ตอนที่ 3015 ถ้ามีความสุขก็เล่นกันไปเถอะ!
“ประตูแห่งชีวานิรันดร์! เขาจะบรรลุมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์แล้ว!”
เย่หยวนต่อยหมัดออกมาพร้อมด้วยปราณเทวะโกลาหลรุนแรงกระแทกเข้ากับผนึกแรกอย่างรุนแรง
สีหน้าของคนทั้งหลายเปลี่ยนสีไปทันทีเพราะสัมผัสได้ถึงพลังที่ทำลายสามัญสำนึกนี้!
ตูม!
ผนึกแรกคลายออก!
“มันคลายแล้ว? นี่มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ?”
“มันจะไม่ง่ายได้อย่างไรเล่า? เจ้าคิดดูนะว่าตอนที่เขาเป็นแค่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ขั้นปลายนั้นเขายังกระทืบเก้านายน้อย ยอดฝีมือมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์จนลืมทางกลับบ้าน!”
“สี่สายเลือดผสานกันนี้มันช่างทรงพลังนัก! ราวกับว่ามันเป็นพลังจากด้านหลังประตูแห่งชีวานิรันดร์ก็ไม่ปาน!”
“ที่แท้แล้วสี่สายเลือดมันกลับรวมกันเป็นพลังโกลาหลหรือ?”
…
เย่หยวนคลายผนึกแรกออกด้วยหมัดเดียว มันเป็นอะไรที่ง่ายดายเกินกว่าจะเชื่อได้
เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ถึงพลังที่หลั่งไหลออกมาจากประตูแห่งชีวานิรันดร์ที่กำลังไหลเข้าร่างกาย
มันราวกับว่าเขานั้นได้พัฒนาขึ้นไปอีกระดับ
“นี่หรือคือพลังหลังประตูแห่งชีวานิรันดร์? ช่างน่าพิศวงนัก! หลังประตูแห่งชีวานิรันดร์นี้มันมีอะไรอยู่กันแน่?
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าโลกทั้งหลายนั้นถึงได้โหยหาล้ำสวรรค์นัก พลังเช่นนี้มันคงไม่มีใครต้านทานได้จริงๆ!”
สัมผัสถึงพลังศักดิ์สิทธิ์นี้เย่หยวนก็อดร้องกล่าวขึ้นไม่ได้
เพราะก่อนหน้านี้มาเขาไม่เคยเข้าใจ
แต่ตอนนี้เขาเริ่มจะสัมผัสถึงมันได้บ้างแล้ว
เจ้าโลกนั้นอยู่เหนือสังสารวัฏ เป็นตัวตนที่ทำลายห้วงมิติได้ด้วยมือเดียวอยู่เหนือล้ำทุกชีวิตไป
แต่ประตูแห่งชีวานิรันดร์นี้มันเหมือนโซ่ตรวนพวกเขาไว้ในความโกลาหลนี้
นี่มันคือประตูสู่โลกใบใหม่แต่กลับไม่เคยมีใครผ่านมันไปได้
ครืน…
บนท้องฟ้านั้นมันปรากฏเมฆเต๋าทุกข์ขึ้นมาทันตา
เต๋าทุกข์มาถึงแล้ว!
บนท้องฟ้าเปลี่ยนกลายเป็นสีดำสนิททำให้คนทั้งหลายอกสั่นขวัญหาย
พวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่าเต๋าทุกข์นี้มันไม่ธรรมดา
เย่หยวนหัวเราะขึ้นพร้อมชักดาบเต๋าออกมาถือไว้ในมือ
คลื่นปราณเทวะโกลาหลไหลออกมาจากดาบเต๋านั้น
จากนั้นดาบเต๋าก็ถูกตวัดขึ้นบนท้องฟ้า
คลื่นพลังดาบอันคมกริบนั้นตัดผ่านเมฆเต๋าทุกข์จนแยกเป็นสอง!
ตูม!
เมฆเต๋าทุกข์ค่อยๆ จางหายไปทันที!
กำลังของเย่หยวนในตอนนี้มันเหนือล้ำกว่าเต๋าทุกข์ไปมากล้นแล้ว
เต๋าทุกข์ระดับนี้ไม่อาจจะทำอันตรายใดๆ กับเขาได้อีก
แต่เย่หยวนนั้นก็เข้าใจดีว่าวันที่เขาไปถึงหน้าประตูอาณาจักรเจ้าโลกนั้น
เจ้าสวรรค์จะต้องทุ่มกำลังที่มีทั้งหมดลงมาจัดการเขาแน่ๆ
ถึงตอนนั้นมันคงเป็นพลังที่เหนือล้ำจินตนาการ!
