TTW:บทที่ 207 เพื่อตรวจสอบ
“พี่ใหญ่หลิว คุณพูดถูก เสียงนี้สามารถได้ยินเฉพาะช่วงเวลาที่เงียบที่สุดเช่นเดียวกับเสียงหายใจของเรา ดังนั้นเราอาจจะสามารถได้ยินมันได้เมื่อเงียบสงบ คืนนี้มีฝนฟ้าคะนองดังนั้นพื้นที่โดยรอบจึงเสียงดังนอกจากนี้ถ้าน้องชายฮัน บอกให้เราฟังในครั้งต่อไปเมื่อได้ยินเสียง พวกเราทุกคนจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตรวจสอบเสียงนั้น ผมมั่นใจว่าเราจะสามารถได้ยินเสียงดังกล่าวในครั้งต่อไป” จางเฉียงหลี่ วางแผนทันที
“เมื่อตอนที่เหยียนอันบอกกับผมเกี่ยวกับเรื่องได้ยินเสียง ผมก็ไม่เชื่อเขา ไม่เชื่อว่ามีเสียงเหมือนกรีดร้องเบาๆ ดังนั้นผมจึงไม่ได้รายงานเรื่องนี้ต่อพี่ใหญ่หลิวเพราะผมกลัวว่ามันอาจขัดจังหวะในการนอนของเขา มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ถ้าผมรายงานเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ลู่เฉินวังคงไม่ตาย!” ฮันกวงมิน กล่าวด้วยความรู้สึกอับอาย
“อย่าตำหนิตัวเอง เพียงแค่ใส่ใจมากขึ้นในครั้งต่อไป” หลิวกำ ส่ายหัว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้มันแตกมากดังนั้นเขาไม่ควรที่จะโทษการกระทำของ ฮันกวงมิน
“ ขอบคุณพี่ใหญ่หลิว!” ฮันกวงมิน รู้สึกอับอายเพราะสถานการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เขาเฝ้ายาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ยังคงเป็นความรับผิดชอบของเขา
“พี่ใหญ่หลิว เราควรทำอย่างไรดี ที่จะเตรียมรับมือกับเรื่องนี้?” จางเฉียงหลี่ ถาม
“ เราสามารถวางแผนการนอนสลับกันได้ เราไม่ควรปล่อยให้การปรากฏตัวของภัยคุกคามนี้ทำลายช่วงเวลาการนอนของพวกเรา ถ้าเราไม่ได้พักผ่อนเราจะไม่สามารถฟื้นความแข็งแกร่งของเราได้มันจะทำให้เราอ่อนแอ ถ้าเราอ่อนแอลงซอมบี้กลายพันธุ์อาจโจมตีเราได้ ณ ตอนนั้น” หลิวกำ กล่าวกับ จางเฉียงหลี่
“ เราควรตรวจสอบเรื่องเสียงไหม?ถ้าเราได้ยินเสียงเราควรรายงานคุณหรือเปล่า” จางเฉียงหลี่ ถาม
“ คุณสามารถตรวจสอบได้ ถ้าคุณได้ยินอะไรให้ปลุกผม ผมต้องการรู้ถึงชนิดของซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้จริงๆ มันฆ่าเพื่อนร่วมทีมของผมดังนั้นผมจะไม่ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่!” หลิวกำ ตอบ
