“ผู้อาวุโสหลงหราน ข้าคงไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วใช่หรือไม่?”
ในถ้ำลับของเผ่ามังกรนรกนั้นเย่หยวนปิดจอแสงตรงหน้าลงและถามขึ้นมา
นี่มันคือวิญญาณส่วนมนุษย์ของเย่หยวน ร่างวิญญาณหมอกหุ้ม
เขานั้นย่อมจะไม่ได้บุกเข้าไปสำรวจเกาะมังกรสวรรค์ปลอมโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้จะเก่งแค่ไหนมันก็คงไม่รอดชีวิตออกมาได้
เพราะฉะนั้นก่อนที่จะออกเดินทางนั้นเขาจึงได้ขอให้หมี่เทียนนำทางมายังถ้ำลับนี้ ที่แห่งนี้มันคือถ้ำที่บรรพบุรุษของเผ่ามังกรนรกอาศัยอยู่ เขานั้นเป็นถึงเจ้าโลก
เพื่อที่จะโน้มน้าวให้หลงหรานเชื่อคำพูดเย่หยวน หมี่เทียนถึงกับต้องปรากฏตัวขึ้นมาให้อีกฝ่ายเห็น
แต่หากเย่หยวนบอกว่าเกาะมังกรสวรรค์กำลังร่วมมือกับคนนอกเพื่อจัดการทำร้ายคนเผ่าตัวเอง แน่นอนว่าหลงหรานย่อมจะไม่ยอมเชื่อ
ต่อให้จะเป็นคำพูดของหมี่เทียนก็ตาม
เพราะไม่ว่าอย่างไรเกาะมังกรสวรรค์นั้นมันก็คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ามังกร
เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงได้แบ่งวิญญาณดั่งเดิมออกเป็นสอง เหมือนตอนไปเผ่าวิญญาณและทิ้งวิญญาณมนุษย์ของตนไว้ที่นี่
จากนั้นเขาก็ใช้วิชาลับของเผ่าวิญญาณฉายภาพที่ร่างต้นของเขาได้เห็นออกมาให้หลงหรานได้เห็นผ่านจอแสง
ตอนนี้หลงหรานได้แต่ต้องอ้าปากค้างไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้าพร้อมความขมขื่นที่จุกกลางอก
หลงยี่นั้นไม่รู้จักคนทั้งหลายในที่นั้นแต่ว่าหลงหรานเห็นพวกเขาทุกคนและรู้ดีว่าคนทั้งหลายนั้นเป็นใครบ้าง!
แสนกว่าปีที่ผ่านมานั้นเหล่ายอดอัจฉริยะที่คิดว่าได้ไปยังเกาะมังกรสวรรค์นั้นต่างถูกส่งไปยังเกาะมังกรเลือดสิ้น!
บ้างนั้นก็ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
บ้างนั้นกลายเป็นดั่งผีร้ายที่ร้องขอรอความตาย
“ทำไม? ทำไม! ทำไม! ทำไมเกาะมังกรสวรรค์ถึงได้คิดทำร้ายคนเผ่าเดียวกันเช่นนี้?” หลงหรานนั้นร้องลั่นออกมาจนถ้ำสั่นสะเทือน
เขานั้นผิดหวัง!
ตกตะลึง!
เกาะมังกรสวรรค์นั้นกลับหลอกลวงพวกเขามาถึงแสนปี!
แสนปีที่ผ่านมานี้มันมียอดอัจฉริยะมากมายแค่ไหนแล้วที่เกิดขึ้นในแดนตรังค์ตะวันออก?
แต่อัจฉริยะทั้งหลายนั้นกลับต้องตายลงเพราะมือของคนเผ่าเดียวกัน!
ได้เห็นสภาพอันน่าอดสูของเด็กหนุ่มเด็กสาวทั้งหลายนั้น…
หลงหรานก็ถึงขั้นหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความปวดร้าวหัวใจ
เย่หยวนนั้นเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาอย่างชัดเจน
เพราะแม้แต่ตัวเย่หยวนที่เป็นคนนอกไม่รู้จักยอดอัจฉริยะรุ่นก่อนๆ นั้นยังรู้สึกคับแค้นขึ้นมาสุดใจ
มีหรือที่คนในอย่างหลงหรานจะทนได้?
