วิกเตอร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวและตบมืออย่างมีความสุข “เอาล่ะ ไรน์และชาเวลล์พัฒนาฮาร์ปซิคอร์ดเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่กี่วันก่อน มาลองฮาร์ปซิคอร์ดใหม่กันเถอะ! พวกเจ้าทุกคนตามมาได้! ข้ารู้สึกว่าข้าไม่ควรเรียกว่าฮาร์ปซิคอร์ดอีกต่อไป เพราะเสียงและระดับเสียงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สำหรับข้า นี่คือการปฏิวัติของเครื่องดนตรี!”
เมื่อเห็นความสุขบนใบหน้าของเขา ลูเซียนสามารถบอกได้ว่า วิกเตอร์พอใจกับการพัฒนาอย่างมาก
“อาจารย์วิกเตอร์ ในฐานะผู้ริเริ่มปรับปรุงฮาร์ปซิคอร์ด ท่านน่าจะตั้งชื่ออย่างเป็นทางการของสิ่งประดิษฐ์ใหม่นี้นะครับ” ขณะที่พวกเขากำลังเดินขึ้นไปชั้นบน ล็อตต์พูดประจบกับอาจารย์
“ใช่แล้ว ไรน์ ชาเวลล์ และข้าคุยถึงชื่อของมาแล้ว แต่เราไม่สามารถหาชื่อที่เหมาะสมได้” วิกเตอร์มองลูเซียนด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา “ลูเซียนเจ้าคิดยังไง?”
“ข้าหรือขอรับ?” ลูเซียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“แน่นอนว่าเจ้ามีส่วนช่วยในเรื่องนี้ เราต้องการฟังความคิดของเจ้า” วิกเตอร์กล่าว “อืม…ไรน์ชื่นชมความซับซ้อนในการทำงานของมัน เขาจึงอยากตั้งชื่อว่าฮาร์ปซิคอร์ดเชิงกล ข้าหมายถึง ไรน์ เป็นอัจฉริยะทางดนตรีแต่ไม่เก่งในการตั้งชื่อเครื่องดนตรีใหม่ ‘ฮาร์ปซิคอร์ดเชิงกล’ ข้าไม่ชอบชื่อนี้เลย”
“แล้วท่านคิดอย่างไรครับ” ลูเซียนถาม
“จริงๆ…ข้าอยากได้ชื่อใหม่มากกว่า เครื่องดนตรีใหม่นี้ผสมผสานทั้งคุณสมบัติของฮาร์ปซิคอร์ดและแคลฟวิคอร์ด มีช่วงเสียงที่กว้างกว่าเมื่อเทียบกับรุ่นก่อน ดังนั้นข้าขอตั้งเป็น… ซูเปอร์คอร์ด!”
“……” ทุกคนรวมถึงลูเซียนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับชื่อนี้
“แล้วชื่อเปียโนฟอร์ต ฟังดูเป็นไงขอรับ?” ลูเซียนกล่าวด้วยความไม่แน่ใจ
“เปียโนฟอร์ต? ชื่อใหม่แต่ฟังดูแปลกๆ ดี” วิกเตอร์ใช้มือลูบคางอย่างครุ่นคิด
“เสียงจากเครื่องดนตรีใหม่เป็นส่วนเสริมของเสียงจากฮาร์ปซิคอร์ด” ลูเซียนพยายามทำให้ชื่อดูเข้าท่า ลูเซียนรู้ว่าในโลกของเขา เปียโนตัวแรกที่ผลิตโดยคริสโตโฟรี ชาวอิตาลี ถูกเรียกว่า “เปียโนฟอร์ด” เป็นชื่อแรก ในภาษาอิตาลีเปียโนหมายถึง “นุ่มและดัง” ลูเซียนต้องการใช้ชื่อนี้ เพราะคงจะดีถ้าเขาสามารถเล่นเครื่องดนตรีที่เกือบจะเหมือนเปียโนบนโลกใบนี้ได้
“เปียโนฟอร์ด…เปียโนฟอร์ด…” วิกเตอร์คิดว่าชื่อนั้นค่อนข้างน่าสนใจหรือ “แค่ ‘เปียโน’ ก็พอ” ลูเซียนประหลาดใจมากที่วิกเตอร์ชอบชื่อนี้
“ข้าชอบชื่อ ‘เปียโน’” เฟลิเซียเห็นด้วยซึ่งยิ่งเกินความคาดหวังของลูเซียน เป็นครั้งแรกที่เฟลิเซียแสดงความชื่นชมกับความคิดของลูเซียน ใบหน้าที่งดงามของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อย “ข้าไม่รู้ว่าทำไม…ข้าแค่รู้สึกว่ามันเป็นชื่อที่เหมาะกับมัน”