เต๋าทุกข์ก่อนขึ้นเจ้าโลกนั้นมันคือเวลาที่เขาจะได้ต่อสู้กับเต๋าสวรรค์อย่างแท้จริง
ตอนนี้เย่หยวนยืนมั่นอยู่บนฟ้าด้วยดาบเต๋าในมือ มันเป็นภาพที่เจิดจ้าจนหลายๆ คนไม่อาจจะมองดูมันตรงๆ ได้
แม้แต่เจ้าโลกทั้งหลายเองก็ไม่มีใครเก่งกาจได้ขนาดเขา ตัดฟันเมฆเต๋าทุกข์ก่อนที่พลังเต๋าทุกข์ลงมาถึง!
หลงเหอนั้นได้แต่ต้องยืนหน้าซีด เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอของตัวเองในตอนนี้อย่างถึงที่สุด
คำท้าทายก่อนหน้าของเขานั้นมันกลับเหมือนเครื่องยืนยันพลังของเย่หยวนไป
สภาพของเย่หยวนในตอนนี้เป็นเหมือนยอดคนแห่งยุคสมัยไม่ว่าจะมองมุมใด เขานั้นก็คือผู้ปกครองโลกหล้า!
แต่ว่าตัวเขานั้นกลับเป็นแค่หินก้อนหนึ่งใต้เท้านายท่านผู้นี้!
เย่หยวนหันหน้ากลับลงมามองหลงเหอและกล่าวขึ้น “หลงเหอ เจ้าขอให้ข้าแสดงพลังสายเลือดออกมา เช่นนั้นก็เตรียมตัวรับ!”
หลงเหอนั้นอยากจะร้องปฏิเสธออกไปแต่เย่หยวนนั้นไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดใดๆ และต่อยหมัดออกมาทันที
ตูม!
หมัดที่ดูแสนธรรมดานั้นมันแฝงมาด้วยพลังผสานสี่สายเลือดจนปะทุขึ้นมาจากร่างเย่หยวน
จากนั้นมันก็เกิดคลื่นโกลาหลหนักหน่วงพุ่งเข้าหาตัวหลงเหอ
หลงเหอหน้าซีดขาวรู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาใส่หัว
เขาจึงใช้ทักษะเทวะภายในโกลาหลออกมาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย!
“แปลงวชิระสวรรค์!”
วินาทีนั้นมันก็เกิดสายฟ้าพุ่งออกมาจากปากของหลงเหอ ส่งเสียงรุนแรงจนคนที่มุงดูนั้นหูดับไป
เมื่อสายฟ้านี้พุ่งออกมาพลังแห่งการทำลายล้างมันก็ไหลออกมาตาม
และเป็นเวลาเดียวกันนั้นที่เย่หยวนพุ่งตัวมาถึง!
ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้น ดังรุนแรงกว่าเสียงแปลงวชิระสวรรค์ของหลงเหอสิ้นเชิง
แปลงวชิระสวรรค์ของหลงเหอนั้นถูกเย่หยวนต่อยจนแตกสลายไปทันตา!
พลังโกลาหลมันไม่อาจหยุดยั้งได้!
จากนั้นหลงเหอก็ต้องกระอักเลือดอึกใหญ่พร้อมจมลงดินไปด้วยหมัดของเย่หยวน
คนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นต้องสูดลมหายใจเข้าลึกมองหน้าเย่หยวนอย่างหวาดกลัว
หมัดนี้มันน่ากลัวจนทำให้ยอดฝีมือใจสั่น!
ในหมู่นายน้อยทั้งเก้านั้นหลงเหอเป็นคนที่แก่ที่สุดและยังมีพลังเก่งกาจที่สุดด้วย
มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นปลายนั้นใช้ทักษะเทวะภายในโกลาหลออกมามันย่อมจะมิใช่สิ่งที่ใครจะต่อกรรับมือได้
แต่เย่หยวนนั้นปล่อยพลังที่เหนือล้ำกว่านั้นหลายเท่าออกมาต่อยทักษะเทวะภายในโกลาหลของหลงเหอจนพังทลายลงด้วยหมัดเดียว!
“ข…แข็งแกร่ง! การผสานสี่สายเลือดมันกลับทรงพลังขนาดนี้ หมัดเปล่าๆ กลับมีพลังได้ขนาดนี้! เจ้าเด็กนี้มันจะทำให้สวรรค์ริษยาแล้ว!” หลงไห่กล่าวขึ้น
พลังของหมัดนี้มันย่อมจะแสนอ่อนแอหากเทียบกับระดับของเจ้าโลก
แต่สำหรับมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์แล้วมันเป็นพลังที่แข็งแกร่งจนเกินรับได้
เพราะว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้ใช้วิชาวรยุทธใดๆ ออกมา
เขาเพียงแค่ต่อยหมัดเปล่าๆ ที่ผสานด้วยพลังสี่สายเลือด
แต่หมัดเปล่าๆ นี้กลับกระโดดข้ามสองขั้นพลังบ่มเพาะและต่อยนายน้อยหลงเหอคนนี้จนจมดินไป
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหากเย่หยวนมีพลังเท่าหลงเหอแล้วหมัดนี้คงสังหารหลงเหอลงได้ในพริบตา!