การทำให้เจ้าโลกที่มีชีวิตมานานนับล้านปีนั้นต้องร้องไห้ สภาพความน่าอดสูของคนในเกาะมังกรเลือดนั้นมันย่อมจะโหดร้ายจนเหนือจินตนาการ!
ความตายในสงครามนั้นมันเป็นโศกนาฏกรรม
แต่ความไม่ตายและต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมานเป็นแค่หนูทดลองนั้นมันเป็นโศกนาฏกรรมที่โหดร้ายกว่าสงครามเสียด้วยซ้ำ
สู้ให้ตายไปเสียยังดีกว่า!
“มันเพราะว่าเผ่าเลือด! พวกมันนั้นหลอกใช้ความทะเยอทะยานของเกาะมังกรสวรรค์!” เย่หยวนกล่าวขึ้น
หลงหรานนั้นหรี่ตาลงกัดฟันแน่นก่อนจะร้องลั่นขึ้น “ไปกัน!”
สามวันจากนั้นยอดฝีมือจากสิบเผ่านับร้อยๆ คนก็ได้ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเกาะมังกรเลือด
…
“ท่านเฉียหวู!” ทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์นั้นก้มหัวลงคารวะเผ่าเลือดตรงหน้า
เมื่อเย่หยวนได้เห็นเผ่าเลือดคนนี้แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาทันที
เจ้าโลก!
มันกลับมีเจ้าโลกอยู่บนเกาะมังกรเลือดนี้!
ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนยังสัมผัสได้ว่าเจ้าโลกผู้นี้ไม่ใช่เจ้าโลกธรรมดาๆ
เดิมทีนั้นเย่หยวนคิดว่าคนที่ดูแลเกาะมังกรเลือดนี้มันคือทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์ มหาจักรพรรดิล้ำคนนี้
ไม่นึกว่ามันจะมียอดฝีมือระดับนี้อยู่ด้วย
เช่นนั้นแล้วหลงหรานจะสู้เขาได้หรือไม่?
นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังไม่แน่ใจว่าบนเกาะมันจะมีเจ้าโลกคนอื่นอยู่อีกหรือไม่
นี่มันเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!
แต่ในตอนนี้ธนูมันง้างขึ้นแล้ว ย่อมจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการปะทะ
เฉียหวูหันหน้ามามองคนทั้งสิบเอ็ดและหยุดสายตาลงที่เย่หยวน “ชุดนี้สภาพดีนัก! โดยเฉพาะไอ้เด็กนี่ด้วยแล้ว มันมีร่างกายเป็นมนุษย์แต่กลับมีสายเลือดมังกรที่บริสุทธิ์อย่างมาก! เป็นต้นกล้าที่ดี! บางทีมันอาจจะทำให้การถ่ายเลือดสำเร็จก็ได้!”
ทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์นั้นกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง “นายท่าน หรือว่า…”
เฉียหวูพยักหน้ารับ “สวรรค์นั้นให้รางวัลผู้พยายาม ผลึกแปลงโลหิตชุดใหม่มันออกมาแล้ว หากมีมันแล้วเราก็คงควบคุมพวกสัตว์ร้ายทั้งหลายได้”
ทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์นั้นยิ้มกว้างขึ้นตอบกลับไปทันที “ท่านเฉียหวูคงลำบากมากแล้ว เผ่ามังกรเราถือว่าติดค้างบุญคุณของท่านนัก!”
เฉียหวูนั้นยิ้มตอบกลับไป “เรานั้นเป็นหนึ่งเดียวกันจะดีจะร้ายก็คือหนึ่งเดียวกัน จะยังมาพูดถึงความยากลำบากบุญคุณใดๆ กันอีก? อีกสองวันจากนี้ผลึกแปลงโลหิตมันคงเสร็จได้พอดี ตอนนี้เอาพวกมันไปขังไว้ก่อนแล้วค่อยเริ่มหลังจากนี้สองวัน!”
ทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์นั้นยกมือสั่งให้ลูกน้องพาพวกเย่หยวนเข้าไปขังในคุกน้ำ
มือของพวกเขานั้นถูกล็อกด้วยกุญแจมือ ส่วนเท้าของพวกเขานั้นมันก็ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่พร้อมตัวคุกเองยังมีค่ายกลรุนแรงกั้นไว้ด้วย
ตอนนี้พวกเขาได้แต่ต้องรอความตาย
เฟิ่งชิงซวนกล่าวขึ้นมาด้วยความสิ้นหวัง “เย่หยวน เจ้าทำข้าฉิบหายแล้ว! หากข้าตายลงข้าจะเป็นผีตามติดเจ้าไปตลอดกาล!”
แกร๊ง!
เสียงของนางยังไม่ทันขาดหายเย่หยวนก็ทิ้งกุญแจมือลง
คนทั้งสิบนั้นต้องหันมามองเขาด้วยปากอ้าค้าง
“นี่มัน…สายเลือดของเจ้าถูกผนึกไว้…” หลงยี่ได้แต่ต้องถามขึ้นมาอย่างมึนงง
เย่หยวนได้แต่ยิ้มตอบกลับไป “สายเลือดของข้าไม่มีทางถูกผนึก!”
ล้อกันเล่นหรืออย่างไร?
เย่หยวนนั้นมีคลื่นกำเนิดเลือด ต้นกำเนิดของสายเลือดทั้งหลาย
ผนึกสายเลือด?
ไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว!
เฟิ่งชิงซวนกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ “เร็วเข้า! รีบๆ ปล่อยข้าเร็ว!”
เย่หยวนส่ายหัวออกมา “ยังก่อน!”
เฟิ่งชิงซวนนั้นได้แต่ต้องทำหน้าไม่พอใจถามขึ้นมา “ทำไมเล่า?”
เย่หยวนตอบกลับไป “ข้านั้นจะออกไปดูภายในคุกใต้ดินนี้ก่อน การพาพวกเจ้าทั้งหลายออกไปสำรวจด้วยมันเกะกะเปล่าๆ”
เฟิ่งชิงซวนและหลงยี่ได้แต่ต้องอ้าปากค้าง
เย่หยวนกล่าวขึ้นต่อ “พวกเจ้านั้นรอไปก่อน อีกไม่เกินสามวันมันจะมีคนมาช่วยเราแน่”
หลงยี่ที่ได้ยินก็เถียงขึ้นมา “แต่ยอดฝีมือในที่นี้มันมีมากมายเกินนับ มีแม้แต่เจ้าโลก! ต่อให้จะมีคนมาช่วยเรามันก็คงไม่อาจจะช่วยเราได้เช่นกัน!”
เย่หยวนยิ้มถามกลับไป “เช่นนั้นหากบรรพบุรุษของเผ่าเจ้าออกมาเล่า?”
หลงยี่สั่นสะท้านไปทั้งกาย “เจ้าจะบอกว่า…บรรพบุรุษหลงหราน? เรื่องนั้น…มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ผู้อาวุโสท่านนั้นได้ออกมาเคลื่อนไหวและตอนนี้กำลังเรียกประชุมเผ่าต่างๆ บนแดนตรังค์ตะวันออกเพื่อออกเดินทางมายังเกาะมังกรเลือดนี้! ถึงตอนนั้นเลือดคงได้ไหลเป็นสายน้ำแน่!”
เฟิ่งชิงซวนนั้นอ้าปากค้างร้องขึ้นมา “ที่แท้หลายวันมานี้เจ้ากลับไปพบกับบรรพบุรุษของเผ่ามังกรนรกมาหรือ? เจ้าบ้านี่ปกปิดข้าไว้มิดชิดนัก!”
