TTW:บทที่ 282 ใช้มากเกินไป
พวกเขาสามารถจบการต่อสู้ได้อย่างรวดเร็วเมื่อมีผู้เล่นระดับ 5 ขึ้นไปส่วนที่เหลือของสมาชิกได้เคลียร์เส้นทางไม่ช้ารถของพวกเขาก็สามารถเดินทางต่อไปได้
เมื่อถึงเที่ยงพวกเขาผ่านภูเขาหลายแห่งผ่านสถานีรถไฟใต้ดิน พวกเขาพบว่ามันเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการหยุดรับประทานอาหารกลางวันพวกเขามองไปรอบๆเห็นพื้นที่เพาะปลูกสุดลูกหูลูกตาไร่นาเขียวชะอุ่มพร้อมกับทุ่งข้าวโพด
หลิวกำ และสมาชิกอีกสองสามคนเดินไปรอบๆเพื่อดูและพบว่ามีข้าวโพดสุกพอที่จะเด็ดมาได้ มันดูเหมือนว่าข้าวโพดที่อยู่ใกล้กับถนนถูกดึงออกไปอย่างเรียบร้อยแล้วมันเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นที่อยู่บนพื้น
พวกชาวค่ายสามารถพึ่งพาข้าวเป็นแหล่งอาหารของพวกเขาดังนั้นในตอนกลางวันท้องของพวกเขาก็ร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อพวกเขาเห็นเขาโพดสดบนซังพวกเขาก็เริ่มน้ำลายไหลราวกับไฮยีน่า ทันทีพวกเขาก็นึกถึงความทรงจำก่อนเกิดภัยพิบัติในโลกแห่งความเป็นจริงพวกเขายังคงได้ลิ้มรสข้าวโพดคั่วสดใหม่
ยินฮี และบุคคลอื่นอีก 2- 3 คนถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเพื่อปกป้องยานพาหนะในขณะที่ หลิวกำ และผู้เล่นคนอื่นๆเดินเข้าไปในทุ่งนาเพื่อเก็บข้าวโพดให้มากที่สุด
ในขณะที่ หลิวกำ กำลังเลือกข้าวโพดอยู่นั้นเขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวกะทันหันใกล้ๆเท้าของเขา มันเป็นกระต่ายที่โดดออกมาจากโพรงของมัน ขณะนี้มันรู้สึกถึงการปรากฏตัวของผู้บุกรุกที่เข้ามาในทุ่งนาแห่งนี้สมาชิกในทีมเริ่มตอบสนองอย่างรวดเร็วพวกเขาต่างสามารถจับกุมกระต่ายได้ 2 -3 ตัวติดไม้ติดมือกลับไป
“ใครจะคิดว่าคุณสามารถจับกระต่ายได้!”เทรดมิล ตกใจกับสมาชิกใหม่ในทีม
“บ้านหลังนี้อยู่บนเทือกเขาเจ้าของบ้านคงปลูกข้าวโพดไว้ดังนั้นผมจึงคุ้นเคยกับนิสัยของพวกเขา ผมเคยจับกระต่ายกับปู่ของผมเป็นงานอดิเรก ตอนนี้ผมได้ปรับระดับความสามารถทางกายภาพและความเร็วขึ้นอย่างมากดังนั้นจึงจับพวกมันได้อย่างง่ายดาย” สมาชิกใหม่อธิบายและแนะนำตัวเองว่าเขานั้นชื่อ ฉีเช่าหัว เขาเป็นผู้เล่นระดับ 4 มาจากค่ายเก่าชายทะเล
“ ดี ไม่เลวเลย” หลิวกำ ชมเขา
“ขอบคุณพี่ใหญ่หลิว!” ฉีเช่าหัว รู้สึกยินดีมากเมื่อได้รับคำชม
กระต่าย 3 ตัวและข้าวโพดพอสำหรับมื้ออาหารกลางวัน บางส่วนของทีมจัดการกระต่ายในบริเวณทางน้ำที่ใกล้เคียง ส่วนคนอื่นๆรวบรวมฟืนและสร้างเตาชั่วคราวด้วยหิน ส่วนคนที่เหลือเตรียมกระทะที่เต็มไปด้วยน้ำ ทุกคนมีความรับผิดชอบงานของตัวเอง
หลังจากทำความสะอาดข้าวโพดและเนื้อกระต่ายแล้วมันก็ถูกโยนลงไปในกระทะ เพื่อเพิ่มรสชาติพ่อครัวได้เติมเกลือลงไปในการทำอาหาร เป็นของเนื้อกระต่ายและกินข้าวโพดสดอบอวลไปทั่วอากาศ ทุกคนต่างน้ำลายหกขณะที่เฝ้าดูพ่อครัวทำอาหาร
พวกเขาใช้ก้อนหินขนาดใหญ่ทำเป็นโต๊ะและเก้าอี้ และพี่ใหญ่หลิวเป็นคนแรกที่จะได้นั่ง ในโลกปัจจุบันความสามารถในการสร้างโต๊ะและเก้าอี้จากหินไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้พวกเขาสามารถทำคะแนนได้ดีเพื่อโอกาสในการปรับขึ้นเป็นระดับ 5 ผลงานที่ดูเหมือนไม่ได้มาอย่างง่ายๆเหมือนการยกกำปั้น
กระทะข้าวโพดและสเต็กเนื้อกระต่ายถูกวางไว้บนโต๊ะทุกคนรวมกันแบ่ง สำหรับบางคนนี่เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่พวกเขาเคยกินในช่วงเวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ด้วยการยินยอมของ หลิวกำ บุคคลบางคนสามารถดืมแอลกอฮอล์ได้เพียงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้สูญเสียความสามารถในแต่ละคน ทำให้พวกเขารู้สึกพอใจมาก
ด้านข้างภูเขา กรีนสเตชั่น เป็นเขตอุตสาหกรรมที่ค่อนข้างไปทางเกษตรกรรมขณะที่มุ่งหน้าไปยังอ่าวกรีนเปา พวกเขาต่างเห็นทุ่งนาสุดลูกหูลูกตาซึ่งเป็นพื้นที่การทำเกษตร ผู้เล่นที่เริ่มต้นในพื้นที่นี้อย่างน้อยก็โชคดีเรื่องไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการกินหรือดื่ม ทุกวันพวกเขาสามารถหาวัตถุดิบสดใหม่จากเนื้อสัตว์และผัก
ยินฮี ไม่ได้มีส่วนร่วมในงานเลี้ยง สมาชิกใหม่ 2- 3 คนอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้จึงถามขึ้น ทันใดนั้น ฮันกวงมิน ก็สั่งให้ทุกคนหยุดพูด มันจึงทำให้ ยินฮี ลึกลับยิ่งขึ้น คนต่างสงสัยแต่มันเป็นความลับของพี่ใหญ่หลิว ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถสอบถามได้ง่ายๆ
“มีคนกำลังมา!”
