ตูม!
จุนเถียนนั้นค่อยๆ ลากตัวขึ้นมาจากพื้นดินด้วยสภาพรุ่งริ่ง
สายตาของเขานั้นหันไปมองดูที่เย่หยวนด้วยความตกตะลึงอย่างสุดใจ
เย่หยวนนั้นก้มลงมามองต่ำด้วยความเย็นเยือก “อ่า เวลานี้เจ้าโดนมดตบจนปลิวเสียแล้ว อย่างนี้เจ้าจะเป็นตัวอะไรดีเล่า?”
จุนเถียนนั้นได้แต่ทำหน้าเหยเกตอบกลับไป
อวดอ้างตนมาตั้งนานสุดท้ายเขานั้นกลับถูกตบจนหน้าหัน
แต่เขานั้นกลับไม่อาจจะเถียงใดๆ กลับไปได้!
“เด็กน้อย เจ้านั้นกลับควบคุมพลังของมหาพิภพถงเทียนนี้ไว้ได้! ข้าประมาทเกินไปแล้วจริงๆ! ไม่นึกเลยว่าก่อนหน้านี้เจ้ากลับยังมีเวลาคิดเก็บซ่อนพลังใดๆ ไว้อีก! ช่างเจ้าเล่ห์นัก!” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก
“จะว่าไป ข้านั้นก็คงต้องขอบคุณเสี้ยววิญญาณดั่งเดิมของเจ้านั้นที่มันช่วยให้ข้าได้เรียนรู้วิธีการนี้! อ่า หากคิดเช่นนั้นแล้วหลายๆ เรื่องข้ายังต้องขอบคุณเจ้าอีกมากทีเดียว!” เย่หยวนกล่าว
เมื่อจุนะถียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็แทบจะต้องกระอักเลือดขึ้นมา
คำพูดโง่ๆ ของเขานั้นมันกลับทำให้เย่หยวนหาเส้นทางบรรลุโซ่ตรวนกลายมาเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์ขึ้นมาได้
ส่วนเสี้ยววิญญาณดั่งเดิมของเขานั้นกลับไปสอนให้เย่หยวนใช้พลังงานจากมหาพิภพถงเทียนได้
แท้จริงที่ก่อนหน้านี้เย่หยวนไม่ได้ดึงพลังของมหาพิภพถงเทียนออกมาใช้มันมิใช่ว่าเขากำลังออมมือหรืออะไรเช่นนั้น มันเป็นเพราะว่าเย่หยวนนั้นรู้ดีว่าต่อให้จะใช้มันก็คงไม่มีประโยชน์ใด
พลังการควบคุมของเขานั้นมันไม่อาจจะเทียบเคียงกับยอดฝีมือระดับจุนเถียนได้อย่างแน่นอน!
ใช้ไปมันมีแต่จะตายเร็วลงเปล่าๆ
แต่เวลานี้เมื่อเขาบรรลุขึ้นมาถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์ระดับเลิศน้อยแล้ว ตัวเย่หยวนจึงสามารถควบคุมเต๋าสวรรค์ได้ตามใจนึก
ด้วยพลังของเขาน้อยแห่งถงเทียนนั้น เขาจึงสามารถที่จะดึงพลังงานจากเขาแห่งถงเทียนออกมาใช้ได้เต็มที่
นี่มันคือไม้ตายที่สุดยอดของเขา!
จุนเถียนนั้นหรี่ตาลงอย่างเย็นเยือกก่อนจะกล่าวขึ้นมา “เด็กน้อย ท่าทางโอหังของเจ้านี้มันช่างน่าชังนัก!”
เย่หยวนนั้นจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เช่นนั้นหรือ? แต่ท่าทางโอหังของข้านี้ ข้าก็แค่เลียนแบบท่าทางของเจ้าเท่านั้น! เจ้าชอบวางท่ามิใช่หรือ? เช่นนั้นก็ลองโดนเป็นฝ่ายกดหัวบ้างจะเป็นไร?”
