ในวิหารโลหิตเทวานั้นเจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายต่างต้องนั่งพักด้วยหน้าเครียด
ไม่มีใครคิดฝันว่าสงครามล้างเผ่าพันธุ์ที่กำลังจะสำเร็จอยู่ตรงหน้านั้นกลับจะหลุดลอยออกจากมือไป!
“เฉียนั้ว เจ้ามันเป็นหมูหรือ? แพ้พ่ายขนาดนี้แล้วยังมีหน้าไม่คิดรายงานมาอีก?”
หวังจั่วที่ไม่มีใครให้ระบายอารมณ์จึงได้ร้องด่าเฉียนั้วออกมา
เฉียนั้วนั้นได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ตอบกลับมา “ท่านหวังจั่ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเย่หยวนมันจะพายอดฝีมือกลับมามากมายปานนั้น! เพราะตอนที่มันกลับมาทีแรกมันมีแค่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นติดตามมาตัวเดียว”
“เจ้ายังมีหน้ามาเถียงกลับข้าอีกหรือ?” หวังจั่วนั้นลุกขึ้นกระทืบเท้าจนทำให้เฉียนั้วต้องหดคอก้มหน้าแทบติดพื้น
เมื่อเชี่ยคงได้เห็นสภาพอันน่าอึดอัดนี้เขาก็กล่าวขึ้นมาขัด “เอาล่ะๆ พี่หวังจั่ว เฉียนั้วมันเองก็ไม่ได้ทำไปเพราะคิดร้ายต่อเผ่าพันธุ์ ศิลามารดาเองก็กำลังจะจุติขึ้นแล้ว ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือการถ่วงเวลา เราต้องป้องกันวิหารโลหิตเทวาจากการโจมตีให้ได้นานที่สุด เย่หยวนพายอดฝีมือกลับมามากมายขนาดนี้มันย่อมคิดเข้ามาโจมตีวิหารโลหิตเทวาเราแน่”
หวังจั่วพยักหน้ารับและนั่งลงกลับที่เดิม
เขากัดฟันแน่นกล่าวขึ้น “เย่หยวนมันช่างเป็นพยาธิที่น่าชังนัก! หากมิใช่เพราะมันแล้วเราคงสามารถครองสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้เมื่อร้อยกว่าปีก่อนแล้ว ศิลามารดาท่านก็คงจะจุติขึ้นมาได้เร็วกว่านี้นัก! เจ้ามารร้ายนั่น
หลังจากศิลามารดาท่านจุติขึ้นแล้วข้าจะจับมันมาปั่นกระดูกให้สาสม!”
หวังจั่วนั้นเกลียดชังเย่หยวนจนถึงกระดูกดำอย่างแท้จริง
ตั้งแต่ที่เย่หยวนปรากฏตัวขึ้นบนทวีปสวรรค์แรกเขาก็ได้ทำลายแผนของเผ่าเลือดไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ครั้งนี้ยังได้พากำลังเจ้าโลกนับสิบกลับมาพลิกสถานการณ์สงครามอีก
แต่ตราบเท่าที่ศิลามารดายังไม่จุติขึ้นมา พวกเขาก็สิ้นปัญญาจะจัดการกับเย่หยวนจริงๆ
ตูม!
พูดยังไม่ทันขาดคำวิหารโลหิตเทวามันก็สั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง!
ห้วงมิติด้านบนของวิหารโลหิตเทวานั้นถูกโจมตีจนเปิดแยกออก พร้อมๆ กันนั้นมันก็มีเจ้าโลกกว่ายี่สิบคนพุ่งตัวเข้ามาภายในห้วงมิติแยกของวิหารโลหิตเทวา!
