ดวงตาสีม่วงของนาตาซาเป็นประกายด้วยท่อน ‘อัลเลโกร’ หลังจากฟังสองท่อนแรก นางรู้ได้ทันทีว่าเพลงนี้จะไม่ทำให้นางผิดหวัง
เฟลิเซียปล่อยมือเคลื่อนไหวตามอารมณ์โดยไม่รู้ตัว ความกังวลทั้งหมดของนางหายสิ้น และดวงตาของนางก็เริ่มเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เพลงนี้เป็นเพลงที่วิเศษที่สุดที่นางเคยได้ยิน แม้จะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเพลงทั้งหมด
ความหฤหรรษ์ ความอภิรมย์ ความนุ่มนวล และความสง่างาม แขกบางคนในงานเลี้ยงผงกศีรษะเบาๆ ตามจังหวะของเพลง พวกเขารู้สึกอยากเต้นรำ รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้า
นิ้วมือที่เรียวยาวและสวยงามของลูเซียนเคลื่อนไหวบนคีย์บอร์ดอย่างนุ่มนวนและเป็นอิสนะ นิ้วมือ ข้อมือ แขนและแม้กระทั่งร่างกายของเขาทำงานผสานร่วมกันอย่างลงตัว เพื่อให้เพลงที่บรรเลงบนเปียนโนนี้ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ
นอกเหนือจากท่วงทำนอง ท่วงท่าการบรรเลงของลูเซียนยังเป็นของกำนัลในสายตาแขกทุกคน
ชนชั้นสูงวัยหนุ่มสาวหลายคนกำลังเพลิดเพลินกับเสียงเพลง และต้องการเรียนรู้การบรรเลงของลูเซียน สตรีสูงศักดิ์ทั้งหลายต่างก็จ้องมองลูเซียนด้วยความชื่นชมอย่างยิ่ง
“ช่างเป็นสุภาพบุรุษที่งามสง่าและเต็มไปด้วยพรสวรรค์!” เหล่าสตรีผู้ดีต่างก็อัศจรรย์ใจประหนึ่งการเล่นเปียโนนั้นเป็นการแสดงความงดงามทางศิลปะอย่างหนึ่ง
ไม่กี่นาทีต่อมา ลูเซียนก็กดคีย์สุดท้ายของเปียโน มือขวาของเขายกขึ้นราวกับนักเต้นบัลเลต์จรดปลายเท้าลงบนพื้น เพื่อบอกว่าเขาได้บรรเลงเพลงเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว
จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นโค้งคำนับให้นาตาซา เฟลิเซีย และแขกที่มาร่วมงาน
ผู้ที่ได้รับฟังเพลงของลูเซียนหยุดชะงักไปครู่หนึ่งราวกับว่าพวกเขาต้องใช้เวลาเรียกสติกลับมาจากความประหลาดใจและความตื่นเต้น ไม่กี่วินาทีต่อมาลูเซียนก็ได้รับเสียงปรบมือดังสนั่นจากแขก
“งดงาม สง่างาม และสมดุล ข้าภูมิใจในตัวเจ้าลูเซียน!” นาตาซาแสดงความคิดเห็น “เพลงนี้จะกลายเป็นเพลงเซเรเนดชิ้นเอก”
ใบหน้าของเฟลิเซียแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้น “ลูเซียน ขอบคุณเจ้ามากสำหรับของขวัญ ข้าว่างานฉลองพิธีบรรลุนิติภาวะของข้าต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ดนตรีเพราะเซเรเนดของเจ้าแน่ๆ”
ลูเซียนกอดเฟลิเซียเบาๆ และตบไหล่นาง
จากนั้นเขาก็กลับไปสมทบกับนักดนตรีอีกครั้ง
“ลูเซียนเจ้าเป็นอัจฉริยะจริงๆ เปียโนบากาแตลเพลงนี้เป็นเพลงบรรเลงที่สวยงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้ยินมา” คริสโตเฟอร์ยิ้มและดวงตาของเขาส่องแสงระยิบระยับด้วยความชื่นชม
“ไม่มีใครสงสัยความสามารถของเจ้าอีกต่อไปแล้วลูเซียน” ซิลเวียพยักหน้า นางประทับใจมากกับการเคลื่อนไหวของนิ้วมือ ข้อมือ และแขนของลูเซียน ตอนเขาเล่นเปียโนที่เป็นเครื่องดนตรีชนิดใหม่นี้ ในความคิดของนาง เปียโนไม่ได้ด้อยไปกว่าไวโอลิน ซึ่งเป็น ‘ราชินีแห่งเครื่องดนตรี’ ทั้งหมด