ในขณะที่ทุกคนกำลังทำความสะอาดหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ยินฮี ก็เริ่มตะโกนเตือน หลิวกำ
กลุ่มที่เดินเข้ามาเป็นคนวัยกลางคนคนเหล่านี้ไม่ได้แต่งตัวเหมือนผู้เล่นที่ถ่ายโอนเข้ามาแต่คนเหล่านี้ดูเหมือนชาวเมือง จากชุดของพวกเขาดูเหมือนเขาจะเป็นชาวนาในท้องถิ่นแห่งนี้เกษตรกรแต่ละคนถืออาวุธประเภทต่างๆ บางคนถือท่อเหล็กบางคนถือมีดผ่าแตงโมและมีคนถือไรเฟิลล่าสัตว์แบบทำเอง พวกเขากำลังแสดงออกอย่างโกรธแค้นดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีความสุขกับสถานการณ์นี้
“ ใครอนุญาตให้แกขโมยข้าวโพดของพวกเรา?”เกษตรกรคนหนึ่งถาม เขารีบวิ่งไปสกัดกั้นไม่ให้รถสามารถเคลื่อนที่ออกไปได้
“ เราไม่ได้ขโมย เราเพียงเดินผ่านมาเท่านั้น เราเห็นว่าข้าวโพดที่นี่ยังคงเหลืออยู่ดังนั้นเราจึงเก็บเกี่ยวมัน แล้วคุณมีหลักฐานอะไรพิสูจน์ว่าข้าวโพดเหล่านี้เป็นของคุณ? ถ้าคุณสามารถพิสูจน์ได้ว่าข้าวโพดพวกนี้เป็นของคุณเรายินดีที่จะชดเชยให้ ผมจะแลกเปลี่ยนกับคุณด้วยของที่เท่าเทียมกัน” ฮันกวงมิน เริ่มทำการเจรจา
“แลกเปลี่ยน? ใครต้องการแลกเปลี่ยนกับแก?แกขโมยข้าวโพดของพวกเรา! ดังนั้นพวกแกต้องตามพวกเราไปเดี๋ยวนี้!”คำพูดของเกษตรกรนั้นเริ่มรุนแรงขึ้น
“ คุณต้องการพาพวกเราไปที่ไหน?” ฮันกวงมิน ถามอย่างงุนงงๆ เกษตรกรเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะแลกเปลี่ยนสินค้าดังนั้นตอนนี้จึงเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างแปลก
“คุณต้องกลับไปที่หมู่บ้านของเราเพื่อเป็นตัวทดลอง!” ชาวนาที่มีปืนล่าสัตว์ใช้ปืนมาที่ ฮันกวงมิน เมื่อเกษตรกรคนนี้เห็นยานพาหนะพวกเขามีความคิดทันทีที่จะกวาดล้าง พวก หลิวกำ
“ ผมขอแนะนำอะไรบางอย่าง อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่! แม้ข้าวโพดจะเป็นของคุณแต่เราเอามาเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ผมได้ บอกไปแล้วว่าจะแลกเปลี่ยนกับคุณ!ถ้าคุณไม่ยอมรับข้อเสนอของเราเราก็จะไม่ยอมให้คุณใช้ประโยชน์จากเราด้วยเช่นกัน!” ฮันกวงมิน เริ่มแสดงความขุ่นเคือง
“ฮ่าฮ่าฮ่า..พวกเขาบอกว่าเรากำลังสร้างปัญหา!” ชาวนาที่ถือปืนไรเฟิลล่าสัตว์กำลังขำคำพูดของ ฮันกวงมิน ชาวนาคนอื่นๆก็เริ่มหัวเราะเช่นกันพวกเขาเห็น ยินฮี และโจวจิงจิง อยู่ในรถพวกเขาต่างมีความคิดที่หยาบคายอยู่ในหัวพวกเขาต้องการรถ 2 คันและผู้หญิง
“ตายซะ!” ฮันกวงมินโกรธและใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง เขาหยิบหินขว้างไปที่ชาวนาที่ถือปืนไรเฟิล
ฮันกวงมิน กว้างด้วยความโกรธแต่มันบังเอิญทำให้ความสามารถของ [meteor Cannon]แสดงผลมันจึงเป็นการฆ่าในทันที เกิดรูปรากฏขึ้นบนศีรษะของชาวนา ชาวนาคนนั้น ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าในขณะที่เขาตาย
—————————–
