ตอนที่ 287 ลอย
มีพวกที่ไม่ชื่นชอบการนอนเป็นกลุ่ม พวกเขาอยากนอนเดี่ยวในห้องพักชั้น 2 แต่ด้วยคําสั่งของหลิวกํา พวกเขาไม่กล้าที่จะพูดขึ้นมา ฮันกวงมิน นำสมาชิกกลุ่มหนึ่งเข้าไปยังชั้น 2 เอาของที่มีประโยชน์ เช่นที่นอนและแผ่นปูเตียง มาสร้างเตียงขนาดใหญ่ในห้องต้อนรับ
เมื่อทีมกลับมา พวกเขานำถุงนอน 11 ถุง เนื่องจากพื้นที่เย็นเกินไปที่จะนอน พวกเขาจึงนำถุงนอนมาแทน มันสะดวกสบายมากขึ้น
ในขณะที่พวกเขากําลังประกอบที่นอน ไฟในชั้นแรกก็ดับลง ไฟฉุกเฉินก็ไม่ติด ในห้องโถงเต็มไปด้วยความมืด แม้แต่มองมือของตัวเองก็ไม่สามารถเห็นได้
พวกเขาต่างตกใจในเวลานี้ แม้แต่ผู้เล่นที่มีประสบการณ์ยังกรีดร้องด้วยความกลัว ผู้เล่นที่มีประสบการณ์ พวกเขานําไฟฉายออกมาและเปิดมันแต่มันไม่เพียงพอที่จะส่องสว่างทั้งหมด
“ผมจะพาคนลงไปตรวจสอบศูนย์บัญชาการเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น” ฮันกวงมินกล่าวพร้อมกับถือไฟฉายไปยังหลิว
“ตกลง ระมัดระวังตัวเรื่องสภาพแวดล้อมให้ดีด้วย” หลิวกำเห็นด้วย
ฮันกวงมินพาสมาชิกไปด้วย 2 คนและมุ่งหน้าลงบันไดไปยังพื้นที่ด้านล่าง เมื่อเขามา ถึงช่องเก็บสัมภาระ เขาตรวจสอบอย่างรวดเร็ว เขาสามารถระบุแหล่งที่มาของปัญหาได้ เครื่องระบายอากาศทํางานผิดพลาด หลังจากที่เขาตั้งค่าเบรกเกอร์แล้ว ไฟในห้องโถงก็กลับมาเปิดอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวกําถาม ฮันกวงมินเมื่อเขากลับมา
“เบรคเกอร์สะดุด อาจเป็นไปได้ว่าวงจรมีปัญหา ก่อนที่เราจะเข้าใจเกี่ยวกับวงจรไฟฟ้าของเรือ ผมไม่คิดว่าเราควรที่จะซ่อมแซมหรือบํารุงรักษาในตอนนี้” ฮันกวงมินตอบ
“ยังไม่จําเป็นต้องซ่อมแซมอะไรในตอนนี้ ทุกคนควรนอน มีห้องน้ำอยู่ที่แผนกต้อนรับส่วนหน้า ระบบระบายน้ำยังทํางานได้ดี ถ้าไม่มีอะไรอย่าให้ใครออกจากห้องรับแขกนี้” หลิวกํามองออกไปด้านนอกหน้าต่างเรือที่ปกคลุมไปด้วยน้ำฝน
“ตกลง” ฮันกวงมินตอบเมื่อเขาได้รับมอบหมายหน้าที่ เขาบอกผู้เล่นทั้ง 9 คนว่าพวกเขาไม่สามารถเดินออกจากที่นี่ได้เพียงคนเดียว
หลิวกําพิมพ์ถุงนอนและนอนหลับในโถงต้อนรับ ยินฮีนั่งข้างเตียงและเฝ้ามองหลิวกํา ด้วย การที่มียินฮีคอยป้องกัน หลิวกําไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของเขาเลย เพราะความอบอุ่นของถุงนอน หลิวกํานอนหลับไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากนอนหลับแล้ว หลิวกํารู้สึกว่าเขาฝันแปลกๆ เขาฝันว่าเขาอยู่ในสถานที่แปลกๆและกําลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างพิลึกพิลั่น ระหว่างการต่อสู้เขา ได้ยินเสียงกรีดร้องดังกึกก้อง ตามด้วยแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลิวกำรับรู้ว่าเขายังคงอยู่ในถุงนอน และการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดนั้นเป็นเพียงความฝัน แต่การสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงนั้นเป็นเรื่องจริง
เรือเหาะเซเรนิตี้กําลังเขย่าอย่างรุนแรง
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวกํากระโดดออกมาจากถุงนอนของเขาและรีบวิ่งไปที่ฮันกวงมินที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
“ ผมไม่รู้เหมือนกัน ผมได้ยินเสียงมาจากด้านนอกของเรือ มันฟังดูเหมือนมันกําลังจะออกจากท่าเรือ ?มันฟังเหมือนอะไรบางอย่างระเบิด” ฮันกวงมินตอบ ฮันกวงมินมันจะเหนื่อยล้า ราวกับว่าเขาทําหน้าที่นี้ตลอดทั้งคืน
