TTW:บทที่ 201 โรงแรม
ลมพัดแรงขึ้นและท้องฟ้ามืดลง พวกเขาค่อยๆเดินทางอย่างช้าๆ ทุกกลุ่มและหัวหน้าทีมของเขารู้สึกวิตกกังวล ถ้าพายุฝนฟ้าคะนองเริ่มต้นขึ้น การอยู่ในรถจะเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดที่พวกเขาต้องเจอ นอกเหนือจากรถที่จอดทิ้งร้างไว้ตามถนนแล้วการฆ่าซอมบี้ที่หลงเหลืออยู่ตามเส้นทางไม่มีอะไรมาก ตอนนี้ทั้งกลุ่มเดินทางได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น
“พี่ใหญ่หลิว ด้วยความเร็วปัจจุบันของเรา เราไม่สามารถไปถึงจุดหมายปลายทางของเราก่อนที่จะมืดได้ คุณคิดว่าเราควรที่จะหาที่พักสำหรับคืนนี้ไหม” จางเฉียงหลี่ ถาม หลิวกำ
“ ตกลง ค้นหาเลย พายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้นได้ทุกเวลา และมันอาจจะเป็นอันตรายกับพวกเราได้” หลิวกำ ตอบหลังจากมองที่ท้องฟ้า ดูเหมือนว่าเมฆดำกำลังขยายอยู่บนขอบฟ้า
“ครับ” จางเฉียงหลี่ ตอบรับ จางเฉียงหลี่ เดินไปที่กลุ่มของเขา และพาพวกเขาออกไป หลังจากที่เขาย้ายรถด้านหน้าแล้ว ลมแรงขึ้นท้องฟ้ามืดสนิทอยู่ๆพายุฝนฟ้าคะนองก็ตกลงมา
จางเฉียงหลี่ ที่ออกค้นหาสถานที่พักคืนชั่วคราวนั้นพบเจอสถานที่เหมาะสม มันเป็นโรงแรมริมถนน อาคารของโรงแรมสูงที่สุด เมื่อเทียบกับอาคารโดยรอบ กำแพงของโรงแรมถูกสร้างขึ้นอย่างแข็งแรงดังนั้นพวกเขาจึงจอดรถใกล้ๆโรงแรมเพื่อหลีกเลี่ยงฝนฟ้าคะนอง
โรงแรมแห่งนี้อยู่ริมถนนและดูเหมือนว่าเป็นธุรกิจครอบครัว มันเป็นอาคาร 4 ชั้นและอยู่ใกล้กับสิ่งแวดล้อม ด้านหลังโรงแรมเป็นสถานที่จอดรถ ชั้นแรกเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่สามารถใส่โต๊ะสำหรับจองอาหารค่ำได้ถึง 7-8 โต๊ะ บริเวณชั้น 2 ขึ้นไปเป็นที่อยู่อาศัย
การเกิดพายุทอร์นาโดเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ได้มีผลกระทบต่ออาคารโรงแรมแห่งนี้มากนัก อย่างน้อยก็ไม่มีความเสียหายที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน อาจเป็นเพราะพายุทอร์นาโดที่เกิดขึ้นมันอยู่ใจกลางเมืองจึงไม่สามารถมีผลกระทบต่อโครงสร้างเขตชานเมือง
จากจำนวนซอมบี้ที่เดินอยู่รอบๆภายในโรงแรมสามารถคาดเดาได้ว่าโรงแรมแห่งนี้ไม่ได้ดำเนินธุรกิจอย่างคับคั่ง อย่างน้อยในช่วง 2 วันก่อนเกิดภัยพิบัติก็ไม่มีใครเข้ามาอาศัยอยู่ในโรงแรมนี้ ดังนั้น 4 ชั้นในอาคารจึงมีซอมบี้เพียง 10 ตัวเท่านั้น เพื่อป้องกันการปนเปื้อนของแบคทีเรียหรือไวรัสของซอมบี้ พวกเขาย้ายซกศพออกไปทางลานด้านหลัง
ในที่สุดโรงแรมก็น่าอยู่ขึ้นหลังจากทำความสะอาด ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปในตึกก่อนที่ฝนจะตกลงมากกว่านี้
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวกำ ที่ยืนอยู่ชั้น 1 ถาม ยินฮี ที่ยืนอยู่นอกโรงแรม
“ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง” ยินฮี มองไปที่ลานด้านหลังพร้อมกับความรู้สึกตื่นตัว
“คุณรู้สึกยังไง?” หลิวกำ เริ่มมองไปที่ลานด้านหลัง บนลานด้านหลังมีรถจอดอยู่ 3 คัน ไม่มีอะไรผิดปกติเมื่อมองด้วยตาเปล่า
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเดี๋ยวฉันจะออกไปดูรอบๆ” ยินฮี บอกกับ หลิวกำ
“ ผมจะไปกับคุณ” หลิวกำ ตอบ ยินฮี
ขณะนั้นฟ้าแลบทำให้ท้องฟ้าสว่างขึ้นและเต็มไปด้วยเสียงฟ้าร้อง
“ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้ ฉันไม่ได้กลัวฟ้าผ่า แต่สำหรับคุณ คงไม่สามารถทนฟ้าผ่าได้” ยินฮี หยุด หลิวกำ
“ เอาล่ะถ้าอย่างนั้นไปและกลับมาอย่างรวดเร็ว อย่าเดินไปไกลนัก” หลิวกำ กล่าวกับ ยินฮี หลิวกำ รู้ว่า ยินฮี นั้นแข็งแกร่ง แต่ก็มีอุบัติเหตุมากมายที่เกิดขึ้นใน The Trembling World ดังนั้นมันจึงทำให้เขารู้สึกกังวลใจอยู่เรื่อยๆ
