TTW: บทที่ 240 เสียง
อุณหภูมิในตอนกลางคืนลดลงอย่างรวดเร็วและเหน็บหนาวมากกว่าในช่วงเช้า โชคดีที่พวกเขาใส่เสื้อผ้าหนาดังนั้นพวกเขาจึงสามารถนอนลงบนเตียงได้
ทุกคนอยู่ในความเงียบสงบ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะนอนหลับ ภัยคุกคามจากสัตว์ประหลาดมันราวกับว่ามีใบมีดจ่อที่คอของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา ถ้าพวกเขาหลับไปและไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาในขณะที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นโผล่ออกมา พวกเขาคงกลายเป็นแค่อาหารว่างของมันเท่านั้น
ก่อนที่จะขึ้นมาเป็นระดับ 5 ผู้เล่นเหล่านี้คิดว่าเขาจะมีชีวิตที่ดีขึ้นเมื่อเขามาถึงระดับ 5 แต่หลังจากที่เขามาถึงระดับ 5 จริงๆเขาก็ยังคงไม่สามารถรับมือกับผู้เล่นที่แข็งแกร่งอย่าง หลิวกำ ได้ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงผู้เล่นระดับ 4 เท่านั้น
เมื่อช้างเจอมด มันไม่ได้สนใจว่ามดตัวนั้นจะมีขนาดใหญ่หรือขนาดเล็ก เพียงแค่มันก้าวเดินมันก็สามารถเหยียบย่ำพวกมดได้จมดิน
“พี่ใหญ่หลิว คุณไม่กลัวสักหน่อยหรอ?” เทรดมิล ไม่สามารถอยู่ในความเงียบได้อีกต่อไป ผู้เล่นคนอื่นๆมอง เทรดมิลอย่างตกใจ ดูเหมือนว่าในเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะสนทนา แม้ว่าเทรดมิลจะเป็นคนพูดมากก็ตาม
“กลัวงั้นหรอ?มีอะไรต้องกลัว?” หลิวกำ ถามเทรดมิล
“ นี่มันสัตว์ประหลาดระดับสูงนะ!พี่ใหญ่หลิวถึงแม้ว่าคุณจะสามารถชนะพวกเราได้คุณก็ไม่ควรประมาท?” เทรดมิล ถาม หลิวกำ โดยตรง ในระหว่างที่เขานั่งรถ ATV มาด้วยกันทำให้พวกเขา พูดคุยกันได้มากขึ้น
บุคลิกของเทรดมิล นั้นเป็นคนเปิดเผยถึงแม้ว่าเขาจะชอบพูดเรื่องตลก แต่เรื่องตลกส่วนใหญ่ของเขาไม่ตลกเลย
“ถึงแม้ว่าเราไม่มีทางที่จะชนะได้ อย่างน้อยเราก็ควรที่จะรู้ถึงความแตกต่างระหว่างมันกับเรา ด้วยวิธีนี้ภายภาคหน้าผมจะสามารถเอาชนะมันได้” หลิวกำ ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ถ้าไม่ใช่เพราะทางออกจากหมู่บ้านชาวประมงนี้ถูกปิด หลิวกำ จะไม่รู้สึกกังวลเลยเกี่ยวกับการต่อสู้กับปูยักษ์ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะถือระเบิดมือสักโหลเขาก็ไม่สามารถฆ่ามันได้ แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถหลบหนีออกไปได้
นอกจากนี้เขายังมีวิธีสุดท้าย ถ้าเขาใช้มันเขาอาจจะสามารถฆ่าปูยักษ์นี้ได้ แต่เขาจะใช้มันในวินาทีสุดท้ายเท่านั้น แม้มันจะไม่สามารถฆ่าปูยักษ์ได้แต่มันควรที่จะบังคับให้ปูยักษ์หลบหนีลงไปในทะเลได้
เส้นทางหลบหนีถูกปิดดังนั้น ตัวเลือกของ หลิวกำ จึงจำกัด พวกเขาจึงจำเป็นต้องสู้กับปูยักษ์
“ในสถานการณ์ปัจจุบันเราไม่สามารถหนีได้ ดังนั้นถ้าพี่ใหญ่หลิวไม่สามารถฆ่าปูยักษ์ได้แล้ว…..”เทรดมิล ยังคงถาม
“ เราจะส่ง นาย ออกไปเป็นตัวแทนอาหารว่าง เพื่อให้มันพอใจ มันจะได้ไม่กินพวกเราทุกคน” หลิวกำ ตอบเทรดมิล ตามที่เขาบอกปูยักษ์นี้กินคนเพียงวันละ 1 คนเท่านั้น
“เป็นความคิดที่ดีมาก..ผมเห็นด้วย!”
