ตอนที่ 1-9 ความผิดพลาด (Miss-Take)
“อา…ที่นี่แหละครับ ถึงแล้ว แค่นี้ใช่ไหมครับ”
“…”
“งั้นผมจะเข้าไปบ้านแล้วนะครับ เดินทางกลับดีๆ ครับ”
หลังจากแทฮยอนกดรหัสแปดตัวอย่างรวดเร็ว ประตูก็เปิดออกทันที ในที่สุดก็ได้พบเตียงนอนของตัวเองสักที
แต่ว่าเขาปิดประตูไม่ได้ เพราะมีมือใหญ่เทียบเท่ากับความสูงของอีกฝ่ายจับขวางประตูอยู่
“เมื่อไหร่จะพูด”
“…อะไรครับ”
แทฮยอนเหนื่อยล้าเต็มที นี่เขายังวิ่งพุ่งกระโดดลงเตียงแสนรักที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมไม่ได้อีกเหรอ
“กินรามยอนด้วยกันไหม”
“ครับ?”
ทำไมพูดแบบนี้อีกแล้ว พอบอกไม่ให้พูดพล่อยๆ ก็เลยพูดหมาๆ แทนสินะ ที่นี่มันบ้านของแทฮยอน ไม่ใช่บ้านของจองโอ ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่คำพูดเหมาะสมที่จะออกมาระหว่างพวกเขาสองคนเลย
“…อะไรล่ะ ของแบบนั้นมันต้องมีอยู่แล้วนิ จะดื่มกาแฟแล้วชวนไป หรือจะดื่มชากันแล้วค่อยไปดี”
หัวที่มึนงงทำให้เข้าใจช้ากว่าปกตินิดหน่อย แต่มันก็ใช้เวลาไม่นานมาก
“แล้วทำไมผมต้องพูดอะไรแบบนั้นกับคุณจองโอด้วยครับ”
“ก็ให้โอกาสได้พูดอยู่นี่ไง ถึงจะดูน่าอายกว่าที่คิดก็เถอะ”
“ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะที่ไม่ได้เกินจริงก็ออกมาทันที และครั้งนี้แทฮยอนก็ไม่ได้อยากปกปิดมันเลย เพราะเขาตะลึงจนพูดไม่ออก
“คงไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมเมาอยู่แล้วคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมาใช่ไหมครับ”
“คิดอะไรอยู่ล่ะ”
“ดูเหมือนจะจีบผมอยู่เลยครับ ถึงคุณจะโดนเกย์จีบมานับไม่ถ้วน แต่คุณนักแสดงยุนไม่ได้มีงานอดิเรกเป็นการมีเซ็กซ์กับผู้ชายนี่ครับ”
แทฮยอนยกมือขึ้นมากอดอกอย่างเป็นธรรมชาติพร้อทกับเอียงคอไปข้างๆ รวมถึงตัวด้วย จุดประทับสายตาแทฮยอนก็คือดวงตาของจองโอที่ยังใส่ผ้าปิดปากสีดำอยู่ จะเป็นแค่ภาพยนตร์ตัวอย่างที่ตั้งใจจะถ่ายหรือไม่อะไรยังไงก็ไม่รู้ จะเป็นเป้าหมายหรือความคิด นั่นเขาก็ยังไม่รู้อีก เขาเพียงแค่กำลังมองตาอีกคนอยู่
ที่จริงก็เหมือนจะเข้าใจ แต่แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่องเฉยๆ เพราะโรคเจ้าชายเป็นอาการที่ห่างไกลจากตัวของแทฮยอนไปมาก
“คุณเริ่มจีบผมก่อนนี่”
โอ้โห…
“คุณนักแสดงยุน…หรือว่า คุณก็เมาเหรอครับ”
“อืม”
ยอมรับแบบนั้นแล้วตัวเขาจะพูดอะไรได้ อย่างไรก็ตาม การทำให้คนขายหน้าได้ก็ถือเป็นผู้ชายที่มีพรสวรรค์นะ ถึงจะดูไม่ค่อยเหมือนคนเมาอยู่เท่าไหร่ หรืออีกความหมายหนึ่งก็อาจจะเป็นผู้ชายที่สามารถโกหกกันได้หน้าด้านๆ ซึ่งๆ หน้าก็ได้ คำโบราณที่บอกไว้ว่าคนเราต้องเจอเองกับตัวถึงจะรู้นี่ไม่เคยผิดเลยสักนิดเดียว
“ถ้างั้น พอแค่นี้ แล้วกลับบ้านไปนอนดีไหมครับ”
“อยากให้ทำแบบนั้นเหรอ”
“ครับ ขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยจีบคุณจองโอไปตอนไหน แล้วก็ไม่คิดจะลองด้วย”
