“ดาบแห่งมิติเวลา ไป!”
ระหว่างที่คนทั้งหลายยังคงไม่อาจตั้งสติได้นั้นเย่หยวนก็ได้สั่งดาบออกมาอีกครั้ง
และครั้งนี้เป้าหมายของมันคือหลี่ชิง!
หยวนเจิ้นหน้าซีดขาวลงทันทีคิดอยากช่วยเหลือสหายแต่อีกใจก็ไม่กล้าพอ
จะเอาอะไรไปช่วย?
หลี่ชิงนั้นขนลุกชันทั้งกายไม่คิดใดๆ รีบพุ่งตัวหันกลับคิดหนี
เว้นเสียแต่ว่าดาบแห่งมิติเวลานั้นมันรวดเร็วจนเกินไป มีหรือที่เขาจะหนีพ้น?
ฟุบ!
ดาบแสงนั้นพุ่งผ่านไปเบาตัดขาดร่างหลี่ชิงออกจากกัน
หยวนเจิ้นที่ได้เห็นมันต่อหน้าต่อตานั้นสังเกตได้ชัดเจนว่าแผลของทั้งเทียนเจ่าและหลี่ชิงนั้นมันเรียบราบไม่มีแม้แต่รอยเลือดใดๆ
มันราวกับว่าปากแผลนั้นถูกปิดกั้นไว้ด้วยพลังงานบางอย่าง
เขาย่อมจะเข้าใจว่านี่มันคือแผลที่แฝงพลังงานมิติเวลาไว้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็คงไม่อาจรักษาหายได้
การสังหารด้วยสิ่งนี้มันน่าหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าดาบใดๆ
เพราะหากเย่หยวนตัดสังหารจุดตาย พวกเขาก็จะตายทันทีอย่างไม่อาจยื้อใด
หากเขานั้นคิดทรมานคนแล้วจะยิ่งไปกันใหญ่ นิ้วใดที่ถูกเขาตัดออกนั้นมันจะไม่อาจงอกรักษาใหม่ได้
คิดมาถึงตรงนี้ตัวหยวนเจิ้นก็เริ่มคิดที่จะหนีขึ้นมาบ้าง
อยู่ตรงนี้ต่อไปมันจะมีแต่ตาย!
เมื่อทัพบุตรเทวะเห็นภาพนี้พวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ
เย่หยวนนั้นสังหารยอดฝีมือเต๋าสวรรค์เก้าลายลงสองคนอย่างราวกับว่าเป็นผักปลา!
เต๋าสวรรค์เก้าลายมันอ่อนแอปานนั้นเลย?
ไม่สิ มันมิใช่ว่าเต๋าสวรรค์เก้าดาวนั้นอ่อนแอแต่เป็นเย่หยวนที่เก่งกาจเกินสามัญสำนึก!
ผสานสามยอดแนวคิดเข้าด้วยกัน ดาบนี้มันย่อมจะตัดขาดทุกสิ่งอย่างได้ในโลกหล้า!
ระหว่างที่คนทั้งหลายยังคงจ้องมองค้างคลื่นพลังที่พลุ่งพล่านของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ สงบลง เขานั้นบรรลุขึ้นมาสู่อาณาจักรมหาพิภพขั้นสุดเรียบร้อย!
เขานั้นมองดูที่ใบหน้าของหยวนเจิ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเย็นเยือก “เผ่าเทวาเจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นตัวแทนเต๋าสวรรค์ดูถูกเผ่าพันธุ์อื่นหมดสิ้นมิใช่หรือ? เวลานี้ข้าจะข้ามอาณาจักรมาสังหารเจ้าแล้ว! ข้าให้เวลาเจ้าสิบอึดใจ เจ้าจะหนีรอดหรือไม่นั้นมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าแล้ว”
จากนั้นเย่หยวนก็ค่อยๆ ชักเอาธนูออกมา
ธนูสาบานสังหารเทพ!
คลื่นพลังยอดเต๋านั้นมันได้จุติลงมาต่อสายตาทุกผู้คน
ในอดีตนั้นเย่หยวนมีพลังบ่มเพาะต่ำจึงไม่อาจจะดึงพลังของเครื่องรางเต๋าออกมาได้มากนัก
เวลานี้แม้ว่าเขาจะยังไม่บรรลุขึ้นระดับของอาณาจักรเจ้าฟ้าดินแต่กำลังของเขานั้นก็เทียบเคียงเจ้าฟ้าดินได้
เวลานี้เมื่อเขาชักเอาธนูสาบานสังหารเทพออกมาอีกครั้งมันย่อมจะแตกต่างจากก่อนๆ สิ้นเชิง!
พลังของเครื่องรางเต๋าผสานกับดาบแห่งมิติเวลา มันย่อมจะเท่ากับชัยชนะ!
