ตอนที่ 2855 หยางชิงผงาด!
ข้าทำลายเจ้าแต่กลับไม่รู้จักเจ้า
มันเป็นเรื่องที่น่าสมเพชโดยแท้!
โลกด้านนอกนั้นมันบ้าคลั่งเหมือนดั่งพายุถล่มแต่เรื่องทั้งหลายนั้นมันกลับไม่สร้างผลอะไรกับเย่หยวนผู้เป็นต้นเหตุเลย
การเก็บตัวของเย่หยวนครั้งนี้มันกินเวลายาวนานถึงสิบปีด้วยกัน เย่หยวนนั้นกลับมานั่งศึกษาและวิเคราะห์ทำความเข้าใจวิชาต่างๆ ที่ได้อ่านบนชั้นหกนั้น
จนได้ประโยชน์มากมายมหาศาล!
ระดับลึกล้ำนั้นมันเป็นอาณาจักรที่แตกต่าง!
เย่หยวนนั้นเข้าใจมาแต่แรกแล้วว่าเต๋าโอสถนั้นเป็นเช่นไร
หนึ่งโอสถเท่ากับหนึ่งโลก
แต่โลกนั้นมันก็มีหลายระดับเช่นกัน เหมือนอย่างสามสิบสามสวรรค์และมหาพิภพถงเทียนหรือโลกที่อยู่ต่ำกว่านั้นมันก็ไม่อาจจะเอามาเทียบกันได้
โอสถสวรรค์ระดับลึกล้ำนั้นมันคือโอสถสวรรค์อยู่แต่ว่ามันกลับแตกต่างจากโอสถสวรรค์ทั่วไปสิ้นเชิง
เหมือนกับระดับของโลกในที่มันพัฒนาเพิ่มขึ้นมานั้น!
คุณภาพและฤทธิ์ของโอสถสวรรค์นั้นมันย่อมจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
หลังจากเย่หยวนออกจากการเก็บตัวมาได้หลู่เต้าอี้ผู้เก่งกาจเมื่อสิบปีก่อนนั้นมันก็หายไปจากสายตาของผู้คนเสียแล้ว
เหล่าจักรพรรดิเที่ยงที่เขาเคยเอาชนะได้นั้นมันมีหลายคนที่บรรลุอาณาจักรมหาจักรพรรดิขึ้นไป
คนในรุ่นเดียวกับเขาหลายคนนั้นต่างก็ก้าวขึ้นไปถึงจักรพรรดิเที่ยงได้กลายเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับหก
แต่ว่าข่าวเรื่องการบรรลุระดับลึกล้ำของเย่หยวนสุดท้ายแล้วมันก็เบาบางลงไปในที่สุด
ทำไม?
เพราะว่าจากนั้นมันกลับไม่มีใครรับเขาเข้าเป็นศิษย์เลย
หากให้พูดแล้วยอดอัจฉริยะเช่นนี้มันย่อมจะต้องถูกผู้อาวุโสจากหอสุดแสงหรือแม้แต่เจ้าโลกลงมารับเป็นศิษย์ไปแล้ว
แต่มันกลับไม่มี!
เหตุผลนั้นง่ายดาย เพราะเย่หยวนคือผู้บ่มเพาะนอกรีต!
คนที่มีชะตาต้องตายก่อนขึ้นถึงระดับเจ้าโลกนั้นมันย่อมจะไม่มีค่าให้ต้องสนใจ
ไม่ว่าจะเก่งกาจมากพรสวรรค์แค่ไหนก็ตาม!
คนทั้งหลายในโลกภายนอกนั้นไม่ได้รู้เลยว่าครั้งหนึ่งเหล่าเบื้องบนของนิกายนั้นต่างมารุมล้อมคิดจะเอาเย่หยวนไปเป็นศิษย์
และยิ่งไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเย่หยวนคนนี้เป็นศิษย์ของเจ้าโลกหยุนซานตั้งแต่วันแรกที่มาถึงนิกาย
ในความคิดของคนทั้งหลายนั้นมันเหมือนนิกายกำลังกลั่นแกล้งเย่หยวนอยู่
เพราะว่าเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ทางนิกายกลับไม่ออกมาทำอะไรแม้แต่น้อย
แต่คิดไปมันก็ไม่แปลกเพราะว่าขยะที่ไม่มีวันก้าวถึงระดับเจ้าโลกนั้นกลับทำลายยอดอัจฉริยะที่มีหวังจะบรรลุระดับเจ้าโลกลงกลายเป็นแค่ผีตายซาก
มันย่อมจะน่าชัง!
