TTW:บทที่ 215 เรือนจำ
ถ้าข้อสรุปของ หลิวกำ ถูกต้องเด็กคนนี้น่าจะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่หลังจากที่เธอตัดหัวของเด็กทารกเสร็จ เธอรู้สึกถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้น นอกจากนี้ลักษณะทางกายภาพที่เกี่ยวข้องกับความแข็งแรง ความเร็ว สายตาและการได้ยินเกือบทุกอย่างเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก เธอได้รับพลังงานจำนวนมากที่ไหลเข้ามายังร่างกายของเธอ
พลังงานนี้ ไม่ใช่การระเบิดพลังเช่น [Whirlwind slash] ของ จางเฉียงหลี่ ที่ปะทุออกไปด้านนอก และไม่เหมือน [Meteor Hammer] ของ ฮันกวงมิน ที่ล็อคเป้าหมาย แต่ความสามารถที่เธอปลุกขึ้นมานั้นเป็นเช่นเดียวกับทักษะของ ซูเหจียน คือการปลดปล่อยพลังออกมา ลีเหมา ต้องการทดสอบศักยภาพความสามารถของเธอเธอเดินไปที่เตียงของสมาชิกในทีมที่รับบาดเจ็บในบริเวณใกล้เคียง เธอสามารถใช้พลังงานเพื่อเร่งอัตราการรักษาบาดแผลของพวกเขาได้ โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าในฐานะที่เป็นหมอ ลีเหมา สามารถปลุกความสามารถที่อยู่ภายใต้หมวดของ [Treatment] (การรักษา) เธอสามารถเพิ่มความเร็วในการรักษาอาการบาดเจ็บของสมาชิกในทีมได้ แผลภายนอกเริ่มสมานและค่อยๆกลายเป็นแผลเป็น หากแผลส่วนไหนที่เป็นแผลลึก มันจะค่อยๆสมานตัว ลักษณะเด่นของความสามารถนี้ก็คือ เมื่อแผลที่ถูกรักษาแล้วอาการเจ็บปวดของมันก็จะหายไปด้วยเช่นกัน
รวมถึงสมาชิกทีมที่ถูกตัดแขน (TL:ตกลงถูกตัดแขนกี่คน?) เมื่อได้รับ [Treatment]จาก ลีเหมา อาการเจ็บปวดของเขาก็ลดลง เขาได้รับการตัดแขนเป็นแผลเรียบที่ข้อต่อ ดังนั้นบาดแผลของเขาจึงถึงชั้นกระดูก ก่อนการรักษาเขาไม่สามารถรับมือกับอาการเจ็บปวดได้ ลีเหมาใช้พลังทั้งหมดของเธอเพื่อรักษาสมาชิกที่แขนขาด ดังนั้นสมาชิกคนอื่นๆที่รอการรักษาต้องรอให้พลังงานของ ลีเหมาฟื้นตัว
กลุ่มของเขาสูญเสียสมาชิกไป 3 คน แต่ได้รับผู้ที่สามารถปลุกทักษะได้ 2 คน อย่างไรก็ตามมันแลกมาด้วยความไม่พอใจในหมู่ผู้เล่น
เนื่องจากการปรากฎตัวของซอมบี้กลายพันธุ์ จึงไม่มีใครได้พักผ่อนในช่วงกลางคืน หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว หลิวกำ ก็ได้รับคำขอร้องจากผู้นำทีมหลายคน หลิวกำ ไม่ได้ออกเดินทางในทันที เขาอนุญาตให้กลุ่มมีเวลามากขึ้นในการพักผ่อนที่โรงแรม
