ตอนที่4
Saifa talk.
“เฮียรักฟ้า รักมานานแล้วรู้รึป่าว”พี่มันพูดก่อนจะพลิกตัวลงมานอนข้างล่าง แล้วให้ผมนอนทับตัวพี่มันไว้ ทั้งที่ตรงนั่นของเรายังเชื่อมกันอยู่
“…”ผมเลยพยักหน้าก่อนจะซบหน้าลงที่แผงอกของพี่มัน จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะครับตลอดเวลาหลายปีมานี้ผมก็คิดไม่ต่างจากพี่มันเลยสักนิด ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของพี่มัน แต่พอพี่มันหายไปจริงๆผมก็อดคิดถึงพี่มันไม่ได้ จนคิดว่าถ้าไปเรียนไกลๆจะทำให้เลิกคิดถึงพี่มัน แต่ไม่เลยครับกลับตรงกันข้าม ยิ่งไปไกลแค่ไหนก็ยิ่งคิดถึงมากแค่นั่น
สามปีก่อน
ครืดดด…ครืดดด…
โทรเข้า>>>พี่เอก
“ครับ”ผมรีบคว้ามือถือที่วางไว้บนหัวเตียงมากดรับสาย จะมีใครโทรมาหาผมล่ะครับถ้าไม่ใช่พี่เอก เพื่อนพี่ชายผม เมื่อคืนผมอ่านหนังสือจนดึก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ถ้าพี่เอกไม่โทรมาผมคงได้ตื่นเอาตอนเย็นนั่นแหละครับ
/เปิดประตูให้พี่หน่อย ขับรถกลับไม่ไหว/พอได้ยินปลายสายบอกแบบนั่น ผมเลยกดวางสาย ก่อนจะลุกจากที่นอนไปเปิดประตูห้องเพราะกลัวว่าคนที่ยืนรออยู่หน้าห้องจะรอนาน ผมขอพี่น้ำมาเรียนต่อป.ตรีที่กรุงเทพฯน่ะครับ จะได้ศึกษางานบริหารไปด้วย บ้านผมทำธุรกิจโรงแรมน่ะครับ พ่อกับแม่ผมท่านเสียไปนานแล้วครับ ทุกอย่างเลยตกอยู่ที่พี่ชายผม ผมอยากช่วยแบ่งเบาภาระของพี่น้ำบ้าง เลยขอมาเรียนต่อป.ตรีที่กรุงเทพฯ
“ไปไหนมาครับ”ผมถามคนที่ยืนถือกระเป๋าเดินทางอยู่หน้าห้อง ปกติเวลาพี่เอกมาหาผม พี่มันไม่เคยเอาอะไรมาสักอย่าง นอกจากมือถือกับกระเป๋าสตางค์
“ไปงานแต่งน้ำฝนมาน่ะ ขอนอนหน่อยนะ พี่ขับรถกลับไม่ไหว”คนพูดเดินนำผมเข้ามาในห้อง ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา ผมเลยปิดประตูก่อนจะเดินตามพี่มันเข้าไป
“มันคนล่ะเส้นทางกันไม่ใช่หรอครับ กรุงเทพฯกับเชียงใหม่น่ะ”
“…”พี่เอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้สนใจที่ผมถามก่อนจะหยิบรีโมทมาเปิดโทรทัศน์
“ว่าไงครับ”พอเห็นคนฟังไม่สนใจที่ผมพูดผมเลยถามย้ำอีกครั้ง พี่มันมองหน้าผม ก่อนจะอมยิ้ม
“ก็…”
“ก็อะไรครับ”
“พี่ง่วงแล้ว นอนดีกว่า”คนโดนถามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบ ก่อนจะหันไปคว้าหมอนอิงแถวๆนั่นมากอด แล้วแกล้งหลับตาลง หึ!!!คนปากแข็ง ผมไม่ใช่คนโง่นะครับที่จะไม่รู้ หรือดูไม่ออกว่าคนที่กำลังแกล้งหลับอยู่ คิดยังไงกับผม ก็พี่เอกมั้งหาข้ออ้างบินมาเฝ้าผมแทบทุกอาทิตย์ อ้างว่าพี่น้ำเป็นห่วงเลยให้พี่มันมาดูแลทั้งที่พี่น้ำไม่รู้เรื่องสักนิด เวลาผมติดธุระไม่ว่างรับสายพี่มันก็จะงอน บ้างครั้งผมไปเที่ยวกับเพื่อนพี่มันก็จะไปด้วยตลอด
“จะนอนทั้งแบบนี้เลยหรอครับ ไม่อาบน้ำ”
“…”
“งั้นก็ตามใจ ผมไปอาบน้ำดีกว่า”ผมพูดก่อนจะเดินไปที่ห้องนอน แต่ยังไม่ทันจะเดินผ่านโซฟา แขนผมก็โดนดึงไว้ซะก่อน ผมเลยหันไปมองคนที่แกล้งหลับเมื่อกี้
“คิดถึงเลยมาหา”คนพูด บอกผมทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ลืมตา พอพูดจบพี่เอกก็ปล่อยมือจากมือของผม ไม่นานคนที่นอนอยู่บนโซฟาก็หายใจอย่างสม่ำเสมอ สงสัยจะง่วงแบบที่บอกผมจริงๆเลยหลับง่ายแบบนี้ ผมเลยเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะหยิบผ้าห่มออกมาห่มให้คนที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