วิกเตอร์พยักหน้าด้วยความสับสนเล็กน้อย “ใช่…ข้ารู้สึกแบบเดียวกับเฟลิเซีย เปียโน … รู้สึกว่าควรเรียกมันว่าเปียโน…แปลก…”
“ใช่…..ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” ลูเซียนตื่นเต้นนิดหน่อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งวิกเตอร์และเฟลิเซียมีความรู้สึกพิเศษเกี่ยวกับชื่อ ดังนั้น เขาจึงรีบเบี่ยงเบนความสนใจทันที “ข้าได้ยินคนเล่นดนตรีในห้องซ้อมชั้นบน”
“ใช่แล้ว ไรน์มาวันนี้ ข้าไม่ได้บอกงั้นรึ?” วิกเตอร์ตอบอย่างมีความสุข
ใบหน้าของเฟลิเซียตอนนี้แดงเหมือนมะเขือเทศสุก
ไรน์นั่งอยู่หน้า ‘เปียโน’ ผมของเขาเป็นสีขาวและมีเสน่ห์ชวนมอง ไหล่ แขนและนิ้วมือของเขาพรมบนแป้นคีย์บอร์ดเปียโนโดยที่ไม่ขยับไหล่และช่วงแขน จากนั้นเพลงที่ไพเราะก็ไหลออกมาจากเครื่องดนตรี
พวกเขาดื่มด่ำกับความสุขของเพลง ไม่มีใครทำเสียงดังจนกระทั่งไรน์เล่นจนจบ ลูกศิษย์ทุกคนและวิกเตอร์จึงเริ่มปรบมือให้กับการแสดงที่ยอดเยี่ยม
“ท่านไรน์! ในฐานะนักไวโอลินชั้นยอด ช่างน่าทึ่งที่ทักษะการเล่นเปียโนของท่านก็ยังยอดเยี่ยม น่าอัศจรรย์จริงๆ” ดวงตาของเฟลิเซียเปล่งประกาย “การแสดงของท่านสูสีกับท่านหญิงซิลเวียเลย!”
ไรน์ยืนคำนับพวกเขาโดยมือขวาวางทาบบนหน้าอกซ้ายของเขาอย่างสง่างาม เขาพยายามเล่นเพลงเดียวกันทั้งแคลฟวิคอร์ดและเปียโนเพื่อดูความแตกต่าง เขาหันไปหาเฟลิเซียแล้วยิ้มพร้อมกล่าวว่า “ข้าดีใจมากเฟลิเซีย แต่ข้าไม่สามารถแข่งกับซิลเวียได้เพราะนางเป็นคนที่เขียนเพลงนี้ทั้งหมด”
ซิลเวียเป็นนักแคลฟวิคอร์ดที่ดีที่สุดในนครอัลโต เนื่องจากแคลฟวิคอร์ดเหมาะสำหรับการเล่นในพื้นที่ที่ค่อนข้างเล็ก เช่น ในห้องนั่งเล่นหรือแม้แต่ห้องนอน ซิลเวียจึงมักได้รับเชิญจากเหล่าชนชั้นสูงให้ไปบรรเลงเสมอ ยิ่งพูดกันว่าซิลเวียเป็นพระสหายคนสนิทของเจ้าหญิงนาตาชา ยิ่งทำให้เธอมีชื่อเสียงในสมาคมมากขึ้น
ในขณะที่ไรน์กำลังบรรเลง ลูเซียนให้ความสำคัญกับการเคลื่อนไหวของนิ้วมือมากเป็นพิเศษ ในเวลาเดียวกันเขาพบหนังสือที่มีประโยชน์ในห้องสมุดห้วงจิตที่จะอธิบายเรื่องนี้ การดัดแปลงเครื่องดนตรีเป็นสาเหตุหลักของการเปลี่ยนแปลงของการวางนิ้วรวมถึงรูปแบบและการเปลี่ยนแปลงแนวทางโดยรวม เปียโนที่อยู่ข้างๆ พวกเขามีแปดสิบแปดคีย์และคันเหยียบที่หลายคัน ซึ่งใกล้เคียงกับเปียโนสมัยใหม่บนโลกของเขา ดังนั้น ลูเซียนคิดว่าการวางนิ้วบนเปียโนในแบบสมัยใหม่น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
บนโลกของเขามีผู้เคยเล่น แคลฟวิคอร์ดด้วยมือข้างละสามนิ้ว จากนั้นนักเปียโนชื่อดัง ‘บาค’ ก็เริ่มใช้นิ้วโป้งและนิ้วก้อยของเขา เมื่อเปียโนได้รับความนิยม โชแปงจึงเล่นลิ่มนิ้วคีย์บอร์ดสีดำด้วยนิ้วหัวแม่มือและนิ้วก้อยนั้นทำให้เกิดการปฏิวัติครั้งที่สอง
เมื่อลูเซียนกำลังทบทวนหนังสือเกี่ยวกับการวางนิ้วมือขั้นพื้นฐานภายในห้วงจิต วิกเตอร์ก็บอกกับไรน์เกี่ยวกับชื่อใหม่ของเครื่องดนตรี ปรากฎว่าไรน์ชอบชื่อใหม่นี้ด้วยเช่นกัน
