TTW:บทที่ 243 สอบถาม
“ผมขอถามคุณได้ไหม คุณเคยเห็นลูกสาวของผมหรือเปล่า”ชายวัยกลางคนเปิดปากถามทุกคน
“ลูกสาวของคุณหน้าตาเป็นยังไง?แล้วเธอชื่ออะไร?คุณมีรูปถ่ายของเธอไหม?ไม่อย่างนั้นใครจะรู้ว่าพวกเราเคยเห็นเธอมาก่อนหรือเปล่า?” หยวนฮงจุน ตอบโต้กับชายวัยกลางคน
“ลูกสาวของผมชื่อ หลินจือหยา เธอเป็นคนสดใสและงดงาม เมื่อตอนที่ผมเตรียมตัวจะเข้าเกมผมแนะนำภาพถ่ายของเธอมาด้วย แต่หลังจากที่ผมถูกดึงมาที่นี่ทุกอย่างก็หายไป”ชายวัยกลางคนแสดงความเสียใจ
“อืม…ชื่อนี้….ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผู้เล่นหญิงหลายคนไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยชื่อจริงของพวกเธอ เราอาจจะเคยเห็นเธอแต่ไม่รู้ว่าเป็นเธอ อย่างไรก็ตามคุณต้องเตรียมใจไว้บ้าง ในโลกใบนี้ไม่มีกฎหมายใดๆ ผู้เล่นหญิงแทบทุกคนที่เข้ามาที่นี่พวกเธอแทบจะถูกจับไว้เป็นทาสทางเพศ พวกเธอจะโดนข่มขืนโดยผู้เล่นชายทุกวัน ยิ่งเธอยิ่งงดงามมากเท่าไหร่เธอเหล่าผู้ชายก็จะเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ….” เทรดมิล ตอบชายวัยกลางคน
“แกจะพูดอะไรที่เป็นสิ่งดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง” หลิวฮ่าว ไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป
ชายวัยกลางคนจ้องมอง เทรดมิล ท่าทางของเขาค่อนข้างเจ็บปวด เขาเพิ่งเข้าสู่ [The Trembling World] และไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ของที่นี่ อย่างไรก็ตามถ้าที่นี่ไม่มีกฎหมายเห็นได้ชัดว่าจะเกิดขึ้นอะไรกับลูกสาวคนสวยของเขาที่ติดอยู่ที่นี่
“ถ้าลูกสาวของคุณอยู่ในค่ายของเรามันจะไม่เจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้น พี่ใหญ่หลิวให้ความสำคัญกับความเท่าเทียมทางเพศและไม่อนุญาตให้ผู้ชายทำร้ายผู้หญิงหรือปล่อยให้พวกเธอถูกใช้เป็นทาสทางเพศ เขาช่วยผู้เล่นหญิงหลายคนที่ถูกรังแกก่อนหน้านี้” เทรดมิล รู้สึกว่าคำพูดของเขาไม่เหมาะสมนักดังนั้นเขาจึงพูดบางอย่าง
“ค่ายของคุณอยู่ที่ไหน คุณช่วยพาผมไปดูได้ไหม?” ชายวัยกลางคนมีความหวังบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง
“แม้ว่าเราต้องการที่จะไปแต่มีหินตกลงมาจากด้านบนของหน้าผา แล้วมันได้ปิดกั้นถนน เรากำลังถูกขังอยู่ที่นี่และไม่สามารถกลับไปได้ นอกจากนี้ยังไม่แน่ใจว่าเราจะมีชีวิตรอดจากคืนนี้ไปได้” เทรดมิล ส่ายหัว
“มันเกิดอะไรขึ้น?” ชายวัยกลางคนและนักศึกษาถาม เทรดมิล พร้อมกัน
