TTW:บทที่ 264 ไม่สามารถช่วยเหลือได้
พยาบาลมองกลับไปที่นักรบหุ้มเกราะและค้นพบว่านักรบไม่ได้ให้ความสนใจ ในขณะนั้นเองนางพยาบาลก็บีบกล้ามเนื้อของ จางเฉียงหลี่ และหน้าอกของเขา ใบหน้าของเธอแดงด้วยความเขินอาย เธอยังคงมองไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย จางเฉียงหลี่
จางเฉียงหลี่ รู้สึกอยากจะร้องไห้… ตอนนี้เขาควรจะรู้สึกกับเรื่องนี้อย่างไร?
เมื่อนักรบหุ้มเกราะเดินเข้ามาในห้องโถง นางพยาบาลหยิบกระบอกยาขึ้นมาอีกครั้งและเตรียมฉีดเข้าไปในถุงยาของ จางเฉียงหลี่ จางเฉียงหลี่ พยายามทรงสัญญาณร้องหวังว่าเธอจะปล่อยเขาไป
ถึงแม้ว่าหมอจะไม่มีความสงสารในสายตาของเขาแต่ จางเฉียงหลี่ หวังว่านางพยาบาลจะรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ที่เหลืออยู่ดังนั้นเธอไม่ควรทำอะไรที่ไร้มนุษยธรรม การฉีดยาทำให้มนุษย์กลายเป็นซอมบี้กลายพันธุ์นั้นมันยากที่จะคาดเดาว่าพวกนักรบหุ้มเกราะนี้มีเจตนาไม่ดีและภัยพิบัติที่เกิดขึ้นอาจเกิดขึ้นมาจากพวกเขา
นางพยาบาลส่ายหัวขณะที่เธอเหลือบมองนักรบที่อยู่ตรงหน้าต่าง การแสดงออกของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่สามารถช่วยเหลือได้แม้ว่าเธอต้องการก็ตาม ดังนั้นเธอจึงฉีดยาลงไปในถุงยาของ จางเฉียงหลี่
จางเฉียงหลี่ เห็นยาสีขาวผสมกับของเหลวในถุงไหลเข้ามาในท่ออย่างช้าๆ ยาเริ่มไหลเข้าสู่ร่างกายของ จางเฉียงหลี่ คือการกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาเหมือน หวังเจ้า และยาสีดำเข็มสุดท้ายที่ใส่เข้ามาเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด
จากการแสดงออกของ หวังเจ้า ดูเหมือนว่ายาสีขาวนี้จะทำให้เกิดอาการปวดอย่างรุนแรงในขณะที่มันเข้าสู่ร่างกายมันจะทำให้เส้นเลือดโป่งพองออกจากผิวหนังและดวงตาถลนออกจากเบ้า จางเฉียงหลี่ ไม่ต้องการประสบกับความเจ็บปวดแบบนี้
จางเฉียงหลี่ พยายามกระพริบตาอย่างรวดเร็วและพยายามส่งสัญญาณให้พยาบาลหยุดและดึงเข็มออกจากร่างกายของเขาหวังว่าเธอจะหยุดการกระทำที่ไร้มนุษยธรรมนี้ หลังจากที่พยาบาลฉีดยาใส่ถุงของ จางเฉียงหลี่ แล้วเธอแสดงออกถึงความเสียใจโดยการส่ายศีรษะอย่างต่อเนื่องและเธอมองดูยาสีขาวกำลังไหลลงไปตามท่อ
ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอกห้องโถง นักรบที่สวมชุดเกราะได้รับแจ้งเตือนฉับพลันและพวกเขาออกไปดูรอบๆ
ขณะนั้นเอง หลิวกำ ได้ใส่ชุดหมอเดินเข้าไปในประตูเดียวกันกับที่นักรบคนนั้นออกไป หลิวกำ รีบไปที่เตียงของ จางเฉียงหลี่ และเมื่อนางพยาบาลมองเห็น หลิวกำ เธอรู้สึกแปลกๆเธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อนและกำลังจะเปิดปากถามว่าเขาคือใคร หลิวกำ ก็คว้าหัวของเธอและบิดคอของเธออย่างรวดเร็วจนเธอแน่นิ่งไปกับพื้น
ในขณะที่ยาสีขาวกำลังเข้าสู่ร่างกายของ จางเฉียงหลี่ หลิวกำ ก็สามารถดึงหลอดยาออกจากข้อมือของ จางเฉียงหลี่ ได้อย่างรวดเร็ว
หลิวกำ โชคดีที่เข้ามาถึงได้ทันเวลาถ้าเขามาช้าเพียง 1 วินาทีคงเกิดที่ทำให้เสียใจไปตลอดชีวิต
มีดสั้นปรากฏขึ้นในมือของ หลิวกำ เขาเรียนรู้ในการเก็บและเรียกใช้ออกจากนาฬิกาอย่างรวดเร็วเขาใช้มีดสั้นตัดเชือกที่มัด จางเฉียงหลี่ ออกและจากนั้นยก จางเฉียงหลี่ ออกจากเตียง
จางเฉียงหลี่ ยังคงเป็นอัมพาตเนื่องจากยาเขาไม่สามารถยืนด้วยตัวเองได้