ในฐานะอาจารย์ของลูเซียน วิกเตอร์ภูมิใจอย่างยิ่ง “ข้าเชื่อว่างานชิ้นนี้จะกลายเป็นงานเพลงยอดนิยมสำหรับงานเลี้ยงและงานราตรี หรือแม้แต่จะนิยมมากกว่าซิมโฟนีแห่งชะตาชีวิต” จากนั้นวิกเตอร์หยุดคิดก่อนจะกล่าวต่อ “สิ่งที่ข้าชื่นชมมากที่สุดคือเจ้าใช้ทักษะการเล่นที่ท้าทายมากมายในบากาแตลเพลงนี้ แม้เซเรเดนของเจ้าจะจับใจ แต่ก็ไม่สามารถเป็นกระแสนิยมหลักของดนตรีในอัลโต้ได้”
ลูเซียนพยักหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขามักจะขอบคุณความช่วยเหลือที่วิกเตอร์มีให้เขามาตลอด แต่เขาก็รู้ว่าอนาคตของเขาอาจจะไม่เกี่ยวข้องกับดนตรีอีกเลย เพราะเส้นทางที่เขาเลือกคือ ‘เวทมนตร์’ หลังจากที่เขาได้รู้ว่าไรน์บอกเขาว่า ‘สภาเวทมนต์แห่งทวีป’ อยู่ที่ไหน เขาจะออกจากนครอัลโต้ในทันที ลูเซียนไม่อยากให้วิกเตอร์ผิดหวัง
ในขณะที่นักดนตรีส่วนใหญ่แสดงความประหลาดใจในความสามารถอันยอดเยี่ยมของลูเซียน แต่เม็กแคนซีดูไม่พอใจเอาเสียเลย เขามองไปที่จูเลียนด้วยความผิดหวังอย่างมาก แล้วเขาก็ก้าวออกมาข้างหน้าราวกับว่าอยู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างกระแทกเขา
เม็กแคนซีชี้ไปที่ลูเซียนและพูดด้วยเสียงอันดังต่อหน้าแขกทั้งหลาย “ไม่มีทางที่นักดนตรีที่เพิ่งฝึกหัดจะสามารถเขียนเพลงอะไรแบบนี้ได้! เจ้าคนน่ารังเกียจ เจ้าต้องขายวิญญาณให้ปีศาจแน่นอน!”
แขกทุกคนตกใจมาก พวกเขาหันไปมองเม็กแคนซีราวกับว่าเขาเป็นคนบ้า นั่นเป็นข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงมากต่อลูเซียน กล่าวอีกนัยหนึ่งเม็กแคนซีต้องการให้ลูเซียนตาย
“ระวังคำพูดของเจ้าเม็กเคนซี!” วิกเตอร์ดูโกรธและมีสีหน้าเคร่งเครียดมาก “ลูเซียนมีพรสวรรค์อย่างมากและเขายังตั้งใจทำงานอย่างมากด้วย” เขาเป็นคนแรกที่ออกตัวแทนลูเซียน ในขณะที่ล็อตต์และเฮโรโดตัสยังคงนิ่งเงียบ เมื่อเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาที่เกี่ยวข้องกับปีศาจ แม้แต่เหล่าชนชั้นสูงก็ยังไม่กล้าปกป้องศิษย์ร่วมสำนัก
“ท่านเป็นอาจารย์ของลูเซียน แน่นอนที่ท่านจะพูดปกป้องเพื่อเขา” เม็กเคนซีมองไปรอบๆ แขกทั้งหลาย “ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีท่านเชื่อจริงๆ หรือว่าคนอนาถาที่เพิ่งเริ่มเรียนดนตรีไม่กี่เดือนก่อนจะสามารถบรรลุถึงระดับนี้ได้”
แขกเริ่มกระซิบกัน อันที่จริงความจริงที่ว่าในเวลาเพียงไม่กี่เดือนในการเรียนรู้ของชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนหนึ่ง จะทำให้เขาสามารถจัดการแสดงดนตรีของตัวเองขึ้นมานั้นก็นับน่าประหลาดใจมากจริงๆ
“เจ้าทรยศพระเจ้าแห่งสัจธรรม” เม็กแคนซีกล่าวด้วยความชั่วร้าย
ตอนนี้ทุกคนกำลังจับจ้องไปที่ลูเซียน จังหวะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง นาตาซาก็พูดกับเม็กแคนซีอย่างช้าๆ แต่ทรงอำนาจ
“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากให้ลูเซียนถูกเผาบนตะแลงแกงขนาดไหน เม็กแคนซี” รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าที่สวยงามของนาตาซา “แต่เม็กแคนซี ลูเซียนเป็นที่ปรึกษาดนตรีส่วนตัวข้า เจ้าคิดว่าข้าโง่มากพอที่จะรับคนที่ขายวิญญาณให้ปีศาจมาเพื่อทำงานรับใช้หรือ?”
