ITW:บทที่ 311
“ คุณกําลังพูดถึงแมงกะพรุนฝันร้ายอย่างนั้นหรอ?มันถูกขังไว้ในห้องที่ลึกสุดของห้องปฏิบัติการ ภายในห้องนั้นสามารถป้องกันการโจมตีทางความฝันได้ เว้นแต่ว่ามันได้หลบหนีไป ดังนั้นมันจึงไม่สามารถโจมตีจิตใจของเราได้” ซูนีน่า ส่ายหัว
“คงไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทําไมไม่ให้ผมเปิดห้องนี้ล่ะ?ความลับที่ซ่อนอยู่หลังประตูห้องนี้คืออะไร?ผมเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของบริษัทผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ทุกอย่าง อย่างไรก็ตามพวกคุณไม่ได้เปิดเผยความจริงในตอนที่ผมถามเกี่ยวกับโครงการวิจัยทั้งหมด คุณรู้ไหมนี่มันเป็นความผิดร้ายแรง?” หลิวกํา ตะโกน
“สิ่งที่เกิดขึ้นกับสํานักงานใหญ่ของบริษัทคุณเองก็ดูเหมือนไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดกับเรา…” ซูนีน่า รู้สึกกระวนกระวายใจ
“กล้าดียังไงใครอนุญาตให้คุณพูดกับผมแบบนี้ ผมมีสิทธิ์ที่จะตั้งคําถามกับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องปฏิบัติการ คิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะสงสัยในการบริหารงานของบริษัทงั้นหรอ?” หลิวกํา พยามแสดงบทบาทที่น่ารังเกียจเพื่อหลอกลวง ซูนีน่า
“ สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง สิ่งที่อยู่เบื้องหลังประตูสีแดงนั้นได้ถูกเปลี่ยนไปแล้วแต่ฉันไม่รู้ว่าทําไมมันถึงย้อนกลับมาที่นี่” ซูนีน่า กล่าวด้วยความงุนงงๆ
“ นี้คุณอยู่ในความฝันมาสักพักหนึ่งแล้ว คุณไม่คิดหรอว่าที่นี่มันเงียบเกินไป?” หลิวกํา มองไปที่ ซูนีน่า อย่างสงสัย
“ทุกอย่างที่คุณเห็นในตอนนี้ได้ถูกปรับเปลี่ยนแล้ว เมื่อสัปดาห์ก่อนมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นและทําลายทุกสิ่งทุกอย่างภายใน ไม่นานหลังจากนั้นเราก็ตัดสินใจที่จะปิดตายห้องนี้เอาไว้” ซูนีน่า หลีกเลี่ยงคําถามของ หลิวกํา
“ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” หลิวกํา ขมวดคิ้ว
“เรื่องอุบัติเหตุ นักวิจัยพบว่า พวกเขาอาจจะอยู่ใต้น้ำนานเกินไปทําให้สภาพจิตใจของพวกเขาย่ำแย่ เขาตัดสินใจที่จะทดลองบางอย่าง ซึ่งสิ่งที่ทดลองนั้นเป็นไวรัสร้ายแรง ถ้าไวรัสกระจายสู่พื้นที่นี้พวกเราทุกคนที่นี่จะตาย การที่คุณและฉันปรากฏตัวอยู่ที่นี่บางทีสิ่งที่หวาดกลัวอาจเกิดขึ้นแล้ว หากเรื่องนี้เป็นความจริงนี้เรากําลังติดเชื้อ ผมไม่สามารถกลับไปยังห้องที่เรามาได้” ซูนีน่า ตกใจ
“คุณพึ่งบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมาจากความทรงจําในอดีตของคุณ แต่ตอนนี้คุณพูดว่าคุณอาจจะติดเชื้อ การแสดงของคุณไม่ขัดแย้งกันเกินไปงั้นหรอ?” หลิวกํา โต้
“ความคิดของฉันกําลังสับสน…” ซูนีน่า เบือนสายตาของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของ หลิวกํา
“ แมงกะพรุนฝันร้ายที่เป็นสิ่งทดลองของคุณได้หนีออกจากห้องทดลองไปแล้ว และตอนนี้มันได้โจมตีจิตใจของเรา มีคุณอยู่ในความฝันและทั้งหมดหนี้เกิดขึ้นจากความทรงจําของคุณ ด้วยเหตุนี้เราจะติดเชื้อได้ยังไง?” หลิวกํา สรุปคําตอบให้ ซูนีน่า
ผู้หญิงคนนี้กําลังซ่อนความลับบางอย่างการแสดงออกและการกระทําของเธอไม่ถูกต้อง หลิวกํา รู้สึกแปลกเกี่ยวกับ ซูนีน่า
“ ฉันอยู่ในความฝันงั้นหรอ?ทําไมฉันไม่รู้สึกมาก่อน?” ซูนีน่า ถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา
“ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันแล้วทําไมคุณถึงปรากฏตัวที่นี่เมื่อคุณนอนหลับ? จากนั้นห้องทดลองนี้ยังถูกย้อนกลับไปในอดีตคุณจะอธิบายมันว่ายังไง?” หลิวกํา เริ่มร้อนใจ
หลิวกํา พยายามหลอกลวงเธอเพื่อเปิดเผยความลับนั้นแต่ถ้าเขาไม่สามารถหลอกลวงถือได้เขาก็จะบังคับให้เธอออกไป
“ฉันไม่รู้.ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันรู้สึกสับสน” ซูนีน่า ยกมือของเธอศีรษะทําดูราวกับสิ้นหวัง
“คุณทดลองแมงกะพรุนฝันร้ายนี้มานานแค่ไหนแล้ว?มีสิ่งต่างๆเคยเกิดขึ้นแบบนี้มาก่อนไหม? เช่นการโจมตีทางจิตใจแบบนี้” หลิวกํากําลังสูญเสียความอดทนกับผู้หญิงคนนี้
“ งานวิจัยของเรารอบคอบอยู่เสมอ ไม่มีทางที่มันจะโจมตีจิตใจของเราได้ ที่เกิดขึ้นแบบนี้ก็เหมือนการบอกเล่าเรื่อง นิยายดังนั้นประสบการณ์ของวันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้น” ซูนีน่า อธิบายต่อ
หลิวกํา ไม่ต้องการสนใจเธออีกต่อไป สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดคือสิ่งที่อยู่ข้างหลังห้องสีดํานี้ แม้ว่าจะเป็นความฝันแต่มันก็ควรเป็นความทรงจําของแมงกะพรุนฝันร้ายหรือความทรงจําของคนอื่น ถ้าเขาต้องการหาว่า ซูนีน่า กําลังซ่อนอะไรบางอย่างหลังประตูนี้ เนื่องจากเธอไม่ยอมบอกเขาเขาจึงต้องค้นหามันด้วยตัวเอง หากมีอันตรายใดๆที่เกี่ยวข้องกับการเปิดประตูนี้มันก็เป็นเพียงความทรงจําจากอดีต หลิวกํา ไม่ได้กังวลเรื่องนี้
ทันใดนั้นเอง หลิวกํา เตะไปที่ประตูอย่างรุนแรง การเตะของเขาทําให้ประตูยุบลงไป หลิวกํา เตะไปอีกประมาณ 20 ครั้งก็เกิดเสียงดัง ทําให้ประตูสีดังนั้นเปิดออก
หลังจากที่ประตูเปิดมีสารสีดําไหลออกมา หลิวกํา รู้สึกสั่นสะท้าน ในห้องนี้เป็นห้องวงกลมมีเส้นผ่าศูนย์กลางอย่างน้อย 50 เมตร ด้านในว่างเปล่า เหมือนว่าอุปกรณ์ต่างๆถูกย้ายออกไป มีเส้นสลัวนําทางไปจุดกึ่งกลางของห้องจากนั้น หลิวกํา ก็เห็นบันได
พื้นที่เต็มไปด้วยน้ำเพื่อที่จะตรวจสอบต่อไปเขาจะต้องปฏิบัติการใต้น้ำ
หลิวกํา ตัดสินใจที่จะทดสอบอุณหภูมิของน้ำค่อนข้างต่ำเกือบ 0 องศา ในโลกของ The Trembling World นี่กําลังเข้าสู่ฤดูหนาวดังนั้นอุณหภูมิจึงค่อนข้างต่ำ เนื่องจากฐานใต้ทะเลนี้อยู่ใต้น้ำมันยังคงมีความอบอุ่นอยู่บ้างดังนั้นจึงไม่หนาวจัด อย่างไรก็ตามน้ำทะเลลึกมีอุณหภูมิ 0 องศาเซลเซียสตลอดปี และดูเหมือนภายในห้องสีดํานี้ไร้ความอบอุ่นจนรู้สึกว่าอากาศที่นี่หนาวเย็น
“ทําไมคุณถึงอยากรู้ความลับเกี่ยวกับห้องนี้?คุณไม่ใช่คนที่ถูกส่งมาจากสํานักงานใหญ่ งานของคุณไม่ใช่มาแค่สําารวจหัวข้อโครงการของเราใช่ไหม?”เสียงของ ซูนีน่า พูดขึ้นเบื้องหลัง หลิวกํา
“ คุณนี่น่ารําคาญจริงๆ ไม่จําเป็นต้องอธิบายให้คนอื่นรู้ว่าผมต้องการจะทําอะไร?ถ้าคุณยังพูดต่อผมจะปิด โครงการของคุณทั้งหมด!” หลิวกํา สวนกลับในขณะที่เขาเดินลุยลงไปในน้ำ
ความหนาวเย็นนี้สามารถแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก ทันใดนั้นคําถามก็เกิดขึ้นในจิตใจของ หลิวกํา เขาจะถูกแช่แข็งและหนาวตายกลายเป็นหมดสติหรือไม่?จากเขาใช้เวลาคิดสักครู่เขาก็เตือน ตัวเองว่าทั้งหมดที่เขากําลังเผชิญอยู่นี้มันคือโลกแห่งความฝัน?
หลิวกํา กัดฟันและเดินลงไปเรื่อยๆ จนระดับน้ำขึ้นมาถึงระดับเอว
