นกร้องอย่างคร่ำครวญก่อนตาย แต่มนุษย์พูดอย่างเปี่ยมเมตตาเมื่อความตายมาเยือน
บรรพบุรุษหวู่หยามิใช่คนใจกว้างเปี่ยมเมตตาใดๆ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่อาจจะปกป้องตระกูลโจวมาจนถึงวันนี้
แต่ครั้งนี้เขาบาดเจ็บหนักจริงๆ
ศึกในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นมันทำให้รากฐานเต๋าของเขาเสียหายและชีวิตนี้คงไม่อาจจะก้าวผ่านล้ำสวรรค์ไปได้แล้ว
เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องจัดแจงอนาคตของตระกูลโจว
ในตระกูลโจวนั้นมันมีเพียงแค่โจวเซียนเฉินที่ฉลาดเหนือล้ำคนอื่นไปกลายเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูล
“บรรพบุรุษ ท่านจะต้องฟื้นตัวกลับมาได้แน่นอน! ตระกูลโจวเราจะไม่มีทางพังทลายลงแน่!” โจวเซียนเฉินกล่าวขึ้นทั้งน้ำตา
แต่บรรพบุรุษหวู่หยานั้นกลับยิ้มตอบไป “ร่างกายข้า ข้ารู้สภาพมันดีที่สุด ครั้งนี้หลังจากเกือบถูกหลอมโดยมือของเฒ่าหวูเทียนแล้วข้ายังถูกพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์กัดแซะอย่างรุนแรง รากฐานเต๋าของข้านั้นมันเสียหายหนักแล้ว ต่อให้จะฟื้นตัวกลับมาได้มันก็คงไม่ถึงจุดสูงสุดที่เคยยืน ข้าว่าบางทีพลังของข้านั้นมันอาจจะไม่ถึงระดับล้ำสวรรค์อีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ! ฮ่าๆ มันเพราะความโลภแท้ๆ! เซียนเฉิน จดจำบทเรียนของเฒ่าคนนี้ไว้ให้ดีเล่า!”
โจวเซียนเฉินคุกเข่าลงตอบรับ “ข้าจะจดจำมันให้ขึ้นใจ!”
บรรพบุรุษหวู่หยานั้นพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวขึ้นต่อ “เซียนเฉิน เจ้านั้นบรรลุเจ้าโลกมาได้แล้ว ข้าไม่มีอะไรจะสอนเจ้าได้อีกต่อไป การบ่มเพาะจากวันนี้ไปเจ้าคงต้องพึ่งตัวเองสิ้นแล้ว ตอนนี้บรรพบุรุษผู้นี้จะมอบหมายภารกิจให้เจ้า จงทำมันให้ดี!”
ได้เห็นท่าทางจริงจังจังของบรรพบุรุษหวู่หยานั้นโจวเซียนเฉินก็ทำหน้าเครียดตอบกลับไปทันที “บรรพบุรุษท่านโปรดวางใจ ต่อให้ข้าจะต้องแลกชีวิตเซียนเฉินก็จะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จแน่นอน!”
บรรพบุรุษหวู่หยาจึงกล่าวขึ้นต่อ “วันพรุ่งนี้เจ้าพาคนราชวังสวรรค์โจวเราครึ่งหนึ่งไปยังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดเพื่อช่วยเหลือเย่หยวน!”
โจวเซียนเฉินสั่นสะท้านไปทั้งกายเมื่อได้ยิน “หะ?! เรื่องนั้น…จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?”
คำสั่งนี้มันทำให้โจวเซียนเฉินตกตะลึงจนเกินไป
เขานั้นไม่คิดฝันว่าบรรพบุรุษของเขานั้นกลับจะลงมือครั้งใหญ่เช่นนี้ออกมา
ครึ่งหนึ่งของราชวังสวรรค์โจวนั้นมันย่อมจะเป็นกองกำลังที่ยิ่งใหญ่มหาศาล
กำลังนั้นมันคงพอที่จะกวาดล้างทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดลงได้!
ไม่ว่าจะอย่างไรเสียราชวังสวรรค์โจวนั้นก็มียอดเจ้าโลกถึงสามคน เจ้าโลกระดับสูงอีกเจ็ดคนและเจ้าโลกทั่วๆ ไปอีกมากมาย
นี่มันคือรากฐานของตระกูลโจว
แต่ตอนนี้บรรพบุรุษของเขากลับจะขุดรากฐานของตัวเองไปฝังไว้ที่สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด
นี่มันคือการเดิมพันครั้งใหญ่!
บรรพบุรุษหวู่หยานั้นยิ้มตอบกลับไป “บรรพบุรุษผู้นี้รู้ดีว่าเจ้าคิดอยากจะพูดอะไรแต่ตอนนี้บนสามสิบสามสวรรค์นั้นมันกำลังจะเข้าสู่สภาวะโกลาหล มันถึงเวลาต้องเลือกข้างแล้ว แน่นอนว่าด้วยกำลังของสามสัตว์ประหลาดเฒ่านั้น ตัวเย่หยวนในตอนนี้คงยังไม่อาจจะต่อต้านพวกมันได้แต่หากเขาบรรลุโซ่ตรวนและกลายเป็นเจ้าโลกได้จริงๆ ต่อให้จะเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าทั้งหลายนั้นมันก็คงต้องตัวสั่นไปเช่นกัน!”