เมื่อฝนหยุดพวกเขาจึงจะออกเดินทาง เพราะเหตุการณ์ประหลาดของซอมบี้กลายพันธุ์จึงทำให้เหล่าซอมบี้เข้ามาใกล้ ตอนนี้มันปลอดภัยที่จะนอนหลับชั่วขณะหนึ่ง หลิวกำ กลับไปที่เตียงนอนและหลับจนถึงเที่ยงวัน และในตอนที่ หลิวกำ ตื่นขึ้นมาพวกหัวหน้าทีมต่างๆก็หันมาปลุกสมาชิกของตัวเอง หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารกลางวันแล้วทั้งกลุ่มก็ออกเดินทาง
หลังจากทำความสะอาดอุปสรรคบนท้องถนนแล้ว พวกเขามุ่งหน้าไปถึงเขตชนบท ถนนค่อยๆง่ายต่อการเดินทาง ไม่มีอุปสรรคใดๆทีมเคลียร์เส้นทางสามารถพักผ่อนและสนุกกับการขี่รถได้
ประมาณ 4 โมงเย็นพวกเขาก็มาถึงสถานีบริการน้ำมันที่อยู่ใกล้กับเรือนจำ
แม้ว่าบอสเฉิงจะทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ว่าสถานีน้ำมันอยู่ไกลจากเรือนจำไม่มาก แต่เขาก็ตัดสินระยะทางอย่างไม่ถูกต้องมันอยู่ห่างออกไปประมาณครึ่งกิโลเมตร
บริเวณเรือนจำมีโครงสร้างอาคารเพิ่มเติมปรากฏขึ้น มันคือร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่เปิดธุรกิจก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติอาจเป็นการจัดอาหารให้กับผู้ที่มาเยี่ยมนักโทษหรือคนขับรถตามทางหลวงนี้ ในที่สุดรถ 3 คันก็มาถึงสถานีบริการน้ำมัน ซูเหจียนและทีมของเขารับผิดชอบในการเติมน้ำมันรถยนต์ ส่วนหน่วยงานอื่นๆมีหน้าที่สำรวจพื้นที่ใกล้เคียงเพื่อหาทรัพยากรที่เป็นประโยชน์ สถานีบริการน้ำมันดูเหมือนว่า จะมีปัญหาเล็กน้อยในการเติมน้ำมันให้กับรถยนต์ โชคดีที่ซูเหจียนรับผิดชอบงานนี้เนื่องจากเขามีความสามารถในการดูแลทีมของเขา แม้ว่าซูเหจียนจะสามารถแก้ปัญหาเกี่ยวกับการเติมน้ำมัน แต่เขาก็ต้องการช่วงเวลาในการดำเนินการทั้งหมด หลิวกำ และทีมของ จางเฉียงหลี่ เดินทางไปยังเรือนจำ หากไม่มีเหตุการณ์ใดๆจุดหยุดพักของพวกเขาจะอยู่ที่นี่ หลิวกำ ใช้โอกาสนี้ในการเสาะหาเรือนจำเพื่อในการประเมินว่าเรือนจำนี้เหมาะสมที่จะทำหน้าที่เป็นฐานชั่วคราวหรือไม่
“พี่ชายหิมะโบยบิน เป็นไปได้ไหมที่ เพลิงอหังการจะสามารถหาเรือเหาะที่อ่าวกรีนเปาได้?”ผู้เล่นถามซูเหจียน
เหล่าสมาชิกของซูเหจียนยินดีที่จะปฏิบัติตามเขาเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าซูเหจียนนั้นเป็นผู้นำกิลในเกมก่อนหน้านี้ แต่ว่าตอนนี้มันแตกต่างกันในเกมนี้พวกเขาเท่ากันหมดทุกคน พวกเขาอยู่ในระดับ 4 จนถึงตอนนี้ที่ซูเหจียนเพิ่งที่จะขึ้นเป็นระดับ 5 และนี่เป็นอีกครั้งที่เขาให้การสนับสนุนซูเหจียนด้วยความเคารพ นี่แสดงให้เห็นว่าโลกนี้อำนาจคือทุกสิ่งทุกอย่าง
“อย่างที่พี่ใหญ่หลิวบอกทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ สิ่งหนึ่งที่คุณควรเปลี่ยน ก็คือโทนเสียงที่คุณพูดกับเขา อย่าเรียกเขาว่าเพลิงอหังการ อีกต่อไปคุณควรเรียกเขาว่าพี่ใหญ่หลิวเหมือนกับคนอื่น” ซูเหจียน พูดในกลุ่มของเขา
