Intro
ถ้าให้พูดจากบทสรุป การเจอกันของพวกเขาทั้งสองคนไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อกันและกันสักเท่าไหร่
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ซะแล้ว อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ได้สบตาเลยก็ได้ และลางสังหรณ์ในตอนที่เจอเป็นครั้งที่สองก็ไม่ได้ต่างกันเลย ก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิม เจอกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะจากวันนั้นถึงวันนี้ แทฮยอนไม่เคยนับแล้วก็ไม่เคยรู้ เขาท้าวคางทอดสายตามองไปยังผู้ชายคนนั้น
นิ้วเรียวยาวที่กำลังพลิกบทภาพยนตร์ดึงดูดสายตาเป็นอย่างแรก ข้อนิ้วชัดเจนไม่มีแม้แต่ส่วนหักงอ ไปจนถึงเล็บโค้งมนมันเงา นิ้วมือราวกับนักเรียนดีเด่นผู้สุภาพนอบน้อมของอีกฝ่าย ทว่าความจริงมันช่างหยาบโลนขนาดไหนก็ยังคงเป็นความลับ
แล้วคนที่รู้ความลับจะยิ่งมีเพิ่มขึ้นอีกตั้งกี่คน
แทฮยอนเลื่อนสายตาจากนิ้วมือไปยังหลังมือที่มีเส้นเลือดนูนออกมา ไล่ไปจนถึงต้นแขนที่เกิดจากการออกกำลังกายอย่างหนัก แล้วกระโดดไปยังไหล่กว้างจนสามารถกอดผู้ชายคนนึงไว้ในอ้อมแขนได้
พินิจมองต้นคอที่โผล่พ้นจากปกเสื้ออยู่เงียบๆ แน่นอนว่ามันไม่ได้เพรียวระหงแต่ก็ไม่ได้หนาอะไรมากมาย ซึ่งเหมาะสำหรับเป็นที่พักแขน
มองไปที่ปลายคางไล่ไปจนถึงข้างใบหู พอพูดถึงริมฝีปากและจมูกนี่เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปากอยู่เลย ขอข้ามไปก่อนแล้วกัน แต่ขนตาของผู้ชายคนนี้ก็เป็นอะไรที่ไม่สามารถมองข้ามไปเฉยๆ ได้ แผขนตาหนาจนเกิดเงาอยู่บนแก้มนั่นเป็นเสน่ห์เลยล่ะ แทฮยอนเองก็ชอบที่จะจ้องมองขนตาของอีกฝ่าย
โดยเฉพาะตอนจูบ เหมือนกับว่าตัวเขาเกิดอารมณ์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนลุกราวกับถึงจุดสุดยอดเลยทีเดียว
“มองอะไรแบบนั้น”
คนๆ นั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตา ทำไมถึงต้องมาทำลายช่วงเวลาสำคัญนี้ด้วยนะ แทฮยอนท้าวคางพร้อบกับแย้มยิ้มออกมา ราวกับจะส่งความหมายว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่าฝุ่นผงที่นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ทำงานของนายต่อไปเถอะ
“มองบ่อยเพราะผมหล่อล่ะสิ”
ถ้าไม่ห้ามปรามก็มักจะชอบทำให้เสียเรื่องแบบนี้แหละ ส่วนริมฝีปากที่ขอข้ามไปเมื่อกี้ ถึงจะมีริ้วรอยก็ยังหล่อจนทำให้ใจสั่นไหว แต่ทุกครั้งที่เปิดปากพูดออกมาก็ขอหักคะแนนให้เป็นคะแนนความผิดไปเลยแล้วกัน
ครั้งนี้แทฮยอนที่หัวเราะออกมาพลางส่ายหน้าเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน จากนั้นจึงพลิกเปิดบทในมือแล้วจับหูแก้วมัคที่ถูกทิ้งไว้จนเย็นชืด
“ตอบไม่ได้แบบนี้แสดงว่าจริง”
“ไม่ใช่น่า ผมคิดเรื่องอื่นอยู่”