“พวกคุณยังคงอยู่ในระดับ 1 ใช่ไหม? พวกเราอยู่ในระดับ 5 และพี่ใหญ่หลิวอาจอยู่ในระดับ 7 อย่างไรก็ตามบนหาดทรายแห่งนี้มีสัตว์ประหลาดระดับสูงที่รูปร่างเหมือนปูยักษ์ มันมีพละกำลังพอที่จะสู้กับผู้เล่นระดับ 10 ด้วยกล้ามของมันสามารถตัดคนขาด 2 ท่อนในทีเดียว มันชอบจับมนุษย์กินเป็นของว่างมากที่สุด เพื่อนของเราหลายสิบคนตกเป็นอาหารของมัน ขณะที่มันปรากฏตัวขึ้นคุณอาจจะกลัวจนขี้แทบแตก” เทรดมิล ทำมือประกอบท่าทาง
“เมื่อไหร่แกจะเลิกพูดจาไร้สาระเสียที?ปากแกอมขี้มาหรอ พ่นเรื่องไร้สาระอยู่ได้” หลิวฮ่าว และ หยวนฮงจุน ทั้งสองคนอยากจะเตะก้นของ เทรดมิล พวกเขาทั้งสามคนอยู่รวมกันตั้งแต่ต้น ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงสนิทสนม แต่ทั้งสองคนไม่ได้ปากมากเหมือน เทรดมิล
“ สถานที่ที่คุณอยู่ ตอนที่คุณเข้าเกมมันเป็นตำแหน่งเดียวกับที่ลูกสาวของคุณเข้ามาในเกมหรือเปล่า?” หลิวกำ หยุดการทะเลาะของทั้ง 3 คนและถามชายวัยกลางคน
“ใช่แล้ว”ชายวัยกลางคนพยักหน้า
“ดูเหมือนว่า….มันจะแตกต่างตามช่วงเวลา ถึงแม้ว่าคุณจะเข้าเกมในสถานที่เดียวกันในโลกแห่งความเป็นจริง แต่มันไม่ได้ส่งพวกคุณในสถานที่เดียวกันในเกม” หลิวกำ แสดงความคิดเห็นอย่างรอบคอบ
“โอ้ใช่ แล้วพวกคุณไม่มีอาวุธเริ่มต้นอย่างนั้นหรอ?” หลิวฮ่าว ถามชายวัยกลางคนและนักศึกษา
“อาวุธเริ่มต้น?มีอาวุธเริ่มต้นด้วยหรอ” นักศึกษาแสดงออกอย่างสับสน
“เห็นได้ชัดว่าพวกที่เข้ามาทีหลังเรานั้นสถานการณ์แย่กว่าเรามาก นอกจากเสื้อผ้าที่พวกคุณสวมใส่แล้วยังไม่มีอะไรสามารถนำเข้ามาได้ และอาวุธก็ถูกยกเลิกไปแล้ว ดูเหมือนว่าเกมนี้หาความเป็นธรรมไม่เจอ เพียงแค่ชอบกลั่นแกล้งคนใหม่ๆเท่านั้น” หลิวฮ่าว ขมวดคิ้ว
“พวกเราเริ่มจากนักเล่นเกม เราแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ ถ้าพวกเขาไม่มีสติปัญญา มันจะทำให้เขาทั้งสองคนลำบาก แล้วพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?” เทรดมิล พูดต่อ หลิวฮ่าว อย่างรวดเร็ว
“สมองของนายฉลาดเสียจริง ขนาดคิดจะใช้ลู่วิ่งในการจัดการซอมบี้ที่ล้อมอยู่ ฉันนับถือและกราบความเฉลียวฉลาดของนายอย่างแท้จริง!”หลิวฮ่าว หัวเราะเยาะ เทรดมิล
“ใช่แล้ว นี่คือพรสวรรค์อันแท้จริงของ เทรดมิล และไม่มีใครสามารถโง่ไปกว่าคุณอีกแล้ว”หยวนฮงจุน พูดแดกดัน เทรดมิล
