ความเงียบเข้าปกคลุมจนแทบได้ยินเสียงมดเดิน!
เวลานี้คนทั้งหลายต่างไม่รู้จะพูดกล่าวอะไรออกมา!
โอสถสวรรค์ปรับฐานนั้นมันก่อรูปขึ้นมาได้จริง!
หลังผ่านไปได้หลายอึดใจเหล่าผู้คนก็เริ่มกลับมาตั้งสติร้องลั่นขึ้น!
“โอสถสวรรค์! เขาหลอมโอสถสวรรค์ได้จริง! นี่มันคือนักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้ม! เขานั้นเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ความเข้ากันได้หนึ่งแต้มจริง!”
“พระเจ้าช่วย ข้าก็นึกว่าเขาแค่วางท่า! ที่แท้กลับเป็นยอดฝีมือจริง!”
“ไม่ดีแล้ว! ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าโอสถสวรรค์ปรับฐานที่เขาหลอมนั้นมันเหนือล้ำกว่าของราชครูเล่า?”
…
ก่อนหน้าคนทั้งหลายนั้นต่างพูดเย้ยหยันว่าด่าเย่หยวนไม่ขาดปาก
ราวกับว่าเย่หยวนนั้นเป็นตัวตลก
แต่เวลานี้เย่หยวนกลับใช้โอสถสวรรค์เพียงเม็ดเดียวนั้นปิดปากทุกผู้คน!
คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้าง!
แน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาตกตะลึงมากกว่ามันย่อมจะเป็นคุณภาพของโอสถสวรรค์ปรับฐานเม็ดนี้
เพราะจากที่สัมผัสได้นั้นมันกลับดูเหมือนจะเหนือกว่าของราชครูไปด้วยซ้ำ
แต่เรื่องที่ว่าเหนือล้ำกว่าเท่าใดนั้น มันต้องวัดกันก่อนจึงจะรู้ได้
องค์ชายรองนั้นอ้าปากค้างบ่นพึมพำขึ้นมา “ข-เขาทำได้จริง! ต-แต่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน? ความเข้ากันได้แค่หนึ่ง! คนที่มีความเข้ากันได้แค่หนึ่งกลับหลอมโอสถสวรรค์ขึ้นมาได้!”
ดูท่าแม้จะได้เห็นแล้วเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อถือนัก
แต่เขานั้นได้เข้าใจแล้วว่าอาจารย์หยุนของเขาวางหมากได้ถูกข้าง!
เหลือเชื่อนัก!
ภายใต้สถานการณ์ที่ไร้หวังนั้นเขากลับเดินเกมพลิกกระดานกลับมาได้!
หลู่หยุนนั้นตกตะลึงอย่างมาก จนถึงเวลานี้เขาก็ยังรู้สึกราวกับว่าเขาฝันไป
เขานั้นเชื่ออยู่แต่ก่อนแล้วว่าเย่หยวนหลอมโอสถสวรรค์ได้จริง
แต่เขาก็ไม่เคยคิดฝันว่าเย่หยวนกลับจะหลอมโอสถสวรรค์ที่มีคุณภาพสูงล้ำกว่าหลินหลานออกมาได้!
“หากมิใช่เพราะเขามีความเข้ากันได้แค่หนึ่งแล้วมีหรือที่โอสถสวรรค์ปรับฐานจะกินแรงเขาไปขนาดนั้น?” หลู่หยุนยิ้มออกมา
เพราะการลงมือหลอมของเย่หยวนนั้นมันดูเหนื่อยยากอย่างไม่ต้องพูดบรรยายใด!
เขามิใช่เพราะความเข้ากันได้ที่ต่ำตมแล้ว ด้วยพรสวรรค์ระดับเย่หยวนเขาคงทำให้ทั้งอาณาจักรตะวันออกนี้สยบลงแทบเท้า!
คนอย่างหลินหลานนั้นจะมีค่าใด?
หลินหลานนั้นมองดูที่โอสถสวรรค์ปรับฐานด้วยสีหน้าตกตะลึงเต็มที่
การทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เกิดขึ้นมานั้นมันย่อมจะสร้างความตกตะลึงให้ผู้พบเห็นอย่างมาก
“นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไรกัน? ความเข้ากันได้แค่หนึ่ง เขา… เขากลับหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานได้!” หลินหลานนั้นเบิกตากกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือความจริง!
เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ดูท่าเจ้าจะเอาแต่สนใจเย้ยหยันข้าจนไม่ได้เบิกตาดูการหลอมของข้าแล้ว แค่นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองนั้นเจ้าก็คิดว่าตัวเองเหนือล้ำฟ้าดิน เจ้าต้องรู้ไว้ว่าเหนือฟ้ามันยังมีฟ้าเสมอ เจ้ามาวางตัวเหนือหัวคนในอาณาจักรน้อยๆ เช่นนี้แล้วอวดอ้างว่าตัวเองเก่งกาจที่สุดในโลกหล้า คิดเช่นนั้นเจ้าก็จะทำได้แค่นี้ไปชั่วชีวิต การหลอมโอสถนั้นหากคนผู้หลอมไม่มีจิตใจใฝ่ความรู้การพัฒนาตนแล้วมันก็จะไม่มีวันเก่งกาจขึ้นได้ มันมิใช่ว่าบนโลกนี้ไม่มีใครเก่งกาจกว่าเจ้า แค่เจ้านั้นไม่รู้จักโลกจึงยังไม่เคยรู้จักหรือพบเจอพวกเขาก็เท่านั้น”
พูดไปเย่หยวนก็ส่งโอสถสวรรค์ปรับฐานไปยังศิลามารดาก่อเมฆา
ลำแสงที่หนึ่ง ลำแสงที่สอง…
ไม่นานมันก็มาถึงลำแสงที่ห้า
ในเวลานี้คนทั้งหลายนั้นต่างเงียบปากลงจ้องมองดูแสงที่พุ่งออกมาจากศิลามารดาก่อเมฆาจนแทบลืมหายใจ
ลำแสงที่ห้านั้นยังคงสว่างขึ้นเรื่อยๆ!
คนทั้งหลายนั้นแทบจะลืมหายใจไปเพราะเรื่องราวในตอนนี้มันน่าตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าตอนที่ประลองหลอมโอสถสวรรค์ใดๆ กันอีก
จนสุดท้ายลำแสงที่ห้ามันก็ค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้นจนเกือบเต็ม!
ระดับเดียวกับราชครู ระดับห้าขั้นสูง!
เวลานี้คนทั้งหลายใจเต้นรัวจนแทบได้ยินเสียงดังของหัวใจออกมา
แต่ว่าลำแสงนั้นมันกลับยังไม่หยุดลง!
ไม่นานลำแสงที่ห้ามันก็เต็ม
แต่ลำแสงที่หกมันก็สว่างขึ้นมาอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดลง!
“ระดับหก! พระเจ้าช่วย นักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มนั้นกลับหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับหกได้! บ้าไปแล้ว! มันบ้าเกินไปแล้ว! ย-ยังไม่หยุดอีก!”
เสียงร้องของคนมันดังขึ้นมาตาม!
ลำแสงที่กำลังเจิดจ้าขึ้นนี้มันได้ทำลายสามัญสำนึกของพวกเขาลงสิ้น!
จากทำไม่ได้กลายเป็นทำได้
จากทำได้กลายเป็นเหนือล้ำราชครู
และจากเหนือล้ำราชครูกลายเป็นบดขยี้ราชครู!
เมื่อมันค่อยๆ ก้าวผ่านไปเรื่อยๆ แต่ละขั้นของมันก็ยิ่งหนักหน่วงเหมือนมีเท้าเหยียบลงบนใจของผู้คน!
ผู้บรรลุสวรรค์ที่มีความเข้ากันได้แค่หนึ่งนั้นกลับสร้างปาฏิหาริย์ได้มากเกินนับ!
และลำแสงนั้นมันก็ยังไม่หยุดลง
จากระดับหกขั้นต่ำขึ้นไปถึงระดับหกขั้นกลางและขึ้นไปถึงระดับหกขั้นสูง!
อีกไม่นานมันก็ผ่านไปถึงระดับเจ็ด!
คนทั้งหลายนั้นแทบสิ้นสติลงดวงตาของพวกเขานั้นจ้องเขม็งไปยังลำแสงนั้นคิดอยากจะรู้ว่ามันจะหยุดลงเมื่อใด
ความเร็วของมันนั้นกลับค่อยๆ ช้าเชื่องลงไป
จนสุดท้ายมันก็ไปหยุดที่คอของระดับเจ็ด!
จากนั้นมันก็ค่อยๆ พุ่งผ่านระดับเจ็ดขึ้นไปได้ในที่สุด
ระดับเจ็ด!
“ร-ระดับเจ็ด! โอสถสวรรค์ปรับฐานระดับเจ็ด! พระเจ้าช่วย ข้านั้นไม่เคยได้เห็นโอสถสวรรค์ปรับฐานคุณภาพดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลย!”
“ตาข้ามันคงบอดไปแล้วจริงๆ! ข้ากลับไปคิดว่าผู้บรรลุสวรรค์คนนี้มันเป็นขยะ!”
“ไม่ต้องพูดถึงอาณาจักรตะวันออกเราเลย ต่อให้จะเทียบกับระดับทั้งดินแดนสวรรค์ตะวันเที่ยงนี้โอสถสวรรค์ปรับฐานมันก็มิใช่สิ่งที่จะหาได้ง่ายๆ เลย!”
…
ลำแสงนั้นมันไปหยุดลงตรงกลางของระดับเจ็ดพอดี
เย่หยวนนั้นมองดูที่ลำแสงก่อนจะถอนใจยาวออกมา “แค่ระดับเจ็ดขั้นกลางหรือ? ยังต้องพัฒนาอีกมากทีเดียว!”
