ตอนที่ 1664 เปิดเผย
“ระวังนายน้อย!”
เมื่อลุงหวงที่อยู่ไกลออกไปเห็นตราของเย่หยวนเขาก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในทันที
ร่างของเขาพุ่งออกไปทันทีด้วยความคิดที่อยากจะช่วยจิงลู่
แต่ทว่ามันไกลจนเกินไป ตรานิพพานของเย่หยวนนั้นไปถึงจิงลู่เสียก่อน
“ดาบแสงตัดวิญญาณ!”
เมื่อวรยุทธ์ตราประทับที่รุนแรงขนาดนั้น เขาก็รู้ได้ถึงกลิ่นแห่งความตายที่คืบคลานเข้ามา มีหรือที่จิงลู่จะยังมีเวลาออมมือ? เมื่อเขาเห็นเขาก็ใช้การโจมตีที่รุนแรงที่สุดออกมาในทันที
เขาเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อที่จะป้องกันมันไว้!
การที่เขาสามารถบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวมาได้ มันก็หมายความว่าพลังดาบของเขาเองก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเช่นกัน
แต่ต่อหน้าตรานิพพานของเย่หยวน มันก็ยังไม่พอที่จะเทียบ
ตรานิพพานนี้มันให้ความรู้สึกแปลกประหลาดออกมาต่อผู้เห็น ราวกับพวกเขากำลังจะถูกยมทูตเกี่ยววิญญาณออกไป น่ากลัวจนเกินทน
ตู้ม!
พลังโจมตีของทั้งสองเข้าปะทะกันอย่างแรง!
“อ่อก!”
“อุ่ก!”
ทั้งเย่หยวนและจิงลู่ต่างกระเด็นออกไปพร้อมๆ กัน
หนิงเทียนปิงหน้าเปลี่ยนสีไปในทันทีก่อนจะรีบเข้ามารับร่างของเย่หยวนไว้ “นายใหญ่ ท่านบาดเจ็บมากหรือไหม?”
เย่หยวนกัดฟันตอบไป “ข้าไม่เป็นไรมาก รีบไป!”
หนิงเทียนปิงนั้นตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากแต่ก็ไม่กล้าคิดที่จะอยู่ต่อ เขาอุ้มร่างของเย่หยวนและพุ่งตัวออกไปราวกับลำแสง
“นายน้อย!”
ลุงหวงนั้นก็รีบรุดเข้ามาดูอาการของจิงลู่เหมือนกัน แต่สภาพของเขาในตอนนี้มันไม่ดีเอามากๆ พลังชีวิตค่อยๆ จางหายไป ดูท่าคงไม่มีโอกาสรอดอีกต่อไปแล้ว
ทุกคนที่ได้เห็นนั้นต่างตื่นตะลึง
“ต-ตาย?”
“ตาข้าไม่ได้ฝาดไปใช้หรือไม่? นายน้อยจิงลู่ตายลงง่ายๆ แบบนี้เลย?”
“วรยุทธ์ตราประทับใดกัน? ถึงขนาดสังหารนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวลงได้ด้วยการโจมตีเดียวเช่นนี้?”
“หรือว่า… วรยุทธ์ตราประทับนั้นจะเป็นสิ่งที่เขาได้ออกมาจากประตูกดสวรรค์โบราณ?”
…
ลุงหวงนั้นมีตาสีแดงก่ำ สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารก่อนจะตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น “เย่หยวน หากข้าไม่สังหารเจ้าลงจงอย่ามาเรียกข้าว่าคน!”
พูดจบเขาก็เก็บศพของจิงลู่ไว้และพุ่งตัวเป็นลำแสงตามออกไปในทันที
นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาว แน่นอนว่าพลังของเขานั้นต้องเหนือล้ำกว่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวมาก เพราะพวกเขาห่างกันด้วยขั้นต้นและขั้นกลางของอาณาจักรราชันพระเจ้า
ความเร็วของเขานั้นเร็วจนหนิงเทียนปิงไม่สามารถเทียบเคียงได้
หนิงเทียนปิงออกมาวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็รู้สึกได้ถึงตัวตนอันน่ากลัวที่ตามมาด้านหลังติดๆ จนหน้าเริ่มถอดสี
“นายใหญ่ คนๆ นั้นตามมาแล้ว!”
เย่หยวนเองก็มีใบหน้าที่ซีดเซียวไม่น้อย แต่ไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บ แต่เป็นเพราะว่าตรานิพพานนั้นใช้ปราณเทวะของเขาไปมากจนเกินไป
ตอนนี้ทั้งร่างของเขานั้นแห้งสนิท!
