TTW:บทที่ 206 หลงทาง
หลังจากที่เสียงนกหวีดเป่าขึ้นทุกคนที่หลับใหลได้มารวมตัวกันที่ล็อบบี้ผู้นำแต่ละทีมตรวจสอบสมาชิกทีมของตัวเองโดยเฉพาะ นอกเหนือจากลู่เฉินวังสมาชิกคนอื่นยังไม่ได้รับการตรวจสอบ
“คุณต้องการให้ฉันค้นหาพื้นที่โดยรอบไหม?” ยินฮี ถาม หลิวกำ
“ ไม่จำเป็นหรอก มันคงเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ที่มีรูปร่างพิเศษ คุณถึงไม่สามารถตรวจจับได้” หลิวกำ ส่ายหัว ถ้า ยินฮี สามารถตรวจจับซอมบี้นี้ได้เธอคงพบมันในการลาดตระเวนก่อนหน้านี้ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะส่งเธอไปอีกครั้ง ดูเหมือนว่าซอมบี้กลายพันธุ์นี้สามารถหลีกเลี่ยงการตรวจจับของ ยินฮี ได้
“พี่ใหญ่หลิว เราควรทำยังไงดี” จางเฉียงหลี่ ถาม หลิวกำ
“ เราไม่สามารถปล่อยให้มันมีโอกาสอีกครั้ง ให้ทุกคนรวมที่นอนให้มากที่สุดเท่าจะเป็นไปได้มาที่ชั้นแรกส่วนที่เหลือจะอยู่ที่ชั้น 2 แต่ละห้องพักจะมีอย่างน้อย 4 คน ประตูจะไม่ปิด การลาดตระเวนในกลางคืนให้ทำการตรวจสอบรอบคอบมากยิ่งขึ้น” หลิวกำ สั่ง
กับสถานการณ์นี้ หลิวกำ ไม่มีความคิดอื่น เขาใช้วิธีเดียวกับที่เขาเคยใช้รับมือกับซอมบี้กลายพันธุ์ที่กินสมองก่อนหน้านี้ ถ้า หลิวกำ คาดเดาถูกซอมบี้กลายพันธุ์เป็นสัตว์ประเภทเลือดเย็นมันมีความสามารถในการเปลี่ยนสีของตัวเองเพื่อให้สอดคล้องกับสภาพแวดล้อมอย่างเช่นกิ้งก่า และมันควรมีความเฉลียวฉลาดบางอย่างที่ทำให้มันซ่อนตัวหลังจากที่จัดการกับลู่เฉินวังแล้ว
ตอนนี้ทุกคนไม่ได้อยู่ในชั้นแนวหน้าความสามารถในการต่อสู้ของแต่ละคนอย่างค่อนข้างต่ำ ดังนั้น สามารถใช้ยุทธวิธีการรบแบบกองโจร มันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดหากรวมผู้เล่นทุกคนเข้าด้วยกัน จึงจะสามารถจัดการซอมบี้กลายพันธุ์นี้ลงได้
หลังจากที่ทุกคนรวมกันที่ล็อบบี้ยังคงมีผู้เล่นบางคนที่สามารถนอนหลับลงได้ แต่มีผู้เล่นเพียงเล็กน้อยที่ไม่สบายใจกับสถานการณ์และยังคงจ้องมองเพดาน แม้ว่า หลิวกำ จะบอกว่ามันไม่ใช่ผี แต่พวกเขาก็ไม่ได้ไว้วางใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของลู่เฉินวัง ผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเขามันกลายเป็นความสยดสยองของสถานที่แห่งนี้
ตอนนี้ทีมลาดตระเวนได้เริ่มทำงานและผู้เล่นคนอื่นๆได้ย้ายที่ไปแล้ว หลิวกำ ก็เรียกประชุมฉุกเฉินสำหรับผู้นำทั้งหมดพร้อมทั้งลีเหมา ในเวลาเดียวกันเชาเหมิงและเหยียนอันก็ถูกเรียกตัวด้วยเช่นกัน พวกเขาเป็นพยานคนแรกที่เห็นที่เกิดเหตุดังนั้นพวกเขาต้องบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องนี้
“น้องชายฮันก่อนหน้านี้ในล็อบบี้คุณพูดบางอย่างกับผม ซึ่งตอนนั้นผมต้องหยุดคุณเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นๆจะได้ยิน ตอนนี้พวกเราอยู่ที่นี่แล้วลองเล่ามาอีกครั้งกับพี่ใหญ่หลิว” จางเฉียงหลี่ กล่าวกับ ฮันกวงมิน
“อ่า…. ผม..ผมไม่ควรพูดในเวลานั้นเลยมันอาจทำให้ผู้เล่นคนอื่นหวาดกลัวมากขึ้น …เรื่องราวมันเป็นแบบนี้พี่ใหญ่หลิว เมื่อตอนที่ผมลงมาลาดตระเวนชั้นล่าง เหยียนอัน บอกกับผมว่าได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ ในขณะนั้นมันเงียบผมจึงได้ยินเสียงนั้น แต่ เชาเหมิงและลู่เฉินวัง ไม่ได้ยินเสียงนั้น ผมจึงไม่มั่นใจว่ามันเป็นความจริงหรือเปล่า”
เสียงดังมาจากประตูหลังที่นำไปสู่ลานด้านหลัง สำหรับสถานที่ผมไม่แน่ใจ ผมได้ตรวจสอบแต่ไม่อาจสรุปผลได้ ดังนั้นเมื่อพวกเราหันกลับมา เราก็พบว่าลู่เฉินวัง ไม่ได้ติดตามไปกับพวกเรา เมื่อเราหันกลับมามองเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว…” ฮันกวงมิน อธิบายให้ หลิวกำ ฟัง
