TTW:บทที่ 211 ปกป้องฐาน
ยินฮี ย่องไปเงียบๆด้านหลัง และด้วยการทุบเพียงครั้งเดียวด้านหลังศีรษะของซอมบี้กลายพันธุ์ จากนั้นเธอรีบใช้เชือกพิเศษผูกซอมบี้กลายพันธุ์ไว้ก่อนที่มันจะหายตัว
ยินฮี ไม่จำเป็นต้องใช้ [sleeve Blade] (ทักษะของยินฮี มีมีดออกมาจากแขนเสื้อ) เพียงแค่เธอกดไปที่ศีรษะด้านหลังของมันก็อาจทำให้มันตายได้ แต่ ยินฮี ใช้กำลังในปริมาณที่เหมาะสมในการจัดการกับซอมบี้กลายพันธุ์
“นี่เป็นซอมบี้กลายพันธุ์ที่ฆ่าลู่เฉินวังงั้นหรอ? ทำไมมันถึงอ่อนแออย่างนี้?”วังเฉิงและเฮันกวงมินเดินเข้าไปหาซอมบี้กลายพันธุ์
“ความแข็งแกร่งของมันค่อนข้างอ่อนแอ ส่วนลู่เฉินวังนั้นเป็น ผู้เล่นระดับ 4 เป็นเพราะเขาถูกซุ่มโจมตีจากด้านหลัง และไม่มีเวลาพอที่จะร้องขอความช่วยเหลือ เพราะซอมบี้ตัวนี้สามารถปกปิดตัวเองในสภาพแวดล้อมปกติได้ อาจเป็นเพราะซอมบี้ตัวนี้สามารถปกปิดตัวเองได้ดังนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะจับมันโดยไม่ใช้เหยื่อ โชคดีที่เรามีโอกาสจับกุมลูกของมันเพื่อบังคับให้ตัวแม่แสดงตัว ถ้าเราออกล่ามันทั้งๆที่ไม่มีอะไรเป็นเหยื่อมันเป็นไปไม่ได้ที่จะจับมันแม้แต่นิดเดียว”
หลิวกำ ไม่เห็นด้วยกับ วังเฉิง และ ฮันกวงมิน อย่างไรก็ตามมันเป็นเพราะ ยินฮี ขโมยลูกของมันออกมาจากรังและนำมาเป็นเหยื่อซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้ ลักษณะทางกายภาพของซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้มีแขนยาวเรียวเล็กคล้ายคลึงกับหนวด ด้านปลายแขนมีปลายแหลม 2 ข้างดูเหมือนว่าควรจะเป็นมือ และซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้เป็นผู้หญิง
“ผู้ใหญ่หลิวพูดถูก สิ่งมีชีวิตนี้อันตรายมาก มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถดูดเลือดของมนุษย์ มันไม่ได้อ่อนแอเลย เพียงแต่ว่าเราแค่มีตัวแปรในการจับกุมมันเท่านั้น” วังเฉิง พยักหน้า เขาเห็นด้วยกับคำพูดของ หลิวกำ เขาพยายามเลี่ยงคำพูดที่น่าอึดอัดใจเช่นคำว่า “น้องฮี”เพราะนั่นเป็นวิธีเรียกของ หลิวกำ ที่เรียก ยินฮี
“ คุณบอกว่าซอมบี้กลายพันธุ์ตัวนี้สามารถดูดเลือดของ ลู่เฉินวัง งั้นหรอ?” ฮันกวงมิน ยังคงสงสัย
เมื่อ ยินฮี ได้ยินคำพูดของ ฮันกวงมิน เธอเดินเข้าไปเปิดปากของซอมบี้กลายพันธุ์แต่ด้านในไม่มีอะไรที่คล้ายท่อที่ใช้ดูดเลือด
