TTW:บทที่ 318 จักรพรรดิ
“ถ้าคุณยังคงซ่อนอยู่ในห้องของเราสุนัขหุ่นยนต์นี้จะสามารถเจอคุณหรือเปล่า?” หลิวกํากระซิบใส่หูฟัง
“สุนัขหุ่นยนต์นี้เป็นประเภทเชี่ยวชาญในการค้นหา ไม่ว่าเราจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนมันก็สามารถค้นหาเราได้” ยินฮีตอบ
“นําเสื้อผ้าทํางานให้กับเพื่อนของผมและอ้างว่าเขาเป็นสมาชิกในห้องปฏิบัติการของคุณ” หลิวกําสั่งเหว่ยเหลียง
“ ทั้งคุณและเขาเป็นตัวแทนของสํานักงานใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจทําหน้าที่มาก ทําไมคุณไม่เปิดเผยตัวตนและพูดในนามของเรา?” เหว่ยเหลียงขอร้องหลิวกํา อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าเหว่ยเหลียงกําลังทดสอบตัวตนของหลิวกํา
“ ไม่ต้องบอกเขาว่าเรามาจากสํานักงานใหญ่ ผมไม่ต้องการให้เขารู้ บอกพวกเขาว่าเราเป็นช่างเทคนิคของห้องปฏิบัติการ ถ้าคุณฝ่าฝืนผมจะฆ่าพวกคุณทั้งหมด!” หลิวกําขู่
“มันเป็นไปได้ถ้าผมจะบอกว่าคุณและสมาชิกอีก 2 คนเป็นช่างเทคนิค แต่ผมจะพูดอะไรเกี่ยวกับนักรบสวมเกราะ?เขาสามารถรับรู้หรือไม่?” เหว่ยเหลียงพูดถึงยินฮี
“ นั่นไม่ใช่ปัญหา เรามีเทคโนโลยีในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ เธอสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นช่างเทคนิคได้” หลิวกํานําเหว่ยเหลียงไปยังห้องพักของเขา จากนั้น หลิวกําก็สั่งให้ยินฮีเปลี่ยนชุดเกราะของเธอ
“อ่า…” เหว่ยเหลียงจ้องมองยินฮี ด้วยความตกใจเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าหลังชุดเกราะที่แข็งแรงนั้น สามารถเปลี่ยนเป็นหญิงสาวสวยๆได้ในจินตนาการของเขาภายใต้เกราะเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างเช่นมนุษย์ต่างดาว
“ไปหาชุดทํางานมาหลายๆชุดเพื่อให้เราได้เปลี่ยน คุณไม่ควรให้แขกรอนาน” หลิวกําบอกเหว่ยเหลียง
* ผมจะปฏิบัติตามทันที!” เหว่ยเหลียงรีบคว้าชุดของตัวเอง เสื้อผ้าของเขา
ในขณะที่จัดการกับปัญหาของหลิวกํา นักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆก็มาชุมนุมกันที่แผนกต้อนรับ เพื่อทักทายเปียงเคอเถา
“อืม.. มีคนน่าสนใจในกลุ่มของคุณอยู่ไม่น้อย” เปียงเคอเถา ให้ความสําคัญกับซูนีน่า ท่ามกลางผู้หญิงทุกคน เปียงเคอเถามีรอยยิ้มหยาบคายเช่นเดียวกับดวงตาของเขากําลังอ้อยอิ่งอยู่กับส่วนต่างๆของร่างกายผู้หญิงเหล่านั้น แม้ว่าส่วนใหญ่ของนักวิทยาศาสตร์หญิงอาจไม่มีใบหน้าสวยงามเท่าซูนีน่า แต่ร่างกายของพวกเธอยั่วยวนกว่า
ซูนีน่าเดินออกมาพร้อมกับสวมชุดมิดชิดอย่างเป็นทางการ การแสดงออกของเธอไม่ตรงกับรูปลักษณ์ที่หลิวกําพบในความฝัน เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายตาลามกของเปียงเคอเถา ด้วยความรู้สึกที่น่ารังเกียจเกิดขึ้นในจิตใจของเธอ
แม้ว่าเปียงเคอเถากําลังกินและดื่มอยู่เรื่อยๆ แต่ความสนใจของเขายังคงเปลี่ยนไปมาระหว่างนักวิทยาศาสตร์หญิง 5 คน เปียงเคอเถาเรียกผู้หญิงมา 2 คนพร้อมกับนั่งกินและดื่มไปพร้อมๆกับเขา ในขณะที่ซูนีน่าและสาวๆยืนอยู่ข้างโต๊ะของเขา
“คุณ…ถอดเสื้อผ้า” เปียงเคอเถาชี้ไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
นักวิจัยสาวตกใจ พวกเธอไม่ได้ลงทะเบียนเพื่อทําเรื่องแบบนี้ พวกเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องการขายร่างกายของตัวเอง นอกจากนี้ยังมีเพื่อนร่วมงานอีก 2-3 คนอยู่ด้วยมันเป็นการกระทําที่ละเมิดศักดิ์ศรีของมนุษย์ พวกเธอไม่ปรารถนาที่จะทําสิ่งนี้