นอกจากนั้นแล้วเขายังสัมผัสได้ถึงพลังคล้ายของประตูแห่งชีวานิรันดร์จากหมัดนี้ด้วย
พลังของมันนั้นไม่ได้มาจากประตูแห่งชีวานิรันดร์แต่มาจากการผสานสี่สายเลือด!
หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นด้วยความตกตะลึงสุดหัวใจ “ผสานสี่สายเลือดกลับสามารถส่งพลังคล้ายประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกมาได้? เช่นนั้นแล้วสี่ภูตแท้จตุรทิศเรามีความเกี่ยวข้องอะไรกับหลังประตูแห่งชีวานิรันดร์หรือ?”
หลงไห่และหลงเจี้ยนนั้นขนลุกตั้งเมื่อคิดได้เช่นนี้
หลายปีที่ผ่านมานี้สี่ตระกูลนั้นต่างคนต่างอยู่และบางครั้งยังขัดขวางกลายเป็นศัตรูกันไปด้วย
แต่พวกเขาไม่นึกฝันว่าการผสานสี่สายเลือดเข้าด้วยกันนั้นมันกลับจะสร้างเรื่องราวไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้นมา
หลงไห่กล่าวขึ้น “หากเป็นเช่นนั้นจริงแล้ว หากบรรพบุรุษของสี่เผ่าเราร่วมมือกันมันจะสามารถเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์ได้หรือไม่?”
หลงเจี้ยนหน้าซีดลงทันทีเมื่อคิดตามก่อนจะส่ายหัวออกมา “เรื่องนั้น…มันพูดยาก แต่มันก็อันตรายอย่างมาก! ประตูแห่งชีวานิรันดร์นั้นให้พลังแก่เราแต่มันก็เป็นสิ่งที่อันตรายอย่างมากด้วยเช่นกัน!”
หลงไห่ก็ต้องกัดฟันขึ้นมาด้วยหน้าเหยเก เพราะถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังอยากรู้!
ระหว่างที่คนทั้งหลายกำลังตกตะลึงนั้นหลงเหอก็ค่อยๆ คลายขึ้นมาจากดิน
ทั้งร่างของเขานั้นอาบไปด้วยเลือดมีสภาพสุดน่าสมเพช
สภาพของเขานี้ครึ่งหนึ่งมันเพราะหมัดของเย่หยวนแต่อีกครึ่งหนึ่งมันเพราะว่าแปลงวชิระสวรรค์ระเบิดออกตรงหน้าเขาด้วย
‘เพราะมันคนเดียว’
“เจ้า…เจ้าชนะแล้ว! จากวันนี้ไปเราทั้งเก้าจะไม่ขอแย่งชิงตำแหน่งนายน้อยกับเจ้าอีก! และนายน้อยเผ่ามังกรนั้นก็คือเจ้า!” หลงเหอกล่าวขึ้น
อีกแปดคนเองก็ไม่มีใครกล้าขัด
พวกเขานั้นต่อสู้แย่งชิงกันมาหลายต่อหลายปี สุดท้ายแล้วกลับเสียตำแหน่งให้แก่เจ้าเด็กหน้าใหม่ที่โผล่มาจากที่ไหนไม่ทราบได้
หากจะบอกว่าไม่คับแค้น มันก็คงเป็นการโกหกแล้ว
แต่กำลังและพรสวรรค์ของเย่หยวนนั้นมันเหนือล้ำคำว่าแข็งแกร่งไปมากนัก
เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าแย่งกันต่อไปเถอะ ถือเสียว่าข้านั้นไม่มีตัวตนในเผ่า! ข้าไม่ขอไปแย่งตำแหน่งนายน้อยเผ่ามังกรอะไรของพวกเจ้าหรอก แล้วพวกเจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าผู้อาวุโสหมี่เทียนท่านจะแต่งตั้งข้าเป็นนายน้อยอะไรนี่ด้วย เพราะท่านนั้นรู้ดีว่าข้าไม่สนใจอะไรพวกนี้อย่างสิ้นเชิง อืม ถ้าพวกเจ้ามีความสุขก็เล่นกันไปเองเถอะ”
พูดจบเย่หยวนก็เดินหายไปอย่างไม่คิดสนใจหันกลับมามอง
คนทั้งหลายที่มามุงดูนั้นต้องอ้าปากค้าง
‘เจ้ากระทืบคนจนเละแต่กลับบอกว่าไม่เอาตำแหน่ง?’
‘เดี๋ยวนะ! เจ้าหมอนี่มันบอกว่ามันไม่อยากได้มาตั้งแต่แรกแล้ว!’
ติดเพียงแค่ว่าในตอนนั้นไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขา
…………………….
