำให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น
…….
บนท้องทะเลที่กว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด ไนโตะ เดินไปบนเกลียวคลื่นโดยมีแสงสีขาวแปลก ๆ เปล่งประกายอยู่ใต้เท้าของเขา เมื่อเขาเดินไปคลื่นเหล่านั้นก็สงบลงเป็นทาง
ความเร็วของ ไนโตะ นั้นเร็วมากและเขาก็ไม่รู้ว่าเขาข้ามมาไกลแค่ไหนแล้ว
ในที่สุดเมื่อแผ่นดินปรากฏต่อหน้าเขา เขาก็ชะลอความเร็วลง
“นี่คือ แคว้นแห่งน้ำ สินะ”
หลังจากเดินขึ้นไปบนบก ไนโตะ ก็มองไปที่ทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดด้านหลังเขา สายตาของเขารู้สึกลึกล้ำราวกับว่าทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดไม่สามารถเติมเต็มดวงตาของเขาได้
เมื่อหันกลับมามอง แคว้นแห่งน้ำ ที่อยู่ด้านหลังของเขา เขาก็เดินขึ้นจากชายฝั่งและเดินตรงไป
แน่นอนว่า แคว้นแห่งน้ำ มีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับแคว้นอื่น
หลังจากที่ แคว้นแห่งฝน ขยายอาณาเขต พื้นที่ของ แคว้นแห่งฝน ก็เกือบจะเท่ากับ แคว้นแห้งน้ำ
เพราะเขาไม่ทราบตำแหน่งที่แน่นอนของฐานแสงอุษา ไนโตะ จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น
อาจดูเหมือนว่าเขากำลังมองหา แสงอุษา แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังรอการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายของ พลังวิญญาณ ของเขาอยู่
ในความเป็นจริงแล้วความรู้สึกที่เขามีนั้น มนุษย์ทุกคนก็ต้องเคยเผชิญกับมันไม่มากก็น้อย ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่ยังมีชีวิตอยู่หรือโลกแห่งความตายเพราะการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญนี้คือ การระเหิดของจิตวิญญาณ
นี่คือเหตุผลที่ทำให้ผู้คนระเบิดพลังขึ้นมาได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ แม้ว่าพลังนั้นจะเกินกว่าความสามารถของพวกเขาและเอาชนะศัตรูของพวกเขาได้ก่อนที่คนคนนั้นจะตาย
นี่เป็นเพราะเจตจำนงอันแข็งแกร่งของพวกเขา ในช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุด ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดมักจะบรรลุ เจตจำนงแห่งวิญญาณ และจิตวิญญาณเป็นกุญแจสำคัญของจักระ ซึ่งทำให้เจตจำนงกลายเป็นแก่นแท้ของพลัง
แน่นอนว่าความรู้สึกเหล่านี้น้อยกว่าสิ่งที่ ไนโตะ กำลังรู้สึกอยู่มาก
การเปลี่ยนแปลงของ ไนโตะ นั้นอยู่ไกลจากความแข็งแกร่งในช่วงสั้น ๆ ที่ระเบิดออกมาในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย
แคว้นแห่งฝน ไม่ได้ใหญ่มากนัก เมื่อเทียบกับความเร็วของ ไนโตะ เขาสามารถข้ามมันได้ในช่วงสั้น ๆ ไม่ว่าฐานของ แสงอุษา จะอยู่ที่ใด มันก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเล็ดลอดสายตาของวิชาตรวจจับของ ไนโตะ ไปได้
อย่างไรก็ตามนี่เป็นวิธีที่โง่ที่สุด งานที่สำคัญที่สุดของ ไนโตะ คือการพักผ่อน ดังนั้นทิศทางที่เขาจะไปจึงชัดเจนในความคิดของเขา
นั้นก็คือเขาจะตรงไปที่ หมู่บ้านคิริ
