ITW:บทที่ 324 คนรัก
แม้ว่า pda นี้จะติดกับโลหะพิเศษสายไฟถูกยึดด้วยกาวสีขาวดูเป็นระเบียบเรียบร้อย เนื่องจากมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ที่นี่ หลิวกํา จึงตัดสินใจติดตั้งอุปกรณ์ตรวจจับเข้ากับ pda เพื่อทดสอบดูฟังก์ชันของมัน แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อ pda ไม่สามารถแสดงค่าใดๆ หลังจากพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่ประสบความสําเร็จ หลิวกํา จึงขอความช่วยเหลือจาก ซูนีน่า
“ ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ตรวจจับชิบจะเสีย” ซูนีน่า ตอบหลังจากที่ตรวจสอบ pda
“ เสีย?ผมดูแลมันเป็นอย่างดีผมพกมันอยู่ข้างกายตลอดมันจะเสียได้ยังไง?” หลิวกํา รู้สึกผิดหวังวัตถุประสงค์ในการแก้ไข pda ของเขาคือการใช้อุปกรณ์ตรวจจับนี้ ใครจะคิดว่า pda ที่ได้รับการแก้ไขแล้วแต่ฟังก์ชันการตรวจจับจะถูกทําลาย
“คุณไม่ได้เป็นคนทําลายมัน ไมโครชิพนี้เป็นการย่อยสลายอัตโนมัติ มันใช้เวลาเพียง 3 วันในการทํางานเท่านั้นและทุกๆ 3 วันจะต้องติดตั้งไมโครชิพตัวใหม่เนื่องจากไมโครชิพจะย่อยสลายตัวเองหลังจากใช้เวลาหลายชั่วโมง เมื่อไมโครชิพได้รับความเสียหายจุดหนึ่งมันก็จะไม่สามารถกู้คืนได้” ซูนีน่า ส่งอุปกรณ์กับไปให้ หลิวกํา
การสูญเสียอุปกรณ์ตรวจจับและได้รับหุ่นยนต์สุนัขที่สามารถตรวจจับและต่อสู้ได้ทําให้หัวใจ ของ หลิวกํา รู้สึกสูญเสียและได้รับคืนอุปกรณ์ตรวจจับนี้เป็นของโกงอย่างมากถ้าสามารถใช้งานได้ หลิวกํา สงสัยว่าระบบของเกมจะทําให้เขาเดือดร้อนมากขึ้น
“ในpda มีข้อมูลชิปบุคลากร ชื่อของเขาคือเจียงจินหยวน เขาเป็นเพื่อนของคุณหรือเปล่า?” ซูนีน่า ถาม หลิวกํา หลังจากที่เธอแก้ไข PDA เธอต้องการแอบดูข้อมูลส่วนตัวของ หลิวกํา แต่เธอกลับพบเพียงข้อมูลส่วนตัวของคนอื่น
“ใช่แล้ว pda นี้เป็นของเขา มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่สามารถปกป้องเขาได้ เขาถูกซอมบี้ฆ่าตาย…” หลิวกํา ขมวดคิ้ว
ตั้งแต่เริ่มต้นเมื่อ หลิวกํา พบเจียงจินหยวน เขามีความตั้งใจที่จะนํา pda มาเป็นของตัวเอง แต่ความคิดชั่วร้ายของเขาลดลงเมื่อ เจียงจินหยวน ช่วยเขาหาคนที่สําคัญที่สุดในชีวิตของเขา นั่นคือ ยินฮี จากจุดนี้ หลิวกํา รู้สึกว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณของเจียงจินหยวน และไม่สามารถตอบแทนได้ หลิวกํา สัญญาว่าจะปฏิบัติภารกิจสุดท้ายของเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังไม่สามารถทําได้
“มันมีข้อมูลทางพันธุกรรมและความทรงจําทั้งหมดของเขาก่อนที่จะถูกย้ายมาในโลกนี้ มันเก็บไว้ในรูปแบบของข้อมูลสํารอง ฉันมีความคิดที่จะสร้างร่างใหม่ให้กับเขาด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถสื่อสารความคิดของเขาได้” ซูนีน่ากล่าว เธอต้องการทดสอบการตอบสนองของ หลิวกํา
“โอ้?” หลิวกํา ตกใจและมองไปที่ ซูนีน่า เจียงจินหยวน ได้สํารองข้อมูลไว้ใน pda อย่างนั้นหรอ ?มนุษย์สามารถเก็บข้อมูลและหน่วยความจําของตัวเองเป็นข้อมูลสํารองได้อย่างนั้นหรอ? มันเป็นเรื่องที่แปลกมาก
“ในห้องปฏิบัติการของเรากําลังค้นคว้าข้อมูลอยู่ ฉันได้สร้างร่างของตัวเองให้กระจัดกระจายไปทั่วในทะเลลึก ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณนี้เป็นเพียงหนึ่งในนั้น ดังนั้นฉันจึงไม่กลัวภัยคุกคามจากคุณ เพราะมันหมายความว่าคุณไม่สามารถที่จะฆ่าฉันได้ ฉันแค่อยากช่วยคุณ” ซูนีน่า กําลังพูดถึง ฉากในความฝันที่ หลิวกํา แทงเธอ
