Thunder with Prayer ตอนที่ 2

​

 บทนำ 

สวัสดีครับ ผม สายฟ้า.. 

ทุกคนเคยอธิษฐานหรือขออะไรสักอย่างให้กับตัวเองหรือว่าคนอื่นบ้างไหมครับ แน่นอนว่าทุกคนต้องเคย แต่ผมไม่เลย เพราะชีวิตของผมตั้งแต่เกิดมานั้น ผมเป็นคนที่ให้ในสิ่งที่คนอื่นต้องการมาโดยตลอด ดั่งเช่น คำอธิษฐาน 

สเปเชี่ยลของผมมีแค่ร้อยในล้านเท่านั้น ผมจึงต้องอยู่กับมันจนกว่าชีวิตผมจะจบสิ้นลง แต่ก่อนที่ชีวิตห่วยๆ มันจะจบ ผมจะต้องเจอกับอะไรบ้างล่ะ 

‘เราเลิกกันเถอะสายฟ้า ฉันคิดว่า..เราสองคนคงไม่เหมาะสมกัน ไม่ใช่ว่าสายฟ้าไม่ดีนะ แต่เราเองแหละที่ไม่ดี ขอโทษนะ’  

‘หนูตัดสินใจแล้วว่าจะหมั้นกับคนที่พ่อหนูเตรียมไว้ให้ ปล่อยให้เรื่องของเราสองคนเป็นความทรงจำที่ดีเถอะนะคะพี่สายฟ้า’  

‘พี่กับแม่จะย้ายไปอยู่นอร์เวย์ด้วยกัน เราคงจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะสายฟ้า พี่รักเธอมากนะ แต่..’  

แต่ผมก็ถูกหลอก 

ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตผมล้วนแต่มีเป้าหมายแตกต่างกันออกไป ผมยังเคยคิดเลยว่าถ้าผมไม่มีสิ่งพิเศษในตัว คนที่เข้ามาในชีวิตของผมจะต้องการอะไรอีก คงอาจจะเป็น เงิน หน้าที่การงาน หน้าตาทางสังคม ไม่ว่าจะมองทางไหนมันก็แย่ทุกรูปแบบ 

หนึ่งครั้งในหนึ่งปีเท่านั้นที่ผมจะสามารถทำให้คำอธิษฐานของใครก็ตามเป็นจริงได้ คำขอของผมทำให้คนที่ผมรักประสบความสำเร็จในทุกอย่าง ยกเว้นแต่เพียงเรื่องของผมคนเดียว เพราะหลังจากที่คำอธิษฐานของผมสัมฤทธิ์ผล คนที่ผมรักหมดหัวใจก็เริ่มหายออกไปจากชีวิตทีละคน พวกเขาทุกคนต่างเติบโตและมีชีวิตที่ดีกันหมด จนในบางครั้ง..ผมก็ยังถามตัวเองว่าการมีชีวิตเพื่อคนอื่นแบบนี้ มันยังเรียกว่าชีวิตอยู่อีกเหรอ 

ผมก็แค่หวังว่าสักวันจะมีชื่อของผมอยู่ในคำอธิษฐานนั้น 

ขอแค่สักครั้ง..ที่ผมได้พบเจอกับคนที่รักผมด้วยหัวใจอย่างแท้จริง 

-สายฟ้า- 

“ไอฐาน!! ไออธิษฐานโว้ยยยยยยยยย” 

เสียงเรียกของนายเรชดังสนั่นอยู่บริเวณหน้าบ้านสองชั้นในหมู่บ้านแย้มจิตรสักพักใหญ่ ไม่รู้ว่าผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนี้จงใจตะโกนเรียกเพื่อนหรือเรียกคนทั้งหมู่บ้านกันแน่ ไม่นานเกินรอประตูบ้านหลังนี้ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับสีหน้าซังกะตายของใครบางคน ขายาวก้าวเดินดุ่มๆ ออกมาพลางยกมือข้างหนึ่งท้าวเอวตัวเองอย่างหงุดหงิด 