“ผมก็เห็นด้วย”
“ผมขอยกมือทั้งสองข้างในการสนับสนุนนี้เลย”
“งั้นผมยกขาทั้งสองข้างด้วยเลยดีกว่า”
“…”
เมื่อสมาชิกทีมคนอื่นได้ยินว่าพี่ใหญ่หลิวจะทำอย่างไรในแผนการของเขา ทำให้พวกเขาทุกคนอยากจะหัวเราะ
“ไม่!พี่! ผมจงรักภักดีกับคุณมาก ผมบูชาคุณ คุณเป็นไอดอลของผม อย่าทำอย่างนั้นกับผมเลย!” เทรดมิลอ้อนวอนขอความเมตตา หากเทรดมิลได้ฟังน้ำเสียงของ หลิวกำ ดีๆเขาอาจจะรู้ว่า หลิวกำ กำลังล้อเล่นอยู่
“หืม.. เทรดมิล นี่นายกลัวจนขี้แตกเลยงั้นหรอ?” หลิวฮ่าว กล่าวอย่างเยาะเย้ย
“ไอ้อ้วน แกพูดแบบนี้ได้ยังไง ถ้าปูยักษ์มา ฉันจะพาแกคนแรกไปให้มันกิน!มันต้องชอบไขมันของแกแน่”เทรดมิล กำหมัดใส่หลิวฮ่าว
“เจ้าปูยักษ์มันไม่กินฉันหรอก…มันกลัวเลี่ยน!” หลิวฮ่าวหัวเราะเสียงดังและเตะไปที่เทรดมิล
“ ไม่ต้องห่วง เราจะทอดแกก่อน ให้สะเด็ดน้ำมันแล้วค่อยประเคนให้กับปูยักษ์ ด้วยวิธีนี้มันจะไม่เลี่ยนมาก” เทรดมิล ตีไปที่เจ้าอ้วนอีก 2 -3 ครั้ง
ทุกคนเริ่มหัวเราะความตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลง
“เดี๋ยว…เงียบก่อน ..ลองฟังสิ พวกคุณได้ยินเสียงคนร้องไห้ไหม?” หยวนฮงจุน พึมพำในขณะที่โบกมือให้ทุกคนเงียบ เมื่อหยวนฮงจุนส่งสัญญาณ หลิวกำ ก็สังเกตเห็นทันที ทุกคนเงียบลงอย่างพร้อมเพียงจากนั้นเขาได้ยินเสียงร้องไห้ ดูเหมือนจะเป็นเสียงของผู้หญิง
“ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วทำไมมีเสียงผู้หญิงร้องไห้?มันคงไม่ใช่ผีใช่ไหม?” สมาชิกในทีมเริ่มขนลุก เสียงของผู้หญิงตอนเที่ยงคืนมันทำให้จิตใจของพวกเขาคิดถึงภูตผีอย่างหวาดกลัว
“ใน The Trembling World นี้ไม่มีผี อย่างน้อยตอนนี้มันก็ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน ถ้ามีผีมันจะทำลายสมดุลของเกม เสียงที่เกิดขึ้นนี้อาจเกิดขึ้นจากซอมบี้กลายพันธุ์ที่พยายามสร้างสถานการณ์ให้น่ากลัวยิ่งขึ้น” หลิวกำ หยุดยั้งความคิดของสมาชิกในทีม สมาชิกในทีมมีจิตใจอ่อนแอเกินไปถ้า หลิวกำ ไม่ข่มขู่เอาไว้อาจทำให้พวกเขาไม่สามารถคงสติไว้ได้
“ใช่แล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้คล้ายกับเหตุการณ์ที่โรงแรม เมื่อครั้งนั้นเราได้เจอสถานการณ์แปลกๆแบบนี้มาก่อน มีคนได้ยินเสียง และถูกดูดเลือดออกไป…ผลสรุปแล้วมันเป็นเพียงซอมบี้กลายพันธุ์ตัวหนึ่งเท่านั้น” ชางฮัว รีบช่วย หลิวกำ อธิบาย
“ค่ายชายฝั่งของคุณ เคยปรากฏซอมบี้ที่ส่งเสียงร้องไห้หรือเปล่า?หรือมีอะไรบางอย่างเช่น ซาลาแมนเดอร์หรือนางเงือก?” หลิวกำ ถามเทรดมิล และฟังเสียงนั้นอย่างตั้งใจ
“พวกเราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ไม่มีซาลาแมนเดอร์หรือนางเงือกมาก่อน เราเคยเจอแต่ซอมบี้กลายพันธุ์ที่มีเกล็ดเหมือนปลา และดูน่าเกลียดน่ากลัว”
“แล้วพวกคุณเคยได้ยินเสียงร้องไห้แบบนี้ตอนกลางคืนไหม?” หลิวกำ ถามต่อ