โจวเซียนเฉินนั้นกล่าวขึ้นอย่างมึนงง “ข้ารู้ดีว่าเย่หยวนนั้นมากพรสวรรค์ที่สุดในประวัติศาสตร์แต่สุดท้ายเขานั้นก็เป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต! แม้ว่าตอนนี้เขาจะบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ได้แล้วแต่มันก็ยังอยู่ห่างไกลจากระดับของสามยอดฝีมือนั้นมิใช่หรือ?”
ได้ยินเช่นนั้นบรรพบุรุษหวู่หยาก็ยิ้มออกมาพร้อมพยักหน้ารับ “ข้านั้นไม่เข้าใจเย่หยวนมันหรอก แต่ข้านั้นเข้าใจเฒ่าหวูเทียนมัน! คนที่แม้แต่มันยังเกรงย่อมจะมีค่าพอให้เราไปเข้าร่วมด้วย! เฒ่าหวูเทียนมันไม่รู้หรือว่าเย่หยวนเป็นผู้ บ่มเพาะนอกรีต? แต่มันก็ยังกลัวเย่หยวนมิใช่หรือ? ในอดีตที่ผ่านมานั้นมันไม่เคยมีผู้บ่มเพาะนอกรีตคนใดบรรลุเจ้าโลกได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าในอนาคตวันหน้ามันจะไม่มีเกิดขึ้น เข้าใจหรือไม่?”
โจวเซียนเฉินนั้นต้องผงะไปก่อนจะพยักหน้ารับ
เขาไม่นึกว่าบรรพบุรุษนั้นกลับจะมองเย่หยวนด้วยมุมนี้
บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นคือใคร?
เขานั้นคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเผ่ามนุษย์นับแต่บรรพกาลมา เป็นยอดอัจฉริยะที่สุดในประวัติศาสตร์!
เขานั้นกลับกลัว กลัวเย่หยวนน้อยคนนี้ มันย่อมจะหมายความว่าเย่หยวนมีโอกาสบรรลุเจ้าโลกได้จริง!
วันต่อมาคนครึ่งราชวังสวรรค์โจวก็ได้ออกเดินทางไปกับโจวเซียนเฉิน มุ่งหน้าสู่สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด!
กำลังที่ไปมันมิใช่แค่เจ้าโลกแต่มันรวมไปถึงเหล่ายอดฝีมือและยอดอัจฉริยะระดับต่ำกว่าเจ้าโลกนับหมื่นๆ คน!
พวกเขานั้นคือหัวกะทิของราชวังสวรรค์โจว
เรื่องนี้มันย่อมจะทำให้เกิดความแตกตื่นไปทั่วทั้งสวรรค์ถ้ำกำเนิดล่วงนรก
การตัดสินใจของบรรพบุรุษหวู่หยานั้นมันทำให้สามค่ายสำนักใหญ่ที่เหลือต้องหัวเราะเย้ย
ในคงคานิรันดร์สายรองนั้นบรรพบุรุษตระกูลจั่วนั่งหัวเราะ “ฮ่าๆ บรรพบุรุษหวู่หยานั้นคงบาดเจ็บหนักมากจน สมองเสียสติไปสิ้น! กลับเอาอนาคตของทั้งราชวังสวรรค์โจวไปเดิมพันกับผู้บ่มเพาะนอกรีต”
“มันก็ช่วยไม่ได้หรอก เฒ่าหวูเทียนนั้นมันจะกลับมาผงาดอีกครั้งแล้ว ตัวเขานั้นมีความแค้นกับเฒ่าหวูเทียนอย่างหนักหนา ไม่มีทางจะกลับไปอยู่ด้วยกันได้อีกแน่นอน” บรรพบุรุษของนิกายสวรรค์ทำนองอเวจีกล่าวขึ้นตาม
“ราชวังสวรรค์โจวมันคงจบสิ้นกันเท่านี้ แต่ว่าเราก็ต้องเลือกข้างแล้วเช่นกัน! เมื่อบรรพบุรุษหวูเทียนกลับขึ้นมาจากคงคานิรันดร์เขาคงไม่เปิดโอกาสให้เราได้ปฏิเสธ!” บรรพบุรุษของศาลาสวรรค์ม่วงล้ำนั้นถอนใจยาวออกมา
ได้ยินเช่นนั้นอีกสองคนเองก็ต้องนั่งทำหน้าเครียดไปเช่นกัน
…
บนเกาะมังกรสวรรค์ สวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่าง ทั่วแทนจากสี่เผ่าจตุรทิศนั้นต่างมาประชุมกันพร้อมหน้า!
“ข้าขอค้าน! บรรพบุรุษ ข้ารู้ท่านเย่หยวนนั้นช่วยชีวิตท่านไว้แต่ท่านจะเอาชีวิตพวกเราทั้งสี่เผ่าไปล้อเล่นเช่นนี้ไม่ได้! สวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนั้นมันคือบ้านของเรา มันคือสวรรค์ที่เป็นรากฐานชีวิตของเรา แต่ท่านกลับจะให้เราย้ายไปยังสวรรค์ระดับต่ำกว่าหรือ? คนในเผ่าจะมองท่านเป็นเช่นไร?”
