บทที่ 24 ปรมาจารย์มุไทโตะ
ในเวลากลางวันภูเขาสูงตั้งตระหง่านอยู่กลางเกาะที่สวยงามล้อมรอบด้วยภูเขาขนาดเล็กรวมกันหนาแน่น
เกาะนี้เป็นเมืองสมัยใหม่ที่ลมทะเลพัดสบาย น้ำทะเลสีฟ้าใสสะอาดเข้ากับท้องฟ้าเผยให้เห็นทิวทัศน์ของระลอกคลื่นที่ส่องแสงน้ำและท้องฟ้าที่ผสานเข้าด้วยกัน
ที่นี่เขาสามารถมองเห็นทะเลและท้องฟ้าสีครามและสามารถฟังเสียงของน้ำทะเลได้
ดอกไม้กำลังเบ่งบานบนทางเดินหินและกลีบดอกสีแดงสดก็เหมือนกับรอยยิ้มของสาวสวยที่ให้กลิ่นอายอันหอมกรุ่นและยั่วยวน
บนทางเดินที่เงียบสงบและสวยงามนี้ซีหลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุขและเธอตะโกนใส่เซียร์ย่า“ ดูสิทิวทัศน์นี้สวยงามมากเราควรสร้างบ้านที่นี่มั้ย!? “
ในอนาคตเมื่อไหร่ก็ตามที่เราทำภารกิจสำเร็จเราสามารถมาอาศัยอยู่ที่นี่ได้สักระยะ!
สาเหตุที่เธอชอบสถานที่แห่งนี้มากส่วนใหญ่เป็นเพราะอาหารของโลกและแรงดึงดูดของทิวทัศน์เบื้องหน้าเธอ
“ ฮ่าฮ่า.. งั้นเรามาสร้างบ้านที่นี่กัน!”
เซียร์ย่ากางมือออกคล้ายกับอารมณ์ที่มีความสุขของเธอตั้งแต่ซีหลิงโตขึ้นเธอก็เลิกฟังเขาแล้ว
หลังจากออกมาจากห้องกาลเวลาเธอไม่ได้เรียกเขาว่าพี่ชายอีกเลยนับตั้งแต่นั้นมาเรียกเพียงชื่อเขาเท่านั้น เห้อ~เด็กน้อย เริ่มมีอิสระมากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากโตขึ้น
เซียร์ย่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจยืนอยู่บนยอดเขาในขณะที่มองเห็นเกาะทั้งหมด
ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามันคุ้นเคยราวกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน อย่างไรก็ตามเมื่อเขามายังโลกเป็นครั้งแรกเขาจะต้องเคยเห็นมันที่ไหนสักแห่งในชีวิตครั้งก่อนถ้าเขาพบว่ามันคุ้นเคย
เซียร์ย่าพบร้านหนังสือจากนั้นเขาก็ซื้อแผนที่ของเกาะมาและในที่สุดก็พบข้อมูลที่เกี่ยวข้อง
“ นี่ไม่ใช่เกาะที่ซุนโกคูติดตามอาจารย์มุเทนโรชิ(ผู้เฒ่าเต่า)เพื่อฝึกฝนเหรอ!”
เซียร์ย่ารู้สึกประหลาดใจจะว่าไปจริงๆแล้วเกาะนี้เป็นเพียงคาบสมุทรส่วนหนึ่งของภูมิภาคที่เชื่อมต่อกับแผ่นดินใหญ่
ไม่มีเกาะที่มีชื่อเสียงมากมายเท่าไหร่เกาะแรกคือที่อยู่อาศัยของอาจารย์มุเทนโรชิ(ผู้เฒ่าเต่า)หรือบ้านคาเมะ
เกาะที่ 2 คือที่ซึ่งหลังจากซุนโกคูและคุริรินกลายเป็นศิษย์ของผู้เฒ่าเต่าพวกเขาต้องฝึกฝนโดยการไถนาและส่งนมทุกวันและเกาะที่ 3 และ 4 ตามลำดับคือเกาะปาปัวซึ่งมีการจัดการแข่งขัน
ศึกชิงจ้าวยุทธภพครั้งที่ 22 และเกาะต่อมาก็มีการจัดการแข่งขันศึกชิงจ้าวยุทธภพครั้งที่ 23 และเกาะเซาท์ซิตี้ซึ่งภายหลัง Android ปรากฏตัวออกมา
“ ถ้านี่คือเกาะที่ซุนโกคูละทีมจะฝึกในอนาคต งั้นบ้านผู้เฒ่าเต่าควรจะอยู่ใกล้ ๆ นี่นะสิ? ชั่งเป็นเรื่องบังเอิญ!”