ถึงพี่เอกจะมาหาผมทุกอาทิตย์แต่เขาไม่เคยล่วงเกินผมสักครั้ง ไม่เคยขอเข้าไปนอนในห้องนอนกับผม ถึงผมจะรู้ว่าพี่มันคิดยังไงด้วย แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับความรักระหว่างผู้ชาย จะมีสักกี่คู่ที่สมหวัง อีกอย่างพ่อพี่เอกเป็นถึงผู้กำกับ ท่านจะยอมรับได้หรอครับ ถ้าลูกชายคนโตที่เป็นความหวังของท่าน จะมารักกับผู้ชายด้วยกัน แล้วอีกอย่างที่บ้านก็อยากให้พี่เอกเป็นตำรวจแต่พี่มันเอาเวลามาขรุกอยู่กับผมตลอดเวลา จนผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่าผมกำลังเป็นตัวถ่วงของพี่มันรึป่าว
ผมปล่อยให้พี่มันนอนอยู่แบบนั่นก่อนจะเข้าไปอาบน้ำในห้อง แต่พอออกมาอีกครั้ง ก็เจอเข้ากับพี่ชายตัวเองที่กำลังคุยอยู่กับพี่เอก
“มันไม่ใช่แบบนั่นนะพี่น้ำ”ผมกลัวพี่ชายจะเข้าใจผิด ผมเลยรีบปฏิเสธ
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย พี่แค่จะชวนเราไปกินข้าวข้างนอก พี่หิว แต่ไอ้เหี้ยนี้คงจะไม่ไปหรอกมั้ง”พี่น้ำหันมาพูดยิ้มๆกับผม
“ไอ้สัสทิ้งกู”พี่เอกบ่นพึมพำหน้างอใส่พี่น้ำ เห็นแล้วผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ โตขนาดนี้ยังทำตัวเป็นเด็ก
“อ้าวก็กูเห็นมึงจะนอน กูเลยจะไปหาอะไรแดกข้างนอกกับน้องกูแค่สองคนสิวะ”
“พี่เอกก็ไปอาบน้ำสิครับ ฟ้าจะรอ”ผมเห็นพี่เอกทำหน้างอไม่เลิกผมเลยพูด จนพี่มันหันมายิ้มแล้วรีบลุกเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนของผม
“มันมาตั้งแต่เมื่อไร”พอพี่เอกเดินเข้าไปในห้อง พี่น้ำก็หันมาถามผมทันที
“ตอนบ่าย เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากงานแต่งพี่น้ำฝนครับ”
“อือ แล้วฟ้ารู้รึป่าวว่ามันคิดยังไงกับเรา”
“ครับ ผมรู้ แต่ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงอนาคตของพี่เอก ผมอยากให้พี่เอกตั้งใจสอบตำรวจ ไม่ใช่เอาเวลามาขรุกอยู่กับคนอย่างผม อีกอย่างผมยังไม่อยากมีความรัก ผมอยากช่วยงานพี่น้ำมากกว่า”ผมตอบพี่น้ำไปตามตรง ถึงผมจะรู้สึกดีกับพี่มัน แต่ผมก็ยังไม่อยากคิดเรื่องความรักตอนนี้
“พี่ว่า เป็นพี่มากกว่าที่เป็นตัวถ่วงของฟ้า พี่ขอโทษแล้วกันที่พี่เสือกไปรักเราเอง”ผมยังพูดไม่ทันจะจบ พี่เอกก็พูดขึ้นมาซะก่อน ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มให้ผมกลับเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถ แล้วเปิดประตูออกจากห้องไป ผมไม่รู้พี่มันกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงรีบออกไปแบบนั่น แค่คิดว่าพี่มันกำลังโกรธผมอยู่ผมก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาเฉยๆ แต่ผมไม่อยากจะทำให้พี่น้ำเป็นห่วงผมเลยชวนพี่น้ำไปกินข้าว
“แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ครับ ไปครับพี่น้ำไปกินข้าวกัน”ผมพูดก่อนจะดึงมือพี่น้ำให้ลุกขึ้นตามมา พี่น้ำพาผมมากินข้าวใกล้ๆคอนโด แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยหิวเลยกินไปไม่กี่คำ
“ไม่ต้องคิดมากหรอกเดี๋ยวมันก็หายงอน”
“ไม่หรอกครับพี่เอกไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ผมว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว บ้างทีให้เขาไปเจอผู้หญิงสวยๆดีๆ น่าจะดีกว่าผู้ชายอย่างผม”ผมพูดไปแบบนั่นแหละครับ ผมไม่ได้อยากให้พี่มันไปยุ่งกับใครแบบที่พูดจริงๆหรอก พอกินข้าวเสร็จพี่น้ำก็มาส่งผมที่คอนโด
พออยู่คนเดียวผมก็ยิ่งคิดถึงพี่มัน จนไม่เป็นอันทำอะไร ปกติพี่มันจะโทรมาหาผมทุกวัน แทบจะคุยกันตลอดเวลาด้วยซ้ำ บางทีคุยกันทั้งวันทั้งคืนจนผมหลับคามือถือก็มี แต่นี่พี่มันหายเงียบเลย ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เป็นผมซะเองที่เฝ้ารอการติดต่อของพี่มันทุกวัน
จนไอ้เกมส์เพื่อนผมมันบอกว่ามันต้องย้ายตามพ่อไปอังกฤษ ผมเลยคิดว่าบางทีผมไปอยู่ไกลๆจากพี่มัน จะทำให้ผมหายคิดถึงพี่มันได้บ้าง แต่ป่าวเลยครับ ผมกลับคิดถึงพี่มันมากกว่าเดิม
