ตอนที่ 1-13 ความผิดพลาด (Miss-Take)
ทว่าปลายคางของแทฮยอนกลับสั่นเทา ความตื่นเต้นยังไม่จางหายไป มันยังหลงเหลือไว้บนร่างกายให้ได้รู้สึกขนลุกเล็กๆ แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมาจนต้องโอบกอดไหล่ตัวเองไว้ แล้วยกร่างกายส่วนบนขึ้นอย่างระมัดระวัง ขณะนั้นเขาได้แต่คิดว่าจะจัดการกับสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ยังไงดีนะ
ถ้าเงยหน้าขึ้นแล้วคนตรงหน้าไม่ได้ชักแก่นกายแข็งขืนของตัวเองออกมารอเขาอยู่ สถานการณ์นี้จะจัดการง่ายขึ้นมากแน่นอน
“มีถุงยางไหม”
“หื้ม…?”
…ว่าไงนะ หมอนี่
“ถามว่ามีถุงยางหรือเปล่า ใส่เข้าไปเลยไม่ได้หรอกมั้ง”
ตอนนี้มันต่างจากแผนการที่แทฮยอนคิดโดยสิ้นเชิง ซึ่งเขาคิดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วด้วย จองโอแกว่งส่วนนั้นของตัวเองไปมาทั้งๆ ที่มันแข็งตัวขึ้นแล้ว
…พระเจ้า แทฮยอนพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาไม่นับถือศาสนาใดๆ อย่าว่าแต่บทสวดที่เคยได้ยินมาทั้งชีวิตเลย เขาไม่เคยไปแม้กระทั่งโบสถ์ที่อยู่ละแวกนี้ด้วยซ้ำ
“อยู่… ชั้นแรก…”
ก่อนที่เสียงพึมพำเหมือนกำลังมัวเมาจะจบลง คนข้างหน้าก็โน้มตัวไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างเตียงจนดังพรึ่บ ภายในลิ้นชักชั้นแรกที่ไม่ได้เปิดมาเกือบสามเดือนมีถุงยางอนามัยเตรียมไว้ตลอดเวลา
ระหว่างที่แทฮยอนกำลังช็อกอยู่ จองโอก็หยิบถุงยางอนามัยในกล่องออกมาหนึ่งชิ้นก่อนจะใช้ฟันฉีกซองออก ส่วนที่เหลือก็เขวี้ยงทิ้งลงข้างเตียง แทฮยอนจ้องมองอย่างไม่คาดสายตาทุกช่วงเวลาตั้งแต่เมื่อครู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอะไร เขาถึงไม่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องจริงเลยสักนิด มีอะไรแปลกๆ ไปหรือเปล่านะ มันประหลาดมาก
“จะทำแล้วนะ”
นี่มันอะไรกัน
“อา ปกติก็ตอบไม่ได้อยู่แล้วนี่”
ไม่ใช่สักหน่อย
ขณะที่กางเกงถูกถอดออกไปข้างเตียงพร้อมชั้นใน แทฮยอนก็ยังตกตะลึงและตั้งสติไม่ได้เช่นเคย สุ้มเสียงเริ่มแหบแห้ง รู้สึกถึงความเงียบเชียบแม้กระทั่งตอนที่สองขายกขึ้นอ้ากว้าง หรือว่าวันนี้เขาไม่ได้เมาเหล้า แต่ไปเมายาอะไรมาหรือเปล่า ความคิดไร้สาระล้วนโผล่ขึ้นมาหมด
“อา…อือ”
ช่วงเวลาที่ความแข็งขืนสัมผัสเข้ากับสะโพก
“อ๊ะ อึก…!”
เสียงทั้งหมดรวมถึงความรู้สึกของเขาก็หวนกลับคืนมาพร้อมๆ กัน
กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว แก่นกายของจองโอนที่มีพื้นผิวของถุงยางอนามัยเรียบลื่นคอยป้องกันเหมือนโล่กำบัง ขยับถูกับช่องทางข้างล่างและแทรกตัวเข้ามา ร่างกายตื่นตระหนักดิ้นพล่านจนต้องกำผ้าห่มแน่นจนยับยู่ยี่
“จะบ้าเหรอ ฮึก! เดี๋ยวนี้…!”