ปากของเซียร์ย่ายิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจเขาไม่คิดว่าจะมาถึงเกาะที่ผู้เฒ่าเต่าอาศัยอยู่โดยบังเอิญแต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไปรบกวน โดยพื้นฐานแล้วจุดประสงค์ของการเดินทางมายังโลกของเขาสำเร็จลุล่วงไปแล้ว เขาได้รับถั่วเซียนและวิธีการฝึกฝนมากมายแล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปพบผู้เฒ่าเต่า
และประการที่ 2 แม้ว่าเขาจะได้เจอผู้เฒ่าเต่าแต่มันก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใด ๆ กับเขาเนื่องจากความแข็งแกร่งของเขาอ่อนแอดังนั้นเขาจึงเพิกเฉย
จากนั้นเพื่อให้เป็นไปตามความต้องการของซีหลิง เซียร์ย่าจึงซื้อที่ดินบนภูเขาบนเกาะและใช้ไม้เพื่อสร้างบ้านเป็นไม้ที่เรียบง่ายและมีขนาดเล็ก
…
ดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้นบนขอบฟ้ามอบความอบอุ่นบนทางเดินที่เป็นหินสีน้ำเงินใบหญ้าและหมอกที่ปกคลุมสะท้อนให้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามหลากสี
ดอกพีชสีแดงสดคล้ายกับรอยยิ้มของหญิงสาวทำให้เกาะทั้งเกาะเปล่งประกายด้วยความแวววาวที่มีเสน่ห์มาก
บนยอดเขาที่เรียบสีเขียวมรกตเส้นทางหินสีน้ำเงินได้รับการตกแต่งคดเคี้ยวไปตามภูเขา สายน้ำไหลออกมาจากก้อนหินบนยอดเขาและหลังจากกรองผ่านพืชน้ำทั้งสองด้านแล้วก็ไหลมาบรรจบกันเป็นธารน้ำใส
“ อา..ข้าไม่ได้มาที่โลกนานหลายปีแล้วไม่คิดว่าเทคโนโลยีในปัจจุบันจะพัฒนาไปมากขนาดนี้”
ตรงกลางของเนินเขาใต้ร่มบังแดดม้านั่งหินถูกวางไว้ซึ่งมีชายชราผมสีเงินและหนวดขาวที่สวมชุดต่อสู้สีขาวมองลงไปที่ภูเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ที่มุมซ้ายบนของชุดต่อสู้สีขาวมีตัวอักษร “武” สีแดง
อย่างไรก็ตามสิ่งที่แปลกคือบนศีรษะของชายผมขาวมีวงแหวนสีทองลอยอยู่ซึ่งเป็นของคนที่ตายแล้วเท่านั้น
วงแหวนสีทองนี้แสดงให้เห็นว่าแท้จริงแล้วชายชราเป็นวิญญาณจากยมโลก
ยมโลกเป็นสถานที่ที่มีความศักดิ์สิทธิ์มาก
มันเชื่อมโยงกับสวรรค์นรกและยังมีทางพิเศษที่เชื่อมต่อกับโลกไคในมิติที่สูงกว่า
วิญญาณที่มาถึงยมโลกไม่ว่าจะแข็งแกร่งและมีชื่อเสียงเพียงใดก่อนตาย หลังตายแล้วจะต้องผ่านการพิพากษาของราชาแห่งนรกและหลังจากผ่านการพิพากษาของราชาแห่งนรกผู้ที่มีความดีจะมีโอกาสไปสวรรค์และคนชั่วร้ายจะถูกขับไปสู่นรกและคนที่ไม่ดีหรือไม่ชั่วจะกลับชาติมาเกิดใหม่ทันที
เฉพาะบุคคลที่มีบุญบารมีในชีวิตหรือบุคคลที่มีคุณธรรมสูงเท่านั้นที่จะมีวงแหวนบนหัวและมีคุณสมบัติในการขึ้นสู่สวรรค์
ตัวตนของชายชราผมสีเงินนั้นไม่ธรรมดามากเขาเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใรโลก
ปรมาจารย์มุไทโตะผู้ซึ่งพ่ายแพ้และปิดผนึกราชาพิคโกโร่เมื่อ 300 ปีก่อนนั้นเคยเป็นอาจารย์ของอาจารย์มุเทนโรชิ(ผู้เฒ่าเต่า)และอาจารย์เซิน(ผู้เฒ่านกกระเรียน)
