ตอนที่ 1709 ปิดบังด้วยความลับแห่งสวรรค์
“โฮะๆ ดูเหมือนผู้น้อยจะมาทันเวลาพอดี โชคยังดีที่ท่านผู้อาวุโสไม่ได้บรรลุไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นผลกระทบจากยอดเต๋ามันคงหนักหนาจนเกินกว่าที่ข้าจะทำอะไรต่อมันได้” เย่หยวนยิ้มบอก
ร่างของเจียนเจิ้นเทานั้นสั่นสะท้านไปหมด “จ-เจ้าว่าอย่างไรนะ?”
เย่หยวนตอบ “ที่ข้ามาครั้งนี้หนึ่งก็คือเพื่อจะมาขอความช่วยเหลือจากท่านผู้อาวุโส สอง…ย่อมเป็นเพื่อมารักษาดวงตาของท่านด้วย”
เจียนเจิ้นเทากล่าวขึ้นอย่างตื่นตกใจ “หมายความว่า…ตาของเฒ่าคนนี้จะมีโอกาสกลับมามองเห็นอย่างนั้นรึ?”
ผลสะท้อนจากยอดเต๋านั้นคือบทลงทัณฑ์นักยุทธจากยอดเต๋า มันไม่ใช่เรื่องที่จะรักษาได้ง่ายๆ เลย
เจียนเจิ้นเทานั้นทิ้งความหวังไปนานแสนนานแล้ว เรื่องนี้มันจึงทำให้เขาเป็นคนที่มีความคิดเปิดกว้างได้ขนาดนี้
และก็เป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยเช่นกันที่ทำให้ความคิดของเขาเกิดบรรลุไปเป็นความเข้าใจยอดเต๋าได้ในระดับหนึ่ง
เดิมทีด้วยพรสวรรค์ของเจียนเจิ้นเทา มันไม่มีทางใดเลยที่เขาจะสามารถบรรลุไปสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ได้
แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับมาบอกว่าดวงตานี้ของเขามีโอกาสหายกลับมาเป็นปกติ แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้มันต้องทำให้จิตใจที่สงบนิ่งของผู้ยอมแพ้นั้นกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง
เย่หยวนยิ้ม “ครั้งก่อนที่เมืองหลวงลาภสายน้ำ เย่หยวนผู้นี้ไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถบรรลุระดับสี่ได้หรือไม่ ไม่รู้ว่าปราณเทวะของตัวข้านั้นมันจะมีพอรักษาท่านผู้อาวุโสหรือไม่ จึงไม่ได้บอกกล่าวออกไป”
เจียนเจิ้นเทากล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจ “เช่นนั้นเจ้าคงบรรลุแล้ว? ไม่แปลกใจเลย แค่ติดใจนิดหน่อยว่าทำไมคลื่นพลังที่เจ้าปล่อยออกมามันถึงผิดแปลกจากเดิมนัก ไม่นึกไม่ฝันเลยจริงๆ! ข้าไม่นึกไม่ฝันเลย! ว่าดวงตาของเฒ่าคนนี้จะได้กลับมาเห็นแสงตะวันอีกครั้ง!”
เจียนเจิ้นเทานั้นมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำกว่าเจียนปิงมาก นั่นทำให้อาการสะท้อนของเขายิ่งรุนแรงหนักกว่าเจียนปิงหลายเท่า
ต่อให้เป็นเย่หยวนเขาก็ยังต้องทำการรักษาอย่างยากลำบากกว่าที่จะทำให้ดวงตาของเจียนเจิ้นเทากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง
เมื่อเจียนเจิ้นเทาลืมตาออกดู เขาก็บอกว่าดวงตาของตนกลับมาเห็นแสงสว่างได้อีกครั้งหนึ่งจริงๆ
ทุกสิ่งอย่างกลับเป็นดั่งก่อน!
เจียนเจิ้นเทาหันไปมองดูใบหน้าเย่หยวนอย่างซาบซึ้ง “สองร้อยปีมานี้ เฒ่าคนนี้ได้ยอมแพ้และทำให้รับมันอย่างสงบแล้ว ไม่นึกเลย…ว่าเมื่อวันนี้มาถึงเฒ่าคนนี้จะไม่สามารถสงบจิตใจได้ขนาดนี้! สหายหนุ่มเย่หยวน ขอบพระคุณ!”
เย่หยวนยิ้ม “ท่านผู้อาวุโสก็จริงจังเกินไป ตาของท่านนั้นเดิมทีก็เป็นเพราะข้าเอง มีหรือที่ข้ายังจะนิ่งนอนใจได้”
เจียนเจิ้นเทาส่ายหัวออกมา “เฒ่าคนนี้ใช้ศาสตร์การดูรัศมีกับเจ้าด้วยตัวเอง มันเป็นปัญหาที่ตัวข้าก่อ ยังจะไปโทษเจ้าได้อย่างไร? เรื่องแบบนั้นไม่มีหรอก! อ่า จริงด้วย เจ้ามาหาเฒ่าคนนี้เพื่อเรื่องอันใดกันนะ?”