“แล้วน้องชายฮัน กับเหยียนอัน ผมขอขอบคุณพวกคุณมาก ขอให้คุณรักษาความลับนี้และตรวจสอบเสียงอีกครั้ง เมื่อคุณทั้งสองสามารถได้ยินเสียงมันอีกครั้งคุณต้องเรียกพวกเราทันที” จางเฉียงหลี่ กล่าวกับฮันกวงมิน
“ครับ ครั้งนี้ผมจะไม่ทำผิดพลาดอีกแล้ว!” ฮันกวงมิน สัญญากับ จางเฉียงหลี่ แม้ว่า จางเฉียงหลี่ ไม่ได้ขอร้อง ฮันกวงมิน เขาก็ยังคงจะทำอย่างนั้นแน่นอน
“การใช้ชีวิตใน The Trembling World มันเป็นเรื่องยาก ถ้าคุณเผชิญหน้ากับอะไรก็แล้วแต่ ในครั้งต่อไป การสงบสติอารมณ์เป็นเรื่องสำคัญที่สุด ถ้าคุณทำงานของคุณแล้วไม่ต้องกังวลมากเกินไปควรที่จะพักผ่อนและเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้!” หลิวกำ กล่าวกับทุกคนก่อนที่จะสลายการประชุม
หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมสมาชิกในทีมคนอื่นๆรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นที่สามารถนอนกับผู้คนรอบๆ หลิวกำ รู้สึกปลอดภัยเมื่อเขามี ยินฮี คอยเฝ้าดูอยู่ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลว่าซอมบี้กลายพันจู่โจมตีเขา หลิวกำ นอนหลับอยู่ในห้อง แต่คราวนี้เขาย้ายมาที่ชั้น 2 เพื่อให้เขาสามารถตอบสนองกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว
“ซอมบี้กลายพันธุ์ตอนนี้ยุ่งยากมาก!มันสามารถหลีกเลี่ยงการตรวจจับได้!ฉันต้องการฆ่ามัน!” ยินฮี ร้องตะโกนหลังจะกลับมาที่ห้อง เธอมั่นใจว่าเธอรู้สึกตัวก่อนหน้านี้ แต่เธอไม่สามารถค้นหาอะไรได้ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าการค้นหาหลายร้อยเมตรในบริเวณใกล้เคียงนี้จะสามารถเล็ดลอดจากการตรวจจับของเธอไปได้
“นี่เป็นเกม ทุกอย่างเป็นปัจจัยในการออกแบบของเกม เราไม่สามารถคาดเดาได้ ซอมบี้กลายพันธุ์ตอนนี้อาจเลือดเย็นและมีความสามารถในการปลอมตัวเพื่อให้เข้ากับสภาพแวดล้อม ดังนั้นจึงไม่แปลกใจที่คุณจะหามันไม่เจอ ผมไม่ตำหนิคุณหรอก ดังนั้นคุณอย่าโทษตัวเองเลย” หลิวกำ พูดกับ ยินฮี
ยินฮี ไม่ได้พูดต่อ เธอเพียงเก็บความคับข้องใจของเธอไว้และฟังเสียงที่ออกมาจากด้านนอกห้อง ยินฮี ต้องการรู้ว่าเธอสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆอย่างที่ ฮันกวงมินอธิบายไว้ได้หรือไม่ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รู้สึกเบื่อ…
หลิวกำ ยังคงพยายามฟังเป็นเวลานาน และในไม่ช้า เขาก็กลับไปนอน..