เมื่อ 300 ปีก่อนปรมาจารย์มุไทโตะได้ผนึกราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่และหลังจากนั้นเขาก็เสียชีวิตจากความเหนื่อยล้าแต่เดิมด้วยความดีความชอบของเขาเขาสามารถขึ้นสู่สวรรค์ได้ทันที
แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะอยู่ในยมโลกและวันนี้เป็นวันที่ปรมาจารย์มุไทโตะได้กลับมายังโลก
หลังจากกลับมายังโลกอาจารย์มุไทโตะไม่ได้ไปพบลูกศิษย์ 2 คนของเขาคือผู้เฒ่าเต่าและผู้เฒ่านกกระเรียนแต่กำลังเดินเตร่อยู่เงียบ ๆ ในเมืองต่าง ๆและได้มาที่เมืองบนเกาะชายฝั่งแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
หัวใจของอาจารย์มุไทโตะเต็มไปด้วยความสุขหลังจากมองดูความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองของโลกหลังจากผ่านไป 300 ปี
เขารู้สึกโล่งใจมากขึ้นที่ได้รู้ว่าลูกศิษย์ 2 คนของเขาได้เปิดสำนักเป็นของตัวเองและกลายเป็นปรมจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้
ในเวลานี้มีร่าง 2 ร่างบนเส้นทางภูเขาอีกด้านหนึ่งดึงดูดความสนใจของเขาเป็นเด็กชายและเด็กหญิงเด็ก 2 คนจากร่างกายของพวกเขาอาจารย์มุไทโตะรู้สึกได้ถึงออร่าที่น่ากลัว
“ เพื่อนตัวน้อย 2 คนนี้ข้าไม่ทราบว่าใครเป็นอาจารย์ของเจ้าและเจ้า 2 คนมาจากสำนักไหนทำไมพวกเจ้าถึงมีพลังแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย? “
เซียร์ย่าหันไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจและเห็นชายชราผมสีเงินเคราสีขาวมองมาที่พวกเขาด้วยรอยยิ้ม
“ ตาแก่คนนี้เป็นใครกัน! Ki ในร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าพระเจ้าสะอีก!”
เมื่อรู้สึกถึงร่างกายของฝ่ายตรงข้ามที่เปล่งพลังออกมาเซียร์ย่าก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง
ออร่าแสดงให้เห็นว่าพลังต่อสู้ของเขาใกล้ถึง 6000 แล้วเขาไม่คิดว่าจะยังมีผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้อยู่บนโลก
เมื่อเห็นตัวอักษร “武” ขนาดใหญ่บนเสื้อผ้าของบุคคลนั้นรวมถึงรัศมีสีทองที่เป็นภาพลวงตาบนศีรษะของเขาการแสดงออกของเซียร์ย่าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันดูเหมือนจะคาดเดาตัวตนของชายชราได้
“ เขาคือมุไทโตะอาจารย์ของผู้เฒ่าเต่าหรือเปล่า? ใช่มีเพียงปรมจารย์มุไทโตะเท่านั้นที่สามารถมีพลังแบบนี้บนโลกได้เขาคงไม่ยอมแพ้กับการฝึกฝนเมื่ออยู่ในยมโลก”
เซียร์ย่ามั่นใจถ้าคนมีบุญมากก่อนตายเขาก็จะมีโอกาสได้รับร่างกายสำหรับการฝึกฝนหลังความตาย แต่หลังจากทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่คนส่วนน้อยเท่านั้น
ตามสถานการณ์ปัจจุบันของปรมจารย์มุไทโตะเซียร์ย่าระบุว่าเขามีร่างกาย
“ ปรมาจารย์มุไทโตะ?”
คราวนี้ถึงคราวที่ปรมจารย์มุไทโตะที่ต้องตกใจเขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนจำชื่อเขาได้
เขาค่อนข้างแปลกใจ“ เจ้าหนูน้อยเจ้ารู้จักชื่อข้าด้วยหรือ ”