“ตกลง” ยินฮี พูดขณะที่ปล่อยมือ หลิวกำ ไม่นานเธอก็หายตัวไปจากสายตา ในคืนที่มืดภายใต้พายุฝนฟ้าคะนอง เนื่องจากภายในโรงแรมนั้นไม่มีไฟ พวกเขาจึงเปิดไฟฉายเพื่อส่องให้เห็นบริเวณโดยรอบ ส่วนหนึ่งของผู้เล่นเริ่มต้นทำอาหารเย็นสำหรับทุกคน คนที่ไม่ได้ทำอาหารเย็นจะนั่งอยู่ที่โต๊ะเพื่อพูดคุยกับคนอื่นและมีบางคนอยู่ใกล้หน้าต่างเพื่อดูพายุฝนฟ้าคะนอง
พายุฝนฟ้าคะนองแทบเหมือนกันทุกครั้งหลังจากที่มีเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ไหลลงบานหน้าต่าง ฝนที่ตกลงมาทำให้เกิดน้ำท่วม ประมาณระดับข้อเท้าจากพื้น โรงแรมถูกสร้างขึ้นโดยการยกระดับสูงจากพื้นทำให้น้ำท่วมไม่ถึงชั้นแรกของโรงแรม แต่ด้านหน้าของโรงแรมกลายเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ แม้จะมีท่อระบายน้ำแต่น้ำก็ยังคงไหลจากที่สูงมาที่ต่ำกว่า
“บัดซบ!สภาพอากาศวันนี้ย่ำแย่จริงๆ!” จางเฉียงหลี่ ยืนอยู่หน้าประตูโรงแรมและกำลังสาปแช่ง
“แม้แต่เกมอื่นๆก็ไม่เคยมีสภาพอากาศที่เลวร้ายเช่นนี้! ก่อนก็เกิดพายุทอร์นาโด ผมจำได้ว่าโชคดีที่มันไม่มุ่งหน้ามาทางที่ผมอยู่”ซูเหจียนกล่าวกับ จางเฉียงหลี่
เกมนี้ไม่เหมือนเกมอื่นๆ ในเกมอื่นๆ ซูเหจียนสามารถหารายได้เพิ่มเติม เขาสามารถหาซื้อและเป็นเจ้าของอุปกรณ์ในตำนานได้ ด้วยวิธีนี้เขาจะได้รับความอิจฉาจากผู้อื่น อย่างไรก็ตามใน The Trembling World เขาไม่มีโอกาสที่จะทำอย่างนั้น เขาและผู้เล่นคนอื่นๆเสมอภาคกันดังนั้นซูเหจียนจึงเริ่มสะสมความดีต่างๆเพื่อเป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ทางสังคม
แม้กระทั่งตอนนี้ซูเหจียนก็กำลังพยายามสุดความสามารถที่จะผูกความสัมพันธ์กับกลุ่ม เพื่อสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับ จางเฉียงหลี่ และผู้นำกลุ่มคนอื่นๆ คือสิ่งที่ซูเหจียนควรจะทำในขณะนี้ ในบรรดาผู้นำกลุ่มซูเหจียนเป็นคนอ่อนแอที่สุดในพวกเขาทั้งหมด ถ้าซูเหจียนไม่สร้างสัมพันธ์ที่ดีแล้ว ในฐานะตัวแทนของทีมเขาอาจเจอปัญหาหนัก ซูเหจียน ไม่ต้องการพึ่งพาความสัมพันธ์ของเขาและ หลิวกำ ระหว่างที่อยู่ในกลุ่ม
“เดี๋ยวก่อน พายุทอร์นาโดเมื่อหลายวันก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ประสบปัญหางั้นหรอ? คุณอาจจะไม่เชื่อพวกเราอยู่ที่ใจกลางเมืองและอยู่ในท่ามกลางพายุทอร์นาโด มันเป็นความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัวมาก….” จางเฉียงหลี่ เล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
“หืม? พวกคุณรอดมาจากพายุทอร์นาโดงั้นหรอ?ทั้งๆที่อยู่ท่ามกลางพายุนั่นนะ?” ซูเหจียนถามด้วยความรู้สึกตกใจ
“ใช่แล้ว ในครั้งนั้นสมาชิกของเรา 3 คนถูกสังหารโดยพายุทอร์นาโดทันที 2 คนถูกฆ่าโดยรถบรรทุกที่บินอยู่ในพายุทอร์นาโด คุณจินตนาการออกไหม? อาคารถูกทุบด้วยรถบรรทุกและเศษซากศพของพวกเขาทั้งสองคนกระจัดกระจาย ผมเห็นมันกับตา ในตอนนั้นพวกเราทุกคนไม่รู้ว่าใครจะเป็นรายต่อไป!” จางเฉียงหลี่ นึกถึงความทรงจำของเขา
“บัดซบ! มันเลวร้ายมาก!” ซูเหจียน อุทานออกมาพร้อมกับเบิกตากว้าง
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด สิ่งที่แย่ที่สุดคือ พายุทอร์นาโดหอบซอมบี้ทั้งหมดขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับเป็นแกนเชื่อมต่อระหว่างสวรรค์กับโลก! หลังจากที่พายุทอร์นาโดหยุดพวกซอมบี้ก็เริ่มหล่นลงมาจากท้องฟ้า ทับถมกันนับกว่า 10 ชั้น!” จางเฉียงหลี่ เล่าต่อ ..
