เมื่อมาถึงหุบร้ายวารีแล้วพวกเขาก็ได้พบกับพื้นที่แสนมืดทึบและอับชื้น
ที่แห่งนี้มันเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นจากแก๊สธรรมชาติ ทำให้ความมืดยิ่งหนาแน่นและส่งผลให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“ที่นี่มันเขาร้างน้ำหลากชัดๆ มิน่าล่ะเขาถึงเรียกกันว่าหุบร้ายวารี พ่อเจ้าคนนี้โง่เขลาจริงๆ ที่หลงตามมาจนถึงที่นี่!” ลัวยองบอก
“ไม่มีใครบอกให้เจ้าตามมา! เจ้าเองต่างหากที่หน้าด้านตามผู้คน!” หยูจิงกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจนัก
เมื่อลัวยองได้ยินเขาก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ ออกมากลบเกลื่อน
เพราะเขานั้นทำตัวหน้าด้านตามคนอื่นมาจนถึงที่นี่
เพราะอย่างไรเสียผลภูติดินปีกเงินมันก็เป็นสมบัติล้ำค่า แต่ให้เป็นไปตามข้อตกลงเดิมมันก็ยังจะสร้างผลกำไรให้เขาอย่างมหาศาลอยู่ดี
ไม่เช่นนั้นด้วยพลังฝีมือของเขา เขาคงไม่ยอมตามหัวหน้าด้วนมาจนถึงที่นี่แน่
ด้วนเผิงบอก “แมลงต่างๆ ในที่แห่งนี้มันมีมากมาย ไม่มีทางที่เราจะป้องกันได้เลย ทุกคนจงระมัดระวังให้มาก”
แม้ไม่ต้องให้เขาบอกทุกๆ คนก็เริ่มปล่อยปราณเทวะออกมาคลุมร่างตัวเองก่อนแล้ว
หยูจิงบอกด้วยท่าทางกังวลไม่น้อย “นี่…นี่มันจะช่วยน้องชายข้าได้จริงๆ หรือ?”
เย่หยวนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “สิ่งต่างๆ มากมายเกิดมาภายใต้สวรรค์ กลบลบทับฤทธิ์กันไป แม้ว่าพิษของแมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิงจะรุนแรงเพียงใด แต่มันก็ย่อมมีอะไรจะแก้ได้เสมอ”
ด้วนเผิงขมวดคิ้วแน่น “ที่นี่มันใหญ่นัก เราจะไปหาเจอได้อย่างไร?”
“ใช่! หากมันมียาแก้พิษจริงๆ อาจารย์ซ่งหยูท่านจะไม่รู้รึ? ข้าเองก็เคยได้ยินชื่อแมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิงมาก่อน และมันก็ไม่เคยมีใครรักษาได้หาย!” ลัวยองพูดด้วยรอยยิ้ม
เย่หยวนจึงสวนกลับไป “โลกหล้ามีสิ่งต่างๆ อย่างมากมาย เจ้าไม่รู้ ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มี! อย่าว่าแต่อาจารย์ซ่งหยูนี้เลย แม้แต่โอสถบรรพกาลก็คงไม่กล้าพูดออกมาเต็มปากว่าตัวเองรู้จักทุกสิ่งอย่างบนโลกหรอกใช่ไหม?”
ลัวยองหัวเราะเย้ยอยู่ในใจ “เจ้าพูดเช่นนี้ออกมามันก็หมายความว่าเจ้าเองก็ไม่รู้ถึงยาแก้พิษใช่ไหมล่ะ? เจ้าฝืนจะพาทุกผู้คนให้ตามมา แต่สุดท้ายตัวเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ช่างน่าหัวร่อจริงๆ!”
เย่หยวนยิ้มตอบ “ทุกผู้คน ที่เจ้าว่ามานี้ไม่ได้นับรวมตัวเจ้าด้วยนะ เจ้าหน้าด้านตามพวกเรามาเองแท้ๆ”
ลัวยองแทบสำลักเมื่อได้ยินเช่นนั้นจนเกือบจะปล่อยฝ่ามือออกมา แต่ด้วนเผิงก็พูดขึ้นมาก่อน “เอาล่ะเฒ่าลัว อย่าได้ทำให้เย่หยวนต้องลำบากไปมากกว่านี้เลย มาแล้วก็มาสิ เย่หยวนเราจะเอาอย่างไรกันต่อ?”
เย่หยวนนั้นได้เตรียมแผนการไว้ก่อนแล้วจึงบอก “แน่นอนว่าต้องเป็นการหาแมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิงให้เจอก่อน! เจ้าแมลงนี้มันแสนดุร้ายและน่าจะอาศัยอยู่ในสถานที่ ๆ ชื้นที่สุดและมีแก๊สหนาแน่นที่สุด! เราแค่ต้องเดินเข้าไปยังที่แบบนั้นเพื่อตามหามันก็พอ”
แมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิง ตัวเย่หยวนนั้นย่อมไม่เคยพบเจอมาก่อน ความรู้เหล่านี้ล้วนเป็นหวู่เฉินที่บอกเล่ามา
ส่วนเรื่องการแก้พิษ แม้แต่จอมเทพนิรันดร์ก็ไม่รู้วิธี
แต่ว่าเรื่องแค่นี้มันหยุดเย่หยวนไม่ได้
ตอนที่เขายังอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขามักจะออกไปหาทางรักษาพิษที่ไม่เคยมีใครแก้ไขได้มาก่อน เพราะเขานั้นมีวิธีการของตัวเองอยู่
แม้ว่ามหาพิภพถงเทียนมันจะต่างจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่หลักการมันก็ยังเชื่อมโยง
กลุ่มนักล่าเดินเข้าไปหาที่ๆ มีแก๊สหนาแน่นที่สุด แต่ระหว่างทางพวกเขาก็ต้องเข้าปะทะกับแมลงพิษไม่น้อย
แต่กลุ่มนักล่านี้มีพลังที่แสนแกร่ง จึงไม่ต้องออกมาแรงใดๆ ให้มากเลย
เมื่อเห็นว่าแก๊สเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ แล้วพวกเขาก็รู้สึกได้ว่าความชื้นเพิ่มสูงขึ้นเช่นกัน มันสูงจนทำให้ผู้คนรู้สึกหายใจหายคอลำบากขึ้นมาทีเดียว
ด้วนเผิงขมวดคิ้วแน่น “นี่ที่มันประหลาดนัก กลิ่นพวกนี้ ความชื้น แก๊ส มันกลับกัดกร่อนปราณเทวะได้ เป็นเช่นนี้ต่อไปข้าเองก็คงทนได้ไม่นาน”
ตอนนี้แม้แต่ด้วนเผิง ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าหกดาวยังออกปากว่าแทบไม่ไหว คนอื่นๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย
หยูจิงมีสีหน้าที่ซีดเซียวมาก เหงื่อไหลลงมาบนหน้าผากนางและดูท่าเหมือนจะทนไปต่อไม่ไหวอีกแล้ว
ส่วนเย่หยวนนั้นยังมีปราณเทวะโกลาหลที่มั่นคงไม่ได้กลัวการกัดกร่อนเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
สภาพของเขานั้นเรียกได้ว่าดีที่สุดในหมู่คนทั้งหก
“ไม่น่าจะไกลแล้ว ทั้งแก๊สและความชื้นต่างสูงมาก— ระวัง!”
เย่หยวนกำลังพูดไปแต่จู่ๆ เขาก็รีบไปดึงหยูจิงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนและทิ่มดาบออกไปด้านหลังนางอย่างรวดเร็วและรุนแรง!
ในตอนแรกทุกคนยังไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อหันไปมองดูดีๆ พวกเขาก็เห็นว่าที่ปลายดาบของเย่หยวนนั้นมีแมลงสีขาวกำลังถูกเสียบคาไว้และดิ้นไปมาอย่างไม่หยุด
ด้วนเผิงหน้าถอดสีทันที “แมลงนี้ช่างเก่งกาจนัก มันลอบเข้ามาใกล้พวกเราขนาดนี้โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวเลย! เดี๋ยวนะ หรือว่า…”
เย่หยวนค่อยๆ พยักหน้ารับ “ใช่แล้ว เจ้านี่แหละ!”
ในกลุ่มมีคนหนึ่งตะโกนบอกขึ้นมา “ไม่ดีแล้ว พวกเจ้าดูรอบๆ!”
นั่นทำให้ทุกคนหันไปตามเสียงและพบว่าพื้นที่รอบกายนั้นเต็มไปด้วยแมลงมืดฟ้ามัวดิน แม้แต่ต้นไม้ก็เปี่ยมไปด้วยพวกมัน
เห็นแบบนั้นทุกคนต่างหน้าถอดสี แสดงท่าทางสิ้นหวังออกมา
ด้วนเผิงเองก็มีใบหน้าที่ซีดเซียวก่อนจะบอก “ให้ตายสิ เราเดินเข้ารังแมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิงมาเสียแล้ว! แบบนี้ต่อให้มีปีกก็คงหนีออกไปได้ยาก!”