“ไม่มีทาง พวกเราไม่ใช่คนขี้ขลาดแบบนั้น นายคิดว่านี่เป็นนิยายหรือไง?”ผู้เล่นพูดออกมาอย่างไม่เห็นด้วยชื่อของผู้เล่นคนนี้คือ หลี่กัง เพื่อนของซูเหจียนในชีวิตจริง
(TL:ความจริงแล้ว มันชื่อ หลิวกัง กลัวไปสับสนกับพระเอก หลิวกำ เลยขอใช้ชื่อหลี่กังค่ะ)
“นายพูดอะไรแบบนี้ นายไม่เข้าใจสถานการณ์ใน [The Trembling World] งั้นหรอ?นี่ไม่ใช่เกมอีกต่อไปมันเป็นโลกคู่ขนานที่ดำรงเนื้อเรื่องอย่างอิสระ ถ้าเราไม่พึ่งพาพี่ใหญ่หลิวเราจะไม่สามารถอยู่รอดต่อไปได้เพราะ มีเพียงผู้ใหญ่หรือเท่านั้นที่แข็งแกร่งพอที่จะพาเรากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง”
ขณะที่ หลิวกำ ช่วยให้ซูเหจียนบรรลุถึงระดับ 5 ซูเหจียนรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมากที่ได้รับการยอมรับจาก หลิวกำ ดังนั้นทุกๆคำสั่งของ หลิวกำ เขาเต็มใจที่จะเชื่อฟัง ซูเหจียนตระหนักว่าสิ่งแรกที่เขาต้องทำก็คือฝึกฝนทีมของเขาเพื่อจะไม่ให้เกิดปัญหาใดๆที่อาจทำให้พวกเขาต้องเจอกับความสยดสยองได้
“เอาล่ะเราจะฟังพี่ชายซูเหจียน เราจะเลือกปฏิบัติตามคุณดังนั้นสิ่งที่คุณตัดสินใจเราจะปฏิบัติตาม”หลี่กังตอบซูเหจียน
“ทุกคน!รีบเร่งมือเร็วเข้า ถ้าเราไม่สามารถเติมน้ำมันก่อนค่ำอาจจะมีปัญหา เราควรรีบทำงานของเราให้เร็วที่สุด”ซูเหจียนตะโกนในทีมของเขา
“พี่ชายหิมะโบยบิน การสูบน้ำมันขึ้นมานั้นไม่สามารถรีบเร่งได้” ผู้เล่นคนหนึ่งตอบในขณะที่ใบหน้าของเขาและไปด้วยจาระบี
“ทีมของเราเป็นทีมที่ขยันที่สุดแล้ว ไม่ว่าสั่งให้ทำอะไรพวกเราทำอยู่เสมอ”หลี่กังตอบด้วยใบหน้าไม่พึงพอใจ
“นายได้ยินเสียงอะไรไหม?”ซูเหจียนถามขึ้นมาฉับพลัน เขาได้ยินเสียงบางอย่าง
“ เสียง?เสียงอะไร? อาจจะเป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังค้นหาอาหารอยู่ก็ได้”หลี่กังตอบซูเหจียน
“ ผมจะไปดูว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน”ซูเหจียนเดินออกจากสถานีน้ำมันและมองไปรอบๆ
ในขณะที่ผู้เล่นที่กำลังสูบน้ำมันอยู่นั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากบนพื้น เสียงดังกังวานขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งพวกเขามองไปยังทิศทางนั้น สิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นทำให้พวกเขาหวาดกลัวและพยายามที่จะวิ่งหนี แต่มันก็สายเกินไป
มันคือระเบิดมือ! สลักที่อยู่กับระเบิดถูกดึงออกแล้ว!