ที่ตั้งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้มันเป็นความลับที่มีแต่เผ่าเลือดระดับสูงรู้ แต่เย่หยวนนั้นเคยมายังที่แห่งนี้และย่อมจะหาทางกลับมาได้ไม่ยากเย็น
เขาบอกให้โจวซ่งฉวนพาพวกหยุนซานและเจ้าโลกคนอื่นที่บาดเจ็บหนักกลับไปรักษาตัวที่เมืองตะวันประจิมแล้ว และพาพวกหลงเจี้ยนทั้งหลายบุกมายังวิหารโลหิตเทวา
“ไอ้เย่หยวน ไอ้มารนรก!” หวังจั่วร้องลั่นขึ้นมา
เขานั้นยังไม่ได้ทันพักให้หายเหนื่อยเย่หยวนก็พาคนตามเข้ามาบุกแล้ว!
วินาทีที่เจ้าโลกยี่สิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นมานั้นพลังของมันย่อมจะทำให้ฟ้าดินแตกสลาย
การต่อสู้ของเจ้าโลกนั้นมันมักจะแยกกันไปสู้ไกลจากคนธรรมดาทั่วไป
แต่ศึกนี้มันคือศึกล้างเผ่าพันธุ์ พวกเขาย่อมจะไม่ต้องสนว่าจะมีใครถูกลูกหลงอีกหรือไม่
เดิมทีแล้วโฉปู้ฉุนนั้นใช้กำลังทั้งหมดรั้งเจ้าโลกเผ่าเลือดไว้ไม่ให้เข้าใกล้คนสวรรค์แรกก็เท่านั้น
หวังจั่วนั้นพากลุ่มเจ้าโลกทั้งหลายพุ่งตัวขึ้นไปรับและเมื่อเห็นหน้าเย่หยวนนั้นเขาก็อดร้องด่าขึ้นมาไม่ได้
“ไอ้เจ้ามารนรกเย่หยวน ข้าอยู่ร่วมฟ้ากับเจ้าไม่ได้จริงๆ! วันนี้ข้าจะต้องฉีกร่างของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ ให้ได้!”
เย่หยวนยิ้มกว้างตอบกลับไป “อย่านะ ท่านหวังจั่ว ข้าคือบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านแต่งตั้งขึ้นมาไม่ใช่หรือ?
ทำเช่นนั้นมันคงไม่ดีหรอกมั้ง?”
หวังจั่วนั้นแทบจะกระอักเลือดเฒ่าๆ ออกมาจากปากและร้องลั่นตอบกลับมา “ดีกับแม่เจ้าเถอะ!
พวกเจ้าทั้งหลายฟังคำข้า สังหารเจ้ามารน้อยนี้ลงให้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต!”
เขานั้นตกเป็นเป้าหมายสูงสุด
พริบตาเดียวนั้นเจ้าโลกมากมายก็พุ่งตัวขึ้นมาจากวิหารอย่างรุนแรงจนห้วงมิติสั่นไหว
มุมปากของหลงเจี้ยนเผยอขึ้นกล่าว “เจ้าเด็กนี่มันน่าชังแค่ไหนกัน? พวกมันไม่คิดรักชีวิตกันแล้ว!”
หลวนชิงเหอยิ้มตอบกลับไป “เจ้าเด็กนี่มันย่อมจะน่าชังมากแล้ว! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเด็กนี่สร้างเรื่องอะไร
ไว้ในคงคานิรันดร์จนทำให้คนทั้งสวรรค์เดือดร้อนกัน?”
หลงเจี้ยนยิ้มแห้งๆ ขึ้นเมื่อได้ยิน “จริงด้วยสิ แผลที่หายแล้วมันทำให้คนลืมไปว่าเคยเจ็บจริงๆ!
ข้าเกือบลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท!”
