TTW:บทที่ 202 ความวิตกกังวล
“ฝนซอมบี้….”ซูเหจียนกล่าวอย่างสิ้นหวัง หลังจากได้ยินเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่ากลุ่มของ หลิวกำ นั้นมีประสบการณ์ในการเอาชีวิตรอดมากกว่าสิ่งที่ซูเหจียนคิด
“ พวกเราทุกคนค่อยๆโหนเชือกลงมาจากตึก ถ้าคุณปล่อยมือคุณก็จะตกอยู่ในท่ามกลางฝูงซอมบี้และถูกฉีกเป็นชิ้นชิ้นเพื่อเป็นอาหารสำหรับพวกมัน” จางเฉียงหลี่ ส่ายศีรษะเมื่อเขานึกถึงช่วงเวลาที่ วังยงฉาง เสียชีวิต วันนั้นเป็นวันที่ยากจะลืม แม้เขาไม่อยากจดจำเหตุการณ์ในวันนั้น แต่มันก็อยู่ในความทรงจำของเขา การตายของวังยงฉาง คือความผิดของตัววังยงฉางเอง แต่อย่างไรก็ตาม จางเฉียงหลี่ ยังคงรู้สึกผิด ฉากต่างๆในวันนั้นปรากฏขึ้นในหัวของเขา ถ้าเขาอยู่ต่ออีกนิดหรือช่วยผูกเชือกให้กับวังยงฉาง เขาคงไม่ตาย
“อ่า..คุณผ่านอะไรมามาก!สิ่งที่เราเคยผ่านมาไม่อาจเปรียบเทียบกับพวกคุณได้…” ซูเหจียน กล่าว
มีคนอีกหลายคนนั่งเก้าอี้ล้อมเป็นวงกลมอยู่ที่หน้าประตูโรงแรมและพูดคุยกัน ในขณะที่ห้องครัวกำลังยุ่งกับการทำอาหาร เมื่ออาหารเสร็จสิ้นพวกเขากว่า 40 คนรวมตัวกันกินอาหารอยู่บนโต๊ะทั้ง 8 ตัว
ในโลกใบนี้เต็มไปด้วยสถานการณ์ที่ไม่แน่นอน ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร
“ยินฮี ด้านนอกสถานการณ์เป็นอย่างไร?” หลิวกำ หยิบหูฟังขึ้นมาเพื่อติดต่อกับ ยินฮี
การตอบสนองเพียงอย่างเดียวคือเสียงรบกวนที่ส่งกลับมา อาจเป็นเพราะสภาพอากาศหรือไม่ยินฮีก็อาจจะอยู่ห่างไกลเกินไปจึงเกิดปัญหาในการสื่อสาร
“พี่ใหญ่หลิว มีปัญหาอะไรงั้นหรอ?น้องฮี ไปไหนซะล่ะ?” จางเฉียงหลี่ กระซิบกับ หลิวกำ เขาเห็นว่า หลิวกำ ดูเหมือนกังวลบางอย่าง
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวเย็นเถอะ” หลิวกำ ตบลงบนหน้าอกของ จางเฉียงหลี่ และทั้งคู่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อนั่งลง หลังจากที่พวกเขารวมทีมกันแล้วเพื่อให้แน่ใจว่าอาหารได้รับการดูแลอย่างถูกต้องและปลอดภัยเมื่อเข้าสู่ห้องครัวสมาชิกทุกคนต้องถูกค้นร่างกายก่อนทุกครั้ง จากนั้น หลิวกำ จะสั่งให้คนที่ทำอาหาร กินอาหารเป็นคนแรกและเมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วคนอื่นๆจึงคว้าตะเกียบมากิน
ในโลกใบนี้ไม่มีระบบประชาธิปไตย ในฐานะที่เป็นหัวหน้าทีมเพื่อความปลอดภัยของตัวเองและความปลอดภัยของผู้อื่น หลิวกำ ถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ดูเหมือนไร้มนุษยธรรม
เมื่อพิจารณาว่าด้านนอกเต็มไปด้วยเสียงพายุฝนฟ้าคะนองทำให้ซอมบี้ไม่สามารถระบุเสียงจากโรงแรมได้ ดังนั้น จางเฉียงหลี่ และ ฮันกวงมิน จึงนำพรรคพวก เลื่อนโต๊ะมาอยู่ตรงกลางห้อง พวกเขามีการละเล่นกันเล็กน้อยเพื่อแข่งขันระหว่างทีม เพื่อทำให้พวกเขาสามารถหัวเราะได้
ภายใน 40 คนนี้หรือมากกว่านั้น นอกเหนือจาก ลีเหมาและโจวจิงจิง ยังมีผู้เล่นหญิงอีกประมาณ 3 คน และผู้เล่นทั้งสามคนนี้มาจากกลุ่มของซูเหจียน มีผู้เล่นหญิงจำนวนน้อยที่จะเล่นเกมซอมบี้ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นจุดเด่นในคำคืนนี้ หลายคนมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการแสดงเช่นการร้องเพลงหรือเต้นรำ มันสามารถสร้างบรรยากาศที่ดีและทำให้ทุกคนรู้สึกใกล้เคียงว่าอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง
ในขณะที่ห้องโถงเริ่มมีชีวิตชีวานั้น มีเพียงคนเดียวที่ยังคงรู้สึกกังวล หลิวกำ ยืนอยู่ที่ประตูโรงแรมด้านหน้าเพื่อรอ ยินฮี กลับมา เมื่อเขาเห็นว่าเธอเดินกลับมาด้วยร่างกายที่เปียกปอนในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายคิ้วที่ขมวดของเขาไว้ได้
“คุณไม่เป็นอะไรนะ?” หลิวกำ เดินไปหา ยินฮี
“ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันค้นหาพื้นที่อย่างละเอียดโดยรอบไม่กี่ร้อยเมตรนี้ แต่ฉันไม่สามารถพบสิ่งใดที่ผิดปกติได้” ยินฮี ตอบอย่างผิดหวัง
“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อมีพายุฝนครั้งต่อไป อย่าไปไกลจากผมอีกเลย” หลิวกำ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ทำไมหรอ?คุณเป็นห่วงฉันนั้นหรอ?” ยินฮี รู้สึกถึงบางอย่าง
“ใช่แล้ว” หลิวกำ พยักหน้า นับตั้งแต่ที่ ยินฮี เดินออกไปและ หลิวกำ ไม่สามารถติดต่อเธอได้ เขารู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจและรู้สึกวิตกกังวลอยู่ตลอด เขาไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
ขณะนั้นเอง ยินฮี ก็ยกตัวขึ้นและจูบไปที่แก้มของ หลิวกำ จากนั้นถอยห่างอย่างรวดเร็ว
“แค่นี้หรอ?” หลิวกำ ไม่พอใจ
“ ฉันควรทำให้ตัวเอง แห้งในเวลานี้” ยินฮี หัวเราะคิกคัก จากนั้นเธอวิ่งขึ้นไปชั้น 2 เพื่อหาผ้าเช็ดตัว
“ดูเหมือนว่าความใกล้ชิดของเราจะเพิ่มมากขึ้น” หลิวกำ รู้สึกเคลิ้มขณะที่เขาสัมผัสส่วนที่ ยินฮี เพิ่งจูบไป
***
โรงแรมตั้งแต่ชั้น 2 ถึงชั้น 4 แต่ละชั้นมีห้องพัก 6 ห้อง แต่ละห้องมี 2 เตียง เดิมทีเตียงเหล่านี้มีผ้าปูที่สะอาดแต่บางชิ้นก็ถูกปนเปื้อนจากซอมบี้ นี่เป็นโรงแรมค่อนข้างดีเนื่องจากมีห้องนอนและผ้าคลุมเตียงอยู่ในห้องดังนั้นพวกเขาจึงสามารถเปลี่ยนผ้าคลุมเตียงให้กลับมาสะอาดได้อีกครั้ง
มีบางห้องที่หน้าต่างพัง น้ำฝนถูกพัดเข้ามาในห้องทำให้เปียก พวกเขาจึงย้ายไปนอนรวมกับคนอื่นๆ ส่วนคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัวเขาใช้ไม้กระดานเพื่อตอกปิดหน้าต่าง ดังนั้นพวกเขาจึงมีห้องพักทั้งหมด
หลิวกำ และ ยินฮี อยู่ในห้องที่ชั้น 3 เป็นห้องที่สะอาดที่สุดในตึกนี้ ห้องที่อยู่ติดกับเขาเป็นของ จางเฉียงหลี่ อยู่กับชางฮัว
เนื่องจากมีผู้คนมากขึ้นในกลุ่มของเขาดังนั้นจึงมีผู้คนจำนวนมากได้รับมอบหมายในการอยู่ยาม ทั้ง 4 ทีมใหญ่แบ่งหน่วยงานออกเป็น 2 ทีมเล็ก หัวหน้าของทีมจะส่งนกหวีดให้กับคนที่อยู่ยาม คำสั่งของเขาคือเป่านกหวีดแจ้งเตือนทุกคนเมื่อพบสถานการณ์ผิดปกติ พวกเขาได้รับคำสั่งให้เฝ้ายามอย่างเคร่งครัด
ใน The Trembling World นี้ต้องระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้นแค่ความผิดพลาดเล็กน้อยของคนคนหนึ่งอาจนำไปสู่การสูญเสียชีวิตจำนวนมาก
“ห้องของคุณดีจังเลย!มันสะอาดมากๆ” ลีเหมา อาบน้ำเสร็จ เธอเดินไปที่ห้องของ จางเฉียงหลี่ และ ชางฮัว
ลีเหมา เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ สำหรับ 2-3 วันนี้เธออยู่ภายใต้การดูแลและป้องกันของ จางเฉียงหลี่ เธอจึงไม่เคยประสบความยากลำบากเท่าไหร่นัก ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของอาหารทำให้ใบหน้าของเธอมีสีสันและสุขภาพดีเป็นเสน่ห์ของสาววัย 30 ปี
“ใช่ไม่เลวเลย สภาพห้องของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?” จางเฉียงหลี่ ถามลีเหมา ดวงตาของเขายังจดจ้องบนร่างของลีเหมา
“ก็แค่ต้องอยู่รวมกับวัยรุ่นหญิงอีก 2 คน แต่พวกเขาเสียงค่อนข้างดัง” ลีเหมายังคงยิ้มให้กับ จางเฉียงหลี่
“อืม.. ถ้าอย่างนั้นให้ผมดูไหม ว่าผมสามารถเปลี่ยนห้องให้คุณได้หรือเปล่า?” จางเฉียงหลี่ ขมวดคิ้ว..