“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?ที่ฉันเสนอเรื่องใช้ลู่วิ่งนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้อง นอกจากนี้พี่ใหญ่หลิวยังค้นพบการป้องกันซอมบี้บนพื้นฐานความคิดของฉัน?ตลอดการเดินทางมานี่พี่ใหญ่หลิวก็นั่งบนรถ ATV และปรึกษากับฉันเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ พี่ใหญ่หลิวเห็นพรสวรรค์ของฉัน พวกนายทั้งสองคนอิจฉาใช่ไหม!พวกนายมีจิตใจที่คับแคบ!” เทรดมิล ดูหมิ่นเหยียดหยามเพื่อนทั้งสองคนของเขา
“นาย…พี่ใหญ่หลิวไม่ได้ขอคำแนะนำจากนาย …ไม่ใช่ว่าเขากำลังสอบปากคำนายอยู่หรอ?” หลิวฮ่าว และ หยวนฮงจุน แสดงออกอย่างเหยียดหยาม
“พี่ใหญ่ พวกคุณมาที่นี่ตั้งแต่เกมเริ่มเปิดอย่างนั้นหรอ?”เมื่อมีโอกาสนักศึกษาถามคำถามนี้กับทุกคน
“ใช่!พวกเราเข้ามาเป็นคลื่นแรกของเกมนี้”หลิวฮ่าวสายหน้าอย่างเศร้าๆ
“สภาพอากาศที่นี่น่ากลัวอย่างนี้ตลอดหรอ?มันหนาวมากเลย..”นักศึกษาพูดอย่างต่อเนื่องร่างของเขาเปียกปอนไปด้วยฝนจนทำให้เขาสั่นด้วยความหนาว
“เรื่องแค่นี้นะน่ากลัว? นี่เป็นเพียงแค่ฝนเล็กน้อย เมื่อนายต้องประสบกับพายุทอร์นาโดที่สามารถ ดึงเอายานพาหนะและซอมบี้ขึ้นไปบนท้องฟ้านายจะรู้ว่าอะไรคือความน่ากลัวอย่างแท้จริง อาจจะมีน้ำท่วมหรือบางทีอาจจะมีแผ่นดินไหวในวันนี้!” เทรดมิล ตอบนักศึกษา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สัมผัสทุกอย่างที่เขาพูดออกมาแต่ใน 2-3 วันนี้เขาได้ยินคำพูดมากมายจากสมาชิกเดิมของ หลิวกำ
“ นายหยุดพยายามที่จะให้คนอื่นหวาดกลัวได้ไหม” หลิวฮ่าว ส่ายหัวอย่างจนใจ เขาแทบอยากจะเตะก้นของ เทรดมิล อีกครั้ง
“ ฉันพูดผิดอะไร?อย่าบอกนะว่าคำพูดที่ฉันพูดมันไม่เป็นความจริง” เทรดมิล ไม่สามารถยอมรับได้
“ปัง!”
ได้ยินเสียงสนั่นจากภายนอกอย่างฉับพลันทำให้อาคารที่ทุกคนอยู่ในขณะนี้สั่นอย่างรุนแรง ผนังและฝ้าเพดานแตกลงมา มีเพียงไม่กี่คนที่ล้มลงกับพื้น
“แกมันปากพาซวยจริงๆ!” หลิวฮ่าว ไม่รู้ว่าควรจะสาปแช่ง เทรดมิล อย่างไร
“เกิดอะไรขึ้น?ปูยักษ์มาแล้วหรอ!” เทรดมิล ตอบ หลิวฮ่าว ด้วยความหวาดกลัว
หลิวกำ และ ยินฮี รีบวิ่งออกไปนอกตึกและมุ่งไปยังแหล่งที่มาของเสียง
ในห้องนั้นมืดสนิทไฟฉายในมือของสมาชิกถูกปิดลง เมื่อชางฮัวบอกความกลัวถูกเขียนบนหน้าของทุกคน
“ดูเหมือนว่าเวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่ปูยักษ์จะขึ้นมา แล้วอีกอย่างเสียงนี้ดังมาก ดังเกินกว่าที่ปูยักษ์เคยทำ…” เทรดมิล รู้สึกสับสนขณะที่เขากำลังพึมพำกับตัวเอง