ตอนเธอถูกแทงนั้นเธอรู้สึกเสียใจจริงๆแต่เมื่อ หลิวกํา ช่วยฆ่า เบียงเคอเถา ให้กับเธอตอนนี้ความรู้สึกดีๆของเธอกลับคืนมาอีกครั้งดังนั้นเธอจึงให้อภัยเขา
“ตกลง ถ้าคุณสามารถชุบชีวิตเขาได้ผมจะเป็นหนี้คุณ” หลิวกํา ต่อ ซูนีน่า ทันที
“ถ้าอย่างนั้นเพื่อแลกกับความช่วยเหลือ ฉันสามารถแลกมันกับการจูบคุณได้ไหม?” ซูนีน่า หัวเราะคิกคักและท้าทาย หลิวกํา
“ ไม่ได้” หลิวกํา ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“อ่า…ทําไมล่ะ ฉันช่วยคุณ เพราะฉันชื่นชอบคุณ” ซูนีน่า รู้สึกท้อแท้
“คุณรู้จักผมมาก่อนใช่ไหม?” หลิวกํา ถามอีกครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอใบ้เรื่องนี้ ต้องมีเหตุผล ฃที่เธอยอมช่วยเหลือเขา
ในขณะนั้นก็มีเสียงดังมาจากห้องแยกมันเป็นเสียงเหมือนการแจ้งเตือน สมาชิกคนหนึ่งที่ได้รับผิดชอบในการตรวจสอบที่จอดเรือวิ่งมาหา ซูนีน่า อย่างรวดเร็ว
“มีปัญหากับเรือเหาะของพวกเขาฉันต้องการแก้ไขมันให้ฉันยืม pda ของคุณ!” ซูนีน่า รีบวิ่งไปเธอรู้สึกกังวลมาก
ยินฮี รีบวิ่งไปกับสุนัขของเธอเช่นกันดูเหมือนเธอจะรู้ผิดปกติ
“คุณทําอะไรลงไป?” หลิวกํา ยกร่างของ เบียงเคอเถา ขึ้นมาจากพื้นแล้ววิ่งออกไปยังห้องแยก
“ ผมได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังยานแม่ มันต้องเป็นหนึ่งในระบบของยานแม่ เมื่อไม่มีบุคลากรที่สามารถอยู่ที่นี่ได้จะทําให้เรือเหาะทําลายตัวเอง ถ้าเราไม่ออกจากพื้นที่ในตอนนี้พวกเราจะตาย!” เบียงเคอเถา ได้ยินเสียงไซเรนร้องเตือนจากเรือเหาะของเขาทําให้เขาเข้าใจอย่างรวดเร็ว
“คุณสามารถแก้ปัญหานี้ได้ไหม?” หลิวกํา เดินไปหา ซูนีน่า
“ ยังคงอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ” ซูนีน่า ตอบ เธอไม่สามารถเปิดประตูเรือเหาะได้ แม้แต่การสแกนลายนิ้วมือและดวงตาของ เปียงเคอเถา ประตูก็ไม่ยอมเปิด เห็นได้ชัดว่าผู้ควบคุมเรือเหาะลํานี้เป็นยานแม่ มันได้ลบอํานาจของ เปียงเคอเถา ออกไปแล้วใช้เครือข่ายของยานแม่แฮกเข้ามาแล้วพบว่าการติดต่อกับสุนัขหุ่นยนต์นั้นได้สูญหายไปดังนั้นมันจึงเริ่มระบบทําลายตนเอง
ซูนีน่า ไม่สามารถเข้าไปในเรือเหาะได้ เธอหวังว่าการใช้ pda จะช่วยให้เธอสามารถควบคุมระบบของเรือเหาะจากระยะไกลได้
“เขายังมีประโยชน์อยู่ไหม?” หลิวกํา จับ เปียงเคอเถา ในขณะที่เขาถาม ซูนีน่า
“ยานแม่ตัดสินใจทิ้งเขาแล้วตอนนี้เขาไม่เหลือประโยชน์ใดๆ” ซูนีน่า ตอบ หลิวกํา
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนไหนคุณสัญญาว่าจะไม่ฆ่าผม…” เปียงเคอเถา ตระหนักว่าเขากําลังอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบและพยายามที่จะเตือนความจํา หลิวกํา
“ สัญญาของผมมีไว้สําหรับคนที่มีค่า แต่แย่หน่อยที่ตอนนี้ คุณมันไร้ค่าแล้ว” หลิวกํา บีบไปที่หัวของ เปียงเคอเถา จนเละเป็นข้าวต้ม
น่าเสียดายที่ไม่มีหมอกดําปรากฏ แต่มีปฏิกิริยาจากแหวนที่ หลิวกํา สวมใส่อยู่ มันเหมือนกับช่วงเวลาที่เขาได้ความเป็นเจ้าของจากมีดที่อยู่ในนาฬิกาของเขา เขาสามารถจัดเก็บอุปกรณ์บางอย่างไว้ในนาฬิกาข้อมือเช่นเดียวกับสิ่งนี้
หลิวกํา ดึงแหวนออกมาจากนาฬิกาของเขาและวางไว้บนนิ้วมือ ตอนนี้แหวนให้ทําพันธะผูกพันกับเขาแล้วเขาสามารถควบคุมมันได้อย่างเต็มที่ เมื่อเขามุ่งจิตใจไปยังแหวนเขาสามารถเปิดเข้าพื้นที่จัดเก็บขนาดเล็กได้ พื้นที่จัดเก็บนี้ไม่ใช่สถานที่แต่ดูเหมือนว่ามันคงอยู่ด้วยพลังความคิดของเขาและลอยอยู่รอบตัวเขาสังเกตเห็นบางอย่างที่อยู่ภายใน นอกจากนี้เขายังพบสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ใส่อยู่ในพื้นที่มิตินี้
