ITW:บทที่ 316 เอกลักษณ์พิเศษ
“มันไม่ใช่เป็นแมงกะพรุนฝันร้ายแต่มันเป็น ซูนีน่า! เธอสามารถสร้างโลกแห่งความฝันได้ ดูเหมือนว่าจะมีพลังยิ่งกว่าแมงกะพรุนฝันร้าย!” หลิวกํากํามือแน่นเพื่อให้แน่ใจว่าเขากําลังตื่นตัวอยู่ในขณะนี้
การโจมตีในฝันอย่างต่อเนื่องถึง 2 คืนทําให้เขารู้สึกโกรธ
“คุณต้องการให้ฉันไปฆ่าเธอไหม?ฉันไม่ชอบเธอตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว!” ยินฮี แนะนํากับหลิวกํา
หลิวกํามองไปที่ยินฮีด้วยความประหลาดใจ…หรือว่าเธอจะทิ้ง?
“ผมจะจัดการกับเธอเอง ถ้าคุณโกรธที่ผมทําร้ายคุณผมรู้ว่าผมไม่สามารถทําร้ายคุณได้ ผมแค่อยากจะทดสอบหรือว่าผมยังติดอยู่ในความฝันหรือเปล่า” หลิวกําเอื้อมมือไปหายินฮี การที่เธอหึงนี่คงไม่ใช่ความฝันอีกใช่ไหม?
“ไม่ว่าคุณจะทําอะไรกับฉัน มันก็ไม่เป็นอะไร” ยินฮีไม่ได้โทษหลิวกําสําหรับการกระทําของเขา
ในขณะนั้นเองมีเสียงดังผ่านประตูห้องนอนของเขาไป มันฟังเสียงเหมือนออกอากาศ ประตูห้องพักพวกนี้ควรที่จะกั้นเสียงได้ แม้จะมีประตูกั้นแต่พวกเขาก็สามารถได้ยินเสียง ระบบกระจายเสียงดังมาก ดังนั้นด้วยสัมผัสการรับฟังของหลิวกําที่เพิ่มขึ้น การที่หลิวกําได้ยินนั้นจึงไม่น่าแปลกใจ
หลิวกํา แต่งตัวอย่างรวดเร็วและออกจากห้องของเขาเพื่อตรวจสอบสถานะสิ่งที่เกิดขึ้น
เหว่ยเหลียง และนักวิจัยชาย 2-3 คนกําลังผ่านมาพอดีพวกเขาวิ่งไปทางท่าเรือและการกระจายเสียงก็หยุดลงไม่นานหลังจากที่หลิวกําเดินออกไป
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิวกําเดินออกมาเพื่อหยุดเหว่ยเหลียง เห็นได้ชัดว่าเหว่ยเหลียง โกหกเรื่องต่างๆมากมาย แม้กระทั่งผู้ช่วยซูนีน่าก็ยังคงน่าสงสัย ตอนกลางดึกแบบนี้พวกเขายังไม่หลับ นอนดังนั้นจึงเป็นเรื่องแปลก
“สํานักงานใหญ่กําลังส่งคนมา! ใครจะคิดว่าพวกเขาจะเร็วขนาดนี้” เหว่ยเหลียงตอบหลิวกําอย่างมีความสุข
“เจ้าหน้าที่จากสํานักงานใหญ่อย่างนั้นหรอ?พวกเขามาตอนดึกทําไม” หลิวกําขมวดคิ้ว เป็นพวกนักรบสวมเกราะหรือเปล่า?มันเป็นเรื่องบังเอิญที่นักรบเหล่านั้นทําภารกิจอยู่ใกล้ๆแล้วมายังสถานที่แห่งนี้นั้นหรอ
เรื่องบังเอิญมีอยู่จริงหรือไม่?พวกเขาทําไมมาในตอนนี้ ซึ่งเป็นช่วงที่หลิวกําอยู่ที่นี่ หรือบางทีตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผย?
“ตอนนี้ผมอนุญาตให้พวกเขาเทียบท่าแล้ว….พวกเขาไม่ได้ติดต่อกับคุณอย่างนั้นหรอ?พวกเขาคงเป็นพวกที่ตอบรับข้อความของคุณ” เหว่ยเหลียงมองไปที่หลิวกําอย่างแปลกๆ
“การติดต่อของผม เขาบอกผมว่าจะต้องใช้เวลาถึง 3 วันในการมาถึงที่นี่ ขณะนี้สํานักงานใหญ่มีหลายกลุ่มที่ขัดแย้งกันดังนั้นการสื่อสารระหว่างหน่วยจึงเป็นเรื่องยาก ผมไม่รู้ว่านี่เป็นทีมของใคร” หลิวกําโกหกอีกครั้ง
“แล้วคุณจะตามพวกเราไปดูหรือเปล่า?” เหว่ยเหลียงถามหลิวกํา
“ คุณสามารถไปทักทายพวกเขาได้แต่คุณไม่สามารถบอกพวกเขาเกี่ยวกับพวกเราที่นี่ ผมต้องการจะรู้ว่าพวกเขาเป็นฝ่ายไหน เมื่อรู้ข้อมูลแล้วแจ้งกลับมาแล้วผมจะตัดสินใจว่าจะไปพบพวกเขาหรือไม่” หลิวกําส่ายหัว
เห็นได้ชัดว่าหลิวกําไม่ต้องการไปพร้อมกับเหว่ยเหลียง เพื่อไปพบกับผู้มาใหม่ ในกรณีที่มีนักรบสวมเกราะเข้ามา ยินฮีคงไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้ หากเผชิญหน้าพวกมันแล้ว คงเป็นการฆ่าตัวตาย ผู้มาใหม่เหล่านี้เป็นพวกนักรบสวมเกราะและต้องการเข้ามายังห้องทดลองใต้ทะเลนี้ หลิวกําก็ไม่มีจุดมุ่งหมายที่จะพยายามหยุดพวกเขา อย่างไรก็ตาม หลิวกําต้องการสังเกตผู้มาใหม่และความสามารถของพวกเขาก่อน