“เออๆๆ กูมาแล้ว นี่มึงจะตะโกนโวยวายหาบรรพบุรุษมึงหรือไง โทรไลน์มาก็ได้ ไอห่า!” นายอธิษฐาน วีร์ชาพิภัทร ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำโวยใส่ทันทีหลังเปิดประตูเดินพ้นออกไปจากตัวบ้าน 

“ก็กูคิดว่ามึงยังไม่ตื่นนี่หว่า” 

“บ่ายสอง นี่ถ้ากูยังไม่ตื่นก็คงนอนตายไปละ” 

“หึ.. กูล่ะอย่างชอบตอนเห็นมึงทำหน้ามุ่ยเนี่ย ฮ่าๆๆ ” 

นายเรชจึงได้แต่หัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีกับคำตอบของเพื่อนรัก เขาเดินกลับเข้าไปในรถและเตรียมตัวสตาร์ทรถเก๋งคันหรู ส่วนหนุ่มหล่อหน้าตาจิ้มลิ้มก็มีหน้าที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเหมือนอย่างเคย เวลาไปทำงานเรชจะขับรถมารับนายอธิษฐานแทบทุกวัน และหากว่าเพื่อนรักของเขาไม่ว่าง ฐานก็จะนั่งรถแท็กซี่หน้าหมู่บ้านไปเอง ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่ารถยนต์ส่วนตัวนั้นถูกขายออกไปตั้งแต่ตอนที่พ่อของเขาเสีย หากว่าในอนาคตมีเงินก้อนใหญ่มาช่วยใช้หนี้ได้ก็อาจจะได้รถคันใหม่กลับมา 

“แล้วนี่..มึงคิดดีแล้วเหรอวะที่จะไปลาออกอะ มึงไม่ได้งอนๆ กับพี่เป้แล้วอยากจะพาลลาออกนะเว้ย เฮ้อ.. ไอฐาน กูว่ามึงควรคิด” 

“กูทบทวนเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ละ” 

“…..” 

“กู..คิดว่าพี่เขาไม่ได้รักกูแล้วว่ะ” 

“มึง” 

“กูเลยอยากจะไปหางานที่อื่นทำ กูไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่อยากทำงานในที่ที่ต้องเจอเขาทุกวัน กูว่ากูทำใจไม่ได้” 

ฐานกัดฟันแน่นพลางเบี่ยงสายตาเจ็บปวดออกไปทางอื่น เล่นเอาเรชเงียบไปราวกับถูกปิดปาก บรรยากาศในรถก็ตึงเครียดขึ้นมาซะดื้อๆ คนที่นั่งเงียบเป็นตุ๊กตาเลยสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มอธิบายให้เพื่อนรักฟังต่อ 

“กูเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้ชาย ตอนนี้เขาอายุมากแล้วก็คงจะอยากมีลูก อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนคนอื่น กูพยายามเข้าใจเขาทุกอย่างเลยนะไอเรช แต่กูแค่ไม่เข้าใจอยู่แค่อย่างเดียว” 

ทำไม..กูต้องมาเจ็บปวดกับความหวังที่ตัวเองตั้งไว้ซะสูงเฉียดหอไอเฟลด้วยวะ คงเพราะตั้งความหวังไว้สูงไง พอทุกอย่างมันไม่เป็นอย่างฝันก็ต้องเจ็บปวดเจียนตายอยู่แบบนี้ ฐานพูดพร่ำคนเดียวอยู่ภายในใจด้วยความรู้สึกแย่สิ้นดี 

“ทำไมเวลาที่เขาจะไปไหนไม่เคยบอกกูเลยสักคำ วันที่กูเจอกับปัญหาเขาก็หายไป แม่งไม่ว่างทั้งวัน ไม่มีเวลาให้กูทั้งวัน แต่กูก็พยายามทำความเข้าใจตลอด เฮ้อ..แต่สุดท้ายแล้วกูก็รู้..มันไม่มีใครยุ่งจนไม่มีเวลาหรอก แต่กูแค่ไม่สำคัญกับพี่เขาอีกต่อไปแล้วแค่นั้นเอง” 