จะปล่อยให้มีช่องว่างไม่ได้…มันคือความจริงที่รู้ตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรก และเป็นอีกกฎหนึ่งที่เขารักษาเอาไว้อย่างดีมาจนถึงตอนนี้เลยล่ะ
“คิดอะไรอยู่ล่ะ”
ถ้าเปรียบเทียบกับแทฮยอนผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับนักเลงข้างถนนสักนิด แต่ก็ใช้แผนการที่ดูเหมือนจะสุภาพโดยการเข้ามาบังแสงไฟจนเกิดเงาขึ้นบนกระดาษ สุดท้ายเขาจึงต้องเงยหน้าขึ้น
“หื้ม? ผมถามว่าคิดอะไรอยู่ ผู้กำกับแพค”
หากรู้สึกว่ายังไม่ได้ผล ครั้งที่สองก็จะเริ่มใช้กำลังบังคับ นั่นคือนิสัยแย่ๆ ของผู้ชายคนนี้ พอไม่ถือสาละก็เอาใหญ่ อีกคนใช้มือค้ำน้ำหนักลงกับโต๊ะและโน้มตัวมาทางแทฮยอน จนแทบจะเดาไม่ออกแล้วว่าจะเข้ามาใกล้จนถึงขนาดไหน
“ไม่รู้สิ… สงสัยเหรอ”
และถึงแม้จะรู้ดี แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องหันหน้าหนี ระยะห่างตอนนี้เหลือเพียงแค่สิบเซนติเมตรเท่านั้น
ในที่สุดสายตาของทั้งคู่ก็ประสานกัน ใบหน้าที่กำลังคาดหวังว่าเขาจะตอบอะไรออกมาใกล้เข้ามามากจนเกินไป แต่แทฮยอนก็ไม่ได้ตื่นตระหนกตกใจอยู่แล้ว กลับกันมันกลับเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยด้วยซ้ำ
อย่าว่าแต่เรื่องตอบคำถามให้ได้สักข้อเลย แม้แต่ความใส่ใจที่จะผงกหัวรับฟังกันบ้างก็ไม่มี แทฮยอนคิดว่าผู้ชายตรงหน้าที่กำลังยิ้มกว้างเหมือนสัตว์ร้ายที่ล่าเหยื่อได้นี่ช่างน่าหมั่นไส้เสียจริง มันก็เป็นเรื่องจริง น่าหมั่นไส้ที่ไม่สามารถควบคุมความมั่นใจอันเหลือล้นของตัวเองได้
และสิ่งที่น่าหมั่นไส้ยิ่งกว่านั้น เขาก็คือผู้ชายที่ ’เป็นแบบนั้น’ นั่นแหละ ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลย และผลที่ออกมาก็ทำให้คนตรงหน้ากลายเป็นนักแสดงที่มีทั้งแฟนคลับและแอนตี้แฟนมากที่สุดในประเทศเกาหลีเลยก็ว่าได้
และความจริงอีกอย่างก็คือคนๆ นี้ทำให้ตัวเขายิ้มบ่อยขึ้นมากในช่วงนี้ แทฮยอนจึงตอบแทนโดยการค่อยๆ ยกมุมปากขึ้น ในทางตรงข้าม หางตาของแทฮยอนก็โค้งงอไปด้านล่าง เมื่อทั้งสองอย่างบรรจบกันตรงจุดกึ่งกลาง รอยยิ้มอันสมบูรณ์แบบที่อ่อนโยนและตราตรึงใจก็เผยออกมาให้เห็น ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ผู้ชายตรงหน้าก็ยอมรับว่ามันช่างงดงาม
“นักแสดงยุน คุณนี่ช่าง…”
การยิ้มให้เขามันเป็นเรื่องที่ง่ายกว่าการหายใจเสียอีก ไม่ใช่แค่เพียงตอนอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายเท่านั้น ต่อให้เป็นสถานการณ์ไหนๆ ก็เหมือนกัน
“คิดว่าไม่ใช่สเปกของผมเหรอ”
หากใบหน้าที่คิดว่าดูดีที่สุดในโลกของฝ่ายตรงข้ามไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
เขาอยากจะเก็บใบหน้าที่ยิ่งบึ้งตึงยิ่งดูหล่อขึ้นกว่าเดิมนี้ไว้เป็นความลับตลอดกาลแล้วล่ะ จากนั้นแทฮยอนก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง
