TTW:บทที่ 265 แจ้ง
บนทางเดินไม่มีเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนอยู่ ดังนั้น หลิวกำ จึงสามารถลาก จางเฉียงหลี่ ไปข้างหน้าได้ ยินฮี ซ่อนตัวอยู่ในบริเวณใกล้เคียงหน้าที่ของเธอคือตรวจสอบพื้นที่และคอยแจ้งสถานการณ์
หลิวกำ ไม่สามารถลาก จางเฉียงหลี่ ได้เร็วเกินไปเพราะอาจทำให้เกิดเสียงได้ซึ่งมันจะเป็นการเตือนให้พวกนักรบที่อยู่บริเวณใกล้เคียงมาสถานที่นี้ ในขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านมุมหนึ่ง หลิวกำ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เขาจึงวาง จางเฉียงหลี่ ไว้กับพื้นและรอคอยคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ตามสัญญาณการรับรู้ของ ยินฮี คนคนนี้น่าจะเป็นแค่หมอคนหนึ่ง
ทันทีที่หมอเดินพ้นมุมออกมา หลิวกำ ก็ใช้แรงของเขาจัดการกับหมอทันที จากนั้น หลิวกำ เก็บศพของหมอไว้ข้างๆและใช้เสื้อโค้ทของหมอใส่ให้กับ จางเฉียงหลี่
การใส่เสื้อโค้ทของหมอทำให้ จางเฉียงหลี่ รู้สึกดีมากหากเขายังถูกลากไปรอบๆในสภาพเปลือยกาย โดย หลิวกำ มันคงเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับคนที่โตแล้วเช่นเขา
เมื่อ หลิวกำ มาถึงทางโค้งบริเวณใกล้เคียงเขาระมัดระวังและเริ่มสำรวจพื้นที่ก่อนที่จะลาก จางเฉียงหลี่ ออกไป
“นักรบสวมเกราะพวกนี้แข็งแกร่งกว่าฉัน เกราะของพวกเขามีความสามารถในการป้องกันสูง ไม่เพียงแค่นั้นก็เขายังมีระบบประมวลผลควอนตัมอีกด้วย”ยินฮี พูดผ่านหูฟัง
“คุณบอกว่าพวกเขาทำงานในระบบการประมวลผลควอนตัม? คุณหมายความว่าพวกเขาเป็นหุ่นยนต์เหมือนกับคุณอย่างนั้นหรอ?” หลิวกำ ถาม
“ไม่ใช่ พวกเขาแตกต่างจากฉัน เหมือนพวกเขามีการออกแบบที่เรียบง่าย ร่างกายของพวกเขาทำจากโลหะผสม นอกจากนี้พวกเขายังมีชนิดของ นาโนบอท ชนิดต่างๆภายในเส้นเลือด มันสามารถช่วยในการเผาผลาญอาหารได้ กายของพวกเขาไม่มีคุณสมบัติทางชีวเคมีใดๆ” ยินฮี อธิบายขณะที่เธอจะเข้าไปในห้องทดลองเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับ นักรบสวมชุดเกราะ
“พวกเขามาจากไหน?และจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร?” หลิวกำ ถาม ยินฮี
“ ฉันไม่รู้ ไม่มีข้อมูลที่ที่คุณถามในข้อมูลที่ใช้สำรวจมา ในห้องเซิฟเวอร์ ฉันสามารถเก็บรวบรวมแท่งนาโ นบอทแบบพลาสม่า ได้อีก 30 ชิ้น ที่อยู่ในห้องเซิฟเวอร์ และพวกมันทั้งหมดเป็นของฉัน!”ยินฮี อธิบายอย่างมีความสุข
“ว้าวดีจัง ตอนนี้คุณก็สามารถกินได้อย่างสบายใจแล้ว” หลิวกำ ตอบยังมีความสุข เขารู้ว่า ยินฮี เกือบจะหมดพลังงานพลาสม่าไฟฟ้าซึ่งเป็นอาหารสำหรับนาโนบอทของเธอ
“ตอนนี้มีนักรบหุ้มเกราะกำลังเดินไปทางคุณ หาที่หลบซ่อนเร็ว!” ยินฮี เตือน หลิวกำ อย่างรวดเร็วในขณะที่เธอเห็นนักรบสวมชุดเกราะกำลังเดินเข้ามา
หลิวกำ ลาก จางเฉียงหลี่ เข้าไปในส่วนหนึ่งของบล็อกที่ใกล้ที่สุด แผนกนี้ไม่มีใครอยู่ แต่บนเตียงกับมีเชาเฟิงอยู่ ในครั้งสุดท้ายที่ หลิวกำ เห็นเชาเฟิง เขาถูกจับโดยปูยักษ์ คำถามก็คือทำไมเขายังมีชีวิตอยู่?
โชคของเชาเฟิงค่อนข้างดี ในขณะที่ปูยักษ์กำลังเล่นกับอาหารของมัน เมื่อเฮลิคอปเตอร์เข้ามาปูยักษ์ได้โยนอาหารของมันทิ้งอย่างทันทีทำให้ เชาเฟิง สามารถมีชีวิตอยู่ได้และถูกจับโดยนักรบสวมชุดเกราะ
การถูกจับเป็นโชคชะตาที่ดีกว่ากลายเป็นอาหารอยู่ในท้องของปูยักษ์ ซึ่งมันดูน่าเจ็บปวดและน่าเศร้าน้อยกว่า
“ช่วยผม…” เชาเฟิง กระซิบเบาๆกับ หลิวกำ ดูเหมือนว่ายาที่ทำให้เป็นอัมพาตนั้นมีปริมาณน้อยกว่าจางเฉียงหลี่ ทำให้เขาสามารถพูดได้
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ยินฮี แจ้งเตือน หลิวกำ ผ่านหูฟังว่ามีนักรบหุ้มเกราะกำลังเข้าไปยังห้องของเขา!
หลิวกำ ทำสัญลักษณ์มือเพื่อบอกให้เชาเฟิง เงียบจากนั้นเขาลาก จางเฉียงหลี่ เข้าไปอยู่ใต้เตียงของเชาเฟิง ทั้งสองด้านของเตียงมีพื้นที่ที่เป็นจุดซ่อนตัวได้อย่างสมบูรณ์ เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาตั้งใจมาหาที่ใต้เตียงโดยตรง
หลิวกำ และ จางเฉียงหลี่ ซ่อนอยู่ใต้เตียงเมื่อนักรบสวมชุดเกราะเดินเข้ามาในห้อง เขาเดินไปที่เตียงของเชาเฟิงและกำลังใช้ใบมีดเพื่อแทงไปยังสมองของเชาเฟิง
“ไม่!อย่าฆ่าผม!ผมสามารถให้ข้อมูลที่สำคัญได้! มี 2 คนซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงของผมเขาแข็งแกร่งมาก! พวกเขาเป็นตัวอย่างที่มีค่ามากกว่าผม!” เชาเฟิงตะโกนใส่นักรบสวมชุดเกราะ
จางเฉียงหลี่ ขมวดคิ้วของเขาเขาไม่คิดว่าชายคนนี้จะมีจิตใจเลวทรามพอที่จะขายคนอื่นได้ ดูเหมือนว่าเพื่อที่จะมีชีวิตรอดเขาไม่หลงเหลือความเมตตาให้กับผู้อื่น
ตอนนี้ หลิวกำ ไม่ได้รู้สึกกังวล เขาเพียงส่งสัญญาณไม่ให้ จางเฉียงหลี่ ส่งเสียง
หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของเชาเฟิง นักรบส่วนชุดเกราะไม่ได้ก้มตัวมองใต้เตียง หลังจากที่เขาจัดการกับเชาเฟิงเขาก็เดินออกจากห้องไป
“พวกเขาไม่สามารถเข้าใจภาษาเราได้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เข้าใจพวกเรา แม้ว่าเชาเฟิงจะพูดยังไงมันก็ไม่เป็นผล” หลิวกำ อธิบายช้าๆหลังจากที่เขามั่นใจว่านักรบส่วนชุดเกราะนี้ได้ออกไปจากพื้นที่แล้วอย่างแน่นอน
ยินฮี เตือนให้พวกเขายังไม่ต้องออกไปในตอนนี้ดังนั้น หลิวกำ จึงพอมีเวลาอธิบายเรื่องนี้ให้กับ จางเฉียงหลี่
“ ทำไม..?พวกเขา…..เป็น….ระดับสูง…” จางเฉียงหลี่ สามารถพูดได้เล็กน้อยในที่สุดเขาก็สามารถพูดได้อีกครั้งดูเหมือนว่าผลของยาอัมพาตจะหมดเร็วๆนี้
“ด้วยเพราะพวกเขาเอาก้าวหน้ากว่าพวกเรา พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องเข้าใจภาษาดั้งเดิมของเรานี่เป็นเหตุผลเดียวกันกับที่เราไม่สนใจว่ามดสื่อสารกันอย่างไร” หลิวกำ ให้ เหตุผลกับ จางเฉียงหลี่ หลังจากที่ หลิวกำ ให้คำอธิบายครบถ้วนแล้ว ยินฮี ยังให้ข้อมูลบางอย่าง
“หมอ….และ….พยาบาล…..พวกเขา….เป็น….มนุษย์…หรือเปล่า?พวกเขา…ดูเหมือน…พวกเรา…แต่ใช้..ภาษา…ต่างกัน… พวกเขา…เป็น…อะไร?” จางเฉียงหลี่ พยายามที่จะถามคำถามที่เขาอยากรู้มากที่สุด เนื่องจากพยาบาลพยายามตอบโต้กับเขาก่อนหน้านี้เขาสามารถบอกได้ว่าเธอยังคงมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง
“นักรบสวมชุดเกราะพวกนี้เป็นหุ่นยนต์ อย่างไรก็ตามพวกเขาทำงานโดยอัตโนมัติภายใต้คำสั่งที่ควบคุมการกระทำจากคน หมอและพยาบาลอาจถูกลักพาตัวมาจากที่อื่น ภาษาของเขาแตกต่างจากนักรบสวมชุดเกราะนี้และเป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้ เราไม่สามารถเข้าใจเขาได้?” หลิวกำ ตอบ จางเฉียงหลี่
“ ปลอดภัยแล้วควรที่จะออกไปตอนนี้” ยินฮี พูดกับ หลิวกำ
————————————
