TTW:บทที่ 204 เทียน
ลู่เฉินวัง อายุ 24 ปี ในโลกแห่งความเป็นจริงเขาเป็นโอตาคุและไม่สามารถหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่งได้ หลังจากที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัยเขาเริ่มปิดกั้นตัวเองและอาศัยอยู่ในบ้านพ่อแม่ของเขา เขาจะเล่นเกมในขณะที่อยู่ในบ้านและไม่มีอะไรที่พ่อแม่ของเขาจะสามารถทำอะไรได้
หลังจากเข้าสู่ The Trembling World ลู่เฉินวัง สามารถตั้งสติได้อย่างรวดเร็วเขาไม่เหมือนกับคนอื่นๆเขารู้สึกชอบตัวเองที่เขาสามารถเล่นอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน อย่างน้อยก็ไม่มีพ่อแม่ที่คอยจู้จี้เขาอยู่ นั่นคืออีกหนึ่งความคิดของลู่เฉินวัง
เขาไม่เคยคิดว่าสถานการณ์ของเขาจะแตกต่างจากเกมอื่นๆที่เขาเคยเล่นมาก่อน หลังจากเล่นเป็นเวลา 2 วันลู่เฉินวังเริ่มรู้สึกเสียใจ เขาเริ่มหิวกระหายในขณะที่เข้าหาอาหารกินไม่ได้และมีอันตรายอยู่ทุกที่เขาจึงไม่สามารถออกมาข้างนอก จนกระทั่งเขาได้เข้าร่วมค่ายของบอสเฉิง มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยยิ่งขึ้น เขาก็ต้องสูญเสียความสนุกในการเล่นเกม เขาต้องทำงานทุกวัน ในการทำหน้าที่เล็กๆน้อยๆ
เกมไม่ควรที่จะเป็นเช่นนี้! ถ้าเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เขาจะเชื่อฟังพ่อแม่และหางานทำดังนั้นเขาจะได้ไม่ต้องมาติดอยู่ในเกมแบบนี้ แต่มันก็สายเกินไปที่จะรู้สึกเสียใจ
เหยียนอัน เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามทั้งคู่มีประสบการณ์ที่แตกต่างกันมากเมื่อเทียบกับลู่เฉินวัง เหยียนอันมีประสบการณ์ในการทำงานมากกว่า เหยียนอันเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่ยากจนในชนบทเขาจึงเข้าใจความรู้สึกความยากลำบาก หลังจากที่สำเร็จการศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว เหยียนอันได้ทำงานแรกของเขาโดยเป็นคนแจกใบปลิว และในที่สุดเขาก็สามารถขยับขึ้นมาเป็นเด็กส่งของแมคโดนัลได้ งานที่ เหยียนอัน ทำไม่มีอะไรที่เหมือนกับสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ในมหาวิทยาลัย
หลังจากนั้น เหยียนอัน ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนหญิงที่โรงเรียนมัธยม เธอแนะนำงานใหม่ให้กับเขา งานนี้ครอบคลุมเรื่องค่าใช้จ่ายที่อยู่อาศัยและอาหารดังนั้นเหยียนอันกระตือรือร้นที่จะทำ … ทั้งหมดที่เขาทำเพราะเขาเชื่อใจเพื่อนหญิงของเขา หลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเขาลงนามในสัญญาจ้างเขาก็พบว่าเขาได้ลงชื่อสมัครเป็นสมาชิกทางการตลาดที่หลอกลวง
