TTW:บทที่ 210 ความกลัว
หลิวกำ ไม่ได้มุ่งหน้าตรงไปที่โรงแรม แต่เขาไปตามเส้นทางอื่น หลังจากที่เขาวิ่งไป 10 นาทีด้วยความเร็วสูงสุด หลิวกำ ก็ยืนยันได้ว่าคลื่นซอมบี้ไม่ได้ตามพวกเขามา จึงหยุดพัก
“คุณถืออะไรอยู่?” หลิวกำ ถาม ยินฮี
“มันคือสิ่งที่ทำให้เกิดเสียงกรีดร้อง และฉันก็ไม่ได้โจมตีมัน แต่ฉันขโมยมันมาแทน” ยินฮี ยื่นวัตถุไว้ตรงหน้า หลิวกำ
ความจริงแล้วมันเป็นทารก ที่ปากถูกยัดเศษผ้าไว้โดย ยินฮี ที่หยิบมาจากพื้น
แต่ลักษณะของทารกและสีผิว มันไม่ปกติ มันมีสีเขียว
“เสียงกรีดร้องนี้ถูกสร้างจากเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจึงเอาเศษผ้ายัดลงไปเพื่อไม่ให้เกิดเสียง ซอมบี้พวกนั้นจะไม่สามารถไล่ล่าเราอีกต่อไป” ยินฮี อธิบายกับ หลิวกำ เธอทำตามคำสั่งเขาถึงแม้จะไม่ใช่ทั้งหมด
“นี้?” หลิวกำ มองทารกในอ้อมแขนของ ยินฮี หลิวกำ คิดว่ามันเป็นซอมบี้ที่ค่อนข้างแปลก ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นภัยคุกคามเหมือนซอมบี้กลายพันธุ์ ภาพที่พวกเขาวาดไว้เกี่ยวกับซอมบี้ระดับสูงต้องถูกทำลายทันทีเมื่อเห็นเด็กคนนี้ แม้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์แต่มันก็ไม่ค่อยเหมือนซอมบี้กลายพันธุ์เท่าไหร่
วังเฉิงและฮันกวงมินเดินมาที่เด็ก พวกเขาทั้งคู่ต่างไม่คาดคิดว่าศูนย์กลางของเหล่าซอมบี้จะเป็นเด็กคนนี้ พวกเขาคิดว่ามันน่าจะเป็นบอสที่แข็งแกร่งมาก
“นอกเหนือจากเด็กคนนี้แล้วคุณเจออะไรอีกบ้าง?” หลิวกำ ถาม ยินฮี
“ มันมีอาคารที่หลังคาเป็นทรงแหลมและมีกระเบื้องเป็นสีทองเด็กคนนี้นอนอยู่ในนั้น และเหล่าซอมบี้ล้อมรอบอาคาร ฉันเห็นเด็กคนนี้ถูกวางอยู่ที่นั่นดังนั้นฉันจึงตัดสินใจขโมยมา” ยินฮี อธิบายกับ หลิวกำ
เมื่อฟัง ยินฮีเล่าในสิ่งที่เธอเห็น หลิวกำ เริ่มเข้าใจสถานการณ์เล็กน้อย ด้านบนของภูเขาควรที่จะเป็นวัด และดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะถูกวางไว้เพื่อล่อซอมบี้บริเวณใกล้เคียงทั้งหมด อย่างไรก็ตามทำไมซอมบี้ไม่โจมตีเด็กคนนี้แต่ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังเฝ้าระวังอยู่
หลิวกำ หยิบเศษผ้าออกจากปากของทารกและได้ผลลัพธ์ตามที่คาดไว้ เสียงร้องดังออกมาจากทารกคนนี้ อย่างไรก็ตามเสียงที่เขาเคยได้ยินเมื่อตอนนี้มาอยู่ใกล้ๆทำให้เสียงดังจนหูของหลิวกำชา ดังนั้นเขาจึงนำเศษผ้าเข้าไปในปากของเด็กเหมือนเดิม
“เราควรที่จะไปจากที่นี่ก่อน อาจมีซอมบี้บางตัวได้ยินเสียงเด็กคนนี้และกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่” หลิวกำ มองไปรอบๆและพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังถนนหลักเพื่อกลับไปที่โรงแรม
ขณะที่ทั้ง 4 คนกำลังเดินอยู่ที่ถนนสายหลัก ฝนตกก็เบาลงและเมฆค่อยๆสลายลมกรรโชกน้อยลงเมื่อเทียบกับช่วงก่อนหน้านี้ หลิวกำ พบอาคารที่พักอาศัยมันเป็นหนึ่งในบ้านริมถนน หลังจากที่เปิดประตูใหญ่ขึ้น วังเฉิง และฮันกวงมินเดินเข้าไปข้างในเพื่อค้นหาซอมบี้ เมื่อปลอดภัยแล้ว หลิวกำ ก็นั่งบนเก้าอี้
หลังจากนั่งลงแล้ว หลิวกำ รับเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของ ยินฮี มา ด้วยวิธีนี้ ยินฮี จะสามารถมีมือปกป้องเขาได้ หลิวกำ ดึงเศษผ้าออกมาจากปากของเด็กและเด็กก็เริ่มร้องอีกครั้ง จากนั้น หลิวกำ ก็เอาเศษผ้ายัดไว้แบบเก่า ทิ้งระยะสักครู่ หลิวกำ ดึงเศษผ้าออกอีกครั้ง เพื่อให้เด็กร้อง จากนั้นทำซ้ำซ้ำ