ฐานคบกับแฟนตัวเองมาสี่ปี..สุดท้ายแล้วแฟนเขาก็ทำตัวห่างเหินเพื่อให้ฐานต้องเป็นฝ่ายต้องจำใจบอกเลิกก่อน ทั้งๆ ที่ในตอนนี้ฐานไม่ได้อยากจะจบความสัมพันธ์ลงเลยสักนิด เป็นไงล่ะ ชีวิตอันโชคดีของผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ทุกคนต่างอิจฉามาโดยตลอด เล่นทำเอาเขาเจ็บจนแทบพูดอะไรไม่ออกเลย 

“เฮ้อ กูเข้าใจมึงนะฐาน พักหลังมานี้กูเห็นมึงร้องไห้บ่อยเกินไปแล้ว ถ้ามึงอยากออกจากเรดคลับ งั้นกูจะออกด้วย” 

“มึงไม่ต้องออกหรอก ที่เรดคลับยังเป็นที่ของมึงอยู่ มึงยังมีฐานลูกค้า ยังมีคนที่เขาพร้อมจะเสียเงินเพื่อมึงอีกเยอะ แต่กูขอออกเถอะนะ กูทนทำงานที่นั่นไม่ได้จริงๆ ว่ะ” ฐานเอ่ยบอกเพื่อนตัวเองไปแบบนั้นโดยที่แววตาว่างเปล่ายังคงจ้องมองทางข้างหน้าอยู่ตลอด 

เรดคลับที่ถูกพูดถึงอยู่ในตอนนี้มันคือสถานที่ทำงานของเขากับเรชและรวมไปถึงน้องๆ อีกหลายคน มันคือสถานบันเทิงที่โด่งดังมากในย่านนี้ ซึ่งมันจะเป็นแนวชายหญิงคอยเอนเตอร์เทนแขกที่เข้ามาเที่ยวเพื่อหาความสนุกสนาน ในทุกๆ อาทิตย์จะมีการจัดเรียงลำดับตัวท็อปของเรดคลับ ใครได้ยอดเงินสูงสุดจากแขก คนนั้นก็จะได้เป็นอันดับหนึ่งของที่นั่น และมันก็เป็นสถานที่ที่ทำให้ฐานกับพี่เป้ได้มาพบเจอกัน 

พูดแล้วก็น่าใจหาย..เขาเองที่หลงคิดว่าพี่เป้จะเป็นคนที่รักเขาหมดหัวใจแท้ๆ 

‘ยังไงพี่เป้เขาก็เป็นแขกวีไอพีของที่นี่ มึงก็ระวังใจมึงหน่อยแล้วกันไอฐาน หลอกเอาเงินเอาทองได้ แต่อย่าให้ใจเชียวนะมึง เดี๋ยวจะเจ็บ!’  

ฐานจำเป็นจะต้องไปลาออกและก็รีบหางานใหม่ให้เร็วที่สุด เพราะเขาไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้ตัวเองกลายเป็นบ้าอีกต่อไปแล้ว.. 

(RED CLUB)  

“ทำไมพี่แอนดูไม่ตกใจเลยวะที่มึงจะออก ทำไมเขาไม่ห้ามวะ มึงเป็นถึงตัวท็อปของที่นี่เลยนะ” 

“ก็แค่เคยเป็น” 

“เฮ้ย มันแปลกดิไอฐาน หรือว่าพี่เขาจะรู้อยู่แล้วว่ามึงจะออก?” 

เสียงของเรชยังดังไล่หลังเขามาติดๆ นี่ขนาดคนที่ลาออกจากงานประจำคืออดีตตัวท็อปอย่างฐาน ไอเพื่อนรักมันยังเป็นเดือดเป็นร้อนกังวลใจแทนขนาดนี้เลย ว่าแล้วฐานก็กวาดสายตามองไปยังบริเวณภายในร้านที่ปราศจากผู้คน ถึงแม้เวลานี้คลับยังไม่เปิดแต่ยังมีแสงไฟจากเวทีและก็หน้าจอใหญ่ๆ ด้านหน้าเปิดไว้อยู่เป็นปกติ 

แต่แล้วภาพบนหน้าจอก็ฉายเด่นชัดให้เห็นถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เขาเองคุ้นเคยดี เธอคือ ปิ่นหงษ์ น้องสาวที่รู้จักกันจากเรดคลับ หญิงสาวหน้าตาดีที่คนอย่างฐานเชื่อใจและไว้ใจที่สุด ในตอนนี้เธอกลับกลายเป็นตัวท็อปของเรดคลับภายในไม่กี่วัน 

