TTW:บทที่ 229 การฝึกฝน
สัตว์ประหลาดปูยักษ์มีพลังเป็นอย่างมากมันสามารถอยู่ได้ทั้งบนบกและในทะเล ทุกครั้งที่มันขึ้นมาบนฝั่งสมาชิกในทีมของเขาเกือบ 10 กว่าคนจะต้องตกเป็นเหยื่อของมัน แม้ว่าจะเป็นผู้เล่นระดับ 5 หรือระดับ6 ที่ต้องเผชิญหน้ากับมันพวกเขาไม่สามารถทนการโจมตีได้ พวกเขาตายอย่างง่ายดายราวกับฉีกกระดาษ ค่ายทางชายฝั่งได้รับความทุกข์ทรมานจากสัตว์ประหลาดปูยักษ์นี้เป็นอย่างมากดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ พวกเขาจึงมุ่งหน้าเข้าสู่ใจกลางเมือง แต่มีซอมบี้จำนวนมากอยู่ในเมืองดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถหาที่ปลอดภัยได้ตลอดทาง พวกเขาจึงย้อนกลับมาที่เรือนจำแห่งนี้ พวกเขารู้ว่าเรือนจำมีอาหารและอาวุธมากมาย ถ้าพวกเขาต้องการที่จะอยู่รอดในยุคภัยพิบัตินี้พวกเขาจะต้องยึดเรือนจำนี้ให้ได้เท่านั้นเอง
ในขณะที่เรือนจำยังคงอยู่ในมือของนักโทษ พวกนักโทษมีจำนวนคนมากและอาวุธพร้อมที่จะฆ่าทุกคน หากผู้เล่นจากชายฝั่งเสนอที่จะเข้าร่วมพวกเขาจะได้รับการปฏิบัติราวกับทาส การที่จะกลายเป็นสมาชิกที่เท่าเทียมกันนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นพวกชายฝั่งจึงต้องพยายามที่จะยึดเรือนจำนี้
หลังจากที่พวกเขาไม่กล้าเผชิญหน้าโดยตรงกับคนที่อยู่ในเรือนจำ พวกเขาจึงคิดแผนล่อลวงซอมบี้จากภายในเมืองเพื่อมาล้อมรอบเรือนจำนี้และเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในภายหลัง
เพื่อให้แผนประสบความสำเร็จพวกชายฝั่งฝึกฝนเป็นเวลาหลายวันเพื่อใช้เทคนิคในการดึงดูดฝูงซอมบี้ สมาชิกแต่ละคนทำหน้าที่รับผิดชอบต่างกันเพื่อรวบรวมฝูงซอมบี้จากชานเมืองและค่อยๆดึงดูดมาภายในระยะ 2 กิโลเมตรมาไว้ที่ทุ่งกว้าง ผู้เล่นระดับ 5 และสมาชิกระดับ 4 ทุกคนจะฝึกใช้เสียงจากรถ ATV เพื่อล่อให้ฝูงซอมบี้เข้าๆใกล้มาเรื่อยๆ ในระหว่างการฝึกฝนพวกระดับ 4 ในทีมบางคนที่โชคร้ายก็ต้องตกเป็นเหยื่อของฝูงซอมบี้
ความเร็วและความแข็งแรงการมองและการได้ยินของผู้เล่นระดับ 5 ดีกว่าเมื่อเทียบกับผู้เล่นระดับ 4 ขณะที่พวกเขาฝึกซ้อมในการดึงดูดซอมบี้ ผู้เล่นระดับต่ำกว่าไม่สามารถทำภารกิจได้อย่างดี หลังจากผ่านการฝึกซ้อมอยู่หลายวันคนที่ขี่รถ ATV เหล่านี้เริ่มคุ้นเคย กับฝูงซอมบี้พวกเขาสามารถดึงดูดมันได้หลายร้อยตัวติดต่อกัน หลังจากนั้นเมื่อพวกเขาทำงานร่วมกันเขาสามารถล่อลวงซอมบี้ได้มากกว่า 2,000 ตัวต่อครั้ง ในขณะที่พวกเขาฝึกซ้อมพวกเขาก็ทำงานผสานกันได้ดีขึ้น
ต่อมาพวกลาดตระเวนได้รับข่าวว่า เรือนจำที่พวกเขาวางแผนที่จะยึดนั้นถูกซุ่มโจมตีโดยกลุ่มอื่นๆ นั่นก็คือกลุ่มของ หลิวกำ นั้นเอง
คนจากค่ายยังคงฝึกซ้อมในการดึงดูดซอมบี้และพวกเขาตัดสินใจที่จะกลับมาที่เรือนจำมีอีกครั้ง แน่นอนว่าวัตถุประสงค์หลักของพวกเขาไม่ได้ต้องการทำลายเรือนจำแห่งนี้ พวกเขาแกล้งทำเป็นกลุ่มที่ลี้ภัยมาจากชายฝั่งและเพื่อดูว่ากลุ่มใหม่ที่ยึดครองเรือนจำนี้ยินดีที่จะช่วยเหลือพวกเขาหรือไม่
หากลุ่มใหม่ยินดีที่จะให้พวกเขาเข้ามาในเรือนจำพวกเขาจะยึดครองภายในอย่างเงียบๆ ในทางตรงกันข้ามถ้าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะให้คนของชายฝั่งเข้าไปยังเรือนจำพวกเขาก็จะถูกสังหารเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม จางเฉียงหลี่ ได้ปฏิเสธเช่นเดียวกับกลุ่มนักโทษก่อนหน้านี้และยังสั่งให้คนบนกำแพงชี้อาวุธมายังพวกเขา