ได้เห็นธนูสาบานสังหารเทพนั้นดวงตาของหยวนเจิ้นก็แทบจะหลุดออกจากเบ้า
ความตายนั้นมันได้มาอยู่ตรงหน้าของเขา!
หนีหรือไม่?
มันเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!
หากเขาหนีไปคำพูดของเย่หยวนมันย่อมจะกลายเป็นจริงสิ้น แล้วเขาจะยังมีศักดิ์ศรีความเป็นบุตรเทวะได้?
แต่หากไม่หนีแล้วเครื่องรางเต๋าผสานดาบแห่งมิติเวลามันย่อมจะสังหารเขาได้แน่นอน
ต่อให้เขาจะใช้วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ใดๆ ออกมา!
นี่มันเป็นความอับอายอย่างสุดคาด!
เย่หยวนนั้นกลับกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาต่อหน้าบุตรเทวะอาณาจักรเต๋าสวรรค์ด้วยพลังบ่มเพาะของอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์
แต่ตัวเขานั้นกลับไม่อาจตอบโต้ได้แต่ต้องลังเล!
เวลานี้พวกว่านเจิ้นทั้งหลายนั้นมีใบหน้าแดงก่ำด้วยสีเลือด
ท่าทางอันเป็นวีรบุรุษเช่นนี้มันย่อมทำให้เลือดของพวกเขาทั้งหลายนั้นไหลพลุ่งพล่านทั่วกายอย่างไม่อาจห้าม!
คำพูดของเย่หยวนนี้มันได้เรียกคืนความมั่นใจให้พวกเขาทั้งหลาย!
ก่อนหน้านี้พวกเขานั้นยังถูกทัพบุตรเทวะบุกใส่ไม่ยั้ง
กำลังของทัพบุตรเทวะมันเหนือล้ำกว่าที่พวกเขาเข้าใจไปมาก
หากมิใช่เพราะเย่หยวนแล้วสงครามในครั้งนี้มันคงจบลงได้อย่างไม่สวยแน่นอน
“ฮ่าๆๆ… เยี่ยม! เผ่าเทวาแล้วทำไมเล่า?”
“ตราบเท่าที่เราบ่มเพาะแนวคิดไปจนถึงระดับหนึ่งได้เราก็ย่อมจะดูถูกพวกเจ้าได้เช่นกัน!”
“ท่านเต๋าสวรรค์เก้าลายผู้นั้น จะหนีหรือสู้ดีเล่าท่าน?”
…
ในฝั่งมนุษย์นั้นมันย่อมเกิดเสียงเย้ยหยันขึ้นมาไม่ขาดสาย
หยวนเจิ้นนั้นเรียกพวกเขาทั้งหลายว่าเป็นมดปลวกอย่างนั้นอย่างนี้ แน่นอนว่ามันย่อมทำให้เกิดความคับแค้น
แต่กำลังของหยวนเจิ้นนั้นมันแข็งแกร่งจนเกินกว่าจะเถียงใดๆ กลับไป ทำให้พวกเขาไม่มีโอกาสว่ากล่าวสวนกลับไปจนถึงเวลานี้
เพราะเวลานี้มันแตกต่างไป
เย่หยวนนั้นพูดกล่าวคำนั้นออกมาด้วยพลังการบ่มเพาะเพียงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์มันทำให้คนทั้งหลายสะใจอย่างไม่อาจอธิบาย!
ยิ่งได้ยินคำว่าเย้ยหยันตัวหยวนเจิ้นก็ยิ่งมีสีหน้าดำมืดลง
แต่อีกด้านตัวเย่หยวนนั้นย่อมไม่คิดรอคอยใดๆ เริ่มการนับถอยหลังขึ้นทันที
“สิบ!”
“เก้า!”
“แปด!”
…
การนับแต่ละครั้งนั้นมันเหมือนค้อนตอกลงกลางหัวหยวนเจิ้น
จนสุดท้ายเมื่อเย่หยวนนับถึงเจ็ดตัวหยวนเจิ้นก็ไม่อาจทนรีบหันหลังหนีไปทันที!
ยอดฝีมืออาณาจักรเต๋าสวรรค์เก้าลายที่บรรลุวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์นั้นย่อมจะมีความเร็วที่สูงล้ำ
พริบตาเดียวนั้นตัวหยวนเจิ้นก็หายไปจากระยะสายตาของผู้คน
แต่มันราวกับว่าเย่หยวนนั้นไม่เห็นอะไร ยังคงนับถอยหลังต่อไป
“หก!”
“ห้า!”