เย่หยวนนั้นเป็นผู้ที่มีปราณเทวะมากกว่าคนธรรมดามากมายหลายเท่า ต่อให้เทียบกับนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว เขาก็มีมันมากกว่าคนพวกนั้นเสียด้วยซ้ำ
แต่การใช้ตรานิพพานนี้แค่ครั้งเดียวมันกลับทำให้เขากลายเป็นง่อยได้!
วิชานี้มันคงต้องเก็บไว้เป็นไม้ตายสุดท้ายเท่านั้น
ไม่เช่นนั้นหากใช้ออกไปก่อน รับรองได้เลยว่าเขาเองก็คงทำอะไรต่อไม่ได้เช่นกัน
แต่พลังของมันก็มากเกินกว่าจินตนาการไปมาก มันแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าเพลงดาบเมฆาลับแลเสียด้วยซ้ำ
“ช่างมัน! ตอนนี้ให้ข้าฟื้นฟูปราณเทวะให้ได้ก่อน!” เย่หยวนบอก
“เด็กน้อย เจ้ามันจะบ้าบิ่นเกินไปแล้ว! ด้วยพลังฝีมือของเจ้าการไปยั่วยอดฝีมือแบบนั้นมันเท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ” โม่ลี่เฟยแทรกขึ้นมา
เย่หยวนได้แต่ยิ้มฝืนๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เป็นหนิงเทียนปิงที่ตอบออกมาแทน “แค่ราชันพระเจ้าสี่ดาว นายใหญ่แค่ยังไม่ได้เอาจริงก็เท่านั้น”
โม่ลี่เฟยแทบสำลักออกมา หรือว่าเด็กคนนี้จะยังมีวิธีการใดเก็บซ่อนไว้อีก?
ตอนที่เย่หยวนใช้ตรานิพพานออกไปนั้น แม้แต่โม่ลี่เฟยก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตา
เพราะเขาไม่คาดคิดว่าเย่หยวนจะมีปราณเทวะมากพอที่จะใช้ตรานิพพานออกมา
พลังแบบนี้มันช่างเหนือล้ำจริงๆ
คนทั้งสาม หนึ่งไล่ หนึ่งหนีจนระยะทางกว่าหมื่นกิโลเมตรได้ผ่านไป เมืองหลวงลาภสายน้ำค่อยๆ เล็กลงและเล็กลงเรื่อยๆ
ตอนนั้นเองที่มีเงาร่างอีกหลายเงาปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า
เมื่อลุงหวงได้เห็น เขาก็ร้องเรียกออกไปอย่างใจชื่น “เซียงหยุนเฟย ซุนชิง เจิ้งซาน หยุดเจ้าเด็กคนนั้นไว้! มันฆ่านายน้อย!”
แน่นอนว่าคนทั้งสามนี้ย่อมเป็นกำลังเสริมของเมืองจักรพรรดิทำนองสุริยะ!
เมื่อคนทั้งสามได้เห็นลุงหวงตะโกนออกมาแบบนั้น พวกเขาก็ตัวสั่นเทิ้มในทันทีก่อนจะรีบเข้ามาหยุดหนิงเทียนปิง
เมื่อถูกล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้ หนิงเทียนปิงก็ไม่มีทางจะหนีได้อีก
ในที่สุดคนทั้งสี่ก็มาล้อมเขาจนสำเร็จ
“หวงไห เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าพูดเรื่องจริงรึ?” เซียงหยุนเฟยหันไปมองหน้าลุงหวงและถามขึ้น
ลีหน้าของหวงไหตอนนี้ไม่สู้ดีนักก่อนที่เขาจะกัดฟันตอบกลับมา “จบเรื่องแล้วค่อยคุยกัน หากฆ่าวายร้ายทั้งสองนี้ลงได้ ข้าเองก็จะปลิดชีวิตตัวเองเป็นการไถ่โทษเช่นกัน!”
พวกเซียงหยุนเฟยใจหายวับทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ดูท่านายน้อยจิงลู่จะตายลงแล้วจริงๆ
สถานะของจิงลู่ในเมืองจักรพรรดิทำนองสุริยะนั้นสูงส่ง การตายของเขาจะส่งผลต่อเมืองจักรพรรดิทำนองสุริยะอย่างมาก จะเรียกว่ามันเป็นคลื่นสะท้านไปทั้งเมืองก็คงว่าได้
สายตาของพวกเซียงหยุนเฟยหรี่ลงมองหนิงเทียนปิงก่อนจะถาม “เจ้ารึสังหารนายน้อย? เจ้าไม่รู้รึว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร?”
“ไม่ใช่มัน เด็กอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าคนนั้น!” หวงไหแทรก
คนทั้งสามกระตุกคิ้วขึ้นทันที และเป็นซุนชิงที่ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง “หวงไห เจ้าคิดว่าเราทั้งสามเป็นแค่เด็กอมมือหรือ? เด็กอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าจะสังหารนายน้อยลงได้อย่างไร?”
