บทที่ 113 หนี
บทที่ 113 หนี
เมื่อจงลี่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เลยพูดว่า “สมัยนี้คนหนุ่มสาวคลั่งไคล้ดารา คุณควรสวมมันไว้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตรงนี้อยู่ตรงหัวมุม คงไม่มีใครมาหรอกค่ะ”
จงลี่ส่งจดหมายแนะนำตัวให้เธอ ซองเป็นทรงสี่เหลี่ยมและถูกผนึกด้วยขี้ผึ้ง มุมขวาล่างถูกประทับด้วยตราประทับของจงลี่
“คุณส่งมันไปที่ 1045 ถนนหลิงเกอได้ทันที และถ้าเจ้าของที่พักถามเกี่ยวกับมัน ก็มอบมันให้เขาโดยตรงได้เลย”
ขณะที่คนทั้งสองกำลังคุยกัน ชายสองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังก็มองหน้ากัน
หนึ่งในนั้นชี้นิ้วแล้วลดเสียงลง “หัวหน้า นั่นคือจงลี่และซูโย่วอี๋หรือเปล่า?”
ชายในชุดสูทพยักหน้าและพูดว่า “อย่าเอะอะ เรามาดูกันดีกว่าว่าพวกเขากำลังทำอะไร บางทีเราอาจได้ข่าวใหญ่ก็ได้”
หลังจากแยกจากจงลี่แล้ว ซูโย่วอี๋ก็นั่งแท็กซี่ตรงไปที่ถนนหลิงเกอ บนรถแท็กซี่ ซูโย่วอี๋ถูซองจดหมายและสงสัยว่ามีอะไรอยู่ข้างใน แต่จงลี่บอกไว้ว่าเธอยังเปิดมันไม่ได้
หลังจากขับรถไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมง คนขับก็หยุดที่หน้าบ้านสไตล์ยุโรปหลังหนึ่ง แล้วพูดว่า “คนสวย เธออยู่ที่นี่เหรอ?”
ซูโย่วอี๋เงยหน้าขึ้นและหมายเลขประตูบนผนังอ่านได้ชัดเจนว่า 1045 “ใช่ค่ะ ขอบคุณมาก”
หลังจากแท็กซี่ออกไป ถนนทั้งเส้นก็เงียบสงบและไร้ผู้คน
ซูโย่วอี๋มองไปที่คฤหาสน์ข้าง ๆ เธอ สนามหญ้านั้นได้รับการตัดแต่งอย่างสวยงาม แต่แปลงดอกไม้หน้าประตู 1045 กลับเต็มไปด้วยวัชพืช และประตูเหล็กก็เป็นสนิม ดูเสื่อมโทรมไม่น้อย
ตรงนั้นมีป้ายไม้ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นหญ้าซึ่งมีวัชพืชขึ้นปกคลุม ซูโย่วอี๋เดินเข้ามาและเห็นข้อความบนนั้น ‘สำนักงานใหญ่ฮิลล์เบิร์ตประจำประเทศจีน’
มันอยู่ที่นี่จริง ๆ!
สีหน้าของซูโย่วอี๋แปลกไป จากนั้นเธอกดกริ่งหน้าประตูสามครั้ง ไม่นานก็มีคนออกมาเปิดประตู
เขาเป็นชายหนุ่มที่ผมยุ่งเหยิง สวมเสื้อกั๊กสีขาว กางเกงสแล็กสีดำ และรองเท้าแตะสีน้ำเงิน
ซูโย่วอี๋จำวันที่เธอยังเป็นแม่บ้านตัวอ้วนเมื่อเดือนก่อนได้อยู่เลย แทนที่จะรู้สึกรังเกียจ เธอกลับยิ้มให้คนตรงหน้า
ชายหนุ่มมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและพูดอย่างกระวนกระวายใจ “คุณมาผิดที่หรือเปล่า?”
ซูโย่วอี๋ชี้ไปที่ป้ายไม้และพูดว่า “ถ้านี่คือสำนักงานของฮิลเบิร์ตในประเทศจีน ก็ไม่ผิดค่ะ”
เมื่อได้ยินเธอพูดชื่อมหาวิทยาลัยอย่างถูกต้อง ชายหนุ่มก็เปิดประตู
“ไม่มีใครมาที่นี่เกือบปีแล้ว คุณมาที่นี่ทำไม?”