เหยียนอัน ถูกบังคับให้ขอเงินจากครอบครัวเพื่อแก้ไขปัญหา หลังจากที่ เหยียนอัน ถูกบังคับเขาได้หลบหนี แต่เขาก็ถูกจับตัวและบังคับให้จ่ายเงิน และเมื่อเห็นว่าเขาไม่มีเงิน เหยียนอันจึงถูกบังคับให้ไปยังร้านอินเตอร์เน็ตที่อยู่ใกล้ๆเพื่อโอนหนี้สินส่วนที่เหลือทางอินเตอร์เน็ต เหยียนอัน ได้ตกลงไปร้านอินเตอร์เน็ตโดยหวังว่าจะขอความช่วยเหลือจากตํารวจ อย่างไรก็ตามเจ้าของอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ก็เป็นสมาชิกทีมงานหลอกลวงด้วยเช่นกัน หลังจากที่เขาโดนทุบตีหลายครั้ง เหยียนอันก็ยอมแพ้และไปยังคอมพิวเตอร์เพื่อเข้าสู่บัญชีธนาคารของเขา หลังจากนั้น Pop Up โฆษณาเกม The Trembling World ก็เด้งขึ้นมา ที่หน้าลงทะเบียนนอกจากนี้ยังมีเพียงปุ่ม ยืนยัน เท่านั้น
วันนั้นเป็นวันที่ 2 หลังจากที่เซิร์ฟเวอร์ของเกม The Trembling World เปิดทำการและสื่อต่างๆได้แจ้งเตือนประชาชนไม่ให้กดอะไรที่เกี่ยวข้องกับเกมนี้ เนื่องจากยังไม่สามารถยืนยันสถานการณ์ได้ ดังนั้นเมื่อเหยียนอันเห็น Pop Up เด้งขึ้นมาเขาไม่มีทางเลือกอื่นเขาจึงกดปุ่มยืนยันด้วยความเต็มใจ…ก่อนที่เขาจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นเขาก็ถูกส่งมายัง The Trembling World ในฐานะคลื่นลูกที่ 2 ของผู้เล่น
หลังจากหลบหนีพวกทวงหนี้แล้ว เหยียนอันก็ได้พบกับโลกที่น่าสะพรึงกลัวนี้ ในท้ายที่สุด เหยียนอัน ไม่มั่นใจว่าเขาโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ แต่สิ่งที่โชคดีสำหรับเขาก็คือเขาไม่ได้เจอกับผู้เล่นที่มีเจตนาร้าย โดยเฉพาะผู้เล่นที่ฆ่าคนอื่น อาจจะกล่าวได้ว่าเหยียนอันโชคดีที่สามารถเข้าร่วมค่ายของบอสเฉิงได้ และรอดชีวิตมาถึงทุกวันนี้
***
“เกิดอะไรขึ้นกันหรอ?” ฮันกวงมิน ถาม ในขณะที่ฮันกวงมินและเชาเหมิง เดินลงบันไดมาพวกเขามุ่งหน้าไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้าของโรงแรม
“หัวหน้าฮัน เขากำลังพึมพำอยู่ตลอดเวลา เขาบอกว่าเขาได้ยินเสียงบางอย่าง เหมือนเสียงกรีดร้องเบาๆ ผมไม่ต้องการจับคู่กับเขาแล้ว คุณช่วยให้ผมจับคู่กับคนอื่นที่ชั้นอื่นได้ไหม”ลู่เฉินวังตะโกนขึ้นมา ในสายตาของลู่เฉินวังในที่สุดเขาก็เจอผู้ช่วยชีวิตของเขาจากประสบการณ์ที่น่าสยดสยองนี้
“หัวหน้าฮัน!รองหัวหน้าเชา! ผมไม่ได้บ้าผมได้ยินเสียงเบาๆจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อผมลองตั้งใจฟังดู” เหยียนอัน ลุกขึ้นยืนและพูดกับหัวหน้าทีมของเขา
ฮันกวงมิน ขมวดคิ้วแต่ไม่พูดอะไรเขากำลังจดจ่อกับการฟัง
เชาเหมิงก็ทำเช่นเดียวกันแต่เขาไม่สามารถหาตำแหน่งได้
“เสียงกรีดร้องเบาๆนี้น่าจะมาจากลานด้านหลัง” ฮันกวงมิน กล่าวขณะค้นหาแหล่งที่มาของเสียงจากนั้นเดินไปที่ประตูด้านหลัง เชาเหมิง เดินตามด้านหลังมาอย่างใกล้ชิด
