TTW: บทที่ 234 พิจารณาประโยชน์
“พี่ใหญ่หลิว คุณกำลังชาร์จอะไรอยู่หรอ?” จางเฉียงหลี่ ถามเมื่อเขาสังเกตเห็นว่า หลิวกำ นั่งอยู่บนหลังคาตลอดเวลา ถัดจาก หลิวกำ เป็นแผงโซล่าเซลล์สำหรับเครื่อง pda ซึ่งไม่เคยเห็น หลิวกำ เปิดใช้มาก่อน จางเฉียงหลี่ สามารถคาดเดาได้ว่าPDA นี้มีความสำคัญกับ หลิวกำ ไม่ว่าแผงโซล่าเซลล์จะมีขนาดเล็กมันก็ให้พลังงานการทำงานของ PDA สูงมาก แต่แสงแดดที่จะให้พลังงานนั้นแทบจะไม่มี แม้กระทั่งหลังชาร์จมาหลายวันแล้วมันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเปิด pda
“ทำไมไม่ลองแหล่งจ่ายกระแสไฟอื่นล่ะ? มีหลายคนในพวกเราที่รู้จักระบบอิเล็กทรอนิกส์” จางเฉียงหลี่ แนะนำ
“ ผมเคยถามพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาทั้งหมดบอกว่า pda นี้ มีโครงสร้างการออกแบบวงจรไฟฟ้าค่อนข้างซับซ้อน ดูเหมือนว่ามันมีการป้องกันเพื่อไม่ให้คนอื่นสามารถเปิดเครื่องได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าที่จะทดลองกับ pda เครื่องนี้” หลิวกำ ส่ายหัว
“มันมีข้อมูลสำคัญอยู่ในนี้งั้นหรอ?” จางเฉียงหลี่ ถาม
“ มันมาจากพนักงานของบริษัทซานชิง บางทีมันอาจสามารถพาเรากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง” หลิวกำ มองไปทิศทางของอ่าวกรีนเปา ถ้าเขาไม่สามารถชาร์จ pda ได้ เมื่อเขาไปยังห้องปฏิบัติการของเกาะหลักมันจะกลายเป็นไร้ความหมาย
“ถ้าอย่างนั้นขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเครื่องนี้เลย” จางเฉียงหลี่ ตอบหลังจากได้ยินว่าอุปกรณ์ชิ้นนี้สำคัญขนาดไหน
“คุณมาหาผม มีอะไรงั้นหรอ?” หลิวกำ ถาม
“โอ้ ..มันเป็นเพียงเรื่องเกี่ยวกับการออกแบบเรือนจำเท่านั้น ผมต้องการเริ่มต้น รวบรวมความคิดของทุกคน ผมแค่อยากให้คุณไปรับฟังเรื่องนี้ด้วย คุณพอจะมีเวลาว่างไหม?” จางเฉียงหลี่ ถาม หลิวกำ
จางเฉียงหลี่ ได้ตระหนักว่า ตอนนี้ความคิดของตัวเองนั้นค่อนข้างมีจำกัด เมื่อเทียบกับความคิดของ หลิวกำ แล้วการอภิปรายกลุ่มเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ ด้วยวิธีนี้ จางเฉียงหลี่ จะไม่รู้สึกกดดันมาก
“ได้ผมพอจะมีเวลา” หลิวกำ ลุกขึ้นยืนและคว้า pda ไว้
หลังจากการต่อสู้กับฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ จางเฉียงหลี่ รู้สึกว่า แค่เพียงรักษาความปลอดภัยอยู่บนกำแพงนั้นไม่ได้ช่วยอะไรมาก ในทางกลับกันการขุดร่องลึกรอบกำแพงต้องใช้แรงงานมนุษย์มาก ดังนั้นเขาจึงละทิ้งความคิดนี้
เพื่อให้ได้ความคิดสร้างสรรค์ของทีม จางเฉียงหลี่ จึงตัดสินใจให้เปิดการอภิปรายกลุ่ม ระดมความคิดที่แตกต่างกันออกไป หัวข้อคือวิธีการเสริมการป้องกันของเรือนจำ แม้แต่ทาสยังมีสิทธิ์ในการเข้าร่วมอภิปราย ทั้งนี้เพื่อช่วยให้พวกเขาแสดงความรู้สึกการเป็นเจ้าของร่วมกัน
“ผมคิดว่า ความคิดเดิมของพี่ชาย จางเฉียงหลี่ นั้นค่อนข้างดี เรามาขุดร่องลึกกันเถอะ!” เราสามารถขุดได้วันละนิด และในที่สุดร่องจะลึกพอทำให้ซอมบี้ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้ จากนั้นเราสามารถเทน้ำมันลงไปในร่องเพื่อใช้เผาซากซอมบี้ แม้ว่าจะเจอฝูงซอมบี้จำนวนมากซากศพพวกนั้นก็จะถูกเผาไหม้อย่างง่ายดาย” ชางฮัว กับความคิดของเขาออก
“เอาล่ะตอนนี้เรายังไม่พูดถึงเรื่องนี้ ลองคิดถึงอย่างอื่นที่เรียบง่ายและมีประสิทธิภาพเช่นเดียวกัน” จางเฉียงหลี่ โบกมือ
“หรือว่าเราจะสร้างกำแพงสูงขึ้นอีกหน่อยล่ะ? ไม่อย่างนั้นเราก็สร้างกำแพงด้านนอกอีกชั้น ด้วยกำแพง 2 ชั้นมันอาจจะดีกว่ากําแพงแค่ชั้นเดียว” ฮันกวงมิน แนะนำ
“มันค่อนข้างจะยากถ้าหากไม่มีสถาปนิกอยู่ที่นี่ด้วย โครงสร้างจำเป็นต้องใช้วัสดุจำนวนมากเช่นเดียวกับการขุดร่องลึก” จางเฉียงหลี่ คิดถึงเรื่องนี้และเสนอแนะ
“แล้ว…ถ้าขุดอุโมงค์ล่ะ? เราสามารถขุดอุโมงค์ที่โผล่ออกไปหลายกิโลเมตร ตัวอย่างเช่นเราสามารถขุดเส้นทางลับไว้ใต้ดิน เมื่อใดก็ตามที่เราถูกล้อมเราสามารถหลบหนีไปทางอุโมงได้ เมื่อไม่มี ซอมบี้ เหลืออยู่เราสามารถย้อนกลับมาตามอุโมงค์ได้อีกครั้ง”เทพยุทธ์สายฟ้ากล่าว
“ความคิดนี้ไม่เลว เราจะพิจารณากันต่อไป อย่างไรก็ตามโครงการนี้ก็ค่อนข้างที่จะใหญ่เช่นกัน” จางเฉียงหลี่ พยักหน้า
“ผมมีความคิดหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไหม” หนึ่งในสมาชิกที่พึ่งเข้ามาในทีมพูดขึ้น
“บอกความคิดของคุณมา” จางเฉียงหลี่ สนับสนุนสมาชิกใหม่
“แล้ว…ถ้าเราสร้างลู่วิ่งบนพื้นรอบเรือนจำล่ะ ด้วยวิธีนี้ซอมบี้จะเดินอยู่ยังตำแหน่งเดิมของพวกมันตลอดเวลาและจะไม่มาถึงกำแพง พวกมันจะไม่สามารถปีนขึ้นมาได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม”สมาชิกคนใหม่เริ่มลังเลที่จะพูดแผนการ
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบ
“ความคิดแบบนี้….เอิ่ม..ก็ไม่เลวเลย แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ไหม..บวกกับว่าเราไม่มีที่ลู่วิ่งมากขนาดนั้น..ดังนั้นทุกคนช่วยกันคิดเพิ่มเติมต่อไป” จางเฉียงหลี่ ไม่แน่ใจว่าเขาต้องทำยังไงเพื่อกระตุ้นให้สมาชิกในทีมทุกคนมีส่วนร่วม
“ผมมีข้อเสนอแนะ” หลิวกำ เปิดปากของเขาในช่วงเวลาที่เงียบสงบ
“พี่ใหญ่หลิว โปรดบอกความคิดของคุณมา” จางเฉียงหลี่ รู้สึกประหลาดใจ ถ้าเป็นคำแนะนำของ หลิวกำ ย่อมเป็นประโยชน์อย่างแน่นอน
“วันก่อนตอนที่ผมเดินอยู่ใกล้ฝั่งตะวันตกของเรือนจำ มันมีป่าหนาทึบ ต้นไม้ในป่าแข็งแรงมาก เราสามารถแบ่งกลุ่มเพื่อไปโค่นต้นไม้เหล่านั้นบางส่วน และเหลาให้แหลม จากนั้นนำมาติดตั้งรอบๆเรือนจำ ด้วยความแหลมคมของไม้นั้นเมื่อซอมบี้เดินเข้ามามันจะถูก แทงเสียบคาไว้ ด้วยวิธีนี้เราสามารถจำกัดจำนวนที่จะมาถึงกำแพงได้”
“นอกเหนือจากทำไม้แหลมแล้ว เรายังสามารถวางมันลงกับพื้น เมื่อหิมะตกพื้นดินจะลื่น พวกซอมบี้จะไม่สามารถเดินได้ และจะวนอยู่ที่นั่น เป็นแนวคิดเดียวกับ ลู่วิ่งของสมาชิกคนเมื่อสักครู่ แต่ทำง่ายกว่า นี่คือการป้องกันไม่ให้ซอมบี้ซ่อนตัวเองขึ้นมาเป็นบันไดอย่างง่ายๆ
“ส่วนไม้อื่นๆ เราสามารถแช่ลงไปในน้ำมันเบนซินเพื่อทำให้พวกมันติดไฟได้ในภายหลัง ในระหว่างที่ไม้แหลมเป็นแนวป้องกัน และมีกำแพงสูงเป็นแนวหลัง บวกกับทะเลเพลิง ด้วยวิธีนี้แม้จะมีซอมบี้ถึง 20,000 ตัวมันก็ไม่ใช่ภัยคุกคามต่อเรา นี่คือสิ่งที่ผมสามารถคิดได้ในตอนนี้ ดังนั้นพวกคุณสามารถแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้” หลิวกำ สรุป
“พี่ใหญ่หลิว! พี่สุดยอดมาก! ด้วยวิธีคิดของคุณล้ำหน้ากว่าพวกเรามาก เราไม่ได้เศษเสี้ยวหนึ่งของพี่ใหญ่เลย!”
“ใช่แล้วเป็นความคิดที่ดีจริงๆ! ทำแบบที่เขาบอกเถอะ!”
“พี่ใหญ่หลิวคุณฉลาดมาก ไม่มีอะไรที่คุณไม่สามารถทำได้..”
“พี่ใหญ่หลิว คุณเป็น ขงเบ้งกลับชาติมาเกิด!”
“พี่ใหญ่หลิวฉันรักคุณ!”
“พี่ใหญ่หลิวคุณเป็นไอดอลของฉัน…”
“..”
เมื่อได้ยินคำชมเชยต่างๆจากสมาชิกในทีม ผู้หญิงจำนวนไม่มากในทีมเริ่มแสดงออกถึงความหลงใหล หลิวกำ จากจุดนี้ หลิวกำ รู้สึกว่าเดิมทีมันควรเป็นสถานที่ที่ทุกคนรวมความคิดเห็นกัน แต่กลับกลายเป็นว่ามันเป็นเวทีสำหรับเขา
กิจกรรมรวบรวมความคิดนี้เป็นกิจกรรมที่สร้างสรรค์ที่ดีที่สุดที่ จางเฉียงหลี่ และคนอื่นๆดำเนินงาน หลิวกำ ไม่คิดว่าข้อเสนอของเขาจะเป็นจุดเริ่มต้น..