เจ้าเด็กคนนี้มันทำให้แม้แต่เจ้าโลกล้ำสวรรค์ยังต้องปรากฏตัวขึ้น
เขายอดเจ้าโลกคนนี้แทบจะต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าโลกล้ำสวรรค์ทั้งสองในตอนนั้น
หากมิใช่เพราะการกลับมาของหมี่เทียนแล้วเรื่องราวมันคงไม่จบลงง่ายๆ แน่
เฟิงเสี่ยวเถียนที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“เจ้าบ้านี่มันไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอก มันก็แค่บุกเข้าเผ่าเลือดไปก่อกวนจนวุ่นวาย จนได้กลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของหวังจั่ว หลอกเอาเลือดต้นจากศิลาโลหิตโกลาหล สังหารยอดอัจฉริยะเผ่าเลือดไปนับไม่ถ้วนและยังจัดการกวาดล้างกองทัพหัวกะทิเผ่าเลือดนับแสนๆ ตอนนี้มันยังพาพวกท่านทั้งหลายกลับมาสังหารไล่ล่าจนถึงวิหารโลหิตเทวาอีก หวังจั่วย่อมจะอยากกลืนกินเย่หยวนทั้งเป็นแน่แล้ว!”
เจ้าโลกทั้งหลายที่ได้ยินต้องหันมามองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อในเรื่องที่เย่หยวนทำไว้
เจ้าเด็กนี่มันเป็นมารร้ายจริงๆ!
แต่ว่าเผ่าเลือดนั้นวางแผนทำลายทุกสวรรค์ แม้แต่เผ่ามังกรฟ้าเองยังไม่อาจจะต่อต้านแผนการของมันได้
แต่ว่าเผ่าเลือดที่เจ้าแผนการนั้นกลับเสียท่าให้มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ตัวน้อยคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ต้องยอมรับเลยว่าเย่หยวนนั้นเป็นหายนะของเผ่าเลือดจริงๆ
เย่หยวนนั้นหันกลับไปมองโฉปู้ฉุนด้วยรอยยิ้ม “พี่โฉ ในหมู่เจ้าโลกทั้งหลายนั้นหากพูดกันแค่เรื่องพลังโจมตีแล้วท่านคงถือว่าเป็นอันดับหนึ่งได้ง่ายๆ! เพราะฉะนั้นข้าคงต้องฝากท่านจัดการด้วยแล้ว!”
โฉปู้ฉุนนั้นหันมามองเย่หยวนและพยักหน้ารับ “วางใจเถอะ ต่อให้ข้าต้องตายข้าก็จะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ!”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ท่านจะตายไม่ได้ เพราะท่านนั้นยังต้องมาสู้กันข้าอยู่!”
คนทั้งหลายนั้นต้องผงะไปเมื่อได้ยิน มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์กลับไปท้าทายยอดเจ้าโลกสู้
นี่ไม่กลัวฟ้าดินจะลงโทษบ้างหรืออย่างไร?
แต่โฉปู้ฉุนนั้นกลับยิ้มรับไปอย่างไม่รังเกียจใดๆ “ได้สิ ข้าจะรอเจ้า!”
เขานั้นยอมรับคำท้าทายของเย่หยวนอย่างง่ายดาย
ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นเย่หยวนนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนได้เห็นคู่ปรับแห่งโชคชะตา
เมื่อก้าวขึ้นมาถึงระดับของเขานี้แล้วทุกการกระทำและคำพูดมันแล้วแต่เป็นดั่งเต๋าสวรรค์
โชคชะตาเช่นนี้มันมีแต่ตัวเขาเท่านั้นที่จะสัมผัสได้
เหมือนที่หยางชิงไล่ตามเย่หยวนอย่างสุดชีวิตนั้น เย่หยวนเองก็มีเป้าหมายเป็นการไล่ตามโฉปู้ฉุนคนนี้เช่นกัน!