“เมื่อเรากลับไปถึงโรงแรมเราสามารถผ่าร่างกายของมันได้หลังจากที่เราฆ่ามันแล้ว และเราจะรู้ว่ามันทำได้อย่างไร” หลิวกำ ส่งลูกซอมบี้กลายพันธุ์ไปให้ ยินฮี จากนั้น ยินฮี ก็จับซอมบี้กลายพันธุ์ตัวแม่ล่วงหน้าไปยังโรงแรม
เมื่อใกล้จะถึงโรงแรม หลิวกำ รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมีเสียงดังเกิดขึ้นใกล้บริเวณโรงแรมของเขาดูเหมือนว่ามีใครกำลังต่อสู้ หลิวกำ รีบเร่งความเร็วที่จะกลับไปที่โรงแรม
เนื่องจากซอมบี้ไม่ได้รับความสนใจจากเสียงร้องของลูกซอมบี้ และมันเริ่มกระจัดกระจายเดินไปทั่วมีซอมบี้บางตัวเดินเข้ามาใกล้โรงแรม จางเฉียงหลี่ ที่อยู่โรงแรมรีบปลุกทุกคนในโรงแรมเพื่อฆ่าซอมบี้ที่เข้าใกล้
ขณะที่ หลิวกำ และคนอื่นๆกลับมาถึงพวกเขาก็เห็นกลองซอมบี้ที่ตายแล้วซ้อนทับอยู่ใกล้กับโรงแรม
“โอ้ พี่ใหญ่หลิว คุณกลับมาแล้ว?สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?” จางเฉียงหลี่ รีบเข้าไปทักทาย หลิวกำ ในฐานะที่เขาเป็นผู้เล่นระดับ 5 ที่ถูกทิ้งไว้อยู่ด้านหลังเขาจึงอยากรู้สถานการณ์ทันที
“เราสามารถจับซอมบี้กลายพันธุ์ที่ฆ่า ลู่เฉินวัง ได้ นอกจากนี้เรายังค้นพบแหล่งที่มาของเสียงกรีดร้อง..” หลิวกำ อธิบายง่ายๆ จากนั้นเขาก็เรียก ซูเหจียน มาหาเพื่อทำหน้าที่ในการเฝ้าซอมบี้กลายพันธุ์แม่ลูก
“พี่ใหญ่หลิว ผมไม่ทราบแหล่งที่มาของซอมบี้พวกนี้ เหมือนว่ามันมีจำนวนมากไม่จบสิ้น ผมคิดว่าเราไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อไป เมื่อฝนหยุดเราควรที่จะออกเดินทางทันที” จางเฉียงหลี่ กังวล
“ ยินฮีและผมไปตรวจสอบถนนด้านหน้าและอุปสรรคแล้ว พวกซอมบี้ที่กำลังมาไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆ เราควรใช้โอกาสนี้ฝึกฝนสมาชิกของเราในการต่อสู้เป็นกลุ่ม” หลิวกำ ตัดสินใจสั่ง จางเฉียงหลี่
หลิวกำ ได้ตระเวนไปตามถนนข้างหน้า ก่อนหน้านี้เขาพบว่าต้องใช้เวลาเป็นจำนวนมากเพื่อกวาดล้างสิ่งกีดขวาง หลิวกำ เห็นเพียง 2 ทางเลือกเท่านั้น 1 คือการทิ้งรถพร้อมกับอาหารและทรัพยากรของพวกเขา แต่การเลือกแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่ฉลาด ดังนั้นพวกเขาควรที่จะทำในสิ่งที่เคยทำก่อนหน้านี้โดยการเดินเท้า ข้อเสียของการเลือกอย่างที่ 2 นี้คือการที่พวกเขาหันหลังให้กับซอมบี้ที่กำลังมาถึง การป้องกันซอมบี้ที่กำลังมาถึงนี้จะไม่มีปัญหาหากพวกเขาฝึกฝนความร่วมมือเป็นกลุ่ม