จุนเถียนนั้นแทบต้องสำลักด้วยความคับแค้นใจ ท่าทางใจเย็นไม่สนโลกของเย่หยวนในตอนนี้มันเหมือนกับท่าทางของตัวเขาก่อนหน้านี้จริงๆ!
ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนกลับยังวางท่าล้อเลียนเขาอย่างถึงที่สุด!
มดปลวกนั้นกลับกล้ามาวางท่าต่อหน้าเขา!
ที่สำคัญมันยังทำได้สำเร็จด้วย!
มันไม่มีอะไรจะน่าอับอายไปกว่านี้แล้ว
“เด็กน้อย จะอวดอ้างตัวมันก็ต้องมีราคาของมัน! เพราะฉะนั้นราคาของเจ้ามันคือความตาย! ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์มันไม่ได้อ่อนแออย่างที่เจ้าคิด!”
จุนเถียนนั้นร้องกล่าวขึ้นก่อนจะยกมือหมุนเป็นวง
ห้วงมิติรอบๆ นั้นมันเกิดความแตกตื่นขึ้นทันที
ตูม!
“ก-เกิดอะไรขึ้นกัน? ช่างเป็นพลังที่รุนแรงนัก!”
“นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? จุนเถียนผู้นั้นกลับยังไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริงออกมาหรอกหรือ?”
“น-นี่มันคือพลังแห่งกฎ! แต่มันจะไม่รุนแรงเกินขอบเขตพลังแห่งกฎหรือ? ท่านนักบุญฟ้าคราม… หวังว่าท่านจะรับมือไหว”
…
ไกลออกไปลิบๆ นั้นเว่ยเฟิงและเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างไม่อาจจะควบคุมร่างกายของตนได้ ระหว่างที่เหาะเหินบินหนีอยู่พวกเขาต่างก็ต้องเทกระจาดร่วงตกลงพื้นดินพร้อมๆ กัน
มันมิใช่แค่พวกเขาเท่านั้น เวลานี้เหล่ายอดฝีมือบนมหาพิภพถงเทียนต่างรู้สึกได้ชัดเจนว่าตนไม่อาจจะลอยตัวเหนือพื้นดินได้เลย
พริบตาเดียวนี้มันเหมือนว่าพวกเขาได้กลับกลายเป็นคนธรรมดาสามัญไป!
จุนเถียนนั้นใช้วิชาบางอย่างออกมาจนทำให้กฎของมหาพิภพถงเทียนทำงานผิดปกติไป
ในเวลานี้พลังแห่งยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์มันได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน
กำลังของเขานั้นมันทำให้เหล่ายอดฝีมือบนมหาพิภพถงเทียนทั้งหลายต้องเปลี่ยนความคิดเรื่องความแข็งแกร่งไป
“ดูให้ดี! นี่คือพลังที่แท้จริงของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์! ฝ่ามือขนเงินกดสวรรค์!”
จุนเถียนนั้นตบฝ่ามือลงมาใส่ห้วงมิติความว่างเปล่าจนทำให้เกิดสิ่งที่ดูคล้ายหลุมดำ
และในหลุมดำนี้มันกลับไม่มีอะไรจะหนีออกมาได้แม้แต่กระแสห้วงมิติ
พลังของมันนั้นเหนือล้ำจินตนาการไปมาก!
นี่มันคือพลังที่กดดันทั้งมหาพิภพถงเทียนลงได้พร้อมๆ กัน!
ตั้งแต่ต้นจนถึงเวลานี้ ตัวเย่หยวนยังคงยืนนิ่งอย่างใจเย็น
แม้จะต้องเผชิญกับฝ่ามืออันน่ากลัวนี้ สีหน้าของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
จากนั้นเย่หยวนก็ยกฝ่ามือของตนขึ้นมาบ้างก่อนจะตบลงไปอีกครั้ง
ปัง!