…
เสียงของเขานั้นแผ่ออกไปกว้างไกลไม่ว่าหยวนเจิ้นจะหนีไปถึงที่ไหนมันก็ยังคงตามติดมาถึงหูของเขาได้
พลังของมิติเวลามันมิใช่เรื่องเล่นๆ เลย
การส่งเสียงผ่านห้วงมิตินั้นมันไม่ได้นับว่าเป็นวิชาที่ยากเย็นใดๆ
แต่เมื่อหยวนเจิ้นได้ลองฟังดู เขากลับพบว่ามันมิธรรมดา
เพราะการนับนี้มันดังสนั่นลั่นดังออกมาจากใบหูของเขา
หลายล้านปีที่ผ่านมานี้เขาจะต้องผ่านศึกมากี่ล้านครั้งกัน?
แต่มันไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกหมดสิ้นปัญญาเช่นนี้มาก่อน
เวลานี้เขาได้แต่หวังอยากให้พ่อแม่มอบขาให้เขาอีกสักสองข้างเผื่อจะได้วิ่งหนีเร็วขึ้น
เขานั้นใช้พลังกายของเขาออกมาจนถึงที่สุด พยายามที่จะวิ่งให้เร็วที่สุด
และในความเป็นจริงตัวเขาก็เร็วมากแล้ว
เพียงแค่ว่ามันยังเร็วไม่พอ!
“สาม!”
“สอง!”
“หนึ่ง!”
เมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘หนึ่ง’ ตัวหยวนเจิ้นก็หลบหนีไปได้ไกลแสนไกลจากเย่หยวน
แต่คำพูดนี้มันยังคงดังอยู่ในหูของเขา!
จากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังรุนแรงที่ด้านหลัง
คลื่นพลังนี้มันใกล้ตัวเขามาเรื่อยๆ และยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!
เขานั้นพยายามจะเพิ่มความเร็วแต่คลื่นพลังนั้นมันก็ยังคงประชิดเข้ามาได้เรื่อยๆ
จากนั้นคลื่นพลังนั้นมันก็หายไป
เขาได้พบว่าตัวเองไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน!
“ฮ่าๆๆ… หนีพ้น! ข้าหนีพ้นแล้ว! เด็กน้อยเจ้าคิดจะขู่เล่นกับข้าหรือ? มีหรือที่หยวนเจิ้นผู้นี้จะตายลงง่ายๆ เช่นนั้น?”
เขานั้นหันหน้ากลับไปมองด้านหลัง
แต่วินาทีนั้นเขากลับต้องหุบยิ้มลง
เพราะเมื่อหันกลับไป เขากลับได้เห็นร่างของตัวเองยืนอยู่!
เวลานี้หัวและลำตัวของเขามันได้แยกทางจากกันแล้ว!
“ข้า… ตาย?”
จากนั้นสติของเขาก็ค่อยๆ แตกดับลง
ดาบนี้มันรวดเร็วจนเกินไป กว่าที่เขาจะทันรู้สึกเจ็บปวดใดๆ หัวก็ขาดลงเสียแล้ว
ปกติแล้วดาบแค่นี้มันย่อมจะไม่ถึงตายได้ง่ายๆ
แต่ด้วยพลังของมิติเวลานั้นมันตัดขาดทุกสิ่งอย่างออกจากกัน ตัดการเชื่อมต่อของร่างกายและหัวของเขาออกจากกัน
ทำให้พลังชีวิตของเขาค่อยๆ หลั่งไหลออกมา
จนสุดท้ายมันก็แตกดับลง
เย่หยวนค่อยๆ เก็บธนูลงด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้ทำเรื่องใหญ่ใดๆ มา
พื้นที่ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน
ยอดฝีมือที่บรรลุวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์กลับแพ้พ่ายลง!
เจ็ดอึดใจนั้นมันมากพอจะให้หยวนเจิ้นหนีไปไกลนับสิบๆ ล้านกิโลเมตร
แต่เย่หยวนกลับยังสังหารเขาได้ด้วยดาบเดียว!
แข็งแกร่งเกินไป!
เผ่าเทวานั้นไม่เคยกลัวมนุษย์
พวกเขาทั้งหลายนั้นหยิ่งยโสหลงตัว!
ต่อให้พวกเขาทั้งหลายจะแพ้สงครามสิ้นโลกครั้งก่อนพวกเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองต่ำต้อยกว่ามนุษย์
แต่วันนี้พวกเขากำลังกลัวเย่หยวน!
กำลังของคนผู้นี้มันเหนือล้ำกว่าความเข้าใจใดๆ ไปสิ้น
เย่หยวนนั้นเก็บธนูสาบานสังหารเทพลงก่อนจะหันไปมองที่ทัพบุตรเทวะและหันไปหาว่านเจิ้นอีกครั้ง “เลิกเอาแต่มอง ลุยต่อได้แล้ว!”
“ฆ่ามัน!”
ทัพบุตรเทวะนั้นยังคงยืนนิ่งมึนงงส่วนทางพวกว่านเจิ้นนั้นกกลับร้องลั่นพุ่งทะยานเข้าสังหาร
…………………………