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าฉันได้ยินอะไรบางอย่าง ทีนี้นายเชื่อฉันหรือยัง”เหยียนอัน กล่าวกลับลู่เฉินวัง และเดินออกจากเคาน์เตอร์ด้านหน้าตามหัวหน้าทีมและรองหัวหน้าทีมไป
ลู่เฉินวัง กำลังมองผู้เล่น 3 คนเดินไปที่ประตูหลังและทิ้งเขาไว้เพียงคนเดียว เขาไม่สามารถอยู่ที่นั่นเพียงลำพังจึงรีบคว้าเทียนและเดินตามทั้ง 3 คนไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากความประมาทของลู่เฉินวัง ทำให้เขาเผลอดับแสงเทียนลง
ในขณะนั้นเอง ลู่เฉินวังอยู่ในความมืดสนิทปฏิกิริยาของเขาคือการกรีดร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา ในความมืดมีบางสิ่งบางอย่างเย็นๆก่อนรอบคอเขาและมันกระชับแน่นขึ้น ดูเหมือนสิ่งนี้จะค่อนข้างเรียวและผิวของมันถูกเคลือบด้วยเมือก ความรู้สึกคล้ายกับงู
ลู่เฉินวังตกใจและพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะต่อต้านมัน เขาหวังว่าผู้เล่น 3 คนนั้นจะเห็นสถานการณ์ของเขา แต่ลู่เฉินวังไม่สามารถดึงดูดความสนใจนั้นได้ ที่คอของเขาโดนรัดแน่นและถูกลากไปที่มุมมืด จากนั้นลู่เฉินวังก็รู้สึกว่าสติของเขาค่อยๆหมดลง
ฮันกวงมิน อยู่เคียงข้างกับเชาเหมิง และ เหยียนอัน อยู่ข้างหลัง ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ประตูหลังพวกเขาพยายามฟังอย่างใกล้ชิดก่อนที่จะวางหูไปที่ประตู หลังจากนั้นไม่นาน ฮันกวงมิน ก็ก้าวถอยหลังและกำลังจะออกคำสั่งกับเหยียนอันและเชาเหมิง ว่าในขณะที่เขาเปิดประตูถ้าเกิดอะไรขึ้นให้พวกเขาเป่านกหวีดทันทีเพื่อปลุกทุกคน
“พี่ชายฮัน คุณรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องคุณก็ไม่ควรที่จะเปิดประตู เราควรขอคำแนะนำจากพี่ใหญ่หลิวและพี่ชายจางก่อนดีไหม?” เชาเหมิง แนะนำ ฮันกวงมิน
“ ผมไม่ค่อยแน่ใจ ว่ามันจะใช่หรือเปล่า ถ้าเกิดผมตื่นตระหนกเกินไปมันจะกลายเป็นรบกวนการนอนของพี่ใหญ่หลิวเสียมากกว่า” ฮันกวงมิน ส่าย หัว
ฮันกวงมิน ค่อนข้างใจเย็นแม้ว่าจะเผชิญกับอันตรายที่ไม่รู้จักเหล่านี้ เขาไม่ได้สั่งให้ลูกน้องของเขาเปิดประตูแต่เขากลับเปิดประตูด้วยตัวเองและให้ลูกน้องของเขาเตรียมตัวไว้
หลังจากออกคำสั่งลูกน้องทั้งสองคนรู้ว่าจำเป็นจะต้องทำอะไร ฮันกวงมิน ค่อยๆปลดล็อคประตู และเปิดอย่างรวดเร็ว เมื่อประตูเปิดออก ฮันกวงมินรีบ ซ่อนตัวอยู่หลังประตู หลังจากผ่านไป 10 วินาทีก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ
พายุฝนฟ้าคะนองยังคงมีอยู่ ลานด้านหลังยังคงมืดมิดและไม่สามารถมองเห็นอะไรได้จากแสงไฟฉาย..
