TW:บทที่ 312
“ เอานี่ไปสิ!” ซูนีน่า โยนบางอย่างให้กับ หลิวกํา เมื่อ หลิวกํา จับวัตถุนั้นเขาก็รู้ทันที มันคือไฟฉายกันน้ำ
หลิวกํา หันไปมอง ซูนีน่า แต่เธอไม่ได้มองเขาอีกต่อไปหน้าของเธอเป็นสีแดง หรือนี่จะเป็นวิธีที่เธอแสดงออกต่อความรู้สึกของเธอต่อหน้าหนุ่มหล่อ?เธอหลงใหลเขาอย่างนั้นหรอ?
“คุณได้อะไรจากที่นี่?” หลิวกํา ถาม ซูนีน่า
“ สถานที่แห่งนี้ฉันค่อนข้างคุ้นเคยมากๆ” ซูนีน่า หัวเราะ แต่ดูเหมือน หลิวกํา จะไม่หันกลับมามองเธอเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สนใจเธอ
หลิวกํา ลงไปสู่น้ำทะเลอย่างช้าๆความหนาวเริ่มกัดกินแกินกว่าตอนที่เขาติดอยู่บนประภาคารเสียอีก ครั้งก่อนเขาถูกเคลือบไปด้วยน้ำฝนแต่คราวนี้กลับลงมาแช่น้ำแข็งเสียเอง สิ่งเดียวที่แตกต่างจากวันนั้นคือสถานที่แห่งนี้ไม่มีลมและไม่มีพายุฝนฟ้าคะนองเหมือนดั่งประภาคาร
ในที่สุด หลิวกํา ก็จุ่มศีรษะและลําตัวลงไปในน้ำเย็นทั้งหมดเขาเปิดไฟฉายกันน้ำและส่งไปยังทิศทาง ไฟฉายส่องสว่างขึ้นแสงเรืองรองผ่านน้ำทําให้ หลิวกํา สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนด้วยการส่องไฟของเขาเขาไม่พบสิ่งสกปรกใดๆอยู่ในน้ำทะเลดูจากลักษณะของมันแล้วไม่มีใครมาที่นี่เป็นเวลานาน หรือบางที นี่อาจเป็นฉากทรงจําของแมงกะพรุนฝันร้าย ความสามารถในการหายใจใต้น้ำและแสงที่ส่องสว่างของไฟ สาเกสามารถไหว้ต่อไปเรื่อยๆ ตราบใดที่เขาไม่พบปัญหาอื่น นอกเสียจากว่าความจริงแล้วตอนนี้เขากําลังถูกแช่แข็ง
หลังจากเดินไปเรื่อยๆ หลิวกํา รู้สึกว่าร่างกายของเขาไม่ได้หนาวเย็นอีกต่อไป ในความเป็นจริงผิวของเขารู้สึกร้อนเขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเย็นเป็นสภาพที่ถูกสร้างโดยแมงกะพรุนฝันร้าย แต่เนื่องจากตอนนี้เขายังไม่ตายกันนั้นเขาต้องค้นคว้าหาคําตอบต่อไป
เพื่อไม่ให้ร่างกายของตัวเองแข็งขยับแขนขาอย่างรวดเร็ว เขาเดินลงบันได เขาไม่ได้ว่ายน้ำเขาเพียงแค่เดินไปตามพื้น ร่างของ หลิวกํา ทิ้งตัวลงกับพื้น เขาสามารถเดินเป็นธรรมชาติ ดูเหมือนเขาคงไม่ลอยอยู่บนน้ำอีกต่อไป หลิวกํา รีบเดินมาถึงประตูที่ปิดสนิท คราวนี้เขาไม่จําเป็นต้องเตะมันอย่างเดิมแล้ว ประตูห้องนี้มีสลักเกลียวสีแดงที่สามารถบิดและหมุน ถึงแม้ว่ามันจะแข็งแต่ด้วยความแข็งแรงของ หลิวกํา เขาสามารถเปิดประตูห้องได้อย่างง่ายดาย
หลังจากที่เปิดประตูห้องเข้าไปมันเป็นอุโมงยาว จนถึงสิ้นสุดอุโมงค์มีบันไดขึ้นไป หลังจากที่ขึ้นจากบันไดนั้น หลิวกํา ก็ก้าวออกมาจากน้ำทะเล จนถึงประตูอีกบาน
หลิวกํา มองไปรอบๆและเมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครอยู่นั้นเขาจึงถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด จากนั้นเขาวางมันลง ความรู้สึกของผ้าเปียกนั้นทําให้ หลิวกํา ขยับไม่สะดวก
“ข้างในมันอันตรายมาก ฉันไม่ได้โกหกคุณ ถ้าคุณเข้าไปคุณต้องระมัดระวังอย่างมาก” เสียงของ ซูนีน่า ดังมาจากข้างหลังของ หลิวกํา