เขาไม่รู้จักคนตรงหน้า อย่างมากสุด แทฮยอนก็มั่นใจแล้วว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง ทฤษฏีแห่งชีวิตที่ตัวเองเคยพร่ำเพ้อพังทลายลงอย่างจริงจัง เพราะเรื่องแบบนั้นมันจะไม่เกิดขึ้น และเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด
ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับตัวเขาเองก็ไม่มีความตั้งใจให้มันเกิดขึ้นด้วย
“ก็ต้องแบบนั้นซี่…”
เสียงยืดยาวท้ายคำพูดทำให้รู้สึกว้าวุ่นอย่างประหลาด และความว้าวุ่นกำลังกลายเป็นจริงในไม่ช้า เมื่อจองโอที่ยืนจับประตูอยู่ใช้มืออีกข้างถอดผ้าปิดปากออก
หลังจากใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้ครึ่งหนึ่งปรากฎขึ้น แทฮยอนก็สะดุ้งเฮือกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความหล่อที่มากกว่าแค่ความหล่อ ซึ่งทำให้ความตั้งใจที่คิดจะปล่อยมันไปตั้งแต่ต้นของแทฮยอนจุดติดขึ้นมาอีกครั้ง
ทว่า ไม่ ไม่ได้…ไม่ได้เด็ดขาด แทฮยอนพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แม้จะเป็นเพียงหนึ่งวินาที เขาก็อยากจะจบสถานการณ์นี้แล้ว ถึงจะเมาอยู่เลยคาดคะเนออะไรแบบเป๊ะๆ ไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขากับจองโอไม่มีเรื่องดีๆ ต่อกันเลยสักนิดเดียว ต่อให้ปล่อยปละละเลยเรื่องอื่นไปก็ตาม อีกฝ่ายเป็นถึงท็อปสตาร์ของประเทศเกาหลีใต้ที่ไม่มีใครไม่รู้จัก
ในเวลาเดียวกันก็เป็นหน้าตาเป็นตาของประเทศด้วยฉายาชายหนุ่มรูปงามเพียงหนึ่งเดียวด้วยเช่นกัน และสิ่งนี้สร้างความสับสนอลหม่านใหญ่โตไปพักหนึ่งในใจแทฮยอน
“ผมไม่ชอบการโดนบังคับนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดจะบังคับด้วย”
“…งั้นเหรอครับ”
“เพราะงั้นก็เลยถามไง”
อะไรอีกล่ะ…ครั้งนี้มือที่ค่อยๆ ยื่นออกมาอย่างช้าๆ เป็นคำตอบเกี่ยวกับคำถามที่พร่ำบ่นอยู่ภายในใจ มือใหญ่กุมเข้าที่แก้มของแทฮยอน อุณหภูมิในร่างกายอีกฝ่ายค่อนข้างสูง ฝ่ามือจึงร้อนผ่าว
สำหรับแทฮยอนที่มีอุณหภูมิร่างกายต่ำมาตลอด มันเป็นอุณหภูมิที่ไม่คุ้นเคยเลย เหล้าคงไม่ได้ทำให้เขาตัวร้อนขึ้นมาถึงแก้มได้ และหากเป็นอย่างนั้น ผู้ชายคนนี้จะเร้าร่อนขนาดไหนกัน ความคิดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ทำให้เวลาทั้งหมดหยุดลง จากนั้นอีกฝ่ายก็จู่โจมเข้ามา
“จูบ…ได้ไหม”
ม่านตาแทฮยอนสั่นไหวกับคำถามที่ไม่ทันคาดคิด
คิดไปเองหรือเปล่านะ ว่าตัวเองกำลังลังเลสองจิตสองใจต่างจากก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้จองโอกลับดูกระอักกระอ่วนแปลกๆ ซึ่งแทฮยอนก็เดาได้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น อย่างคำถามเมื่อสักครู่นี้ก็คงมีความเป็นไปได้สูงที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยลองถามใครมาก่อน แทฮยอนสูดลมหายใจเข้าไปครั้งหนึ่งก่อนจะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของจองโอ ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะค่อนข้างเมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่อย่างนั้นใบหน้าที่แทฮยอนเคยคิดว่าอันตรายคงไม่ดูคุกคามขนาดนี้
