This Star is a bit Salty – ตอนที่ 31 นายคือหลี่หาน?

This Star is a bit Salty บทที่ 31 นายคือหลี่หาน?

หมู่บ้านหยวนซี

หลี่หานคัดผักขึ้นมายางชนิด ปิดผนึกและแพ็คใส่กล่อง

จากนั้นเขาก็ขี่มอเตอร์ไซค์และนําผักไปที่เมือง เขาวางแผนที่จะส่งผักไปให้ซูอนิ่ง

 

นอกเมืองนั้นมีแค่ที่ทําการไปรษณีย์เท่านั้นและไม่มีส่งของด่วน

 

หลี่หานตั้งใจจะส่งของด่วน

หลังจากตระเวนหาบริษัทจัดส่งด่วน

 

” หนุ่มน้อย นี่มันอะไรกัน?”

“ผักนะครับ”

 

“ผัก?” ส่งผักแบบจัดส่งด่วน? ”

“อืม ได้ไหม?”

 

“ได้ ยังไงก็เถอะ ผักต้องบรรจุใส่กล่องพิเศษซึ่งค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างสูงเกินราคาผัก นายไม่จําเป็นต้องจัดส่งด่วนก็ได้นะ”

 

“ไม่เป็นไร ส่งไปเถอะ ผักพวกนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วล่ะ

 

” ทําไม?”

 

“เพราะรสชาติที่อื่นไม่ดีเท่านี้ยังไงล่ะ”

 

” ก็ได้ งั้นฉันจะคํานวณราคาเอง”

” ฝากด้วยครับ”

ภายใต้สายตาสงสัยของเจ้าหน้าที่ หลี่หานจ่ายค่าจัดส่งและจาก

เมื่อหลี่หานออกไป พนักงานก็พึมพําว่า “ละลายเงินชัดๆ ”

หลี่หานยิ้มและเดินไปที่ประตู เขาขี่มอเตอร์ไซค์และเตรียมที่จะออกไป

 

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นซูอรี่ลิ้งที่โทรเข้ามา

“ฉันรู้แล้ว ว่าทําไมเธอถึงเขียน การแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่าขึ้นมา”

 

” เห็นโฆษณาของความสนุกของเด็กแล้วเหรอ?”

“ใช่ นายแต่งเรื่องขึ้นมาใช่หรือไม่?”

 

” แต่งขึ้นบ้าอะไรกัน? ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเขียนขึ้นเพื่อให้เด็กๆมีนิทานดีๆอ่าน ”

 

“หึ! เชื่อตายแหละ แล้วเธอทําอะไรอยู่นะ? ”

“ฉันเพิ่งส่งผักไปให้เธอไง กําลังจะกลับ”

“โอ้ ขอบคุณนะ ขับรถดีๆล่ะ”

 

วันรุ่งขึ้น

 

หลี่หานนําตะกร้าผักสองใบใหญ่ไปที่ตลาดในเมืองอีกครั้ง

หลังจากที่ไม่ได้ขายมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้กลับมาขายอีกครั้ง

 

ทันทีที่เขาจอดรถเสร็จ เขาก็ได้ยินใครบางคนพูดด้วยความปิติยินดีว่า “ไอ้หนุ่มข ในที่สุดนายก็กลับมาฉันรอเธอมาขายผักทุกวัน เลยนะ รู้ไหม? ”

หลี่หานยิ้มและกล่าวว่า ” ผมมาขายทุกวันไม่ได้หรอกครับแปลงผักที่บ้านมีแค่สองสามแปลงเองผักโตไม่ทันหรอก”

 

“เห้อ! นั่นสินะ งั้นวันนี้ฉันต้องซื้อมากขึ้นอีกซักหน่อยแล้วแหละ

ลูกค้าคนนี้พึ่งซื้อเสร็จ ไม่นานลูกค้าเก่าก็เห็นว่าหลี่หานมาตั้งแผงลอยอีกก็พากันเข้ามาล้อม

 

เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย หลี่หานตัดสินใจที่จะจํากัดการซื้อ

 

เขาเคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

 

หากจํากัดการซื้อ แม้ว่าจะยังไม่สามารถตอบสนองลูกค้าทุกคนได้แต่อย่างน้อยก็ทําให้ลูกค้าที่สามารถซื้ออาหารมีจํานวนมากขึ้น

ลูกค้าที่เบียดเสียดอยู่ข้างนอกไม่ต้องกังวลว่าผักจะขายหมด

 

และจะไม่มีใครเบียดเข้ามาให้วุ่นวาย

 

เป็นเช่นนั้น คนที่ถูกเบียดเสียดอยู่ข้างนอกได้ยินหลี่หานพูดเช่นนี้การเคลื่อนไหวของพวกเขาก็เบาลงมาก

 

เมื่อเห็นสถานการณ์สงบลง หลี่หานก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง

อก

ธุรกิจนี้ดีเกินไปและบางครั้งก็น่ารําคาญ

แต่ละคนสามารถซื้อได้แค่จานเดียว ทําให้คิดเงินได้ง่ายมากขึ้น

 

นี่เป็นผลพวงที่ไม่คาดคิดเล็กน้อย

 