เพราะฉะนั้นวินาทีที่เย่หยวนออกมาจากการเก็บตัวนั้นเขาก็ต้องกลายเป็นเป้าสายตาทันที
“เจ้าหมอนี่แหละ! ที่ยึดห้องส้วมไม่ให้คนอื่นได้ปลดทุกข์!”
“ใช่ไหมเล่า? มันเป็นเจ้าโลกไม่ได้แท้ๆ แต่กลับทำให้คนอื่นเป็นเจ้าโลกไม่ได้ด้วย เห็นคนอื่นดีงามกว่าตัวเองไปไม่ได้หรืออย่างไร?”
“ตอนนี้หลู่เต้าอี้พิการไปแล้ว เขาไม่อาจพัฒนาตัวได้มานานสิบปี! เฮ้อ ต้นอ่อนเจ้าโลกมันกลับต้องมาหักลงเพราะเรื่องเช่นนี้!”
…
ได้ยินคำพูดของคนทั้งหลายที่กระซิบกระซาบกันเย่หยวนเองก็ต้องผงะไป
ใครคือหลู่เต้าอี้?
เขาไปทำอะไรให้หลู่เต้าอี้คนนี้พิการกัน?
ในสายตาของเย่หยวนนั้นหลู่เต้าอี้มันเป็นได้แค่คนที่เขาเดินสวนผ่านทาง มีหรือที่เขาจะไปจดจำทุกคนที่เขาเดินผ่าน?
“เย่หยวน เจ้าออกมาเสียที! ฮ่าๆๆ เจ้าคงไม่ได้รู้เลยว่าสิบปีมานี้ท่านชิงผู้นี้ยิ่งใหญ่ขึ้นแค่ไหนแล้ว!” ระหว่างที่เย่หยวนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นมันก็มีเสียงหัวเราะลั่นเดินเข้ามาหาแต่ไกล
แน่นอนล่ะว่าเมื่อเย่หยวนออกจากการเก็บตัวหยางชิงก็รีบพาพวกต้าหวง เสี่ยวชิงและจิงเฟยเข้ามาหาทันที
หยางชิงนั้นได้เข้าเป็นศิษย์นิกายยาสุดล้ำเช่นกัน
ส่วนพวกจิงเฟยทั้งสามนั้นด้วยความเป็นภูตแท้ทำให้ไม่มีโอกาสเข้านิกาย เป็นได้แค่คนรับใช้บนยอดประกาศตะวัน
และหยางชิงนั้นก็ยังขี้โม้ไม่มีเปลี่ยน
เย่หยวนเมินคำพูดนั้นและถามขึ้นมาแทน “พวกเขาว่าข้าทำลายหลู่เต้าอี้ หลู่เต้าอี้ที่ว่านี้มันคือใครหรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนทั้งหลายก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาทันที
เจ้าทำเขาพิการแล้วแต่เจ้ากลับไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ?
จะเกินไปแล้ว!
หยางชิงนั้นได้แต่ต้องขมวดคิ้วแน่นถามขึ้น “เจ้าไม่รู้จริง? หรือแกล้งทำเป็นโง่?”
เย่หยวนเองก็ได้แต่ต้องขมวดคิ้วตอบกลับไป “ข้ามาถึงนิกายก็เข้าเก็บตัวทันที ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้นี่? ข้าไปทำอะไรให้หลู่เต้าอี้คนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เล่า?”
หยางชิงอดหัวเราะแห้งๆ ขึ้นไม่ได้ “เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ก่อนที่เจ้าจะได้เก็บตัวนั้นมันมีคนจากสำนักฉินชานมาท้าทายเจ้าน่ะ?”