“ผมจะออกไปตรวจสอบด้านนอก” หลิวกำพูดกับฮันกวงมิน จากนั้นเข้าหันไปมองรอบๆ
สมาชิกหลายๆคนตื่นขึ้นด้วยเสียงและการเขย่าของเรือบิน พวกเขาคลานออกมาจากถุงนอนและมองไปรอบๆและเห็นเพียงสมาชิกหลายคนยังหลับอยู่
หลิวกําตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ยินฮี หายไป
ระลึกความทรงจําก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะหลับ ยินฮีอยู่เคียงข้างเขา การที่ออกไปโดยไม่บอกเขาไม่ใช่สไตล์ของยินฮี
หลิวกำเปิดหูฟังและลองติดต่อเธอ จากที่ยินฮีได้เปลี่ยนร่างใหม่ เธอได้ปรับเปลี่ยนหูฟังของ หลิวกำให้มีความถี่ใหม่ วิธีนี้จะทําให้หูฟังสามารถติดต่อร่างกายใหม่ของเธอได้
แต่หูฟังเงียบ
“สวัสดี?เฮ้ !” หลิวกำไม่ยอมแพ้ เขาต้องการตะโกนจนกว่าเขาจะได้รับคําตอบ
“พี่ใหญ่หลิว?” ฮันกวงมินมองไปที่หลิวกําอย่างแปลกๆ
“คุณเห็นน้องฮีไหม?”หลิวกําถามฮันกวงมิน
“อืม… ตอนที่เกิดเสียง ยินฮีนั่งอยู่ข้างเตียง เมื่อผมได้ยินเสียง ผมก็รีบไปที่หน้าต่างเพื่อตรวจสอบแล้ว ” ฮันกวงมินชี้ไปจุดที่เขาเห็นยินฮีครั้งสุดท้าย
“ไปที่ประตูห้องโดยสารดูรอบๆ เราต้องหาแหล่งของเสียง” หลิวกํากล่าวขณะที่เขารีบวิ่งไปที่ทางเดิน
จะเปิดประตูออกไป หลิวกำก็หายใจลึกๆ
ด้านนอกของประตูโดยสารไม่มีท่าเรืออีกต่อไป เมื่อฝนชะลอตัวลง ไฟฉายสามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมอย่างชัดเจน เรือรอบไปด้วยน้ำทะเล! ด้วยเหตุผลบางอย่างสมอไม่ได้ถูกทิ้งไว้ท่าเรืออีกต่อไป โซ่เหล็กอย่างน้อย 1 โหลยืดตัวเรือไว้กับท่าเรือ แต่ในขณะที่ทุกคนหลับ เรือนี้กลับลอยออกไปกลางทะเล !
แม้ว่าฝนจะตกและมีลมแรงมาก ความรู้สึกราวกับว่าลมนี้กําลังพัดเรือออกไปในทะเล
“ฝนตกตลอดเวลา ผมไม่รู้สึกเลยว่าเรือออกจากท่าเมื่อไหร่” ฮันกวงมินตะโกนออกมา เมื่อเห็นเรือบินกําลังลอยล่องไปตามคลื่น แม้มันจะไม่ได้สั่นอย่างรุนแรง แต่มันยังคงเคลื่อนที่ ฮันกวงมินไม่สามารถแยกแยะระหว่างความแตกต่างเมื่อตอนที่มันเทียบท่าได้
“บางทีเราอาจจะลงเรือผี?”เสียงคลื่นดังมากทําให้ฮันกวงมินหวาดกลัว เขาเกือบจะตกลงไปในทะเล หลิวกําสามารถคว้าตัวเขาได้ก่อนที่จะหล่นลงไป
“เอ้ ตั้งแต่ที่นายมาที่นี่ นายควรที่จะคิดก่อนพูดอะไรบางอย่างได้ไหม? ก่อนที่อยู่ๆจะโผล่มาจากด้านหลัง” ฮันกวงมินรู้สึกโกรธ
“ผมคิดว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าผมอยู่ข้างหลังคุณ” เทรดมิลพูดอย่างอับอาย
“พี่ใหญ่หลิว เราจะทําอะไรต่อในตอนนี้?” ฮันกวงมินถามหลิวกํา ขณะที่จ้องมองไปที่ เทรดมิล
“ไปดูว่าคนในกลุ่มของเราใครสามารถบังคับเรือนี้ได้บ้าง เราไม่สามารถปล่อยให้มัน ลอยออกไปไกลได้ เราจําเป็นต้องหาทางป้องกัน ไม่อย่างนั้นเราจะไม่รู้ว่าเราจะลอยไปยังที่ใด” หลิวกําตอบ
“ตกลง” ฮันกวงมินตอบ ในขณะที่เขากลับไปยังห้องโถง ทุกคนเริ่มตื่นขึ้นมาและเขาอธิบายสถานการณ์ ไม่มีใครในกลุ่มรู้วิธีการใช้เรือประเภทนี้
อย่างไรก็ตาม ฮันกวงมินยังคงนําคนไปยังศูนย์บัญชาการเพื่อลอง
หลิวกำใช้โอกาสนี้เรียกยินฮีผ่านหูฟังอีกครั้ง แต่ยังคงไม่มีการตอบสนอง หูฟังเงียบสนิท เช่นเดียวกับเวลาที่อยู่บนภูเขากรีนสเตชั่น เมื่อเธอเสียสละร่างเก่าของเธอ หลิวกํารู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดนี้