ทันใดนั้น มีมือหนึ่งวางถุงถั่วสี่ฤดูลงบนถาดเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์

-หานไม่มองก็รู้ว่าเจ้าของมือเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน

ถั่วสี่ฤดู หนึ่งชั่งครึ่ง เจ็ดหยวนห้าเหมา”หลี่หานมองไปที่หน้าจอ lcd ของเครื่องชั่งและกล่าว

 

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างชัดเจนเขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเบาๆ

 

เป็นหญิงสาวจริงๆ

นอกจากนี้หลี่หานยังเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน

 

เขามาที่นี่ครั้งแรกเมื่อสิบวันก่อนเพื่อขายผัก

ลูกค้าคนที่สองในวันนั้นคือผู้หญิงคนนี้ที่ซื้อแตงกวาและถั่วไป

ในเวลานั้นหลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ยังมีหญิงสาวที่สวยงามแบบนี้อาศัยอยู่ด้วย

 

หลังจากนั้นก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนี้มาซื้อผักอีกเลย

ไม่คิดว่าวันนี้เธอจะมาอีกครั้ง

 

” ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง ยินดีต้อนรับ” หลี่หานยิ้มและพูด

ขอบคุณ!”

หญิงสาวพูด และหลังจากนั้นเธอจ้องมองไปที่หลี่หานราวกับว่าเธอต้องการที่จะเห็นอะไรบางอย่างจากใบหน้าของหลี่หาน

 

หลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

 

หญิงสาวคนนี้มองเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาหล่อเกินไปใช่ไหม?

 

หลี่หานกระแอมไอเบาๆ เป็นสัญญาณให้กับหญิงสาว?

 

เมื่อหญิงสาวตระหนักว่าเธอเสียมารยาท ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อยและกล่าวว่า “ฉันขอโทษ แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? ”

 

หลี่หานพยักหน้าและกล่าวว่า ”แน่นอน”

 

หญิงสาวกล่าวว่า “คุณชื่อหลี่หาน?” ”

หม?

มันเป็นแบบนี้นี่เอง

หลี่หานเข้าใจว่าทําไมเธอถึงจ้องมองเขาตลอดเวลา

เมื่อคิดดูแล้ว หญิงสาวคนนี้ได้โพสต์ข้อความผ่านอินสตาแกรมเกี่ยวกับการแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า” และเดาว่าเขาคือผู้เขียนการแข่งขันระหว่างกระต่ายกับเต่า”

ถ้าเธอได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในตลาดในวันนั้นก็คงเดาได้ไม่ยาก

 

หลี่หานไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “อืมฉันเองแหละ”

”เป็นคุณจริงๆด้วย” ในใจของหญิงสาวเกิดความรู้สึกยากที่จะอธิบาย

เธอพบว่าครั้งสุดท้ายที่เธอพบหลี่หานเธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจ

เนื่องจากหลู่หานมีพรสวรรค์ในการเขียนเรื่องราว นอกจากนี้อายุยังน้อย แต่ทําไมเขาต้องขายผักที่นี่ด้วย?

ดูจากท่าทางแล้วยังรู้สึกพอใจกับการขายผักแบบนี้อีกด้วย

นี่ไม่ใช่การเสียพรสวรรค์ไปอย่างสูญเปล่าหรอกเหรอ?

ใช่ มีอีกคําถามที่สําคัญกว่านั้น

 

หญิงสาวมองไปที่หลี่หานและกล่าวว่า ” ตอนนี้มีคนคาดเดาบนอินเทอร์เน็ตว่าคุณและผู้เขียน “จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต”เป็นคนเดียวกันจริงเหรอ? ”

หลี่หานพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่มันเป็นความจริง”

หม?

 

หญิงสาวตกใจ!

อาจเป็นเพราะคําตอบของหลี่หานนั้นตรงไปตรงมาเกินไป

หรืออาจเป็นเพราะเธอพร้อมที่จะได้ยินคําปฏิเสธโดยหลี่หาน

 

หลี่หานยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ทําให้หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวและไม่ได้เตรียมตัวไว้ในใจ

ดูเหมือนว่าในใจของเธอคงคิดว่าทั้งสองคนไม่ใช่คนเดียวกัน

” คุณ… มันเป็นเรื่องจริง… จริงๆเหรอ? ”หญิงสาวยืนยันอีกครั้ง

“ใช่แล้ว!”

คําตอบของหลี่หานยังคงตรงไปตรงมา

 

บางทีมันอาจตรงไปตรงมาเกินไปจนทําให้หญิงสาวรู้สึกสงสัยและพูดว่า“เป็นไปไม่ได้” ”

เธอไม่เชื่อ และหลี่หานก็ไม่ได้บังคับให้เธอเชื่อ เขาจึงพูดว่า“ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ ถ้าเธอเชื่อก็ใช่ ถ้าเธอไม่เชื่อก็ไม่ใช่แค่นั้นแหละ ”

ทําไมคําพูดของหลี่หานถึงลึกซึ้งและคาดเดาไม่ได้?

หญิงสาวพบว่าหลี่หานที่อยู่ตรงหน้าเธอเริ่มไม่เข้าใจมาก

ขึ้นเรื่อยๆ