***
แม้ว่า หลิวกำ ไม่รู้ว่าเขานอนหลับไปนานแค่ไหน ขณะที่เขานอนหลับเขาได้ฝัน มันเป็นความฝันอันสดใสของเขาในการอยู่ที่ภูเขาปกคลุมไปด้วยหิมะ อย่างไรก็ตาม หลิวกำ ตื่นจากฝันหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู เขารีบลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่และฝนฟ้าคะนองยังไม่หยุด ฝนตกชะลอตัวลงมากหลังจากก่อนที่เขาจะนอน
เมื่อเปิดประตู จางเฉียงหลี่ และผู้เล่นจำนวนมากยืนอยู่ข้างนอก จางเฉียงหลี่ ได้ให้ข้อมูลสั้นๆกับ หลิวกำ เขาบอกว่าฮันกวงมินสามารถได้ยินเสียงเบาๆนั้นได้อีกครั้ง
เมื่อทุกคนสงบลง หลิวกำ จดจ่ออยู่กับเสียงนั้น แม้ว่าฝนจะตกและภายนอกมีเสียงดัง แต่เขาก็ได้ยินเสียงเบาๆอย่างต่อเนื่องและมันเป็นสิ่งที่ไม่สม่ำเสมอแหล่งของเสียงอยู่ที่ลานด้านหลัง
“ จางเฉียงหลี่ และชางฮัว คอยเฝ้าอยู่ที่นี่ วังเฉิง และ ฮันกวงมิน มากับผม เราจะไปที่ด้านหลังเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ ลองดูว่าสถานการณ์นี้เกิดจากซอมบี้กลายพันธุ์หรือไม่” หลิวกำสูญเสียสมาชิก และสมาชิกคนอื่นไม่สามารถนอนหลับได้เพราะตอนนี้พวกเขาได้รับการปลุกจากการนอนถึง 2 ครั้งในคืนเดียว ซอมบี้กลายพันธุ์ตอนนี้ทำให้คนจำนวนมากกำลังโกรธแค้นมันอยู่ลึกๆ
“ผมทำหน้าที่คุ้มกันงั้นหรอ? มันจะดีกว่าถ้าให้ผมไปด้วยและให้ วังเฉิงอยู่เฝ้าที่นี่” จางเฉียงหลี่ รู้สึกไม่เต็มใจ
“คนที่อยู่ที่นี่ต้องมีความรับผิดชอบสูง ผมกลัวว่าเมื่อผมออกไปหาแหล่งที่มาของเสียงอาจมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ในขณะที่ผมกำลังออกไป ถ้าคุณอยู่ที่นี่ผมจะรู้สึกสบายใจขึ้น” หลิวกำ ตบไหล่ จางเฉียงหลี่
“ ตกลง” จางเฉียงหลี่ กล่าว หลังจากได้ฟังคำพูดของ หลิวกำ ว่าคนที่อยู่เฝ้าที่นี่ต้องเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงทำให้ จางเฉียงหลี่ รู้สึกถึงความภาคภูมิใจของตัวเอง
หลิวกำ พา ยินฮี, วังเฉิง และ ฮันกวงมิน ลงไปที่ชั้น 1 จากนั้นเปิดประตูหลังและฟังเสียงกรีดร้องเบาๆที่ผ่านสายฝน เฉพาะผู้ที่มีความสามารถในการได้ยินเท่านั้นที่มีความรู้สึกไวและสามารถแยกแยะเสียงได้
หลิวกำ, วังเฉิง, ฮันกวงมิน สามารถได้ยินเสียงได้ แต่ ยินฮี ไม่ได้ยินเสียงนั้น สิ่งนี้ทำให้ ยินฮี รู้สึกหงุดหงิดมาก ขณะที่ หลิวกำ คาดเดาว่า ยินฮี มีความถี่ในการตรวจจับแตกต่างจากมนุษย์ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยินเสียงในช่วงความถี่ที่ได้ยินในมนุษย์
วังเฉิง พกร่มออกมาหลายคันเพื่อแจกจ่ายให้แต่ละคน พวกเขาเดินไปรอบๆลานด้านหลังเพื่อค้นหาแหล่งที่มาของเสียง จุดแรกคือการตรวจสอบรถทั้ง 3 คัน ซึ่งมันไม่มีปัญหา นั่นหมายความว่าปัญหาอาจอยู่ตรงจุดอื่นในลานนี้ เป็นอีกครั้งที่ทุกคนต้องเงียบเสียงลงและตั้งใจฟังเพื่อติดตามเสียง มันฟังดูเหมือนอยู่ถัดไปจากลานด้านหลัง ไกลออกไปจากลานเป็นป่าเล็กๆ เป็นพื้นที่โคลนลื่นทำให้การเดินค่อนข้างลำบาก หลังจากนั้นกลุ่มของเขาก็เดินผ่านป่าไปหลายร้อยเมตรจนมาถึงเนินเขา
ตอนนี้กลุ่มคนที่ยืนอยู่บนเนินเขาได้ยินเสียงดังมาก แม้แต่ ยินฮี ก็สามารถได้ยินเสียงนั้น…