เอามันออกไป! แทฮยอนร้องตะโกนเต็มเสียง
ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นถึงท็อปสตาร์ก็เถอะ สิ่งที่สำคัญกว่าตอนนี้คือช่วงล่างที่ไม่ได้เปิดรับแกนกายของใคร หรือแม้กระทั่งนิ้วมือมาตลอดเวลาสามเดือน กลับถูกแก่นกายใหญ่โตของอีกฝ่ายที่เพียงแค่มองก็ทำเอาจิตใจหลุดลอยดันเข้ามาแบบไม่มีการบอกล่วงหน้า
แต่จองโอก็ยังดื้อดึง นี่ไม่ยอมฟังเสียงร้องขอให้เอามันออกเลยหรือไงกัน คนบนตัววางสองมือยึดตำแหน่งแน่วแน่บนฟูกนอนก่อนจะดันสะโพกเข้ามาอย่างไร้ความปราณี แทฮยอนอ้าปากพูดหรือกรีดร้องอะไรไม่ได้เลย ความเจ็บปวดที่ไร้ความสุขสม เหมือนโดนแยกชิ้นส่วนร่างกายตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายหน้าผากกำลังสวนทางกัน
“อา ฮึก…อือ…”
แทฮยอนได้แต่พ่นเสียงครึ่งๆ กลางๆ ออกมาอย่างน่าเวทนาเกินกว่าจะเรียกว่าเสียงคราง เขาหันหน้าซุกกับหมอนและกำไว้แน่นจนมันแทบขาดวิ่น ไอ้บ้า… ไอ้หมาบ้า… ไอ้เวรเอ้ย คำด่าทั้งหมดยังติดอยู่บนเพดานปาก หากเจ็บกว่านี้อีกนิด แทฮยอนคงจะพ่นคำพวกนั้น หรือไม่ก็ถีบเข้าไปที่หน้าท้องของจองโอไปเลย
“ฮ่า…แน่น แน่นมาก…”
“อย่าเพิ่ง…เอาออก…ใส่เข้ามา… ”
สุดท้ายแทฮยอนก็รู้สึกอึดอัดจนต้องละใบหน้าออกจากหมอน แต่ก็ยังไม่สามารถพูดจบประโยคได้สมบูรณ์ มันขาดหายไปอย่างกระท่อนกระแท่น ความรู้สึกที่แผ่ซ่านจากด้านล่างมันชัดเจนจนอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายมากกว่าอยากตายเองแล้ว ถึงจะพูดพร่ำว่า คนงี่เง่า คนกระจอกไปตั้งเท่าไหร่ แต่หากเทียบกับที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้วมันไม่ใช่เลย
ความหนักแน่นถูกเติมเต็มเข้าที่ช่วงท้องน้อย แทฮยอนลองกัดปาก ลองข่วนผ้าปูที่นอน ถึงแม้จะรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์แต่ก็ลองขยับสะโพกดูด้วย คิดว่าเผื่อทำแบบนั้นแล้ว แกนกายของจองโอคงจะหลุดออกมาได้
“อย่าขยับ”
“ฮือ อึก…อ๊ะ”
แทฮยอนดิ้นทุรนทุรายโดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่น และจองโอก็กำลังหมกมุ่นอยู่ในส่วนที่ตัวเองต้องทำอยู่เรื่อยๆ เส้นขนหยาบกระด้างแตะเข้าที่สะโพกของแทฮยอน ตัวตนของจองโอเข้ามาจนสุดปลายและรู้สึกว่ามันจะขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมด้วย
ช่องทางที่บีบรัดจองโอโดยสัญชาตญาณ ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของแทฮยอนเลย แม้จะรู้สึกตั้งแต่ครั้งแรกเข้ามาว่าความเข้ากันของพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้แย่ อาจจะเป็นเพราะแทฮยอนไม่ได้มีเซ็กซ์มานาน ช่องทางที่ดูดกลืนความเป็นชายของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวจึงเริ่มเจ็บแปลบ ขนลุกกราวตั้งแต่กระดูกสันหลังไปจนถึงต้นคอ ปวดชาอย่างต่อเนื่อง
ลำคอแห้งผาก กระเหือดกระหาย เพียงแค่ลิ้นที่เปียกชื้นโลมเลียตรงริมฝีปากบางด้านล่าง
“ฮ่า นี่มัน…อะไรน่ะ”
“อะ…อะไรอีก เร็วๆ…”
เอาออกเร็วๆ อยากจะพูดแบบนี้ออกไป แต่เขาก็พูดได้ไม่จบประโยคจนทำให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายผิด สารที่ต้องการจะสื่อก็ขาดหาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ใบหน้าของจองโอเริ่มแดงขึ้น และใช้สายตาสุขสมมองมาที่แทฮยอน
ไม่รู้ทำไมต้องหันหน้าหนีให้กับความอับอายเหลือทน น้ำตาคลอปริ่มอยู่ในดวงตา ทัศนวิสัยที่มองเห็นผ่านเปลือกตาสั่นระริกอย่างช่วยไม่ได้ เขาเพิ่มน้ำหนักลงไปที่แขนเพื่อโอบกอดหมอนแน่น ร่างกายกำลังสั่นสะเทือนไปตามแรงกระแทกและเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงได้สักพักแล้ว
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของจองโอทั้งหมด ช่วงเวลานั้นไม่ว่าใครก็ตามก็คงรู้สึกตื่นเต้น กามรมณ์ที่ไร้รูปร่างเกิดขึ้นโดยปราศจากเสียง
“อ๊ะ ฮะ…! ฮึก อื้อ…!”
มันแรงกล้ามากกว่าที่คิด จองโอจับสองขาของแทฮยอนยกขึ้นสูงแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง แกนกายหนักแน่นถอนออกไปและกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง โดยค่อยๆ เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จองโอเคลื่อนกายราวกับกำลังคุ้มคลั่ง เหมือนคนไม่มีสติแล้ว ท้องน้อยของแทฮยอนรับมันไม่ได้ทั้งหมดเลยเกิดความร้อนรุ่ม เขาทนไม่ไหวแล้ว ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้วด้วย