พูดถึงเรื่องนี้เย่หยวนก็มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
เย่หยวนค่อยๆ เล่าเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้ให้แก่เจียนเจิ้นเทาฟัง แต่เจียนเจิ้นเทากลับต้องขมวดคิ้วแน่น
เมื่อเย่หยวนเห็นใบหน้านั้นของเจียนเจิ้นเทา เขาก็รู้สึกไม่ดีอยู่ในใจจนอดไม่ได้ที่ต้องถามออกมา “ท่านผู้อาวุโส มัน…มันมีปัญหาใดหรือ?”
เจียนเจิ้นเทายิ้มออกมาอย่างขื่นขม “มานี่สิ เฒ่าคนนี้จะทำนายให้เจ้าดู เจ้าจะได้เข้าใจ!”
เย่หยวนนั้นมีสีหน้ามึนงงสงสัย ก่อนที่จะเห็นว่าเจียนเจิ้นเทาค่อยๆ หยิบเหรียญทองแดงหลายเหรียญออกมา
แน่นอนว่าเหรียญทองแดงเหล่านี้มันมิใช่สิ่งของธรรมดาทั่วไป มันถูกสร้างขึ้นมาจากโลหะพิเศษ
เมื่อเย่หยวนลองตรวจดูเขาก็พบว่ามันเป็นชุดสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำ!
เจียนเจิ้นเทาค่อยๆ ใช้วรยุทธวิญญาณลับโกลาหลและปล่อยปราณเทวะของตัวเองลงใส่เหรียญทองแดงไป
ไม่นานนักก็เกิดควันหมอกหนาพวยพุ่งขึ้นมาจากมัน ทำให้บ้านน้อยๆ ทั้งหลังเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศสุดน่าพิกล
เย่หยวนนั้นตื่นตกใจไม่น้อย เพราะการลงมือแต่ละครั้งของเจียนเจิ้นเทานี่มันเหนือล้ำความคาดหมายไปจริงๆ
จางห่าวเทียนนั้นมีการทำนายที่แม่นยำไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับเจียนเจิ้นเทาแล้วมันก็เป็นได้แค่การละเล่นของเด็กๆ
เมื่อเย่หยวนเห็นสภาพตอนนี้เขาเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอผลลัพธ์ของมันเช่นกัน หวังว่าเจียนเจิ้นเทาจะช่วยเขาหาข่าวพวกลี่เอ๋อได้
แต่ทว่าผลลัพธ์ที่ออกมามันกลับทรยศเขา
เคร้ง!
“อ่อก!”
เวลานั้นเองที่เกิดเสียงแตกดังกังวานขึ้น เหรียญทองแดงทั้งหลายนั้นแตกหักออกเป็นเสี่ยงๆ!
ส่วนตัวเจียนเจิ้นเทาเองก็กระอักเลือดออกมาคำโต ย้อมร่างจนเป็นสีแดงฉาน
เย่หยวนหน้าถอดสีทันทีและรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างของเจียนเจิ้นเทา “ท่านผู้อาวุโส นี่มัน…เกิดอะไรขึ้นกัน?”
เจียนเจิ้นเทายกมือขึ้นมาโบกปัดเป็นสัญญาณว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก และตอบมาด้วยรอยยิ้มขื่นขม “จริงๆ ด้วย อย่างที่ข้าคิดเลย!”
เย่หยวนนั้นมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีอย่างเต็มทนและถามออกไป “ผู้อาวุโส นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
เจียนเจิ้นเทาบอก “ยิ่งคนเรามีดวงชะตาสูงส่งเท่าไหร่ ผู้ที่จะทำนายดวงชะตาให้ได้ก็ต้องมีความสามารถมากเท่านั้น! สหายหนุ่มเย่หยวน ดวงชะตาของเจ้ามันเจิดจ้าเกินไป ดูท่าคงเป็นรัศมีจักรพรรดิในตำนาน ทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวข้องกับเจ้านั้นมันเป็นความลับ! ชะตาของเจ้าถูกปิดบังไว้ด้วยความลับแห่งสวรรค์ ไม่มีทางใดที่จะเข้าไปมองดูมันได้เลย ไม่เช่นนั้น ตอนนั้นแค่ข้ามองครั้งเดียวยอดเต๋าก็คงไม่สะท้อนกลับมารุนแรงปานนี้ การทำนายที่เกิดขึ้นนี้มันก็ใช้พลังจากหลักการเดียวกันนั่นแหละ”
จิตใจของเย่หยวนตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
หากเป็นเช่นนี้แล้ว ในโลกหล้าอันกว้างใหญ่ เขาจะออกไปตามหาผู้คนได้ที่ใดกัน?
ความสิ้นหวังเริ่มค่อยๆ เข้ามากัดกินจิตใจเย่หยวนมากขึ้น
“ท่านผู้อาวุโส นี่…หรือว่ามันจะไม่มีทางอื่นแล้ว?” เย่หยวนถามอย่างไม่อยากเชื่อ
เจียนเจิ้นเทาบอก “ด้วยสถานการณ์ของเจ้าแล้ว มันคงมีแต่ต้องเชิญท่านเจ้าศาลามาจัดการเอง! มันแค่ว่า…”
เย่หยวนนั้นตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ผู้อาวุโส ท่านเจ้าศาลาจะทำนายได้ใช่หรือไม่?”