“ถ้าเป็นอย่างนั้น เตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบเถอะ!” จางเฉียงหลี่ ไม่มีความคิดเป็นอย่างอื่นเมื่อได้รับคำสั่งจาก หลิวกำ ผู้เล่นระดับ 5 แต่ละคนนำทีมของตัวเองทำหน้าที่ตามลำดับ มีผู้เล่นไม่กี่คนที่อยู่เคียงข้างกันเพื่อสู้กับซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่ ส่วนอีกสองสามคนเป็นยามด้านหลัง ส่วนที่เหลือมุ่งเป็นแนวหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่กลุ่มมีการร่วมมือกันกำจัดซอมบี้ที่ทยอยมาเรื่อยๆโดยไม่ใช้ไฟ
เสียงของมีดสับ และกระดูกแตกอย่างต่อเนื่อง เสียงสะท้อนผ่านป่าทำให้ซอมบี้จำนวนมากเริ่มเข้าใกล้โรงแรมได้เรื่อยๆ การสู้รบแบบนี้ใช้เวลา 2 ชั่วโมงจนถึงในเวลารุ่งสาง บริเวณรอบข้างของโรงแรมก็สว่าง ภายในป่ามีศพอย่างน้อย 1,000 ศพนอนตายเกลื่อนราวกับสงครามในสมัยก่อน
การต่อสู้ไม่ได้มีเพียงผู้เล่นระดับ 5 แต่ทุกคนช่วยเหลือกันและกัน หลิวกำ และ ยินฮี เข้าช่วยเหลือยามเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน แม้จะมีซอมบี้ตายนับพันตัวแต่ทางฝั่งของมนุษย์ก็มีผู้บาดเจ็บถึง 7 คนและเสียชีวิต 1 คน
ผู้เล่นที่เสียชีวิตเนื่องจากเพื่อนของเขาเข้าใจผิดว่าเขาเป็นซอมบี้ และในผู้เล่น 7 คนที่บาดเจ็บมี 5 คนที่บาดเจ็บเพราะการต่อสู้โดยประมาท ส่วนอีก 2 คนที่เหลือบาดเจ็บเพราะความผิดของตัวเองทำให้พวกเขาถูกกัด
จากผู้เล่นทั้งสองคนมีคนหนึ่งถูกกัดบนไหล่แม้ว่าไม่ใช่แผลลึกแต่เขายังคงติดเชื้อ ส่วนผู้เล่นอีกคนถูกกัดบริเวณแขน แต่หัวหน้าทีมของเขามีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็วที่จะสับแขนที่โดนตัดออก ดังนั้นนาฬิกาของเขาเปลี่ยนจากสถานะสีแดงที่ติดเชื้อไปเป็นสีเขียวที่ไม่ติดเชื้อ
หลิวกำ มีเวลาว่างในโลกแห่งความเป็นจริงเขามักจะอ่านนิยาย นิยายหลายเล่มมีการบรรยายทั่วไปอย่างหนึ่ง นั่นคือการทำงานร่วมกันเป็นทีม หลิวกำ รู้สึกเหมือนกับว่านักเขียนนิยายเหล่านี้จงใจใส่ตัวละครที่มีไอคิวต่ำ ที่ทำให้เกิดความแตกต่างระหว่างตัวละคร ในระหว่างการต่อสู้นั้น หลิวกำ ตระหนักว่ามีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนในกลุ่มของเขามีลักษณะเหมือนกับตัวละครเหล่านั้น บางคนปฏิบัติตัวอย่างโง่เขลา ,ขี้ขลาด และการบาดเจ็บของพวกเขาเกิดจากการปฏิบัติตัวแบบนี้
หลังจากการรบเสร็จสิ้นสมาชิกในทีมก็พักฟื้นอยู่ในโรงแรมถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ความเมื่อยล้าของเขาก็ยังปรากฏทางร่างกาย และจิตใจ พวกเขายังคงรู้สึกบรรยากาศที่หนักหน่วงของการต่อสู้ตลอดเวลากับซอมบี้