“ตอนนี้คุณและเหยียนอันยังได้ยินเสียงนั้นไหม?” หลิวกำ ถาม ฮันกวงมิน
“ ถ้าเงียบลงบางทีเราสามารถลองฟังอีกครั้งได้” เหยียนอัน พูดอย่างรวดเร็ว ยังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จหรือไม่
“ ok อย่างนั้นตอนนี้เราควรที่จะเงียบลงสักครู่ ทุกคนตั้งใจฟังให้ดีดูซิว่าเราจะหาเสียงได้ไหม” หลิวกำ กล่าวกับทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา
เมื่อสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบสมาชิกทุกคนกำลังตั้งสมาธิและพยายามตรวจจับเสียงรบกวนต่างๆ การได้ยินของ หลิวกำ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในหมู่พวกเขา เขากลั้นลมหายใจและฟังอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถได้ยินเสียงรบกวนใดๆ เหมือนอย่างเสี่ยงที่เหยียนอันและ ฮันกวงมิน กล่าวก่อนหน้านี้
หลิวกำ มองไปที่คนอื่นๆ พวกเขาต่างส่ายหัวรวมทั้ง ยินฮี เธอก็ยังไม่สามารถได้ยิน
“มันเป็นความจริง ผมได้ยินมาก่อน แล้วหัวหน้าฮันก็ได้ยินเช่นกัน แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้เสียงถึงหายไปอย่างกะทันหัน” เหยียนอัน กล่าวด้วยความรู้สึกอาย
“ผมก็ไม่ได้ยินเสียงอีก แต่ผมรู้สึกว่า…เสียงนั้นอาจจะเป็นเสียงลมบางทีอาจไม่เกี่ยวข้องกับการตายของลู่เฉินวัง ดังนั้นถ้าเราพยายามคิดว่ามันเป็นเรื่องเดียวกันเราอาจจะตามหาผิดที่” ฮันกวงมิน แสดงความคิดเห็นของเขา
“ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น?” จางเฉียงหลี่ ถาม ฮันกวงมิน
“ เสียงที่ได้ยินมาจากประตูด้านหลัง ที่นำไปสู่ลานด้านหลัง แต่ลู่เฉินวังเสียชีวิตในล็อบบี้นี้ซึ่งมันเป็นทิศทางตรงกันข้ามกัน ในตอนที่ลู่เฉินวังถูกฆ่าพวกเราอยู่ที่ประตูด้านหลังกำลังตรวจสอบแหล่งที่มาของเสียง เสียงอาจไม่เกี่ยวข้องกับซอมบี้กลายพันธุ์ที่ฆ่าลู่เฉินวังก็เป็นไปได้” ฮันกวงมิน กล่าว นับตั้งแต่ลู่เฉินวังถูกฆ่าตาย ฮันกวงมิน วิเคราะห์สถานการณ์ในหัวของเขาอย่างจริงจัง
“หรือจะมีซอมบี้กลายพันธุ์ 2 ตัว? ทั้ง 2 ตัวร่วมมือกันในขณะที่ตัวหนึ่งดึงดูดความสนใจของเราและอีกตัวหนึ่งคอยจัดการกับเหยื่อ” จางเฉียงหลี่ สันนิษฐาน
“ถ้ามันพยายามหันเหความสนใจของเราทำไมมันไม่ทำให้เสียงดัง ชัดเจนมากขึ้น?เสียงที่เราได้ยินนั้นเบามาก ถ้าไม่ใช่เหยียนอันบอกกับผม ผมคงไม่ได้ยินมัน ดังนั้นผมรู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่สามารถดึงความสนใจของเราได้” ฮันกวงมิน ส่ายหัว
“อืม….เมื่อตอนที่ผมอยู่มหาวิทยาลัย ผมชอบฝึกชี่กง และโยคะ ดังนั้นเมื่อตอนที่ผมนั่งกลับลู่เฉินวังในล็อบบี้ มีช่วงเวลาที่พวกเราไม่ได้พูดคุยกันดังนั้นผมจึงใช้โอกาสในการฝึกฝนชี่กงของผม ผมไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเสียงนั้นมันจึงทำให้ผมรู้สึกหลงทาง เมื่อผมหยุดการฝึกชี่กงผมก็ยังคงได้ยินเสียงนั้นจากทางด้านหลังประตู นั่นคือตอนที่ผมสามารถยืนยันได้ว่ามันมีเสียงขึ้นจริงๆ แต่ลู่เฉินวังไม่เชื่อผม และเมื่อหัวหน้าฮันได้ยินมันเช่นกันพิสูจน์ให้เห็นว่าผมไม่ได้หูฝาด”เหยียนอัน รีบอธิบาย
“เมื่อคุณอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง การฝึกชี่กง ทำให้การได้ยินของคุณดีขึ้นงั้นหรอ” หลิวกำ ถาม เหยียนอัน
“ ใช่ ผมฝึกชี่กงแบบนี้บ่อยมากในโลกแห่งความเป็นจริง ผมรู้สึกว่าการได้ยินของผมดีกว่าคนอื่นๆ” เหยียนอัน ตอบอย่างรวดเร็ว
“สิ่งนี้อธิบายได้ว่า เหยียนอันสามารถได้ยินเสียงเพราะเขาฝึกฝนชี่กงเป็นประจํา และการที่ฮันกวงมินได้ยินเสียงนั้นก็เพราะว่าเขาอยู่ในระดับ 5 การได้ยินของเขาจึงดีขึ้น” หลิวกำ พยักหน้า..