นักรบที่สวมชุดเกราะกำลังกลับมาจากทางเดิน หลิวกำ ได้ยินเสียงเตือนจากหูฟังที่ยินฮี บอก หลิวกำรีบผลัก จางเฉียงหลี่ ไปอยู่ใต้เตียงของ หวังเจ้า จากนั้นเขาถอดเสื้อผ้าของพยาบาลออกและวางไว้บนเตียงของ จางเฉียงหลี่ เชือกผูกมัดติดกับร่างกายของเธอจากนั้นเขาใช้ผ้าคลุมเตียงเพื่อปกปิดร่างกายที่เปิดโล่งของเธอไว้
เพียงชั่วขณะที่ หลิวกำ กำลังเตรียมทุกอย่างนักรบหุ้มเกราะก็เดินเข้ามาในห้อง หลิวกำ เข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงของ หวังเจ้า และกลั้นหายใจ
นักรบหุ้มเกราะกับมายังห้องนี้และมองไปรอบๆเขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรแปลกๆดังนั้นเขาจึงกลับไปตำแหน่งเดิมตรงหน้าต่าง อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเดินไปที่เตียงของ จางเฉียงหลี่ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ บางอย่างที่เห็นได้ชัดมันดึงความสนใจของเขา
นักรบสวมชุดเกราะเปิดผ้าคลุมเตียงออก และเขาก็พบศพของพยาบาลเขารีบวิ่งออกจากห้องและส่งสัญญาณคุยกับคนอื่นๆ
หลังจากนั้นไม่นานนักรบสวมเสื้อเกราะก็กลับมาที่ห้องเขามองไปรอบห้องในขณะที่เขาตรวจดูทุกที่ในขณะที่เขากำลังก้มดูใต้เตียง ก็มีเสียงพูดสื่อสารกลับมาที่เขา เขาจึงหยุดการกระทำและเดินออกจากนอกห้อง
ยินฮี ประจำการอยู่ด้านนอกของอาคารเธอคอยส่งสัญญาณให้ หลิวกำ ว่าช่วงใดคือช่วงปลอดภัย เธอใช้พลังงานทางจิตวิญญาณของเธอเพื่อรับรู้การปรากฏตัวของศัตรูและสื่อสารข้อมูลให้ หลิวกำ วิธีนี้ หลิวกำ สามารถนำ จางเฉียงหลี่ ออกมาได้อย่างปลอดภัย
“รีบลุกและออกไปจากที่นี่” หลิวกำ พูดกับ จางเฉียงหลี่
จางเฉียงหลี่ ที่อยู่ใต้เตียงพยักหน้าเบาๆ
หลิวกำ กำลังลุกขึ้นและเห็นว่า หวังเจ้า กลายเป็นซอมบี้กลายพันธุ์และกำลังดิ้นรนเพื่อออกจากเชือกที่รัดอยู่มันส่งแววตากระหายเลือดไปยัง หลิวกำ
หลิวกำ ดึงมีดสั้นออกมาอีกครั้งและใช้ปลายมีดแทงไปที่สมองของ หวังเจ้า เพื่อยุติความทุกข์ทรมานของเขา ในเวลาเดียวกันลูกไฟสีดำก็ออกมาจากร่างของ หวังเจ้า และเข้าสู่ร่างกายของ หลิวกำ แม้ว่าลูกไฟสีดำ ที่ออกมานั้นจะไม่มากเท่ากับซอมบี้กลายพันธุ์จุดดำที่เขาเคยพบที่ทุ่งดอกไม้มาก่อนแต่นั่นก็เพราะว่า หวังเจ้า ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปโดยสมบูรณ์
หลังจากที่ หวังเจ้า สงเคราะห์ให้กับ หวังเจ้า เขาเดินไปที่ประตูและแอบมองออกไป จากนั้นเขาส่งสัญญาณเพื่อให้ออกไปแต่ไม่มีใครขยับเขยื้อน
จางเฉียงหลี่ ขอโทษ หลิวกำ เนื่องจากเขายังคงเป็นอัมพาตอยู่ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพูดหรือเดินได้มีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่จะออกจากที่นี่ได้คือการที่ หลิวกำ ต้องแบก จางเฉียงหลี่ ไว้ข้างหลังไม่อย่างนั้นตัวเลือกอื่นคือการทิ้ง จางเฉียงหลี่ ไว้ที่นี่
หลิวกำ เข้าใจว่า จางเฉียงหลี่ ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ดังนั้นเขาจึงกลับไปยกตัว จางเฉียงหลี่ ขึ้น เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่า จางเฉียงหลี่ นั้นเปลือยกายอยู่ หลิวกำ จึงคว้าผ้าที่ปลายเตียงผูกไว้รอบเอวของ จางเฉียงหลี่ จากนั้นลาก จางเฉียงหลี่ ออกจากประตู
————————-