“ดะ เดี๋ยวนะมึง ชื่อคนสนับสนุนรายใหญ่ของปิ่นหงษ์ก็คือพี่เป้..” เรชคงจะอ่านถึงบรรทัดข้างล่างเหมือนกันกับเขาในตอนนี้ 

“หึ กูรู้แล้วล่ะว่าทำไมพี่แอนถึงไม่รั้งกู เพราะว่าเขามีตัวท็อปคนใหม่แล้วนี่ไง” 

ฐานกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกที่เหมือนตัวเขาเองแทบล้มทั้งยืน ก่อนที่จะรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาและรีบกดโทรหาพี่เป้ให้เร็วที่สุด ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่าเรื่องของเขากับแฟนหนุ่มมันจะต้องจบลง แต่อธิษฐานก็อยากจะพูดความในใจทุกอย่างก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้ เขาไม่มั่นใจเลยด้วยซ้ำว่าแฟนหนุ่มของเขายังรู้สึกเหมือนเดิมอยู่ไหม 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง 

แต่แล้วเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของใครบางคนก็ดังแว่วขึ้นมาไม่ไกล นั่นจึงทำให้ฐานหยุดนิ่งและค่อยๆ เหลือบสายตามองไปยังห้องแต่งตัวฝั่งตรงข้าม มันคือห้องแต่งตัวที่เขากับพี่เป้ชอบแอบไปจู๋จี๋กันตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ สิ่งที่ทำให้ฐานพาร่างกันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองมาหยุดอยู่ยังหน้าห้องนี้ก็คงจะเป็นเสียงร้องของปิ่นหงษ์ 

“อื้มมม อ๊ะๆๆ พ..พี่เป้ขา..อย่างนั้นแหละค่ะ..ทำแบบนั้น..ปิ่นชอบ” 

“…..” 

มันเหมือนกับว่าตอนนี้หัวสมองของเขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น สติและความรู้สึกนึกคิดล่องลอยออกไปไกลแสนไกล หัวใจที่ทุกข์ทรมานมาโดยตลอดด้านชาจนไร้ซึ่งความเจ็บปวดใด มันจะต้องเจ็บสักแค่ไหนกันนะ ที่ผ่านมามันต้องเจ็บถึงขนาดไหน..จนทำให้ผู้ชายที่เคยอ่อนแอคนนี้ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว 

คมมีดที่ถูกกรีดลึกเข้าไปถึงกระดูก มันคงจะเป็นความรู้สึกปวดร้าวจนชินชาแบบนี้เองสินะ.. 

“เชี้ย..อ..ไอฐาน..” 

เรชกระซิบเรียกสติเพื่อนตนในทันทีเมื่อเห็นว่าฐานยืนตัวแข็งทื่อกับภาพตรงหน้า ใช่..แฟนของฐานกำลังร่วมรักกับผู้หญิงที่เขาเคยหลงเชื่อว่าเธอจะเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ พวกเขาคือชายหญิงสองคนที่เขาเคยรักมากที่สุด ในตอนนี้ใจอันแหลกสลายของเขามันไม่หลงเหลือความรู้สึกนั้นอีกต่อไป ความสัมพันธ์ที่พวกเขาสร้างมาด้วยกันตลอดระยะเวลาหลายปี แทบไม่น่าเชื่อว่ามันจะพังทลายได้เพียงไม่กี่วินาที 

แต่ก่อนที่ฐานจะทิ้งประโยคอันเรียบเฉยแล้วเดินออกไปจากเรดคลับ ร่างบางก็กระตุกยิ้มด้วยความเจ็บปวดพลางหันไปจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของเรช แน่นอนว่าเพื่อนรักคงไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่าจะมาเจอภาพทุเรศๆ แบบนี้ 

“กูจะไปหางานทำที่กรุงเทพฯ และจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก”  

ลาก่อนเรดคลับ ลาก่อนความเลวร้าย 

ลาก่อน..ความรักอันแสนทรมาน อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย 

​