หลิวกํา รีบคว้าเสื้อบนพื้นเพื่อปกปิดร่างกายของเขา ส่วนมือข้างที่เหลือเขารีบส่องไฟฉายไปตามเสียง เขาพบว่า ซุนีน่า เดินขึ้นมาจากน้ำด้วยเช่นกัน ชุดนอนของเธอเปียกไปด้วยน้ำ จนมองเห็นจุดลับต่างๆราวกับว่าเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
“คุณตามผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลิวกํา ขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับผีที่สามารถปรากฏตัวออกมาจากอากาศ ทําให้มีคําถามบางอย่างเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ
“ฉันติดตามคุณมาอย่างเงียบๆด้านหลัง เพราะคุณเพียงแต่เดินข้างหน้าและไม่เคยหันหลังกลับไปคุณถึงไม่สังเกตเห็นฉัน” ซุนีน่า หัวเราะคิกคัก
“ อันตรายอะไรที่อยู่ข้างหน้า?บอกผมได้ไหม” หลิวกํา รีบใส่เสื้อผ้าที่เหลือจากนั้นเขาเตรียมที่จะบิดกลอนประตู
“ในเมื่อคุณมาอยู่ที่นี่แล้วก็เปิดประตูดูเองเถอะ อยากไปไกลเกินไปยิ่งลึกเข้าไปข้างในยิ่งเป็นสถานที่อันตราย” ซูนีน่า กล่าวอย่างลึกลับ
“ตกลง” หลิวกํา ขี้เกียจที่จะเล่นเกมตอบคําถาม เขาหักสลักเกลียวของประตูและเตะให้ประตูเบิดจากนั้นส่องไฟฉายเข้าไปด้านใน ภายในห้องมีอุปกรณ์จํานวนมากแต่ทั้งหมดได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าพวกมันถูกทําลายด้วยบางอย่างเช่นเดียวกัน ระดับความเสียหายแบบนี้ดีไม่เคยเห็นมาก่อน
มีภาพนักวิทยาศาสตร์ชุดขาวปรากฏขึ้นใกล้กับประตู เขาดูราวกับเงาเสมือนที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเขาเดินไปยังประตูห้อง ในช่วงเวลานั้นเองร่างกายครึ่งล่างของเขาก็แยกออกจากส่วนบน และกองอยู่กับพื้น หลังจากเสียงกรีดร้องดังขึ้นร่างกายของเขาก็กลายเป็นหมอกดํากระจายหายไปกับอากาศ
นักวิทยาศาสตร์อีกคนตื่นตระหนกและมองไปรอบๆเขาพยายามวิ่งไปที่ประตู คราวนี้ครึ่งล่างของเขาแตกออก ศรีษะแยกเป็นเส้นตรงจากซ้ายไปขวา ร่างกายของเขาพังทลายดวงตาของเขาได้ชีวิตอีกต่อไป กระโหลกของเขาถูกออกจากศีรษะอย่างเรียบร้อยจนเห็นส่วนต่างๆของสมอง ร่างกายของเขาเผยให้เห็นเนื้อสมองที่ถูกหันอย่างหมดจด
หลิวกํา สฉายไฟฉายและค้นหาความผิดปกติภายในห้องนี้ ในห้องนี้มีวัตถุสีดํารูปสามเหลี่ยมและรูปหลายเหลี่ยมอยู่กลางอากาศ มันกําลังเคลื่อนที่ด้วยกระแสอากาศและหมุนไปมารอบๆในห้องอย่างชัด
ที่นักวิทยาศาสตร์ถูกนั่นในช่วงเวลาก่อนหน้านี้เกิดจาก วัตถุสีดําที่หมุนอยู่กลางอากาศในตอนนี้
“เส้นสีดําและแผ่นรูปเหลี่ยม เป็นรอยแตกเชิงมิติ อย่าไปแตะต้องพวกมัน พวกมันอันตรายมาก” ซูนีน่า ปรากฏตัวด้านหลัง หลิวกํา
“ รอยแตกเชิงมิติอย่างนั้นหรอ?”ส่องไฟไปที่วัตถุสีดําอีกครั้ง
2 ศพที่กองอยู่กับพื้นและเครื่องมือที่ถูกทําลายกระจัดกระจายไปรอบๆห้องเห็นได้ชัดว่านี่เป็นอุบัติเหตุที่ ซูนีน่า ได้อธิบายไว้และ หลิวกํา ก็สามารถมองเห็นฉากนี้ได้
“คุณสามารถทดสอบพลังของมันได้” ซูนีน่า เดินไปข้างหน้าในขณะที่เธอถือไม้อยู่ในมือเธอ แทงไม้ไปที่วัตถุสีดําที่อยู่ใกล้ที่สุด คนก็คือก้านไม้นั้นถูกนั่นครึ่งเป็นชิ้นๆ
ซุนีน่า กลับมาในตําแหน่งเดิมพร้อมให้ดูแท่งไม้นั้น บรรทุกตัดอย่างราบเรียบเรียกได้ว่าเป็นเครื่องตัดความแม่นยําสูงอย่างแท้จริง