พลังของจุนเถียนนั้นมันแตกสลายลงต่อหน้าต่อตา!
คราวนี้ตัวจุนเถียนนั้นถูกตบจนไหลลงไปในกระแสแห่งห้วงมิติ
เว่ยเฟิงและพวกต่างได้แต่หันไปมองหน้ากันอย่างตกตะลึง
ภาพตรงหน้านี้มันแปลกประหลาดเกินไป!
พวกเขานั้นอยู่ไกลเกินกว่าที่จะได้เห็นศึกแต่พวกเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังงานทั้งสองสายอย่างชัดเจน
พลังโจมตีที่ส่งผลกระทบไปทั้งมหาพิภพถงเทียนนั้นมีหรือที่พวกเขาจะสัมผัสไม่ได้?
ตูม!
จุนเถียนนั้นถูกซัดกลับลงไปอีกครั้งด้วยเย่หยวนที่ยังทำหน้าเฉยชา
เขานั้นรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ!
มันแปลกจนเกินไป!
มีหรือที่ผู้บรรลุขึ้นมาใหม่จะแข็งแกร่งได้ปานนี้?
เย่หยวนนั้นยังคงยืนนิ่งกล่าวขึ้นมา “มดปลวก อย่าได้บังอาจใช้สายตาเช่นนั้นมองข้า เดี๋ยวข้าจะไม่พอใจ”
พูดจบเขาก็ตบฝ่ามือลงไปอีกครั้ง
จุนเถียนหน้าถอดสีไปทันทีพร้อมพยายามยกฝ่ามือขึ้นมาป้องกัน
เพียงแค่ว่าตัวเขาก็ยังถูกซัดเข้าไปในห้วงกระแสมิติอีกครั้งอยู่ดี
เพียะ!
เพียะ!
เพียะ!
ฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่ามันได้ตบลงรุนแรงจนจุนเถียนนั้นไม่อาจจะตอบโต้ใดๆ ปลิวไปมาอย่างไร้สิ้นสุด
เวลานี้กระแสห้วงมิติมันได้กลายสภาพเป็นความโกลาหลขั้นสุดแล้ว
“น-นี่มัน… จะประหลาดเกินไปแล้ว! สัตว์ประหลาด! ช่าง… ช่างสะใจเสียจริง! ท่านนักบุญฟ้าคราม ตบมันให้ตายคามือเลย! ให้มันได้วางท่าอีก! ให้มันลองวางท่าอีก!” เว่ยเฟิงนั้นหันหน้าไปร้องลั่นด้วยน้ำตานองหน้า
ก่อนหน้านี้ตัวเขารู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด!
เพราะพลังของจุนเถียนนั้นมันทำให้เขากลัวแทบขาดใจ
แต่เวลานี้ เขากลับรู้สึกสะใจอย่างถึงที่สุด!
ภายใต้ฝ่ามือของเย่หยวนนั้นจุนเถียนเป็นเหมือนแค่เด็กน้อยที่ไม่อาจจะต่อสู้ขัดขืนใดๆ ได้เลย!
คนทั้งหลายนั้นต่างรู้สึกเช่นนั้นสิ้น!
สะใจเสียเหลือเกิน!
“พอ! ข้าบอกว่าให้พอ!”