“กระหม่อม… ไม่ กระหม่อมไม่ได้พูดอย่างนั้นฝ่าบาท” เม็กแคนซีรู้สึกสับสนเพราะคำพูดของเจ้าหญิง
“แล้วเจ้าหมายถึงอะไร” นาตาซาถามอย่างจริงจัง
“กระหม่อม… กระหม่อมหมายถึง… มันไม่ปกติสำหรับ…” เม็กแคนซีพูดตะกุกตะกัก
นาตาซาตัดบทเขาทันที “นั่นคือเหตุผลที่เราเรียกเขาว่า ‘อัจฉริยะ’ ลูเซียนได้รับรางวัลจากราชตระกูลของข้าและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาก้าวหน้าเช่นนี้ เจ้ามีอะไรจะพูดถึงเรื่องนี้อีกไหม?”
สีหน้าของเม็กแคนซีแดงเหมือนมะเขือเทศ เขาอ้าปากราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวเหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลม “แน่นอนพะยะค่ะ พระองค์พูดถูกแล้ว กระหม่อม… กระหม่อมคิดมากเกินไป”
จากนั้นเม็กแคนซีก็หาข้อแก้ตัวและออกจากงานเลี้ยงตามด้วยบาเร็ตและเคลเมนอย่างสิ้นท่า ในขณะที่จูเลียนพูดกับคริสโตเฟอร์อย่างจริงใจว่า “ข้าขอโทษที่ข้าหยิ่งยโสมากไป ข้าต้องการที่จะอยู่ในนครอัลโต้นานๆ เพื่อเรียนรู้จากนักดนตรีที่ยอดเยี่ยม… อัลโต้เป็นสวรรค์ของนักดนตรีจริงๆ”
“ยินดีต้อนรับจูเลียน” คริสโตเฟอร์พยักหน้าให้เขา “สมาคมของเราต้องการเด็กรุ่นใหม่และเราจะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน”
จูเลียนหยิบไวน์แก้วหนึ่งแล้วหันมาเผชิญหน้ากับลูเซียน “ข้าต้องยอมรับว่าเซเรเนดของเจ้าดีกว่าข้า ข้าต้องการที่จะเรียนรู้จักเจ้าและสักวันหนึ่งข้าจะไล่ตามเจ้าให้ได้”
“ข้าขอให้ท่านประสบความสำเร็จ” ลูเซียนยกแก้วน้ำขึ้นเล็กน้อย
เพลงสำหรับงานเลี้ยงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นลูเซียนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยหญิงสาวชนชั้นสูงหลากหลาย
“ท่านอีวานส์ ข้าขอเต้นรำกับท่านได้ไหม”
“ท่านอีวานส์ ท่านมีเสน่ห์มากเวลาเล่นเปียโน!”
“ท่านลองดูที่มือของข้าสิ ท่านว่าข้าจะเหมาะกับการเล่นเปียโนไหม”
น้ำหอมหลากหลายกลิ่นจากเหล่าหญิงสาวทำให้ลูเซียนถึงกับเวียนหัว โชคดีที่ในตอนนั้นเองเฟลิเซียเข้ามาแก้สถานการณ์ให้ลูเซียนด้วยการเต้นรำกับเขา หลังจากนั้นเขาเดินหนีไปที่ระเบียงเพื่ออยู่ให้ห่างจากสตรีเหล่านั้น
……………………………………….