เมื่อหมี่เทียนอธิบายเรื่องราวและความต้องการของเขาออกมาหลงเจี้ยน ผู้ช่วยของเขาเองนั้นกลับเป็นคนแรกที่กล่าวขึ้นขัด
ผู้นำของสามเผ่าที่เหลือเองก็ต้องขมวดคิ้วดูท่าไม่เห็นด้วยเช่นกัน
เผ่ามังกรฟ้านั้นคือเผ่ามังกรฟ้า หากพูดถึงระดับของสายเลือดแล้วพวกเขาทั้งสี่เผ่านั้นมันก็ไม่ได้สูงต่ำกว่ากันเลย
แต่ตอนนี้บรรพบุรุษหมี่เทียนนั้นกลับมาตัดสินใจแทนพวกเขา
“บรรพบุรุษหมี่เทียน นี่มันจะบ้าเกินไปหรือไม่? ครั้งนี้ท่านช่วยพวกเราสามเผ่าไว้จริงแต่ท่านช่วยแล้วจะเอาชีวิตพวกเราไปทิ้งในสวรรค์ระดับต่ำกว่าหรือ?” หลวนชิงเหอกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ
“คิดจะไปพวกท่านเผ่ามังกรฟ้าก็ไปกันเองเถอะ! เผ่าพยัคฆ์ขาวเรานั้นจะไม่ขอออกจากสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างเด็ดขาด! หากท่านอยากจะพาเราไปจริงๆ ท่านก็ลากศพของพวกเราไปเถอะ!” ไป๋จือกล่าวขึ้น
หลวนชิงเหอกล่าวขึ้นเสริม “บรรพบุรุษ คิดอยากจะให้เราย้ายถิ่นฐานนั้นท่านควรจะโน้มน้าวพวกหลงเจี้ยนมันก่อนไหม? แม้แต่คนของท่านเองท่านยังทำให้พวกเขายอมรับไม่ได้ คิดหรือว่าจะทำให้คนนอกเผ่าอย่างเราคล้อยตามได้?”
หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “ข้าว่าพวกเจ้าทั้งหลายคงได้ยินเรื่องของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตแล้ว? ตอนนี้แผนการของมันปรากฏชัดเจนแก่สายตา จริงอยู่ว่าสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนั้นคือบ้าน คือรากฐานของพวกเราแต่หากรังมันแตกแล้วจะยังมีไข่ใดที่ไม่สลายได้? หากกองทัพเผ่าเลือดมันเริ่มบุกแล้วเจ้าคิดหรือว่าแค่พวกเราสี่เผ่านี้จะปกป้องสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างไว้ได้? ก่อนนั้นในตอนหายนะของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตที่เจ้าหวูเทียนมันไม่คิดบุกสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างเราก็เพราะว่ามันเห็นแก่หน้าบรรพบุรุษผู้นี้ พวกเจ้าคิดว่าหากกองทัพวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันบุกมาจริงพวกเจ้าจะหยุดมันได้?”
คนทั้งหลายต่างผงะหน้าเปลี่ยนสีไป
เพราะคำพูดนี้มันคือความจริง!
หมี่เทียนและอาจารย์ของหวูเทียนนั้นเป็นสหายสนิทกัน หวูเทียนจึงไว้หน้าหมี่เทียนและไม่เข้ามาบุกโจมตีสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่าง
แต่หลังจากนั้นตอนที่เจ้าโลกหลุนฮวยนำกองทัพจากทั่วทุกสวรรค์เข้าบุกฐานใหญ่ของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้น นอกจากเผ่ามังกรแล้วเผ่าอื่นๆ ที่เหลือทั้งสามต่างไปร่วมด้วยสิ้น
หวูเทียนย่อมจะไม่ลืมความแค้นในครั้งนั้นแน่นอน!
“หึ! ไม่ว่าจะอย่างไรแต่จะให้สี่เผ่าเราย้ายไปเพื่อปกป้องนักยุทธผู้บ่มเพาะนอกรีตคนหนึ่งที่ไม่อาจจะบรรลุเจ้าโลกได้มันก็เกินไป! บรรพบุรุษท่านขออภัยด้วยแต่เราคงไม่อาจทำตามคำสั่ง!” ไป๋จือกล่าวขึ้น
แต่เวลานั้นเองที่มันก็มีเงาร่างหนึ่งเดินเข้าห้องประชุมมา
เขามองหน้าหมี่เทียนก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย็นเยือก “หมี่เทียน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เพื่อไอ้เด็กเย่หยวนนั่นคนเดียวเจ้ากลับจะลากคนทั้งเผ่ามังกรไปลงนรกด้วยกันหรือ? หากเจ้าอยากจะไปก็สังหารข้าลงก่อนเถอะ! หลังจากสังหารข้าแล้วเจ้าอยากจะทำอะไรกับเผ่ามังกรก็ทำไป!”