หวงไหตอบกลับ “หากไม่ใช่มันมีหรือที่ข้าจะไม่ทันระวัง? เพราะว่าข้าเองก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันนั่นแหละ ชายแก่คนนี้จึงไปช่วยนายน้อยไว้ไม่ทัน! ที่สำคัญนายน้อยยังถูกเจ้าเด็กอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าคนนี้สังหารจากการปะทะโดยตรงหลังขึ้นอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวได้แล้วด้วย!”
“หะ?!”
คนทั้งสามร้องออกมาพร้อมๆ กันด้วยดวงตาที่แทบถลนออกมาจากเบ้า
พวกอยากจะคิดว่าหวงไหกำลังหลอกลวงตัวเองอยู่
เพราะอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า อย่าว่าแต่การปะทะกันตรงๆ ต่อให้เป็นการลอบสังหารก็ยังไม่มีทางจะจัดการนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวลงได้!
หวงไหรู้ดีว่าคนทั้งสามคงไม่เชื่อเขาอย่างสนิทใจ “เรื่องนี้มีคนนับพันเป็นพยาน มีหรือที่ชายแก่คนนี้จะมาหลอกลวงพวกเจ้า? ช่างมันก่อน หลังจับมันทั้งสองได้แล้วค่อยว่ากันอีกที”
คนทั้งสามนั้นตื่นตกใจยังไม่หาย แต่ก็รีบกลับมาตั้งสติกับหนิงเทียนปิงและเย่หยวนต่อทันที
“เด็กน้อย ทำลายทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองเสียแล้วพวกข้าจะไม่ทำให้เจ็บมาก!” เซียงหยุนเฟยบอก
เย่หยวนนั้นกลืนโอสถฟื้นปราณเทวะไปนานแล้ว ตอนนี้จึงพอจะกลับมามีปราณเทวะในร่างแล้วบ้าง
เมื่อได้ยินคำของเซียงหยุนเฟย เย่หยวนจึงตอบกลับไปอย่างไม่แยแส “นี่หัวเจ้าไปกระแทกอะไรมาหรือเปล่า? เหตุใดข้าต้องทำลายทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนด้วย? จิงลู่นั้นมันมาท้าทายข้าหลายต่อหลายครั้ง แถมยังคิดที่จะสังหารข้าอีก หากไม่สังหารมันลง ข้าต้องรอให้มันมาสังหารข้าหรือ?”
เมื่อเห็นท่าทางของเซียงหยุนเฟยทั้งสามคน มีหรือที่เย่หยวนจะยังไม่เข้าใจอีก?
พวกนี้คือคนที่จิงลู่เรียกมาเพื่อดักฆ่าสังหารเขา!
เซียงหยุนเฟยตอบกลับมา “ปากดี! เช่นนั้นข้าก็จะทำให้มันเป็นความตายที่เจ็บปวดอย่างหาไม่ได้อีกแล้วในโลกหล้านี้ เผื่อว่ามันจะช่วยคลายแค้นให้วิญญาณของนายน้อยบนสรวงสวรรค์!”
พลังของเซียงหยุนเฟยคนนี้มันแข็งแกร่งจริงๆ เพราะเขาเป็นถึงยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าห้าดาว!
ตอนนี้เขาโจมตีเข้ามาอย่างบ้าคลั่งด้วยพลังที่รุนแรงอย่างถึงที่สุด
เมื่อฝ่ามือนั้นถูกดันออกมา พลังโลกอันหนาแน่นราวกับเขาทั้งลูก็ถูกส่งออกมา
“ให้ตายสิ! เด็กน้อยเจ้าช่างสร้างเรื่องเก่งเสียจริงๆ เป็นแค่บรรพชนพระเจ้าแต่กลับเรียกศัตรูที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ออกมา! ช่างเถอะ พวกเจ้าจงหนีไปเสีย ข้าผู้นี้จะขอเสี่ยงชีวิตเปิดโอกาสให้พวกเจ้าได้หนีออกไปเอง!” โม่ลี่เฟยถอนหายใจยาวก่อนจะเตรียมท่าใช้พลังชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดช่วยให้ทั้งสองหนีรอดออกไปได้
แต่เย่หยวนกลับทักขึ้นก่อน “ผู้อาวุโส อย่าได้ลงมือ ตอนนี้มันยังไม่ถึงตายตันเสียหน่อย! เทียนปิง ไปกัน!”
ตู้ม!
หลังเสียงดังนั้น ร่างของเย่หยวนและหนิงเทียนปิงกลับ… หายไป!
เซียงหยุนเฟยหน้าถอดสีทันทีก่อนจะถามขึ้น “หืม? มันหายไปไหนแล้ว?”
ฟุบ!
ลำแสงหนึ่งพุ่งออกมาและผ่านหน้าเซียงหยุนเฟยไป