โฉปู้ฉุนนั้นรู้มาก่อนแล้วว่าทั้งตัวเขาและเย่หยวนต่างเป็นคนทวีปพิรุณใสและยังเป็นผู้บรรลุสวรรค์เหมือนๆ กัน
บางสิ่งนั้นมันไม่อาจจะหลบเลี่ยงได้
พูดจบโฉปู้ฉุนก็พุ่งตัวหายไปจากกลุ่มเจ้าโลกทั้งหลาย
ตอนนี้เจ้าโลกเผ่าเลือดกว่าห้าสิบคนพุ่งตัวเข้ามามีเป้าหมายเดียวคือการสังหารเย่หยวนลง
ซึ่งกำลังที่มากมายขนาดนี้ต่อให้จะเป็นพวกหลงเจี้ยนเองก็คงไม่อาจจะรับมือได้ง่ายๆ เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเจ้าโลกก็ไม่มีใครอ่อนแอ ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกที่อ่อนแอที่สุดหรือเพิ่งบรรลุขึ้นมาได้นั้นพวกเขาก็คือตัวตนที่ขึ้นปกครองสวรรค์ได้ และศึกในครั้งนี้มันยังแตกต่างจากศึกใดๆ เพราะเป้าหมายชัยชนะของหวังจั่วนั้นคือการเด็ดหัวเย่หยวน!
“ฆ่ามัน!”
หลงเจี้ยนร้องลั่นก่อนจะคืนร่างเป็นมังกรฟ้าไป
หลวนชิงเหอเองก็ไม่คิดรอช้ากลับร่างกลายเป็นหงส์แดงขึ้นมาเช่นกัน
สายเลือดของสองภูตแท้อันสูงส่งนั้นมันปะทุขึ้นมาทันที
แม้จะต้องกลายเป็นเป้าหมายของศึกนี้แต่เย่หยวนก็ยังคงยืนอยู่หลังแนวรับอย่างไม่คิดเปลี่ยนสีหน้า
จ้าวเยว่นั้นยืนอยู่ข้างกายเย่หยวนเพื่อป้องกันพลังลูกหลงจากการต่อสู้ของเจ้าโลกทั้งหลาย
เขานั้นตั้งใจทำให้ตัวเองกลายเป็นเหยื่อเพื่อที่จะให้หวังจั่วหันมาสนใจเขาและเปิดช่องว่างให้โฉปู้ฉุนได้ทำงาน!
นี่มันคือแผนการที่เย่หยวนวางไว้ตั้งแต่ก่อนมาบุก
โฉปู้ฉุนนั้นมีภารกิจเดียว นั่นคือการทำลายศิลาโลหิตโกลาหลลง!
เจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายนั้นกลายเป็นเหมือนคนคลั่งเจ้ามาโจมตีแนวรับของฝ่ายเย่หยวนอย่างไม่คิดชีวิต ต่อให้จะต้องเผชิญหน้ายอดเจ้าโลกพวกเขาก็ไม่คิดหวั่นกลัว
พริบตาเดียวนั้นเจ้าโลกเผ่าเลือดกว่าสิบคนก็ตายตก ร่างกายฉีกสลายลงไป
แต่ไม่นานพวกเขาก็ฟื้นคืนกลับมาต่อสู้ได้อีก
หวังจั่วและเชี่ยคงนั้นใช้พลังที่มีทั้งหมดออกมาอย่างไม่คิดกักเก็บใดๆ ไว้อีก
พวกเขานั้นกลายเป็นเหมือนคนคลั่งที่มีเป้าหมายเดียวในชีวิตคือการสังหารเย่หยวนลง!
จนสุดท้ายเมื่อต้องแบกรับแรงกดดันจากเจ้าโลกกว่าห้าสิบคนในที่สุดแนวรับที่ปกป้องเย่หยวนไว้ก็มีรูโหว่ขึ้น
หวังจั่วที่เห็นเช่นนั้นเบิกตากว้างร้องลั่นขึ้น “เย่หยวน ขอดูหน่อยเถอะว่าจะยังรอดไปได้หรือไม่!”
“ฉิบหาย!” หลงเจี้ยนร้องลั่นขึ้นมาและพุ่งตัวกลับไปอย่างไม่คิดสนใจเผ่าเลือดด้านหลัง
แสงสีแดงเลือดนั้นมันพุ่งผ่านกลุ่มเจ้าโลกพุ่งตรงใส่ตัวเย่หยวนไป!