“ตกลงผมเข้าใจแล้ว คุณพักผ่อนไปก่อน” เหว่ยเหลียงเห็นด้วย จากนั้นก็เดินไปที่ท่าเรือกับเพื่อนร่วมงานของเขา
“เอาความจริงแล้วมันคงจะดีกว่าถ้าผมไปพร้อมกับคุณ ถ้าพวกเขาถามถึงคุณเพียงบอกว่าผมเป็นผู้ช่วยของคุณ คุณไม่ควรพูดอะไรที่ไม่จําเป็น” หลิวกําบอกกับเหว่ยเหลียง หลิวกําถอดเสื้อโค้ดของนักวิจัยชายคนหนึ่งออกมาเพื่อสวมใส่อย่างเป็นธรรมชาติแล้วเดินตามหลังเหว่ยเหลียงไป
เหว่ยเหลียงไม่กล้าที่จะคัดค้าน หลิวกําสวนยินฮี นั้นเข้าไปอยู่ยังห้องอื่น หลิวกําให้เธอมุ่งหน้าไปยังห้องควบคุมเพื่อตรวจสอบสถานะการในห้องแยก เธอต้องซ่อนการแสดงตัวตนจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม
ทั้งสามคนเดินมาถึงห้องแยก คนที่ลงมาจากเรือดําน้ํา ในมือของเขามีสายจูงติดอยู่กับ หุ่นยนต์สุนัข
เราจึงรู้สึกประหลาดใจนอกเหนือจากเจ้าของสุนัขตัวนี้แล้วยังไม่มีนักรบหุ้มเกราะคนใดที่ลงมาจากเรือดําน้ํา หากมีแค่คนเดียวที่มาที่นี่เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องง่าย ตราบใดก็ตามที่ไม่มีคนอยู่บนเรือ
ถ้านี่เป็นเพียงลูกเรือมันควรไม่มีปัญหาใดๆ หลิวกําสามารถฆ่าเจ้าของสุนัขและควบคุมเรือนี้ได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามหากมีคนอื่นอยู่บนเรือ หลิวกําต้องตื่นตัวอยู่เสมอ ผิดพลาดใดๆไม่เพียงแต่ตําแหน่งของเขาเท่านั้น แต่มันยังเป็นเอกลักษณ์ของยินฮีอีกด้วย
“ทําไมใช้เวลานานนักในการต้อนรับผม?”เจ้าของสุนัขถามเหว่ยเหลียงทันที
ชื่อผู้มาใหม่คนนี้ชื่อ เปียงเคอเถา เขาเป็นคนที่ยานแม่คัดเลือก เมื่อความหายนะเกิดขึ้นเขากําลังปฏิบัติภารกิจอยู่ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับผลกระทบจากการทําลายล้างที่ยานแม่ประสบมา ปัจจุบันเขาใช้ฐานะพิเศษของเขาในการหาอาหาร ขณะที่เขาเดินทางผ่านบริเวณนี้ในตอนกลางคืนเขาก็คนพบฐานใต้น้ํานี้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะมาเยือน
“ผมต้องขอโทษด้วยมันเป็นช่วงกลางคืนผมกําลังนอนหลับอยู่ จึงทําให้ล่าช้าโปรดยอมรับคําขอโทษของผมด้วย” เหว่ยเหลียงคํานับเปียงเคอเถา
“นอนหลับ?พวกคุณนอนหลับทั้งหมดหมดเลยหรอ?มีห้องปฏิบัติการขนาดใหญ่แต่กลับไม่มีคนเฝ้า คุณเป็นหัวหน้าที่รับผิดชอบอยู่ที่นี่หรือเปล่า?คุณจัดการกับระบบดูแลอย่างไร?คุณอยากให้ผมทําลายที่นี่ใช่ไหม? เปียงเคอเถาชี้นิ้วของเขาบนนิ้วนั้นมีแหวนโลหะอยู่
เปียงเคอเถาดูราวกับอายุ 30 ปีเขารูปร่างค่อนข้างอ้วนและเตี้ย ผมของเขาถูกหวีเรียบไปทางด้านหน้าของเขา เขามีเสียงที่แหลมเหมือนขันที่และน้ําเสียงแดกดัน
หลิวกําเชื่อว่าแหวนบนนิ้วของเขาต้องมีความสามารถพิเศษเป็นอาวุธ ไม่อย่างนั้น เปียงเคอเถา คงไม่ชี้นิ้วของเขาในขณะที่ตําหนิเหว่ยเหลียง หลิวกํากําลังพิจารณาเปียงเคอเถา และไม่ได้ให้ความสําคัญกับการสนทนา เขาไม่สามารถระบุได้ว่าคนคนนี้ได้รับพิจารณาเป็น NPC หรือไม่ และการฆ่าเขาจะได้ค่าประสบการณ์หรือเปล่า
แต่รางวัลอย่างหนึ่งที่ได้นั่นคือแหวนบนนิ้วของเขา ด้วยสายตาที่ดีขึ้นของ หลิวกํา เขาสามารถสังเกตเห็นดูบนแหวนจํานวนมากต้องเป็นสมบัติหายากอย่างแน่นอน
ก่อนที่จะรู้จุดแข็งของเจ้าของสุนัขตัวนี้ หลิวกําไม่ต้องการตัดสินลงมือใดๆ เขาควรที่จะเรี่องนี้กับยินฮีเป็นอันดับแรก