คนชายฝั่งรู้สึกว่าความเมตตาของเขาได้รับการปฏิเสธ พวกเขาจึงใช้เทคนิคที่ฝึกซ้อมกันมาก่อนหน้านี้กับเรือนจำ มีประมาณซอมบี้ 20,000 ตัวที่พวกเขาสามารถดึงดูดมาได้ในช่วง 2- 3 วันที่ผ่านมาจากบริเวณใกล้เคียงของเรือนจำ
“เราเป็นเพียงแค่ผู้เล่นธรรมดา เพื่อที่จะฆ่าคนชั่วร้ายและแก้แค้นให้กับพี่น้องของเรา เราพยายามอย่างมากเพื่อจะเตรียมพร้อมกันนานกว่า 10 วัน เราไม่คิดว่าพวกคุณจะแซงหน้าพวกเราเพียงหนึ่งก้าวเพื่อที่จะเข้ายึดเรือนจำ ฝูงซอมบี้เหล่านี้พวกเราไม่ได้จัดเตรียมไว้สำหรับพี่ใหญ่! มันเป็นความเข้าใจผิด!เข้าใจผิดอย่างมหันต์!” คนขี่ ATVพูดขอร้อง หลิวกำ
“ ความเข้าใจผิดงั้นหรอ? เรือนจำนี้ถูกยึดมาจากคนที่ฆ่าพี่น้องของเรามากกว่า 20 คน ตั้งแต่เรายึดมันมาด้วยหยาดเหงื่อและสายเลือดมันเป็นธรรมดาที่จะต้องเป็นของพวกเรา! ถ้าคุณยินดีที่จะเข้าร่วมกับพวกเราอย่างสงบพวกเราคงยอมรับคุณได้อย่างเป็นธรรมชาติ อย่างไรก็ตามพวกคุณกับใช้วิธีน่ารังเกียจแบบนี้และทำให้พี่น้องของผมต้องถูกขังอยู่ในเรือนจำ!คุณไม่สามารถอ้างเรื่องความเข้าใจผิดเพื่อยกเลิกความผิดทั้งหมดได้!” หลิวกำ ไม่ยอมรับมุมมองของบุคคลอย่างชัดเจน
“พี่ใหญ่ถ้าคุณไม่ฆ่าเรา แล้วปล่อยเราไป เราสามารถช่วยล่อฝูงซอมบี้เหล่านี้กลับไป มันจะสามารถช่วยกำจัดวิกฤตที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ได้ พวกเราสามารถล่อมันออกไปได้อย่างสมบูรณ์” คนขี่รถ ATV คนหนึ่งคิดและพูดกับ หลิวกำ
“ จริงๆหรอ?คุณคิดว่าผมจะไว้ใจคุณพอที่จะปล่อยให้คุณ กลับไปขี่ ATV อีกครั้งนั่นหรอ คุณคิดว่าผมโง่หรือไง” หลิวกำ ขว้างขวานไปที่ด้านข้างร่างกายของคนที่นอนอยู่
“พี่ใหญ่…คุณมีปืนไรเฟิลไม่ใช่หรอ?เราจะไม่ถือโล่ป้องกันดังนั้นถ้าเรากล้าที่จะหนีคุณคุณสามารถยิงปืนมาที่เราได้ตลอดเวลา แม้ว่ามันจะไม่โดนร่างกายของเราโดยตรง แต่มันก็ยากที่จะทำให้เรารอดชีวิตถ้ามันโดนรถ ATV!” เขาชี้ไปที่ปืนไรเฟิลด้านหลังของ หลิวกำ และพยายามโน้มน้าวเขา
ยินฮีหยิบ ปืนพกออกมาจาก หลิวกำ และเล็งไปที่ซอมบี้ 3 ตัวที่อยู่ใกล้ๆ ที่อยู่ไกลออกไป 30 เมตร
“ปัง ปัง ปัง!” ภาพหัวของซอมบี้ระเบิด 3 ตัวพร้อมๆกัน
หลิวกำ และคนขี่ ATV ทุกคนตกตะลึง ก่อนหน้านี้ หลิวกำ ไม่คิดว่า ยินฮี จะเป็นนักแม่นปืนขนาดนี้ ..โดยลืมไปว่าเธอเป็นหุ่นยนต์ เธอสามารถล็อคเป้าหมายได้อย่างอัตโนมัติและควบคุมดำเนินการทุกอย่างรายการคำนวณทิศทางลมและตัวแปรทุกประเภทอัตโนมัติ ความเป็นนักแม่นปืนของเธอทำให้เธอไม่เคยพลาด
“ถ้าใครกล้าที่จะหลบหนี ปืนพกกับปืนไรเฟิลนี้ คงได้แจกกระสุนให้พวกนาย” หลิวกำ เห็นการกระทำของ ยินฮี ทำให้เขารู้สึกโล่ง เขาสั่งให้ทุกคนถอดเสื้อส่วนบนและหมวกกันน็อคออก จากนั้นให้กลับไปที่รถ ATV ของตัวเอง
แม้ว่าจะมีผู้ขับรถ ATV 4 คนก่อนหน้านี้แต่มีหนึ่งคนที่ถูกสับขาออกไปทำให้เขาไม่สามารถขี่รถได้อีกดังนั้นจึงเหลือแค่ 3 คน อย่างไรก็ตาม หลิวกำ และ ยินฮี สามารถดำรงตำแหน่งในสมาชิกที่ถูกฆ่าก่อนหน้านี้ พวกเขาร่วมมือกันในการดึงดูดฝูงซอมบี้ แผนการในครั้งนี้คือการดึงดูดซอมบี้จากเรือนจำกลับไปยังทุ่งนาที่พวกมันเคยอยู่มาก่อน…