ขุนเถียนร้องลั่นก่อนจะระเบิดคลื่นพลังรุนแรงออกมา
เย่หยวนที่ไม่ทันตั้งตัวต้องถูกคลื่นพลังกระแทกนั้นผลักออกมาไกลไม่น้อย
จุนเถียนนั้นมีสภาพดูไม่ได้ ทั้งชุดที่ขาดเละ ผมเฝ้ารุงรัง ได้แต่ต้องเงยมองเย่หยวนอย่างคับแค้น
แต่เวลานี้มันได้ปรากฏหอกยาวเล่มหนึ่งขึ้นมาในมือของเขา พลังที่ออกมาจากหอกเล่มนั้นมันเหนือล้ำจนล้ำโลกนี้ไป
ดวงตาของเขานั้นดำมืดลงก่อนจะร้องลั่นขึ้น
“เด็กน้อย ต่อให้เจ้าจะยืมพลังของมหาพิภพถงเทียนมาได้แต่มันก็ไม่มีทางที่จะแข็งแกร่งได้ปานนี้! แต่เวลานี้เข้าหมดความอดทนที่จะล้วงความลับนั้นของเจ้าแล้วเพราะว่า… ข้าโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้ว! เพราะฉะนั้นจงตายเสียเถอะ!”
จุนเถียนนั้นเบิกตากว้างด้วยความคับแค้น
เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนนั้นคิดทำให้เขาต้องอับอาย แก้แค้นจากเรื่องที่ผ่านมา
แต่เขานั้นกลับไม่มีพลังจะต้านทานใดๆ แม้แต่น้อย
เขานั้นคิดว่าเย่หยวนนั้นจะต้องพ่ายแพ้ลงไปด้วยมือข้างเดียวของเขา
แต่เขากลับคิดผิด!
เย่หยวนนั้นยังคงยิ้มอย่างสบายๆ กลับมา
“บังเอิญจริง ข้าเองก็รู้สึกว่าคนอย่างเจ้ามันต้องตายเช่นกัน!”
พูดจบแล้วเย่หยวนก็หรี่ตาลงอย่างเย็นเยือก
ศพของเทียนชิงนั้นยังคงอุ่นๆ อยู่ตรงนั้น
เหล่าวิญญาณยอดฝีมือมากมายของมหาพิภพถงเทียนยังคงร่ำร้องออกมาจากห้วงมิติอันว่างเปล่า!
ทั้งเจ้ามารร้ายตนนี้ยังคิดจะลักพาลี่เอ๋อไปอีกครั้ง!
ไหนจะเรื่องการกักขังจับคนเป็นทาสนับหมื่นๆ ล้านปี!
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาจนถึงวันนี้ มันต้องให้จุนเถียนได้ชดใช้!
หากเขาไม่ตายลงแล้ว มีหรือที่ความคับแค้นอันเป็นนิรันดร์ของเย่หยวนนี้มันจะสงบลงได้?
จุนเถียนนั้นหัวเราะขึ้นมา “มดปลวกโอหัง เจ้านั้นจะดูถูกพลังของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เกินไปแล้ว! ครั้งนี้ข้าจะเอาจริงให้เจ้าได้ดู!”
เขานั้นยกหอกยาวขึ้นพร้อมคลื่นพลังที่ปะทุขึ้นรุนแรงจากภายในร่างกาย
หอกนั้นมันกลับทำให้พลังของเขาพัฒนาล้ำไปได้อีกขั้น!
แต่ว่าสีหน้าของเย่หยวนมันยังคงเรียบเฉยไร้การเปลี่ยนแปลง
เขานั้นยิ้มตอบกลับไป “บังเอิญจริง ข้าเองก็คิดจะเอาจริงแล้วเช่นกัน!”
เย่หยวนยกมือขึ้นมาก่อนจะเผยให้เห็นถึงเขาน้อยแห่งถงเทียนที่ลอยอยู่บนฝ่ามือ!
จุนเถียนนั้นเบิกตากว้างขึ้นทันที “หัวใจแห่งถงเทียน! เจ้า… เจ้ากลับหลอมครอบครองหัวใจแห่งถงเทียนไว้ได้! นี่มัน… บ้าน่า!”
ในเวลาเดียวกันนั้นเองหัวใจแห่งถงเทียนมันก็ส่องแสงสว่างจ้าก่อนจะพุ่งทะยานไปทางเขาแห่งถงเทียนในทันที!
