ตอนที่ 1-15 ความผิดพลาด (Miss-Take)
สรุปเลยแล้วกัน ไม่ว่าจะตัวเขาเองหรือยุนจองโอ ก็บ้าด้วยกันหมด
อยู่ๆ ก็คอแห้งขึ้นมา แต่มันแหงอยู่แล้ว ร้องไปขนาดนั้นนี่นา จะให้ระบายโดยไม่เปล่งเสียงอะไรออกไปเลยงั้นเหรอ ถึงจะมีตัวช่วยอะไรต่างๆ เรียบร้อย แต่สำหรับคนที่ไม่รู้วิธีใช้เลย มันก็ฝังลึกจนเกือบจะพังทลายด้านในช่องทางของเขา และหลังจากส่งเสียงที่ไม่รู้ว่าเป็นการกรีดร้องหรือครวญครางตลอดคืน ก็จบลงทีอีกฝ่ายจากลากันไป
ดี เยี่ยมไปเลย ยังไงก็ลุกขึ้นก่อนแล้วค่อยคิดแล้วกัน แทฮยอนฝืนยันตัวขึ้น แต่ในขณะที่เท้ากำลังจะแตะลงที่พื้น
“อะ…ไอ้เวร…”
เขาพ่นคำหยาบออกมาอย่างไม่รู้ตัวกับความปวดร้าวที่ลามขึ้นมาตั้งแต่ต้นขาด้านในจนถึงกระดูกเชิงกราน ยิ่งเป็นความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนก็ยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม
เหมือนจะเป็นบ้าจริงๆ แล้ว ทำไปตั้งกี่ชั่วโมงวะ บอกให้เอาออกตั้งกี่ครั้ง ถึงอีกฝ่ายจะไม่ได้เชี่ยวชาญ แต่ถ้าสอดใส่เข้ามาแบบนั้นแล้วรู้สึกดี เขาจะบอกให้หยุดทำไมล่ะ ในขณะเดียวกันที่ความน่ารำคาญก็พุ่งขึ้นมาจนสามารถยืนยันคำตอบที่แทฮยอนไม่ค่อยอยากจะรู้สักเท่าไหร่ได้
หนึ่ง สอง สาม สี่… ห้า ถุงยางอนามัยที่ตกอยู่ที่พื้นอย่างน่าสมเพชมีทั้งหมดห้าอัน
“เฮ้อ…”
เมื่อเกิดความโกรธที่ตั้งใจจะอดกลั้นมันไว้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ มือของแทฮยอนกระชากเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนไว้อยู่ข้างๆ ออกมาแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
หลังจากสวมเสื้อคลุมที่สะบัดพลิ้วก็ผูกสายรัดเอวให้แน่น ไม่จำเป็นต้องเศร้าสลดกับเสื้อคลุมอีกตัวที่วางพาดอยู่ โมโหใส่คนที่ไม่ได้อยู่ตรงหน้าไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร แทฮยอนรู้ดีว่ามีแค่ตัวเองที่เสียหาย อย่างน้อยก็เป็นความโกรธที่แสดงออกไปได้
ก็ยังคงรู้สึกเจ็บเหมือนเดิมขณะก้าวเดินไปทางห้องครัว ตอนนี้เขาต้องการน้ำเย็นๆ สักหน่อย ถึงจะมีสติแต่ก็ไม่ได้อยู่ในสภาวะปกติ ถ้าได้น้ำเย็นจัดจนเสียวฟันไปเลยก็คงจะดี
“อรุณสวัสดิ์”
แต่เมื่อเข้ามาในครัวแล้วเปิดตู้เย็นออกกว้างเต็มที่
“…”
ก็ต้องปิดตู้เย็นลงเสียงดังปัง ความคิดเรื่องน้ำเย็นก็หายไปในพริบตา นี่เขาได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
เป็นไปไม่ได้! แทฮยอนหันหน้ามามองไวยิ่งกว่าแสง ต้นเสียงอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
ผู้ชายที่กำลังรับสปอร์ตไลท์จากแสงอาทิตย์ในยามเช้าอันเจิดจ้า เอ่ยทักทายแทฮยอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“…ทำไม คุณ ยัง…อยู่ที่นี่อีกครับ”
อีกคนใส่แค่กางเกงและนั่งอย่างภาคภูมิใจกับกล้ามหน้าท้องที่ชัดเจน ราวกับพระเจ้าปั้นแต่งอย่างเอาใจใส่ตลอดเจ็ดวันหกคืน
“ไม่สิ เดี๋ยวก่อน นั่นทำอะไร…”
แทฮยอนตั้งใจถามกลับอีกครั้งแต่ก็ต้องหยุดชะงัก ไม่เพียงแค่ตกใจกับสถานการณ์สับสนตรงหน้า จองโอส่งคำทักทายยามเช้าโดยไม่หันมามองเขาสักนิดเดียว แถมในมือก็กำลังถืออะไรสักอย่างที่ไม่ใช่หนังสือพิมพ์อยู่ด้วย ไม่ใช่แค่ถืออยู่เท่านั้น แต่กำลังจมดิ่งลงไปก้บมันเหมือนไม่มีแทฮยอนอยู่ในสายตา
ปัญหาก็คือ สิ่งนั้นน่ะมันคืออะไร
“จะอะไรล่ะ ก็บทไง”
ขณะนั้นเอง จองโอก็เงยหน้าขึ้นมาตอบแทฮยอนอย่างเฉยชา ทว่าแทฮยอนกลับตกใจมากจนพูดไม่ออกและได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เพราะเหลือบสายตาไปเห็นสัญลักษณ์สีแดงๆ ตรงขอบกระดาษ นั่นมันเป็นบทภาพยนตร์ที่เขาเขียนขึ้นมาเอง บทที่เขาตั้งมั่นไว้ในใจว่าจะทำมันในอนาคตอย่างแน่นอน แล้วทำไมมันถึงไปอยู่ในมือของผู้ชายคนนั้นได้