ได้ยินเช่นนั้นเย่หยวนก็เบิกตากว้างนึกออกทันที
มันมีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นจริง
“อ่า มันคนนั้น? แต่ข้าก็ไม่ได้ยอมรับประลองกับมันนี่ ข้าไปทำมันพิการอย่างไร?” เย่หยวนอดถามขึ้นไม่ได้
หยางชิงที่ได้ยินต้องหัวเราะขึ้นมาตอบ “ก็เพราะว่าเจ้าบรรลุระดับลึกล้ำไม่ใช่หรือ? เจ้าไม่รู้ตัวเลยว่าสิบปีก่อนนั้นทำให้นิกายสั่นสะท้านแค่ไหน! หลู่เต้าอี้นั้นเดิมทีเชื่อว่าตัวเองเป็นยอดอัจฉริยะไร้ต้านบอกว่าอยากจะตามรอยเท้าบรรพบุรุษโจวซ่งฉวนท่านขึ้นไป! แต่สุดท้ายมันกลับถูกความเป็นจริงเรื่องที่เจ้าบรรลุตบหน้าเข้าให้! ข้าได้ยินว่าหลังจากมันได้ยินข่าวนั้นมันก็กระอักเลือดนอนสิ้นสติไปทันทีและต้องใช้เวลารักษาตัวไปถึงสองปีกว่าจะหายดี แต่ถึงจะหายดีมาแล้วแต่แปดปีที่ผ่านมานี้มันก็ใช้ชีวิตเหมือนผีตายซากไร้จิตวิญญาณไม่อาจพัฒนาฝีมือใดๆ ได้เลย! หากมิใช่ความผิดเจ้าแล้วมันจะให้เป็นความผิดใคร?”
เย่หยวนเองก็ต้องผงะไป เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเขาตรงไหนกัน?
จิตใจบอบบางเช่นนี้ก็คิดจะตามรอยเท้าศิษย์พี่โจวซ่งฉวนไป?
แม้ว่าเย่หยวนจะไม่ได้รู้จักโจวซ่งฉวนและไม่รู้ถึงอดีตของเขาแต่เขาก็เชื่อว่าโจวซ่งฉวนนั้นย่อมจะไม่ได้มีจิตใจที่อ่อนแอเช่นนี้แน่
ยิ่งศัตรูแข็งแกร่ง เราก็ยิ่งทำจิตใจให้แข็งแกร่งกว่า แม้ฝีมือจะสู้ไม่ได้ก็ตาม
แต่นี่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็นอนจมกองเลือดตัวเองไปก่อนแล้ว?
คนเช่นนี้ก็จะบรรลุระดับเจ้าโลกได้?
เย่หยวนส่ายหัวขึ้นมาพร้อมหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามหยางชิงขึ้น “ดูท่าสิบปีมานี้เจ้าจะสบายดี?”
ศิษย์นิกายยาสุดล้ำที่มองอยู่รอบๆ นั้นแทบต้องทิ้งตัวลงกับพื้น
เจ้าบ้านี่มันช่างรู้วิธีอวดดี! นี่จะไม่รู้สึกผิดอะไรเลยหรือ? เจ้าทำลายต้นอ่อนเจ้าโลกลงไปเชียวนะ!
เมื่อหยางชิงได้ยินคำถามนั้นเขาก็ยิ้มเตรียมโม้ขึ้นมาต่อทันที “แน่นอน! พี่เจ้านี้ได้กราบมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์เป็นอาจารย์แล้ว! หากให้พูดถึงระดับอาวุโสเจ้าต้องเรียกข้าว่าอาจารย์ลุงแล้ว!”
เย่หยวนถึงกับผงะเมื่อได้ยิน “โอ้? มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์คนใดกันที่ตามืดบอดปานนั้น? ถึงกลับรับเจ้าเข้าเป็นศิษย์เช่นนี้?”
คำพูดนี้มันทำให้คนรอบๆ แทบลืมหายใจไปอีกครั้ง
เจ้ารนหาที่ตายหรือ? เป็นแค่จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งแต่กลับไปบอกว่ามหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ตามืดบอด?
