TTW: บทที่ 231 การเจรจา
“ขอบคุณพี่ใหญ่หลิว ที่ไม่ตำหนิผม แต่ผมยังคงรู้สึกผิด ผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้” จางเฉียงหลี่ ส่ายหัวและพูดอย่างจนใจ
“เอาล่ะถ้ามันสามารถทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ผมจะลดตำแหน่งของคุณ ในฐานะรองหัวหน้า เพราะความผิดพลาดของคุณ ผมจะปลดคุณชั่วคราวเป็นเวลา 2 วัน จงใช้เวลานี้ในการสะท้อนการกระทำของตัวเอง” หลิวกำ กล่าวกับ จางเฉียงหลี่
หลิวกำ รู้ว่า จางเฉียงหลี่ นั้นเป็นคนที่มีบุคลิกในการรับผิดชอบสูง ดังนั้นเขาจะรู้สึกผิดมากหากไม่ได้รับการลงโทษอย่างถูกต้อง
“ครับ ! ผมจะทบทวนตัวเอง ในปัจจุบันผมไม่สมควรที่จะรับผิดชอบในตำแหน่งรองหัวหน้า ผมจะพยายามหาทางพิสูจน์ตัวเองด้วยการทำงานอย่างหนัก” จางเฉียงหลี่ ยอมรับเงื่อนไขการลงโทษเขารู้สึกดีขึ้นมาก
“เฉียงหลี่ นี่เป็นผู้ขับ ATV ทั้ง 3 คนและพวกเขายังคงเป็นผู้เล่นระดับ 5 ผมรับประกันความปลอดภัยให้กับพวกเขาเมื่อพวกเขายอมจำนนกับเรา พวกเขาจะเป็นทาสของเราและยอมรับการใช้แรงงานหนักทั้งหมด วิธีนี้พวกเขาจะสามารถชดเชยในสิ่งที่พวกเขาก่อปัญหากับเราได้” หลิวกำ กล่าวกับ จางเฉียงหลี่
“ ตกลงครับ เพราะพี่ใหญ่หลิวเป็นคนบอกเช่นนั้น ผมจะไม่ฆ่าพวกเขา แต่ผมจะทำให้พวกเขากลายเป็นทาสที่ต้องใช้คืนด้วยแรงงานอย่างหนัก” จางเฉียงหลี่ เดินมาและเตะผู้เล่นทั้งสามคน พวกเขาเหล่านี้เป็นผู้ขับ ATV ที่หัวเราะล้อเลียน จางเฉียงหลี่ ก่อนหน้านี้ ทำให้ จางเฉียงหลี่ รู้สึกโกรธมากถึงจุดที่ต้องการฆ่าพวกเขาอย่างทรมาน
แต่สิ่งที่ขาดของเรือนจำนี้คือบุคลากร เพื่อเติมเต็มบุคลากรของเรือนจำ พวกเขาจึงยอมรับผู้ขี่ ATV เหล่านี้ เนื่องจากเพราะความขัดแย้งของทั้งสองค่าย ทำให้ผู้ขับ ATV ต้องทำตามคำสั่ง นั่นจึงเป็นเรื่องเข้าใจได้ ดังนั้นเมื่อเขายอมจำนน จึงพอที่จะยอมรับพวกเขาได้
ก่อนหน้านี้ หลิวกำ พยายามตรวจสอบให้แน่ใจว่ากลุ่มของเขาได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันและเป็นธรรม ดังนั้นเมื่อ 3 คนที่ขับ ATV เข้ามาใหม่พวกเขามีสถานะคือทาส มีเพียงสมาชิกเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ในการปฏิบัติอย่างเป็นธรรม หน้าที่ของทั้งสามคนคือการทำสิ่งที่สมาชิกทั่วไปไม่ต้องการทำ ถ้าพวกทาสประพฤติตัวดีพวกเขาจะได้รับอิสรภาพและกลายเป็นสมาชิก มิฉะนั้นมีเพียงความตายเท่านั้นที่รอพวกเขาหากพวกเขายังคงทำตัวไม่ดี
โลกที่มีกฎหมายนั้นคือเรื่องในอดีต ในโลกปัจจุบันนี้การเป็นทาสเท่านั้นคือการแก้ปัญหาเฉพาะสำหรับการรับมือกับเชลยศึก จะมีการสู้รบอีกมากมายเกิดขึ้นในอนาคต อย่างไรก็ตามกฎของ หลิวกำ การเป็นทาสก็สามารถเลื่อนระดับเป็นสมาชิกของพวกเขาได้ถ้าพวกเขาทำงานอย่างหนัก
หลิวกำ กดดันผู้ขี่ ATV ให้เปิดเผยทักษะของแต่ละคนออกมา หนึ่งในพวกเขามีความสามารถของ [Hawkeye] ซึ่งสามารถยิงหน้าไม้ด้วยความแรง 2 เท่า ภายในระยะ 20 -50 เมตร ด้วยความสามารถนี้บุคคลนี้จะสามารถลอบสังหารผู้อื่น หรือบางทีเขาสามารถเปิดใช้ทักษะนี้กับอาวุธปืนได้ อย่างไรก็ตามผู้ขี่ ATV ยังไม่เคยมีโอกาสได้ลองทักษะนี้กับปืน
ส่วนอีกคนหนึ่งมีทักษะ [Shield Bash] คือการทุบด้วยโล่อย่างรุนแรง ความสามารถนี้ถูกใช้ก็ต่อเมื่อเขามีโล่ หรือสิ่งที่คล้ายกับโล่ เมื่อเขาเปิดใช้งานของทักษะเขาสามารถพุ่งทะลุกำแพงปูนซีเมนต์ได้ และคนขับ ATV คนสุดท้าย ได้ปลุกทักษะที่มีความคล้ายคลึงกับ [Treatment] ของลีเหมา ทักษะนี้สามารถรักษาบาดแผลของตัวเองและเพื่อนได้