“…วางมันลงเดี๋ยวนี้เลยครับ”
“อันนี้เหรอ ทำไมล่ะ”
“ทำไมงั้นเหรอ แล้วทำไมคุณถึงค้นกระเป๋าคนอื่นตามอำเภอใจแบบนี้ล่ะครับ”
“ไม่ได้ค้นนะ หยิบมาต่างหาก”
สายตาของแทฮยอนจึงเบนไปมองกระเป๋าที่ตกอยู่ หลังจากนั้นก็เห็นพวกพาวเวอร์แบงก์ สมุดบันทึก ปากกาและบุหรี่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น ก่อนจะคิดย้อนไปถึงตั้งแต่ตอนที่พวกเขาเริ่มจะมีเซ็กซ์อย่างไร้สติ แต่มันก็เป็นข้อยืนยันที่ไร้ประโยชน์
ถ้ายังเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไงตัวเขาก็คงเสียเปรียบอยู่แล้ว
“หยุดอ่าน แล้ววางมันลงเถอะครับ”
“เมื่อวานก็ถือมาด้วยนี่นา อันนี้ใช่ไหม บทหนังที่จะทำอะ”
ทั้งๆ ที่น้ำหนักตามความจริงมันคือคำขอร้องของคนอายุมากกว่า อย่าว่าแต่จะฟังเลย คนที่อายุน้อยกว่ากลับทำนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน แถมยังสวนคำถามใหม่กลับมาอีกด้วยซ้ำ ช่างหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน
“ครับ ก็ใช่ คืนมาเถอะครับ”
แทฮยอนไม่ได้ลำบากอะไรกับการแสร้งทำเป็นเดินเข้าไปใกล้จองโอ อย่างไรซะอีกฝ่ายก็คือยุนจองโอ สำหรับแทฮยอนแล้วนิสัยแบบนี้มันมาก่อนสัญชาตญาณ เขายื่นใบหน้าเข้าไปจนใกล้ปลายจมูกอีกฝ่าย ต่อให้พูดจาหวานหูสักแค่ไหนก็ไม่คิดจะยอมอยู่แล้ว
จากนั้นก็ยื่นมือออกไป ถือเป็นคำขอร้องอย่างชัดเจน
“ไม่ได้เอามาให้ผมดูหรอกเหรอ”
“ก็ใช่ครับ แต่แค่เมื่อวาน”
“แล้ววันนี้ไม่ใช่หรือไง อะไรกัน”
“ผมไม่ทำงานร่วมกับคนที่มีเซ็กซ์ด้วยครับ”
น้ำเสียงของแทฮยอนเริ่มมีอารมณ์คุกรุ่น ไม่มีช่องว่างให้หลบเลี่ยง มันเป็นความจริงที่เขาไม่ทำงานกับผู้ชายที่เคยนอนด้วยกัน ยิ่งเป็นคนในวงการยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เพราะไม่อย่างนั้นข่าวลือจะแพร่สะพัดไปแบบไหนก็ไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ
ทันใดนั้นจองโอก็เงยหน้ามองขึ้นมาหาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าขาวกำลังข่มความโกรธเอาไว้ไม่ให้ปะทุออกมา แทฮยอนมีสีหน้าเอาจริงเอาจังมากที่สุดตั้งแต่ได้เจอกัน
ไม่ใช่แค่แทฮยอนที่เซนส์ไว จองโอที่ยังถือบทอยู่ก็ค่อยๆ ขยับตัวจัดแจงท่านั่งอย่างช้าๆ แม้จะไม่รู้ว่าสวิตช์ถูกกดไปตอนไหน แต่ก็รู้ว่าถ้าแตะต้องอีกนิดเดียวคงระเบิดแน่นอน
แต่ถึงจะรู้ ก็ไม่ได้คิดจะรับปากกับคำขอร้องสักนิด จองโอใช้สายตาจ้องมองไปยังดวงตาของแทฮยอนอย่างดื้อดึงแทนคำตอบ อยากรู้จังว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
“จะทำมันแล้วกัน”
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม แต่นักแสดงหนุ่มก็สรุปไปแล้ว ด้วยสายตาที่ดันทุรังโคตรๆ ทั้งหน้าด้าน ทั้งเอาแต่ใจ
“…อะไร?”
เพราะยุนจองโอ ทำให้แทฮยอนไม่เชื่อหูตัวเองอีกครั้ง แต่เขาก็ใช้น้ำเสียงที่ฟังดูเซ่อซ่าย้อนถามกลับไป ตอนนี้ไม่เหลือแรงจะพูดสุภาพด้วยแล้ว
อะไรคือที่บอกว่าจะทำกันแน่ เป็นประโยคที่หาประธานกับกรรมไม่เจอ นี่ถ้าเข้าใจผิดไปนิดเดียวต้องกลับไปแยกแยะบทสนทนาใหม่ตั้งแต่แรกอีกรอบเลยนะ และความพายามนั้นก็ทำให้ข้อสรุปปรากฎออกมาจากปากของจองโอ
“ก็ถูกใจไง บทนี้”
อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดเป็นของอีกฝ่าย มันก็เป็นบทสรุปที่โคตรดันทุรัง หน้าด้านและเอาแต่ใจเหมือนเดิม