“มานี่สิ ลูเซียน มานั่งหน้าเปียโน ข้าจะแสดงการเล่นพื้นฐานให้เจ้าดู” วิกเตอร์พูดกับเขา
ลูเซียนเดินไปหาวิกเตอร์ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ทันทีที่เขานั่งบนม้านั่ง ลูเซียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ม้านั้นมันเตี้ยเกินไปสำหรับเปียโน
“อาจารย์วิกเตอร์ ข้าขอม้านั่งที่สูงกว่านี้ได้ไหม” ลูเซียนถาม
“ทำไมละ? เจ้ากับไรน์ความสูงไม่ได้ต่างกันมาก มันควรจะพอดีสิ” วิกเตอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ลูเซียนยื่นแขนของเขาออกไปต่อหน้าวิกเตอร์ “แต่ถ้าข้านั่งบนม้านั่งที่มีความสูงขนาดนี้ ข้าก็สามารถใช้ได้แค่นิ้วและข้อมือของข้าเท่านั้น แล้วถ้าข้าต้องการใช้แขนขยับขึ้นและรวมถึงใช้ไหล่ของข้าด้วย ข้าก็ต้องการม้านั่งที่สูงกว่านี้ ไม่อย่างนั้นมันจะดูอึดอัดเกินไปขอรับ”
“นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่ควรขยับแขนและไหล่ มันดูไม่สง่างาม!” วิกเตอร์ค่อนข้างจริงจัง “ลืมเรื่องที่เจ้าเห็นในร้านเหล้าเสีย เจ้าเห็นไหมว่าไรน์เล่นอย่างไร? เขาเคยใช้แขนและไหล่ของเขาที่ไหน”
ปฏิกิริยาของวิกเตอร์อยู่ในความคาดหมายของลูเซียน การใช้นิ้วมือเล่นเปียโนแบบสมัยใหม่ค่อนข้างเป็นเรื่องยากที่จะได้รับการยอมรับโดยนักเปียโนที่มีชื่อเสียงมากในเวลานี้ ในสายตาของพวกเขา นักเปียโนที่ใช้นิ้วเล่นเปียโนแบบสมัยใหม่อย่าง ฟรันทซ์ ลิสท์ ก็เคยโดนมองว่าหยาบคายในสายตาของพวกเขา ทั้งวิธีการแกว่งแขนและไหล่มันดูไม่สุภาพและเหมือนกับการทุบทำลายเปียโน
“ใช่แล้ว ลูเซียน นักดนตรีในร้านเหล้าไม่มีการศึกษา ข้ารู้ว่า…อืมม…เจ้าอาจโตมาในสภาพแวดล้อมนั้น แต่ตอนนี้เจ้าอยู่ที่นี่ มันถึงเวลาที่เจ้าจะเห็นว่าการเล่นดนตรีที่สง่างามเป็นอย่างไร” เฮโรโดทัสฉวยโอกาสสบประมาทคำพูดของลูเซียนทันที
“อาจารย์วิกเตอร์ เปียโนเป็นเครื่องดนตรีใหม่” ลูเซียนอธิบายอย่างใจเย็น “ข้ารู้สึกว่านักดนตรีที่เล่นเครื่องดนตรีควรขึ้นอยู่กับคุณสมบัติของมัน ในฐานะที่พัฒนามาจากฮาร์ปซิคอร์ด เปียโนจึงเหนือกว่าทั้งด้านเสียงและช่วงเสียง ถ้าใช้ความแข็งแรงของแขนและไหล่ด้วยจะทำให้บรรเลงได้ดีกว่าขอรับ”
ไรน์ก้าวไปข้างหน้าและยิ้มให้กับวิกเตอร์ “ข้าเห็นด้วยกับลูเซียน จำการอภิปรายเกี่ยวกับการวางนิ้วเมื่อหลายปีที่ผ่านมาได้ไหม? นี่อาจเป็นไปได้ว่า เราสามารถสร้างความแตกต่างที่แท้จริงอีกครั้งขึ้นมาได้”
วิกเตอร์คิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พูดว่า “เอาละ เราอาจจะลองดู แต่ลูเซียน ถ้าความคิดนั้นผิด เจ้าจะใช้เวลานานมากที่จะปรับเปลี่ยนวิธีการเล่นและเริ่มต้นฝึกใหม่ เจ้าแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้?” ลูเซียนพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น
ในสายตาของลูกศิษย์คนอื่นๆ ลูเซียนเป็นเพียงเด็กผู้ชายที่หยิ่งยโสที่พยายามจะสร้างความประทับใจให้กับอาจารย์วิกเตอร์และไรน์ในแบบโง่ๆ
……………………………………….