หยางชิงหัวเราะตอบกลับมา “ท่านชิงผู้นี้ผงาดขึ้นมาในหมู่จักรพรรดิเที่ยงช่วงสิบปีที่ผ่าน! ตอนนี้ข้าสามารถขึ้นมาติดห้าสิบอันดับแรกของจักรพรรดิเที่ยงได้แล้ว! ต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเที่ยงขั้นสุดนั้นก็ไม่อาจจะเอาชนะข้าลงได้ง่ายๆ! ฝีมือของพี่เจ้านี้มันทำให้มหาจักรพรรดิหลายๆ ท่านต้องหันมาสนใจ มีมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์มากมายคิดอยากได้ข้าเป็นศิษย์แต่จนสุดท้ายมหาจักรพรรดิเจียเจ๋อก็เข้ามาหยุดไว้ก่อน!”
มหาจักรพรรดินั้นคือฉายาของมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์
หากจะพูดถึงวิชาฝีมือของหยางชิงแล้วเดิมทีมันย่อมจะไม่ได้เหนือล้ำจนไปต้องตามหาจักรพรรดิล้ำได้
แต่สิบปีที่ผ่านมานี้เขาเป็นคนที่พัฒนาได้รวดเร็วที่สุดในหมู่ศิษย์ทั้งหลาย
เร็วจนไม่มีใครเทียบ!
หยางชิงนั้นเดิมทีก็เป็นคนมากพรสวรรค์จนน่ากลัวอยู่แล้ว
ทวีปสระหยกได้จำกัดพรสวรรค์ของเขาไว้
เมื่อได้เข้านิกายระดับเจ้าโลกอย่างนิกายยาสุดล้ำแล้วพรสวรรค์ของเขามันย่อมจะปรากฏให้ได้เห็นชัดเจน!
สิบปีที่ผ่านมานั้นยอดเต๋าของหยางชิงมันพัฒนาไปอย่างไม่มีใครตามทัน
จากคนที่ไม่มีใครสนใจจนกลายเป็นดวงดาวเอาชนะจักรพรรดิเที่ยงทั้งหลายได้ด้วยเวลาเพียงแค่สิบปี!
ในสิบปีที่ผ่านมานี้นอกจากว่าเขาจะบรรลุจักรพรรดิเที่ยงขั้นกลางสุดมาได้แล้วเขายังพัฒนาฝีมือต่อสู้ไปได้อย่างมาก!
แม้แต่จักรพรรดิเที่ยงขั้นสุดนั้นเองยังต้องพ่ายให้แก่เขา!
ตอนนี้อันดับของเขาในหมู่จักรพรรดิเที่ยงนั้นมันพุ่งขึ้นมาจากคนไม่ติดอันดับเป็นอันดับห้าสิบ!
เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียในนิกายยาสุดล้ำที่ยิ่งใหญ่นี้คนที่ติดอันดับห้าสิบได้มันก็ต้องเป็นระดับตำนาน
แต่เย่หยวนที่ได้ยินนั้นก็ไม่ได้แปลกใจใดๆ
เพราะเขานั้นรู้ดีว่าหยางชิงมากพรสวรรค์แค่ไหน หากวัดกันแค่ในวิชายุทธแล้ว หยางชิงคงมีพรสวรรค์ไม่ด้อยไปกว่าเขาเลย
แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เขาขาดนั้นคือโชคชะตา ทำให้ฝีมือของหยางชิงไม่เทียบเคียงเย่หยวนได้
แต่เมื่อเข้ามาถึงนิกายยาสุดล้ำแล้วโชคชะตาใดๆ มันก็สามารถหาสิ่งทดแทนได้
ในที่แห่งนี้มันมีทุกอย่างครบครัน ไม่ว่าจะเป็นโอสถสวรรค์ วิชาบ่มเพาะหรือวิชาต่อสู้ใดๆ มันล้วนไม่มีสิ่งใดที่ขาด
เพราะฉะนั้นพรสวรรค์ของเขาจึงเริ่มฉายแสงได้
หยางชิงนั้นชอบโม้ แต่คำโม้ของเขาก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เป็นจริงเสมอไป
“หยางชิง เจ้ายังมีหน้ามาอวดดีให้ขยะมันฟังอยู่อีกหรือ! หึๆ หากข้าเป็นเจ้านั้นข้าคงรีบเก็บของหนีไปให้ไกลแล้ว! ทำเช่นนั้นมันก็อาจจะยังพอมีหวังรอดอยู่บ้าง!” ขณะที่หยางชิงพูดกล่าวไปนั้นมันก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา
.