เขานั้นไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างมาก
แต่นี่มันคือที่สุดเท่าที่เขาทำได้ตอนนี้แล้ว
สำหรับเขานั้นการไม่บรรลุไปถึงระดับเก้าขั้นสุดมันก็ย่อมจะไม่นับว่าเป็นความสำเร็จ
โอสถสวรรค์ปรับฐานนั้นมันเป็นโอสถสวรรค์พื้นฐานของพื้นฐาน เพราะฉะนั้นหากแม้แต่โอสถสวรรค์ปรับฐานยังไม่ถึงขั้นสุดแล้วมันจะยังมีหน้าไปหลอมโอสถอื่นๆ ใดได้อีก?
ตึกสูงนั้นมันต้องเริ่มจากรากฐานที่มั่นคง!
เย่หยวนนั้นไม่เคยคิดลดละในเส้นทางโอสถมาก่อน
เพราะว่าความดื้อด้านของเขานี้เองที่ทำให้เขาสามารถก้าวขึ้นมาถึงจุดที่มีในทุกวันนี้ได้
เพราะแท้จริงแล้วการหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานมันได้กลายเป็นเรื่องแสนง่ายแก่เย่หยวน
แต่เพราะว่าเรื่องของความเข้ากันได้นั้นมันจึงทำให้เขาไม่อาจจะหลอมขึ้นไปถึงขั้นสุดได้
เวลานี้สัญชาตญาณของเขายังไม่แข็งแกร่งพอ
แต่คำพูดนี้เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินมันย่อมจะเป็นการอวดอ้างตัวเองอย่างถึงที่สุด
หลินหลานนั้นหน้าดำมืดลงทันทีที่ได้ยิน
นี่มันจะโอ้อวดเกินไปหรือไม่?
เหล่าคนที่ได้เห็นมากมายต่างก็ไม่ชอบท่าทางนั้น
ระดับเจ็ดขั้นกลาง แค่นี้มันก็เหนือล้ำสวรรค์แล้ว
แต่ไม่มีใครจะกล้าลุกมาด่าว่าอีก
‘เออ เจ้าเก่ง โอ้อวดไปให้เต็มที่เถอะ!’
เพียงแค่ว่ามุมมองของคนนั้นมันแตกต่างกัน
สิ่งที่เรายึดถือว่าสูงค่ามันอาจจะเป็นแค่ขยะในสายตาคนอื่น
แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะเป็นผู้บรรลุสวรรค์และเป็นมือใหม่ในเรื่องโอสถสวรรค์แต่เขานั้นก็เป็นยอดคนที่เดินทางสาย
โอสถมานาน คนทั้งหลายในที่นี้ย่อมจะไม่อาจเข้าใจความรู้สึกเขาได้
เขานั้นแค่พูดออกมาตามที่คิด
“ท่านราชครู โอสถสวรรค์ปรับฐานที่เย่ผู้นี้หลอมพอจะต้องตาท่านบ้างหรือไม่?” เย่หยวนกล่าวถาม
หลินหลานหน้าเปลี่ยนสีไปทันทีแต่เย่หยวนกลับกล่าวขึ้นต่ออย่างไม่รอให้เขาได้พูด “โอสถสวรรค์ก็หลอมกันแล้ว มันถึงเวลาที่ท่านราชครูต้องทำตามพันธะแล้วหรือไม่?”
หลินหลานนั้นหรี่ตาลงทันที ไม่นึกฝันว่าตนเองจะแพ้ลงจริงๆ!
แพ้อย่างย่อยยับ!
นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองอย่างเขานี้กลับแพ้ให้แก่ผู้บรรลุสวรรค์ที่มีความเข้ากันได้แค่หนึ่ง!
เขานั้นไม่เคยคิดฝันว่ามันจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้
แต่เมื่อถึงเวลานี้เขาก็แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีให้มันสิ้นๆ เรื่องไป
เขายอดคนที่ถูกยกย่องเป็นราชครู เป็นยอดฝีมือการโอสถอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรตะวันออกนั้น… อดีตอันดับหนึ่งนั้นกลับต้องมาก้มหัวขอโทษตระกูลถังน้อยๆ นี้!
เขานั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นกล่าวขึ้นมา “คนที่โจมตีเมื่อครู่นี้ ตัดแขนตัวเองออกแล้วไปคุกเข่ากราบขอโทษสองพ่อลูกถังเสีย!”
“ท่านราชครู ร-เรา—!”
หลินหลานนั้นหรี่ตาลงตะคอก “ทำไมเล่า? คิดจะให้ราชครูคนนี้ลงมือเองหรือ?”
เหล่าทหารหลายคนที่ทำการโจมตีพ่อลูกถังนั้นต่างเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นปลายสิ้น กำลังฝีมือของพวกเขานั้นเหนือล้ำ
จะให้พวกเขาตัดแขนตัวเองนั้น พวกเขาย่อมจะไม่อยากยอมทำ
แต่เวลานี้มันมิใช่พวกเขาแล้วที่เป็นคนตัดสินใจ