เย่หยวนจึงส่ายหัวตอบกลับไป “เรื่องบางอย่างเจ้าไม่รู้ไว้มันจะดีกว่า หากเจ้าไปแสดงท่าทีอะไรที่มันผิดปกติขึ้นมาแล้วนอกจากจะทำให้เสียแผนสิ้นแล้วเจ้ายังจะทำให้พวกเขาตายลงก่อนมีใครมาช่วยด้วย!”
เฟิ่งชิงซวนได้แต่ต้องกัดฟันแน่นอย่างไม่พอใจ เจ้าบ้านี่มันช่างด่าว่าคนได้เจ็บปวดนัก!
แต่นางก็เข้าใจว่าเย่หยวนพูดตามหลักเหตุและผล
แต่เฟิ่งชิงซวนเองก็ต้องผงะไปเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงท่าทางของเย่หยวนระหว่างทางจนถึงตอนนี้!
เพราะท่าทางคำพูดของเขามันช่างไม่มีอาการพิรุธใดๆ แม้แต่น้อย
เขานั้นโกรธตอนที่ควรโกรธ ตะลึงตอนที่ควรตะลึงและวางท่าตอนที่ควรจะวางท่า
เฟิ่งชิงซวนนั้นไม่คิดฝันว่าเจ้าเด็กหน้าตายคนนี้กลับจะเชี่ยวชาญศาสตร์การแสดงด้วย!
ส่วนตอนนี้พวกหลงยี่นั้นต้องอ้าปากค้างไม่รู้จะกล่าวอะไร
เพราะได้ยินเช่นนั้นมันย่อมจะหมายความว่าเย่หยวนเตรียมการไว้ทุกอย่าง วางแผนไว้รับมือเรื่องนี้สิ้น!
แต่เขารู้ได้อย่างไร?
เพราะคนทั้งแดนตรังค์ตะวันออกมันไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลยสักคน!
แต่เย่หยวนตัวน้อยนี้มันรู้ได้อย่างไร?
“พี่เย่ ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นเช่นนี้ทำไมถึงยังปล่อยให้ตัวเองถูกจับมาอีกเล่า?” ชีหยูถามขึ้น
เย่หยวนหรี่ตาลงตอบกลับไป “เดิมทีนั้นข้าคิดว่าทูตมังกรศักดิ์สิทธิ์มันถูกเผ่าเลือดควบคุมข้าจึงได้คิดเข้ามาตรวจสอบหาหลักฐาน ไม่นึกเลยว่าความจริงมันกลับจะยิ่งใหญ่กว่าที่คาดเดาไปขนาดนี้! เผ่าเลือดและเกาะมังกรสวรรค์ร่วมหัวกันทำร้ายคนเผ่าเดียวกันเอง! หากข้าไม่ลอบเข้ามาข้าเองก็คงไม่มีทางได้เห็นเรื่องชั่วร้ายที่พวกมันทำ!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นยอดอัจฉริยะทั้งหลายก็ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมา
เพราะสิ่งที่พวกเขาได้เห็นนั้นมันช่างเป็นสิ่งที่โหดร้ายทารุณเปลี่ยนคนให้กลายเป็นยิ่งกว่าสัตว์ แม้จะเป็นพวกเขาเองก็ยังอดรู้สึกคับแค้นขึ้นมาสุดใจไม่ได้
“แต่ต่อให้มันจะผนึกสายเลือดเจ้าไม่ได้แต่คุกน้ำนี้มันก็มีค่ายกลทรงพลังกั้นไว้อยู่ เจ้าจะออกไปอย่างไร?” เฟิ่งชิงซวนกล่าวขึ้น
เย่หยวนลุกขึ้นและตอบกลับไป “พวกเจ้าอยู่นี่กันไปก่อนอย่าได้ทำอะไรให้ดึงดูดความสนใจพวกมัน เดี๋ยวข้ากลับมา!”
พูดจบเย่หยวนก็เดินผ่านประตูกรงออกไป!
…………………………