“พี่ใหญ่หลิวคุณกำลังวางแผนทำอะไร?” วังเฉิง ถาม หลิวกำ วังเฉิงไม่มีเงื่อนงำในๆและไม่เข้าใจจุดประสงค์ในการกระทำของ หลิวกำ
ฮันกวงมิน ก็มองไปที่ หลิวกำ เช่นกัน
“เรากำลังจะแก้แค้นให้กับ น้องชายลู่เฉินวัง” หลิวกำ ตอบ วังเฉิง เมื่อคืน หลิวกำ แทบไม่ได้นอนดังนั้นเขาจึงต้องการแก้แค้น
“แก้แค้นให้ลู่เฉินวัง?” วังเฉิง ยังคงไม่แน่ใจในความหมายคำพูดของ หลิวกำ
“ เราได้พบกับทารกคนนี้ และอีกสักครู่ เราจะได้เจอกับแม่ของมัน ซอมบี้กลายพันธุ์ที่ดูดเลือดของลู่เฉินวังจะถูกล่อมาที่นี่ บางทีมันอาจไม่คิดว่ามีซอมบี้เป็นหมื่นที่ยืนเฝ้าลูกของมันไว้จะมาตกอยู่ในมือของผมง่ายๆ” หลิวกำ ตอบ
“แม่ของมัน?” ในที่สุด วังเฉิง และ ฮันกวงมิน ก็เข้าใจ
“การร้องไห้ของเด็กทารกนั้นหมายความว่าแม่ไม่ได้ให้นมเพียงพอ ดังนั้นแม่ของมันจึงหาโอกาสซุ่มโจมตีสมาชิกในทีมของเราเพื่อดูดเลือด ลู่เฉินวัง และเมื่อมันสามารถดูดเลือดไปได้แล้วมันจะกลับไปเลี้ยงลูกมัน ดังนั้นลูกของมันจึงไม่ทำให้เกิดเสียงใดๆ อย่างไรก็ตามลูกน้อยของมันเริ่มหิวอีกครั้งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้และก็เริ่มร้องไห้ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่แม่ของมันต้องออกหากินอีกครั้ง การล่าของมันนั้นอยู่ใกล้กับโรงแรมเพื่อหาโอกาสโจมตีและต้องการเลือดสดใหม่จากนั้นค่อยกลับมาที่รังเพื่อให้อาหารกับทารกน้อย” หลิวกำ จ้องไปที่เด็กทารก
เรื่องราวสรุปง่ายๆแต่มันก็เป็นเรื่องแปลกประหลาดที่ทำให้ทุกคนคิดว่ามันเป็นผีและทำให้สมาชิกในทีมหลายคนเสียเวลาหลับนอน
หลังจากที่ วังเฉิง และ ฮันกวงมิน ได้ฟังคำอธิบายอย่างละเอียดพวกเขาก็เข้าใจ ตอนนี้พวกเขาสามารถรู้ถึงสถานการณ์ได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น
หลิวกำดึงเศษผ้าออกจากปากของทารกเป็นครั้งคราว จากนั้นเขาก็ปิดมัน หลังจากผ่านไปหลายนาทีก็มีเสียงผิดปกติอยู่ที่ประตู ร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าและแขนที่ยืดยาวคล้ายกับงู เดินเข้ามารูปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัวและความห่วงหาอยู่บนใบหน้าของมัน
ซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้มีรูปร่างแปลกๆ สีของมันเป็นสีเทาหรือโปร่งแสงในบางส่วน อย่างไรก็ตาม หลิวกำ และผู้เล่นอีก 2 คนสามารถจดจำลักษณะทางกายภาพของผู้หญิงได้ มันเดินเข้ามาและเริ่มส่งเสียงคำราม แต่ตาของมันจ้องมองไปที่ทารกในอ้อมแขนของ หลิวกำ
“ ให้…..ฉัน……คืนมา…”ซอมบี้กลายพันธุ์เผยลักษณะที่ดุร้ายและพยายามก้าวเข้ามาใกล้ๆ แม้ว่ามันต้องการที่จะเข้าจู่โจมผู้เล่นทั้งสามคน แต่มันไม่กล้าทำอะไรเนื่องจากกลัวเป็นอันตรายต่อลูก
“คืนให้เธองั้นหรอ?” หลิวกำ ลุกขึ้นยืนพร้อมเด็ก
“ใช่….”ซอมบี้กลายพันธุ์พยักหน้า
“เธอต้องการ ให้ผมคืนลูกให้คุณงั้นหรอ?แล้วสมาชิกในทีมของผมที่คุณฆ่าโดยการดูดเลือดของเขาไปล่ะ?” หลิวกำ ตอบกลับอย่างเย็นชา จากนั้นเขายกเด็กขึ้นเหนือศีรษะและทำราวกับว่าเขากำลังจะโยนเด็กทารกนี้ลงกับพื้น
“ม่ายยยย……”ซอมบี้กลายพันธุ์อ้อนวอน ดูเหมือนว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้จะมีสติปัญญา แต่สติปัญญาของมันอยู่ในระดับอายุ 3 หรือ 4 ปี มันไม่เข้าใจสิ่งที่ หลิวกำ บอก แต่มันรู้สึกถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับลูกของมัน…
