บทที่ 288 ไม่มีเหตุผล
จากคําบอกเล่าของฮันกวงมิน ก่อนหน้านี้เขายังคงเห็นยินฮีนั้นอยู่ข้างเตียง แต่หลังจากที่เกิดเสียงดัง เธอก็หายไป เธอไปที่ไหน? ถ้าเธออยู่บนเรือ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขา? ดังนั้นถ้าเธอไม่ได้อยู่บนเรือแล้วเธออยู่ที่ไหน?
ทันใดนั้น หลิวกำก็คิดถึงเรื่องบางอย่าง เขารีบวิ่งลงไปที่ด้านหลังของเรือที่ช่องเก็บสัมภาระ เขาไม่สามารถหาสิ่งที่เขากําลังมองหาได้ นั่นคือเรือดําน้ำขนาดเล็กที่มีอยู่หายไป
ใกล้เรือดําน้ำขนาดเล็กมีห้องโดยสารของเรือแยกต่างหาก หลิวกําเปิดเข้าไปในห้องโดยสารนั้นเพื่อดูว่ามีน้ำหลงเหลืออยู่บนพื้น ราวกับว่ามีคนเอาเรือดําน้ำออกไป
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในห้องโถงต้อนรับยกเว้นเพียงยินฮี เป็นไปได้ไหมที่เธอจะเอาเรือดําน้ำขนาดเล็กออกไป
ทําไมล่ะ? ด้วยเหตุผลอะไร?
“น้องฮีออกจากห้องโถงต้อนรับหรือเปล่า?” หลิวกำถามฮันกวงมิน ซึ่งกําลังอยู่ระหว่าง ตรวจสอบว่าเรือลอยออกมาได้อย่างไร
“ไม่ เธอนั่งที่ข้างเตียงตลอดและไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ผมกําลังสงสัยว่าเธออาจจะหลับในขณะที่นั่งอยู่ แต่เมื่อผมเดินเข้าไปหาเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองผม และเมื่อผมเดินออกมาเธอก็ไม่ขยับตัวอีกครั้ง” ฮันกวงมินต่อ
เมื่อฟังคําพูดของอันกวงมิน ยินฮีไม่ได้ทําอะไรผิดปกติ นั่นหมายความว่าประเด็นสําคัญอยู่ที่เสียงที่ดังขึ้น หลังจากที่มีเสียงเธอก็ออกไปจากห้องโถงต้อนรับแล้วขับเรือดําน้ำออกไปอย่างนั้นหรอ?
เธอค้นพบภัยคุกคามใต้น้ำหรือเปล่า นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอใช้เรือดําน้ำเพื่อแก้ปัญหานี้
แต่มันไม่ใช่รูปแบบการทําสิ่งต่างๆของเธอ นอกเหนือจากการค้นพบภัยคุกคามแล้ว เธอจะต้องบอกหลิวกำทันทีและรอคําสั่งของหลิวกำก่อนที่จะทําอะไร
เป็นไปได้ไหมว่ามีโปรโตคอลใหม่ในร่างกายของเธอ ซึ่งสามารถแทนที่การควบคุมเธอได้?ด้วยกระบวนการนี้อาจทําให้เธอสามารถทําสิ่งต่างๆ ตามที่เธอปรารถนาได้
หลิวกำเริ่มกังวล อย่างไรก็ตาม การคุกคามที่กําลังจะเกิดขึ้นพวกเขาติดอยู่บนเรือที่ลอยอยู่กลางทะเล ก่อนที่จะรู้สถานการณ์ที่แท้จริง หลิวกำรู้สึกหมดกําลังใจ
“คุณประสบความสําเร็จไหมในการทิ้งสมอ?” หลิวกําถามฮันกวงมิน
“ผมยังคงดําเนินการเรื่องนี้อยู่” ฮันกวงมินรู้สึกไม่มั่นใจ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะเรียนรู้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเรือเหาะนี้ทิ้งสมอยังไง
“คุณรีบหาวิธีเร็วเข้าเพื่อรักษาความปลอดภัยของเรือนี้ เราต้องการที่จะกลับไปยังที่เดิม ยิ่งถ้าเราห่างไกลมากยิ่งขึ้นยิ่งเป็นการยาก” หลิวกํากล่าวกับฮันกวงมิน ขณะที่เขาเดินกลับออกไป
หลิวกำเดินผ่านห้องสื่อสารขั้นล่างและเขาก็เห็นแสงและเสียงจากภายในนั้นคือ เทพยุทธสายฟ้าและเชาเหมิงนั่นเอง
“พี่ใหญ่หลิว เราสามารถติดต่อเรือนจําได้ คุณต้องการจะพูดอะไรไหม? “เทพยุทธ์สายฟ้าคราม หลิวกำในขณะที่เขาสังเกตเห็นหลิวกำกําลังเดินมา
“จางเฉียงหลี่ ทุกอย่างปกติไหม?” หลิวกำถาม ไม่มีอะไรเฉพาะเจาะจงที่เขาต้องบอก จางเฉียงหลี่ แต่เนื่องจากมีการสื่อสารเกิดขึ้น เขาจึงถามสภาพของอีกฝั่ง