เจียนเจิ้นเทาพยักหน้ารับ “ท่านเจ้าศาลานั้นมีวิธีทำความเข้าใจดวงชะตาที่ลึกลับ ความรู้ความสามารถในการทำนายของเขานั้นสูงเกินกว่าที่ใครจะเทียบเคียง หากเขายอมที่จะลงมือ มันย่อมมีความหวัง”
เย่หยวนนั้นดีใจจนออกนอกหน้า “ตราบเท่าที่มันจะทำให้ท่านเจ้าศาลายอมทำนาย เย่หยวนคนนี้ก็พร้อมที่จะจ่ายทุกสิ่ง”
เจียนเจิ้นเทาพยักหน้ารับ “ช่างมันเถอะ ข้าจะลองไปดู”
เย่หยวนยกมือขึ้นคารวะ “ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโส! ก่อนอื่นขอข้ารักษาแผลของท่านก่อนเถอะ!”
ตอนนี้เย่หยวนนั้นรู้สึกขอบคุณเจียนเจิ้นเทาอยู่ในใจ
เพราะดูท่าเมื่อสักครู่เจียนเจิ้นเทาจะพอคาดเดาผลลัพธ์ได้มาก่อนแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธและช่วยทำการทำนายให้เย่หยวนจริงๆ
สุดท้ายเขาจึงต้องเสียสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำไป และยังบาดเจ็บไม่น้อย
เรื่องราวแบบนี้มันไม่มีทางเลยที่เย่หยวนจะมองข้ามผ่านไป
เมื่อรักษาเจียนเจิ้นเทาจนเสร็จดี เขาก็นำเย่หยวนมายังศาลามายาล้ำอีกครั้ง
เมื่อผู้คนได้เห็นเจียนเจิ้นเทา พวกเขาทั้งหลายก็ต่างแสดงสีหน้าสุดตื่นตะลึงขึ้น
“นี่มัน…ผู้อาวุโสเจียนเจิ้นเทาไม่ใช่รึ? ตาของเขาหายดีแล้ว!”
“เหลือเชื่อเสียจริงๆ! เขานั้นรับผลสะท้อนจากยอดเต๋าและกลายเป็นคนพิการไปแล้วแท้ๆ ใครกันที่เก่งกาจมากพอที่จะรักษาดวงตาให้เขาได้?”
“เฮอะๆ มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้วสิ! เมื่อผู้อาวุโสเจียนเจิ้นเทากลับมาอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ ดูท่าศาลามายาล้ำเราจะมีเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นแน่แล้ว”
…
เพราะดวงตาที่มืดบอดของเจียนเจิ้นเทาเขาจึงถูกนับว่าเป็นคนพิการไร้ค่าไปแล้ว นั่นจึงทำให้เขาออกไปใช้ชีวิตเดียวดายตามลำพัง
เพราะการที่ใช้ศาสตร์การดูรัศมีไม่ได้ มันก็เท่ากับว่าเป็นคนพิการไร้ค่าไปแล้วในศาลามายาล้ำนี้
“เจียนเจิ้นเทา เจ้ามาที่ศาลามายาล้ำทำไม? หืม? ดวงตาของเจ้า…มองเห็นแล้ว?”
ตอนนี้เองที่จู่ๆ ก็มีชายแก่คนหนึ่งปรากฏตัวออกมาปิดทางคนทั้งสามไว้
แต่เมื่อเขาเห็นว่าดวงตาของเจียนเจิ้นเทาหายดีกลับมามองเห็น เขาก็มีสีหน้าตื่นตกใจไม่น้อย
เจียนเจิ้นเทามองผู้มาถึงคนนี้ด้วยรอยยิ้มแสนเย็นชา “ใช่แล้ว เจียนฉาวหนิง เจ้าคงผิดหวังมากล่ะสิ?”
ดูท่าคนทั้งสองคงไม่ค่อยถูกกันนัก
ตอนนั้นที่เจียนเจิ้นเทาตาบอดไป ก็เป็นเจียนฉาวหนิงคนนี้นี่เองที่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะผลักและดันเขาออกจากที่นั่งผู้อาวุโส
ตอนนี้เมื่อเจียนเจิ้นเทากลับมาได้อย่างยิ่งใหญ่ มีหรือที่เขาจะยังใจเย็นได้?
เจียนฉาวหนิงเปลี่ยนสีหน้าและตอบกลับมา “เจ้าลืมกฎของศาลามายาล้ำเราไปแล้วรึ? นำพาคนแปลกหน้าสองคนมาด้วยเช่นนี้มันหมายความว่าอย่างไร?”
“พี่ใหญ่!” เวลานั้นเองที่มีอีกเสียงแทรกขึ้น
เย่หยวนหันหน้าไปมองดู และมันจะเป็นใครไปได้นอกจากเจียนปิง?
โลกใบนี้มันช่างกลมเสียจริงๆ!