“คุณกล้าฝ่าฝืนคําสั่งของผมอย่างนั้นหรอ?” เปียงเคอเถาขมวดคิ้ว
ผู้หญิงที่ได้รับการเลือกนั้นสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอจ้องไปที่เปียงเคอเถาอย่างไม่น่าเชื่อ ขณะที่เธอมองไปรอบๆเพื่อดูว่าใครสักคนที่จะลุกขึ้นเพื่อช่วยเหลือเธอ
“ไปะไปกัดเธอ!” เปียงเคอเถาตบหัวสุนัขของเขาแล้วชี้ไปยังผู้หญิงคนนั้น
สุนัขหุ่นยนต์พุ่งราวกับสายฟ้า มันเปิดปากและกัดลงที่คอของเธอฉีกสะบัดจนคอของเธอขาด ศีรษะกลิ้งไปมาบนพื้นเลือดพ่นกระจายออกมาราวกับน้ําพุ ร่างกายที่ไร้พลังชีวิตทรุดลงกับพื้นพร้อมเลือดสีแดง
เสียงกรีดร้องดังลั่นในห้องถูกต้อนรับ การได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้ทําให้ทุกคนตกตะลึงและสะพรึงกลัวในขณะที่พวกเขาเฝ้าดู เปียงเคอเถาก็ยังคงเพลิดเพลินไปกับอาหารของเขา
“มีคนอื่นยังกล้าฝ่าฝืนคําสั่งของผมไหม?คุณ! ถอดเสื้อผ้าเพื่อผมเดี๋ยวนี้!” เปียงเคอเถาชี้ไปผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างซูนีน่า ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมา เธอมองไปที่ผู้หญิงที่ตกตายไปก่อนหน้านี้มันเป็นบทเรียนสําหรับเธอ ซึ่งทําให้เธอไม่กล้าฝ่าฝืนคําสั่ง เสื้อผ้าของเธอค่อยๆคลายออกทีละชิ้นจนไม่เหลืออะไร
จากนั้นยังมีคําสั่งให้เธอทําท่าที่น่าอับอายอีกด้วย
“ดี! ดีมาก!ยอดเยี่ยม!” เปียงเคอเถา ตะโกนคําชมในขณะที่มือของเขารวมลามไปส่วนต่างๆของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเปียงเคอเถาก็เปลี่ยนจากนักวิทยาศาสตร์ผู้หญิงที่กําลังแก้ผ้าอยู่ไปอย่างซูนีน่า
ในขณะนี้ เปียงเคอเถาต้องการที่จะให้ซูนีน่ายอมรับ เนื่องจากเขากําลังประพฤติตัวราวกับจักรพรรดิ ดังนั้นไม่จําเป็นต้องกังวลว่าผู้หญิงพวกนี้จะหลบหนีไป มันไม่มีความต้องรีบเร่งในเมื่อเขาถึงเส้นชัยอย่างแน่นอน เขาเพียงสนุกไปกับมันอย่างช้าๆ เริ่มจากการทําลายความหวังของพวกเธอและสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือ ความอับอายและความสิ้นหวัง
“OK! ถึงตาคุณแล้ว!”เปียงเคอเถา ชี้ไปยังซูนีน่า
ซุนีน่ามองไปยังเปียงเคอเถา เธอยังคงนิ่งสงบเธอไม่มีเจตนาที่จะถอดเสื้อผ้าออก การมีผู้คนส่วนใหญ่อยู่รอบตัวเธอในขณะนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถรับได้
“คุณกล้าฝ่าฝืนคําสั่งของผมนั่นหรอ?คุณต้องการตายใช่ไหม?” เปียงเคอเถาตะโกน เขาใช้มือลูบศีรษะสุนัขหุ่นยนต์ของเขาและส่งคําเตือนไปที่ซูนีน่า เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาสามารถสั่งการสุนัขของเขาได้ตลอดเวลา
ซูนีน่ามองไปที่เปียงเคอเถา จากนั้นมองกลับไปที่สุนัขหุ่นยนต์เธอยังยืนนิ่งเหมือนเดิมและไม่ได้ขยับมือเพื่อถอดชุดออก
“ฆ่าเขา!” เปียงเคอเถาชี้ไปยังนักวิทยาศาสตร์ชายคนหนึ่งที่ยืนใกล้กับซูนีน่ามากที่สุด
เป็นอีกครั้งที่สุนัขหุ่นยนต์เชื่อฟัง และวิ่งพร้อมกับฟันโลหะของมันกัดไปยังลําคอของชายคนนั้น ศีรษะขาดจากลําคอทําให้เลือดพ่นออกมาทั่วบริเวณ มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง
ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรในตอนนี้ ผู้หญิงทุกคนเริ่มร้องไห้
ในขณะนั้นเอง เปียงเคอเถาก็มองไปรอบๆเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่ให้ร้อง สุดท้ายแล้วเขามุ่งเน้นส่งคําเตือนไปยังซูนีน่าว่าเขามีสิทธิ์ในการฆ่าใครก็ได้ ด้วยความรู้สึกราวกับจักรพรรดิของเขาผู้หญิงคนไหนที่เขาต้องการเขาจะต้องได้!
