บทที่ 159 มาเป็นคู่นอนของผม
บทที่ 159 มาเป็นคู่นอนของผม
ซูหยินรู้สึกขัดแย้งภายในใจ ทั้งอับอาย ทั้งอัปยศอดสูที่ปะทะเข้าหากัน เธอผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน ด้วยแววตามีความหวัง “โย่วอี๋ เธอให้อภัยฉันได้ไหม?”
“ฉันแยกทางกับเขาแล้ว”
ท่าทางหวาดกลัวเช่นนั้นทำให้ซูโย่วอี๋รู้สึกแย่มาก
เธอยิ้มทั้งน้ำตาและยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนหน้าของซูหยิน “หยินหยิน เธอทำได้ดีมาก เก่งมากแล้วล่ะ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงไม่กล้าหาญได้แบบเธอหรอก”
”หลายปีที่ผ่านมา ฉันก็ทำร้ายตัวเองไปมากเหมือนกันเพื่อผู้ชายเลว ๆ อย่างเฉินเฉิน เหมือนกับว่าจะเป็นคนก็ไม่ใช่จะเป็นวิญญาณก็ไม่เชิง แล้วฉันก็ไม่ค่อยได้ติดต่อหาเธอด้วย แต่ฉันคอยติดตามเธอในทีวีอยู่ตลอด ฉันไม่ได้ติดต่อเธอไปก็เพราะคิดว่าเธอมีชีวิตที่มีความสุขดี”
ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น ทุก ๆ ครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้คน เธอดูเปล่งประกายสดใส สงบ และเต็มไปด้วยความมั่นใจ
เธอคิดว่าซูหยินสามารถยืนหยัดด้วยตัวคนเดียวได้ แต่กลับไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังเธอต้องพยายามมากแค่ไหน
“ถ้าหากว่าเธอสบายใจ ฉันอยากฟังเรื่องราวของเธอกับผู้ชายคนนั้น ได้ไหม?”
เธอไม่อยากให้ซูหยินแบกรับภาระอันหนักอึ้งแบบนั้นเอาไว้ในใจคนเดียว
ดวงตาของซูหยินฉายแววนึกย้อนกลับไป “ฉันอยากบอกเธอมานานมากแล้ว”
“เธอยังจำเรื่องอื้อฉาวของเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์ที่ทำให้ทั้งวงการบันเทิงช็อกเมื่อห้าปีก่อนได้ไหม?”
เมื่อห้าปีก่อน ซูหยินพึ่งเข้าไปเป็นเด็กฝึกในเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์ได้ไม่นาน และซูโย่วอี๋ก็ทำงานล้างจานในร้านอาหารเพื่อส่งให้เฉินเฉินเรียนต่อในมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ต้องแอบทำงานผิดกฎหมาย หัวหน้าก็ไม่ได้หักเงินเดือนของเธออีก
ซูโย่วอี๋ทำงานหลายอย่างเพื่อหาเงินให้ได้มาก ๆ วุ่นทำงานตั้งแต่เช้าถึงมืดค่ำ มีเพียงแค่ตอนดึก ๆ เท่านั้นที่สามารถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดตามข่าวคราวของซูหยินได้
เทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์เป็นเกณฑ์มาตรฐานของบริษัทในวงการบันเทิงที่มีชื่อเสียง เป็นสถานที่ที่ซูโย่วอี๋เชื่อมั่นมาโดยตลอด แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นข่าวอื้อฉาวครั้งใหญ่แบบนั้น!
ผู้จัดการแผนกดูแลเด็กฝึกของเทียนฉีเอนเทอร์เทนเมนต์พาเหล่าเด็กฝึกหญิงไปยังร้านเหล้าเพื่อพูดคุยเรื่องการทำงานร่วมกัน แต่แท้จริงแล้วมันคือธุรกิจสกปรกของพวกแมงดา
เพื่อจัดหาหญิงสาวหน้าตาดี!
เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไป คุณก็จะเหมือนกับแกะถูกเชือด พวกเขาล้วนมีวิธีที่จะทำให้คุณเชื่อฟังอย่างง่ายดายไม่ว่าคุณจะยินยอมหรือไม่ และทำให้คุณกลายเป็นของเล่นของพวกผู้ชายสารเลว
ตำรวจตามเบาะแสมาจนพบว่าเหล่าเด็กฝึกหลายคนถูกคนพวกนั้นหลอกไป บางคนถึงกับฆ่าตัวตาย
ซูโย่วอี๋เห็นข่าวแบบนั้นก็รีบโทรศัพท์ไปหาซูหยินในทันที เธอยังจำคำตอบของซูหยินในตอนนั้นได้ดี
‘ฉันไม่เป็นไร คืนวันนั้นฉันไม่สบายเลยไม่ได้ไป’
ซูโย่วอี๋จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และยังกำชับให้เธอดูแลตัวเองให้ดี ๆ
แต่มุมปากของซูหยินโค้งไปด้วยร้อยยิ้มอย่างเย็นชา “จริง ๆ แล้วคืนนั้นฉันอยู่ที่นั่นด้วย ผู้ชายสารเลวคนนั้นจะปล่อยผู้หญิงง่าย ๆ อย่างฉันไปได้อย่างไร ฉันเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ต่อให้ตายไปก็คงไม่มีใครรู้ พวกเขาชอบคนแบบฉันมากที่สุด”
ซูหยินยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์ คืนนั้นในร้านอาหาร เธอก็ไม่ไว้วางใจอะไรมาก ตอนที่อยู่ที่บริษัท ผู้จัดการดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี และคืนนั้นก็มีศิลปินในวัยเดียวกันไปด้วยหลายคน ซูหยินก็เลยไปด้วย
เมื่อเนื้อเข้าปากเสือ ซูโย่วอี๋ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นต่อไปเลย “คืนนั้นเธอ…”
ใบหน้าเล็ก ๆ ของซูหยินซีดลง “ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ คืนนั้นฉันหนีมาได้จริง ๆ แต่ก็พบกับหายนะรูปแบบอื่น มาคิดดูดี ๆ แล้วพูดไม่ถูกเลยว่าจุดจบแบบไหนจะดีกว่ากัน”
“ระหว่างที่กำลังกินข้าว ฉันระวังตัวมาก ฉันคอยสังเกตทุกสิ่งที่ตัวเองกินหรือดื่ม แต่ก็ถูกวางยาโดยไม่รู้ตัว ตอนที่สติของฉันเริ่มพล่ามัว ฉันอยากจะหนีไปแต่ก็ถูกผู้จัดการจับเอาไว้ และนำฉันไปให้กับผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง”
ซูหยินจำท่าทางอันโหดร้ายของผู้จัดการได้ดี เขาพวกผู้หญิงราวกับเป็นสินค้าที่รอให้เสนอราคา ‘คืนนี้เธออยู่เป็นเพื่อนประธานหวงไปแล้วกัน’
ซูหยินอยากจะปฏิเสธ แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง ทำได้เพียงปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นเอาตัวไป
ตอนนั้นเธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ?
คงจะกำลังภาวนาให้มีคนมาช่วยเหลือเธอ
หลังจากนั้นฮัวจิงก็ปรากฎตัว
ตอนที่ซูหยินถูกประธานหวงเอาตัวไปรอที่ลิฟต์ ไร้แรงต่อต้าน ฮัวจิงก็คว้าตัวเธอเอาไว้
แม้ว่าเขาจะไม่ได้คลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิง แต่ก็มักปรากฏอยู่ในวารสารทางการแพทย์ที่เชื่อถือได้ นับได้ว่าเขาอยู่ในระดับสูงสุดในแวดวงชนชั้นสูงของปักกิ่ง
ในตอนนั้นน้ำเสียงของประธานหวงไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่ได้โวยวาย “ผู้อำนวยการฮัวนี่คุณทำอะไรกันครับ?”
ใบหน้าของฮัวจิงยิ้มอย่างสุภาพ ‘เถ้าแก่หวง ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะถูกคนวางยานะครับ หากคุณไม่ค่อยมีความรู้ ผมจะรักษาให้เอง’
ซูหยินในตอนนั้นยังเด็ก ทั้งท่าทางและรูปร่างโดดเด่นกว่าพวกผู้หญิงเหล่านั้น ประธานหวงจะยอมปล่อยไปได้ยังไง
‘เรื่องของผม ผู้อำนวยการฮัวอย่ามายุ่งจะดีกว่า’
ฮัวจิงไม่เกรงกลัว ‘คนสวย ๆ แบบนี้ควรปล่อยให้มีชีวิตชีวาน่าจะดีกว่านะครับ’
ประธานหวงหน้าขึ้นสีเหมือนกำลังขายหน้าเป็นเพราะผลของยาในร่างกายด้วยบางส่วน
คนกลุ่มนี้ดูมีความสุขกันมาก ไม่เพียงแค่วางยาผู้หญิง แต่พวกเขายังเล่นยาอีกด้วย
ท้ายที่สุดประธานหวงก็ต้องรีบหาทางระบายความต้องการของตัวเอง เขาเลยไปหาผู้หญิงคนอื่นแทน
“ฮัวจิงพาฉันไปที่ห้องของเขาและไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เขาเพียงแค่ฉีดยาให้ ฉันพึ่งเคยพบเจอกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกก็กลัวจนห่อตัวเองอยู่บนเตียง”
ฮัวจิงเฝ้าเธอตลอดทั้งคืน
วันต่อมา หลังจากที่เรี่ยวแรงของซูหยินกลับมาเป็นปกติแล้ว เตรียมที่จะจากไป เธอก็ขอบคุณฮัวจิง
ฮัวจิงกลับเพียงแค่ถามว่าเธอชื่ออะไร
‘ฉันชื่อซูหยิน’
‘ซูหยิน?’