ผู้เล่นระดับ 5 พวกนี้ถือว่ายังเป็นอันตราย พวกเขาต้องถูกจำคุกไว้ก่อน และรอให้ จางเฉียงหลี่ ได้สร้างแผนการที่แตกต่างสำหรับแต่ละคน [Hawkeye] และ [Shield Bash] ผู้เล่นสามารถเป็นอันตรายต่อคนอื่นได้เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาวางแผนทำอะไรกับสมาชิกคนอื่นๆ พวกเขาจึงจำเป็นต้องถูกคุมขังเอาไว้ ส่วนผู้เล่นที่มีทักษะในการรักษา พวกเขาถูกพาไปหาลีเหมาเพื่อช่วยสมาชิกคนอื่นๆที่ได้รับบาดเจ็บ
“บอกรายละเอียดของตำแหน่งค่ายของคุณมา ความสามารถและระดับของผู้นำของคุณด้วย รวมถึงระดับและความสามารถของคนอื่นๆในค่าย นี่คือโอกาสที่คุณจะแสดงความภักดีต่อพวกเรา ดังนั้นอย่าทำให้ผมผิดหวัง” หลิวกำ สอบปากคำผู้ขับขี่ ATV ทีละคนจากนั้นให้ วังเฉิง เป็นคนบันทึกข้อมูลทั้งหมดไว้บนกระดาษ
หลังจากสอบปากคำทั้งหมดแล้วได้คำตอบค่อนข้างเหมือนกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้โกหก
หลิวกำ ขึ้นนั่งรถ ATV ที่เติมน้ำมันเต็มแล้วจากนั้นเขาใส่หมวกกันน็อคพร้อมกับติดตั้งโล่โดยให้ ยินฮี นั่งอยู่ทางด้านหลังของเขา จากนั้น หลิวกำ ขับรถไปยังทิศทางของค่ายศัตรู
ที่ชานเมืองมีโรงงานร้างซึ่งตอนนี้เป็นค่ายชั่วคราวของฐานทัพศัตรู ขณะที่ หลิวกำ และ ยินฮี มาถึงทางเข้าโรงงาน คนที่เฝ้าประตูไม่ได้สงสัยเลย นั่นเป็นเพราะ หลิวกำ และยินฮีไม่ได้พูดอะไรสักคำ พวกเขาเดินไปยังกลางค่าย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เปิดประตูให้กับ หลิวกำ และ ยินฮี มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับทั้งคู่ เนื่องจากกำแพงล้อมรอบมันเตี้ยมากและไม่สามารถป้องกันอะไรได้
ภายในฐานมีคนทำกิจกรรมต่างๆเช่นการทำอาหารและทำความสะอาด ในฐานะที่เป็นผู้เล่นหลัก เมื่อ หลิวกำ เดินไปด้านหลังของโรงงานมีคนหลายคนเข้ามาทักทายเขา หลายสิบคนเหล่านั้นกำลังสงสัยเกี่ยวกับปฏิบัติการล่อซอมบี้ว่าสำเร็จหรือไม่ มีเพียงคนที่กลับมา 2 คนเท่านั้นดูเหมือนว่าการดำเนินการครั้งนี้จะล้มเหลว
ตอนนี้ในฐานไม่มีอาหารอย่างเพียงพอ พวกเขามีอาหารที่จะอยู่เพียง 2-3 วันเท่านั้น พวกเขาจึงอยากที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนจำให้เร็วที่สุด
“เป็นอย่างไรบ้าง?คุณสามารถจัดการคนกลุ่มนั้นได้ไหม?” ผู้เล่นชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อกันลม เดินมาถาม หลิวกำ ในขณะที่ หลิวกำ ยังคงสวมหมวกนิรภัยตลอดเวลา หลังจากเสร็จสิ้นคำถามแล้วชายสวมเสื้อกันลมรู้สึกมีบางอย่างแปลกๆ เขาไม่คุ้นกับทั้งสองคนที่กลับมา
“จัดการงั้นหรอ?ปากของพวกแก เหม็นเหมือนไปอมขี้มา” หลิวกำ ตอบขณะที่ถอดหมวกกันน็อคออก
“มึงคือใคร?แล้วทำอะไรกับสมาชิกของพวกกู?” ผู้เล่นที่สวมเสื้อกันลมถาม หลิวกำ
“ กูเป็นผู้นำของเรือนจำ วันนี้กูเพียงออกไปทำธุระ พวกมึงก็พยายามที่จะล่อลวงซอมบี้เข้ามาในฐานของกู มันเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ เพื่อนของมึงที่ล่อซอมบี้ถูกสังหารโดยกูทั้งสองคน อีก 3 คนที่เหลือถูกจับเป็นทาสของกูแล้ว” หลิวกำ ตอบ
“กูมาที่นี่เพื่อเจรจา เงื่อนไข เพื่อให้ทุกคนสามารถเป็นทาสของกูได้” หลิวกำ ประกาศ
“อะไรนะ? ไร้สาระที่สุด! มึงกำลังหมายถึงอะไร !การกลายเป็นทาสงั้นหรอ?” ผู้เล่นที่ใส่เสื้อกันลมถามอย่างไม่เข้าใจคำพูดของ หลิวกำ…
(TL:อาจเริ่มใช้คำพูดกู-มึง เดี๋ยวพระเอกเรียบร้อยเกินไป 55)