“ด้านของผมเรียบร้อยดี ระหว่างวันผมได้พาคนไปยังภูเขากรีนสเตชั่น เพื่อค้นหาวัสดุอื่น เราไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์ แต่มีเครื่องมือที่ซับซ้อนที่เราสามารถนํากลับมาได้ เรายังไม่รู้ว่ามันใช้ทําอะไร ดังนั้นเราจึงต้องการให้คุณกลับมาดู พี่ใหญ่หลิวเกิดอะไรขึ้นกับคุณ?คุณต้องการให้ผมส่งทีมช่วยเหลือไปไหม” จางเฉียงหลี่พูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตอนนี้มันเป็นเวลากลางคืนแล้วอย่าออกมา จงเฝ้าระวังเรือนจําและอย่าปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น” หลิวกําตอบจางเฉียงหลี่ สถานการณ์ปัจจุบันของเซเรนิตี้ แม้ว่าจางเฉียงหลี่จะพาทีมไปยังอ่าวกรีนเปา ก็ไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้
“มีปัญหาจริงๆ พี่ใหญ่หลิว พี่ใหญ่หลิว?” เสียงของจางเฉียงหลี่เริ่มเลือนหายไปราวกับสัญญาณมีปัญหา เทพยุทธสายฟ้าพยายามปรับอุปกรณ์ แต่ในที่สุดเขาก็ต้องยอมแพ้
“เราเดินทางออกมาไกลจากบริเวณเรือนจํา ดังนั้นสัญญาณจึงอ่อนลง ตอนนี้เราไม่สามารถรับสัญญาณจากพวกเขาได้”
หลิวกำเดินไปที่หน้าต่างเรืออีกครั้งเพื่อดู มีลมแรงและคลื่นสูงมาก อัตรานี้ไม่มีโอกา สที่เรือจะชะลอตัวลง ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังเดินทางไกลออกจากเกาะ
หลิวกําพยายามนึกถึงแผนที่ที่เจียงจินหยวนเคยแสดงให้เขาดูบน pda ที่เมืองนินจึง ทางตะวันออกของอ่าวกรีนเปา เป็นเกาะหลัก ด้วยทิศทางของคลื่นปัจจุบันดูเหมือนว่าเรือเหาะเซเรนนิตี้นี่ จะลอยไปทางเกาะหลักสํานักงานใหญ่ของบริษัทซานชิง
ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ดูเหมือนว่าการล่องไปกับน้ำนี้ มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ อย่างไรก็ตาม ถ้าลมเปลี่ยนทิศทาง เซเรนิตี้อาจติดค้างอยู่กับที่ตลอดไป
รู้สึกว่าของการทิ้งชะตากรรมทั้งหมดไว้ในมือของพระเจ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ นอกจากนี้ดูเหมือนว่ายินฮียังเอาเรือดําน้ำไป ถ้าเรือเหาะยังรออยู่ในความเร็วแบบนี้ เรือดําน้ำอาจจะไม่สามารถติดตามพวกเขาได้ ดังนั้นเมื่อยินฮีเสร็จงานของเธอ เธออาจจะไม่สามารถกลับมาขึ้นเรือได้
เธอออกไปทําอะไร?
ในขณะที่หลิวกํากําลังขบคิดคําใบ้เพิ่มเติม ก็มีเสียงดังมาจากแผนกต้อนรับชั้น 1 หลิวกำวิ่งกลับไปพร้อมกับเทพยุทธสายฟ้าและเชาเหมิง
เมื่อถึงห้องรับแขกหลิวกำเห็นฮูจุนและเทรดมิล กําลังต่อสู้กันมันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงและ มีเลือดออกทั้งสองฝั่ง หวงเหว่ยเถาและฉีเช่าหัวกําลังพยายามไกล่เกลี่ยการต่อสู้ระหว่างพวกเขา โจวจิงจิงกําลังนั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้พร้อมเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย
“เกิดอะไรขึ้น?หยุดการต่อสู้เดี๋ยวนี้” หลิวกําตะโกน
“พี่ใหญ่หลิว เขาต้องการฆ่าผมโดยไม่มีเหตุผล!” เทรดมิลรีบวิ่งไปหาหลิวกํา ในขณะที่เลือดท่วมตัว
“ ไม่มีเหตุผลหรอ?นายกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง? “ฮูจุนโกรธมาก ในขณะที่เทรดมิลวิ่งไปด้านหลังของหลิวกำเพื่อหลบ ฮูจุนยังคงถือมีด
“ทําไมคุณถึงต้องการฆ่าเขา ?” หลิวกำขมวดคิ้ว ขณะนี้มีเรื่องมากมายและทั้งสองคนยังต้องการที่จะต่อสู้กันอีก
“เขาข่มขืนจิงจิง! พี่ใหญ่หลิว ผมเกลียดที่เขาก็ทําอย่างนี้ ช่วยให้ความเป็นธรรมกับผมและจิงจิงด้วย! “ฮูจุนคุกเข่าลง ในขณะที่หลิวกำกำลังสับสน
“โปรดให้ความเป็นธรรมแก่เราด้วย”โจวจิงจิงพูดในขณะที่เธอคลานไปด้วย
“ผมถูกใส่ร้าย! ผมไม่ได้ข่มขืนภรรยาของเขา!กรุณาตรวจสอบอย่างละเอียด!”เทรดมิลเริ่มตะโกนเพื่อป้องกันตัวเอง
“หืม…พวกคุณเห็นเหตุการณ์ไหม?คุณเห็นไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?” หลิวกําถามหวงเหว่ยเถาและเช่าหัว
“ผมไม่รู้ เมื่อผมเห็นพวกเขาทั้งสองคนก็ต่อสู้กันแล้ว” หวงเหว่ยเถาและฉีเช่าหัวพูดขึ้น