ลัวยองตะโกนกลับมา “เย่หยวน เจ้า! หากไม่ใช่เพราะเจ้าเราย่อมไม่มีทางมาจบลงในที่แบบนี้!”
เย่หยวนกลอกตาถามกลับ “เลิกบ่นโวยวายเสียทีเถอะ ต่อให้ข้าจงใจพามาแล้วตอนนี้เจ้าจะยังหนีออกไปได้หรือ?”
ลัวยองแทบสำลัก ในใจรู้สึกถึงแต่ความเสียดาย
ใช่แล้ว เพราะในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้เขาสังหารเย่หยวนไปมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
หยูจิงเองก็มีใบหน้าที่ขาวซีด “เย่หยวน ข้าขอโทษ มันเป็นพี่จิงคนนี้เองที่พาเจ้ามาเจอหายนะ!”
เย่หยวนยิ้ม “จะทำหน้าเหมือนคนตายไปทำไม? มันยังไม่จบเสียหน่อย อยากบ่นก็ค่อยไปบ่นหลังเราออกไปกันแล้ว”
ลัวยองถามขึ้นอย่างโกรธแค้น “ออกไป? มาถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังมาเล่นมุกโง่ๆ อีกเรอะ! แมลงพวกนี้มันเป็นสัตว์อสูรระดับสี่ทั้งสิ้น ตอนนี้ทุกเส้นทางถูกพวกมันปิดไว้แล้วจะยังออกไปได้อย่างไร?”
เย่หยวนไม่คิดสนใจเขาและตอบเบาๆ “ข้าจะพาพวกเจ้าออกไปเอง อย่าได้ขัดขืน เข้าไปด้านในกัน! ที่นี่ยังมีแก๊สไม่หนาแน่นที่สุด สิ่งใดที่จะรักษาพิษได้มันต้องอยู่ลึกกว่านี้!”
พูดจบเย่หยวนก็ปล่อยปราณเทวะของตัวเองออกมาล้อมรอบคนทั้งห้าไว้ ตัดขาดมิติภายนอกและเดินผ่านฝูงแมลงไป
เมื่อทุกคนได้เห็นภาพที่ตัวเองเดินผ่านฝูงแมลงมาเฉยๆ อย่างนั้น พวกเขาทุกคนต่างก็ตื่นตกใจจนแทบลืมหายใจ
“แนวคิดแห่งห้วงมิติ! น้องเย่มีไม้เด็ดซ่อนไว้มากมายนัก!” ด้วนเผิงตะโกนบอก
ลัวยองนั้นได้แต่มองอย่างตกตะลึง ไม่คิดไม่ฝันว่าเย่หยวนจะสามารถสำเร็จแนวคิดที่แสนน่าเกรงขามเช่นนี้ได้
แต่เย่หยวนกลับยกมือขึ้นมาโบกปัด “หนีเข้าไปด้านในกันก่อน แต่อย่าทิ้งพวกฝูงแมลงไปล่ะ ปล่อยให้มันตามเรามา!”
ระยะที่เย่หยวนปิดกั้นมิตินั้นมันไม่กว้างมาก ตอนนี้เหล่าฝูงแมลงจึงบินตามมาอย่างโกรธเกรี้ยว
ทุกคนรู้สึกขนลุกตั้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เย่หยวนหัวเราะและยิงแสงดาบออกไปหลายครั้งด้วยหลังมือ ทำลายฝูงแมลงไปไม่น้อย
เท่านี้พวกแมลงก็จะยิ่งโกรธและบ้าคลั่งมากขึ้น บนมาหาเย่หยวนด้วยอาการพร้อมสู้อย่างเต็มที่
เย่หยวนยิ้มและเร่งความเร็วออกไป จนตามหยูจิงที่อยู่รั้งท้ายอย่างง่ายดาย
ระหว่างที่หยูจิงบินไปนางก็บอก “เย่หยวน ข้า…ข้าไม่รู้เลยว่าจะขอบคุณอย่างไรดี!”
เย่หยวนยิ้ม “หากอยากขอบคุณก็รอให้เราหายาแก้พิษเจอก่อนเถอะ ตอนนี้ข้าไม่มั่นใจเลยจริงๆ!”
เมื่อหยูจิงได้ยินเช่นนั้นนางก็เริ่มรู้สึกกังวลถึงผลที่จะออกมา “เราจะ…หายาแก้พิษเจอไหม?”
เย่หยวนบอก “โปรดวางใจ ไม่ว่าพิษนั้นจะร้ายแรงเพียงใด แต่ในระยะห้าสิบกิโลเมตรรอบๆ มันจะมียาแก้พิษอยู่เสมอ!”
…………………………