เสียงของฮัวจิงทุ้มและอ่อนโยน ซูหยินเริ่มสงสัยในตัวผู้ชายคนนี้อย่างควบคุมไม่ได้
หลังจากกล่าวลา ซูหยินกลับมาถึงบ้านแล้วก็ไม่กล้าไปที่บริษัท ตกบ่ายก็เห็นข่าวอื้อฉาวเรื่องเมื่อคืนนี้ถูกเปิดโปง
มีผู้หญิงคนหนึ่งน่าสงสารมาก เธอต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายและไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แถมในคืนนั้นยังมีผู้หญิงเสียชีวิตด้วย
นั่นก็คือเป้ยเป้ย เธอถูกลากขึ้นเตียงของประธานหวงแทนเพราะซูหยินหนีไปได้!
เธอถูกผู้ชายทำร้ายจนตาย
ซูโย่วอี๋ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกหวาดกลัว ด้านมืดของโลกใบนี้แย่เสียกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
แม้เธอจะค้นหาข้อมูลของข่าวเพิ่มเติมจากอินเตอร์เน็ต แต่คงเทียบไม่ได้เลยกับการที่ต้องพบเจอด้วยตัวเองสักครั้ง
โลกใบนี้ไม่มีความเห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริง
“หลังจากนั้นล่ะ?” ซูโย่วอี๋กุมมือซูหยินแน่น
“หลังจากนั้น ประธานฮัวมักจะปรากฏตัวในชีวิตของฉันทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ พวกเราเปลี่ยนผู้จัดการคนใหม่ ฉันกลายเป็นเด็กฝึกกลุ่มแรกที่ได้เปิดตัว ละครเรื่องแรกที่ได้เล่นก็ได้เป็นตัวหลัก ผู้จัดการก็มาถามฉัน ตอนที่เขาถามว่าฉันกับฮัวจิงมีความสัมพันธ์อย่างไร ฉันถึงพึ่งรู้ว่าเรื่องทุกอย่างที่มันเรียบง่ายขนาดนี้ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา”
ซูหยินคิดว่าฮัวจิงชอบเธอ เธอคิดทบทวนหลายครั้ง จึงตัดสินใจไปหาเขา ในเมื่อตัวเธอเองก็รู้สึกถึงบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ต่อผู้ชายคนนี้เหมือนกัน
ครั้งหนึ่งที่ซูหยินถ่ายละครเสร็จตอนดึก ฮัวจิงก็รอเธออยู่ที่ข้างทาง ซูหยินจึงขึ้นรถของอีกฝ่ายไป
‘คุณทำเรื่องพวกนี้หมายความว่าอย่างไร?’
ตอนนั้นซูหยินรับรู้ถึงเรื่องราวเบื้องหลังและตัวตนของฮัวจิง เธอคิดว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อเอาใจเธอ และก็น่าจะเป็นเพราะว่าเขาชอบเธอ
แต่เธอไม่คาดคิดว่าฮัวจิงจะทำลายภาพวาดฝันทั้งหมดของเธอ “มาเป็นคู่นอนของผม แลกเปลี่ยนสิ่งที่เท่าเทียมกัน ผมสามารถช่วยให้คุณได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ”
ซูหยินมองดูการแสดงออกที่ดูเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจของผู้ชายคนนี้ พยายามอดกลั้นไม่ให้ตบเขา “คุณสนใจแค่หน้าตาของฉันเหรอ?”
“ใช่”
นี่มันแตกต่างจากการขายตัวอย่างไร?
ซูหยินปฏิเสธในทันที