ซูโย่วอี๋ยื่นจดหมายแนะนำด้วยมือทั้งสองข้างและกล่าวว่า “นี่คือจดหมายแนะนำการรับเข้าที่เขียนขึ้นโดยที่ปรึกษาจงลี่ เขาขอให้ฉันส่งให้คุณเป็นการส่วนตัว”
ชายหนุ่มแสดงอาการแปลกใจ หลังจากผ่านไปหลายปี จงลี่ก็ตกลงที่จะใช้โควตาแนะนำแล้วสินะ
เขาหยิบซองจดหมายขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง ใช่ มันเป็นถุงกระดาษของฮิลเบิร์ตโดยเฉพาะ
ซูโย่วอี๋ถอดหน้ากากออกและเผยให้เห็นใบหน้าของเธอ
ชายหนุ่มหยุดชั่วขณะและเกาศีรษะอย่างไม่สบายใจ “มากับผม คุณมีความสัมพันธ์กับจงลี่ยังไง?”
“ฉันเข้าร่วมรายการวาไรตี้ ‘22 วันปั้นดาว’ ที่จัดโดยเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์น่ะค่ะ และจงลี่ก็เป็นอาจารย์ของรายการนี้”
ชายหนุ่มพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนกว่าตอนแรก “สำเนียงคุณดูไม่เหมือนคนปักกิ่ง?”
หลังจากถามและตอบคำถาม เขาก็ได้รู้เรื่องราวของซูโย่วอี๋ไม่น้อย
ทั้งสองมาที่ห้องหนังสือบนชั้นสองและพูดว่า “รอที่นี่ ผมจะไปตามผู้อำนวยการเหอให้”
หลังจากออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็เดินไปยังห้องนอนในสุดและตบหน้าปลุกผู้อำนวยการเหอที่กำลังกรนเสียงดัง
“อาจารย์ครับมีคนต้องการจะสอบเข้าที่ฮิลเบิร์ตปีหน้า”
ผู้อำนวยการ เขาใจร้อนมากเมื่อมีคนปลุก “อะไรนะ?”
ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง และผู้อำนวยการก็เลียปากอย่างกระหาย “ไม่มีใครในจีนที่สอบผ่านฮิลเบิร์ตมาหลายปีแล้ว เพราะอย่างนี้ฉันถึงต้องยังอยู่ในที่ห่วย ๆ แบบนี้ไง ไม่สามารถเลื่อนตำแหน่งได้ด้วยซ้ำ ไล่เธอไปซะ บอกแค่ว่าเรายอมรับจดหมาย”
ชายหนุ่มนึกถึงใบหน้าของซูโย่วอี๋ และอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมเขาว่า “ผู้หญิงคนนั้นดูดีทีเดียวนะครับ บางทีเธออาจจะสอบผ่านก็ได้ ทำไมไม่ไปพบเธอล่ะครับ”
“เธอมาคนเดียวเหรอ?”
ชายหนุ่มรู้ว่าผู้อำนวยการต้องการสาว ๆ มาสมัคร
“ถึงไม่มีพื้นฐานมากนัก แต่ก็ได้รับการแนะนำมาจากจงลี่…”
ผู้อำนวยการขัดจังหวะทันทีและต่อว่าชายตรงหน้าว่า “อย่าสร้างปัญหา ตอนนี้ฉันอยากจะเกษียณอย่างเงียบ ๆ ไม่อยากให้ใครมารบกวน”
หลังจากนั้นไม่นานเสียงกรนก็ดังขึ้น
ชายหนุ่มทำได้เพียงหันหลังกลับ เมื่อก่อนที่เพลงจีนได้รับความนิยมไปทั่วโลก และนักร้องชื่อดัง อย่าง หลินลี่ ได้ถือกำเนิดขึ้น สำนักงานของฮิลเบิร์ตในประเทศจีนก็กลายเป็นสถานที่ยอดนิยม และใครหลายคนต่างก็ตะเกียกตะกายมาที่นี่
“ใครจะคิดว่าจะไม่มีผู้สืบทอดการร้องเพลงของจีน และสถานะสำนักงานในประเทศจีนก็ยิ่งตกต่ำ”
แม้แต่พนักงานยังถูกปลดออกจนเหลือเพียงสองคน!
ผู้อำนวยการทนความทะเยอทะยานจนผมหงอก แต่ก็ไม่สามารถเลื่อนตำแหน่งได้เป็นเวลาสิบปี ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะไม่ตั้งใจทำงานขนาดนี้
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ซูโย่วอี๋จึงเงยหน้าขึ้น และชายหนุ่มคนนั้นก็ยืนอยู่ที่ประตู
“ผอ. เขายุ่ง ๆ อยู่น่ะครับ คงไม่สามารถออกมาพบได้ แต่ผมได้ให้จดหมายแนะนำกับเขาไปแล้ว”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นซูโย่วอี๋จึงยืนขึ้นและพูดว่า “ขอโทษนะคะ แล้วการประเมินการรับเข้าจะติดตามผลยังไง?”
ชายหนุ่มเกาหัวแล้วพูดว่า “ทิ้งเบอร์โทรของคุณไว้ แล้วเราจะแจ้งให้คุณทราบเอง”
ถึงผู้อำนวยการจะไม่สนใจ แต่เขายังสามารถรายงานชื่อของซูโย่วอี๋ให้วิทยาลัยทราบได้
หลังจากมองไปรอบ ๆ ซูโย่วอี๋ก็ถามว่า “ให้เขียนไว้ที่ไหนดีคะ?”
“เอ่อ ขอโทษด้วยครับ คุณบอกผมได้เลย ผมจะบันทึกในโทรศัพท์ของผม”
ซูโย่วอี๋บอกหมายเลขโทรศัพท์ของเธอ
เดิมทีเธอต้องการปรึกษาเกี่ยวกับการประเมินของวิทยาลัย แต่คนในสำนักงานดูจะยุ่ง ๆ และซูโย่วอี๋ก็ไม่ใส่ใจที่จะถาม
ชายหนุ่มพาเธอไปที่ประตูแล้วพูดว่า “ช้าลงหน่อย”
ในขณะนี้ ชายสองคนกำลังยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน แสร้งทำเป็นถ่ายรูปกันและกัน ขณะที่แอบถ่ายภาพซูโย่วอี๋
“หัวหน้า เรายังต้องตามเธออยู่หรือเปล่า?”
ชายในชุดสูทมองภาพในกล้องด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ รูปนี้ก็พอ”
ศิลปินที่เตรียมเซ็นสัญญากับเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์แอบวางแผนที่จะสมัครเข้าวิทยาลัยดนตรี ไม่ว่าบริษัทจะรู้หรือไม่ก็ตาม สาธารณชนจะต้องไม่รู้เรื่องนี้แน่
ซูโย่วอี๋ตั้งใจที่จะเข้าร่วมในการคัดเลือกของฮิลเบิร์ต เพียงหัวข้อนี้ก็ได้รับความสนใจมากพอแล้ว
ชายในชุดสูทรีบกลับไปที่สำนักงานพร้อมกล้องของเขา และพาดหัวข่าวอย่างเป็นทางการในคืนนั้นคือ ‘ศิลปินคนใหม่ของเทียนฉี ซูโย่วอี๋ ต้องสงสัยว่าติดต่อกับวิทยาลัยฮิลเบิร์ต’
ข่าวนี้ถูกส่งต่อและแสดงความคิดเห็นมากมายภายในสิบนาที
บัญชีอย่างเป็นทางการของข่าวเย็นเฉิงตงไม่สามารถรองรับปริมาณการใช้งานจำนวนมากได้ ทำให้มันขัดข้องเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะกู้คืนได้
สื่อหลักต่าง ๆ ก็ส่งต่อข่าวนี้เช่นกัน รวมถึงโพสต์วิเคราะห์ต่าง ๆ เช่น ‘หาเส้นทางอื่น’ หรือ ‘ไม่พอใจประธาน’ ปรากฏขึ้นบ่อยครั้ง
ซูโย่วอี๋ได้รับการค้นหาความนิยมทันที
คนทั้งสองกลุ่มต่างแสดงความคิดเห็นของตัวเอง
คนกลุ่มหนึ่งสาปแช่งอย่างรุนแรง
[ซูโย่วอี๋กำลังจับปลาสองมือ? พฤติกรรมของเธอก็แย่เหมือนกันนะ]
[ถ้าต้องการไปเรียน ก็ควรตัดสินใจอย่างเด็ดขาด แต่กลับมาเซ็นสัญญากับเทียนฉีและติดต่อ ฮิลเบิร์ตอย่างลับ ๆ เนี่ยนะ?]
[เจ้าชายลู่แห่งตระกูลลู่ ศิลปินของคุณกำลังจะหนีไป คุณทนได้เหรอ แต่คนอื่นทนไม่ได้หรอกนะ]
[ทำพฤติกรรมแบบนี้มันถูกจริง ๆ เหรอ?]
[คนที่อกตัญญูแล้วจากไปเมื่อมีชื่อเสียงนั้นช่างน่าขยะแขยง]
